จุดเปลี่ยน 1

จุดเปลี่ยน

            “ดีจังเลยนะที่ยังจำทางกลับบ้านได้” เมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้านก็ได้ยินเสียงประชดประชันจากญาติสาวผู้พี่

            “ค่ะ ยังจำได้” อัยลินตอบแค่นั้นแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นบน เอากระเป๋าถือไปเก็บ แล้วเดินไปยังห้องของคุณป้า ที่วันนี้เธอได้รับโทรศัพท์จากอัยลดาว่าคุณป้าภาลัยไม่สบาย เธอจึงรีบกลับบ้าน

            ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย อัยลินย้ายไปอยู่หอพัก เพราะบ้านไกลจากมหาวิทยาลัย เดินทางไม่สะดวก แต่จริงๆ เป็นเจตนาที่เธอเลือกเรียนมหาวิทยาลัยไกลบ้าน เพราะอยากย้ายออกเป็นทุนเดิม

            นอกจากจะไม่ถูกกับอัยลดาแล้ว เธอยังรู้สึกไม่ปลอดภัยตั้งแต่อัยลดาแต่งงาน และสามีอีกฝ่ายย้ายเข้ามาอยู่บ้านด้วยกัน

            สายตาเล้าเลีย เวลาลับตาภรรยาและคนในบ้าน รวมทั้งฉวยโอกาสถึงเนื้อถึงตัวโดยไม่จำเป็น เช่นเธอกำลังทำอาหารในครัว จู่ๆ ก็มาจากด้านหลัง จับเอว จับบ่า ทำทีเป็นเล่นจ๊ะเอ๋ เหมือนเป็นพี่เขยขี้เล่นไม่ถือตัว

            อัยลินมองปราดก็รู้ว่าภากรณ์กำลังฉวยโอกาส และพยายามเข้าหาเธอ

            จะบอกอัยลดา ดูทรงแล้วอีกฝ่ายคงไม่เชื่อ เผลอๆ จะมองว่าเธอให้ท่าสามีตนเอง

            ทางออกที่ดีที่สุดก็คือย้ายไปอยู่หอนั่นเอง นานๆ จะกลับมาเยี่ยมป้าภาลัย

            พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก มีญาติคนเดียวที่รับดูแลเธอคือป้าภาลัย ซึ่งเลิกกับสามีไปตั้งแต่อัยลดายังเป็นเด็ก แต่เพราะเธอกำพร้าทั้งพ่อและแม่ ป้าภาลัยจึงรักและเอาใจใส่เธอเธอมากเป็นพิเศษ และคงพิเศษเกินไป ทำให้อัยลดารู้สึกไม่พอใจ

            ทะเลาะมีปากเสียงกันมาตลอด ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ จนป้าภาลัยเองก็เอือม เธอเองก็เบื่อหน่าย หลังๆ อะไรยอมได้ก็ยอมไปไม่ต่อปากต่อคำ ที่สำคัญการเลี่ยงเจอหน้าคือดีที่สุด

            อัยลินเดินเข้ามาในห้องก็เห็นป้าภาลัยเอนตัวอยู่บนที่นอน โดยมีคนรับใช้คนสนิทนั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นเพื่อน พอเห็นเธอสีนวลก็ขอตัว เพื่อให้เธอกับคุณป้าได้คุยกันสะดวก

            “อ้าวอัยมาแล้วเหรอ”

            “ค่ะ คุณป้าเป็นยังไงบ้าง”

            “ก็เหมือนเดิม เวียนหัวหน้ามืดตามประสาคนแก่”

            “คุณป้าต้องพักผ่อนให้เยอะๆ นะคะ”

            “อือ คงต้องวางมือจากร้านจริงๆ แล้ว”

            ป้าภาลัยเป็นเจ้าของร้านอาหาร ทำมาตั้งแต่ยังสาวจนถึงตอนนี้ กิจการรุ่งเรืองมาจนถึงตอนนี้ และอัยลดากับภากรณ์ก็ช่วยกันดูแล แต่ป้าภาลัยก็ยังไม่วางใจ ก็ยังเข้าร้านเกือบทุกวัน ไม่ต่างจากตอนยังสาว ทว่าตอนนี้ร่างกายก็ทรุดโทรมตามวัย ยืนนานๆ ก็หน้ามืดแล้ว

            “อัยขอโทษด้วยนะคะที่ช่วยเรื่องร้านไม่ได้” ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากช่วย แต่เพราะอัยลดาสั่งห้ามเธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับทางร้านต่างหาก กลัวว่าเธอจะมีส่วนในร้านอาหารของครอบครัว ทั้งที่ร้านอาหารนั้นแม่ของเธอก็เป็นคนช่วยสร้างขึ้นมากับป้าภาลัยแท้ๆ

            “เรื่องนั้นอัยไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องขอโทษ แต่ป้าเองก็เหนื่อยที่จะพูดอะไรกับยัยดาแล้ว ปล่อยเขาทำไป อัยเองก็ตั้งใจเรียนหนังสือก็พอ จบมาจะได้ทำงานอย่างที่ฝันไว้”

            “ค่ะ ขอบคุณที่คุณป้าเข้าใจ” เพราะความฝันของเธอก็อยากทำงานสายที่เรียนอยู่ ด้านอินทีเรียหรือไม่ก็งานออกแบบเฟอร์นิเจอร์

            “ที่เรียกมาหา นอกจากคิดถึงแล้ว ป้ามีอะไรจะให้อัย”

            “อะไรเหรอคะ”

            ป้าภาลัยหยิบของบางอย่างจากลิ้นชักหัวเตียง แล้วยื่นให้เธอ มันเป็นสมุดเงินฝาก

            อัยลินหยิบมาเปิดดู มีชื่อของเธอเป็นเจ้าของบัญชี และเมื่อพลิกดูตัวเลขในบัญชี เธอก็มีสีหน้าตกใจ เพราะมันมีถึงสิบล้านบาท

            “เงินนี่เป็นส่วนแบ่งรายได้จากร้านที่มันควรเป็นของแม่อัย ในเมื่อแม่อัยไม่อยู่แล้ว ป้าก็เอาเข้าบัญชีของอัย”

            อัยลินจำได้บัญชีนี้สมัยเรียนประถมทางโรงเรียนให้เปิดบัญชีเงินออม และแม่ก็เป็นคนเก็บสมุดบัญชีไว้ จนเธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะเธอจำได้เดือนหนึ่งเธอเหลือเงินค่าขนมแค่ไม่กี่สิบบาท

            “แต่จำนวนเงิน มันมากไปหรือเปล่าคะ” เพราะถึงแม่จะเป็นคนช่วยป้าทำร้านขึ้นมา แต่หลังจากแม่เสียไปแล้ว ป้าก็ดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายของเธอทุกอย่าง ทั้งการเรียนและค่าใช่จ่ายส่วนตัว มีเงินรายเดือนให้มากพอจะใช้ชีวิตได้อย่างสบาย

            “ไม่มากหรอก เก็บไว้ใช้ให้เป็น เพราะป้าเองก็แก่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่กันไปอีกนานแค่ไหน”

            “คุณป้าอย่าพูดแบบนั้นสิ ใจคอไม่ดี” อัยลินพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

            “ก็พูดเผื่อไว้ ความตายมันเป็นเรื่องธรรมดาชีวิต”

:::::::::::::::::::