All Chapters of เพื่อน (แนบ) สนิท: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำFriends with benefitsภายในห้องพักอันกว้างขวางที่ตกแต่งไว้อย่างเรียบหรู เสียงเพลงร็อกดังกระหึ่ม เสียงเบสหนักๆ เหมือนจะประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ พร้อมกับเสียงครางทุ้มและเสียงหวานใสของเด็กหนุ่มเด็กสาวคู่หนึ่งที่กำลังบรรเลงเพลงรักอย่างบ้าคลั่ง ร่างเล็กกลมกลึงด้วยสัดส่วนอันน่าคลั่งไคล้ ด้วยเอวบาง ทว่าอกอวบอิ่มเกินตัว ถูกมือใหญ่เคล้าเค้นอย่างเมามัน ขณะที่เธออยู่ในท่าด็อกกี้ ท่อนล่างของเขาแนบชิดขยับเข้าหาอย่างเป็นจังหวะ “ร็อก อื้อ อัยไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อา” เธอบอกเสียงสั่น พอๆ กับร่างที่กำลังสั่นสะท้าน เพราะแรงปรารถนาที่จะเดินไปถึงจุดหมาย ทว่าคนที่ควบคุมเกมรักนี้ เขาไม่เดินตามทางที่เธอต้องการ พอจะถึงจุดปลายทาง อีกฝ่ายกลับผละห่าง เธอกำลังจะร้องประท้วง เขากลับพลิกตัวเธอนอนหงาย วางขาบนบ่า แล้วดันสะโพกของเธอมาใกล้ใบหน้า ก่อนที่ริมฝีปากจะทาบจูบบนกลีบกุหลาบช้ำแดง และตวัดลิ้นไล้เลียเกสรฉ่ำน้ำอย่างเชื่องช้า ร่างกลมกลึงบิดเร้าด้วยความเสียวซ่าน หวีดร้องแทบขาดใจ เมื่อเขาละเลงลิ้นลงไป สลับกับสอดเข้าไปในโพรงลึก “ร็อก อือ อัย กำลังจะ อ๊ะ อา”

“แต่อัยไม่อยากได้ยิน” ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าความตายเป็นสิ่งธรรมดาของชีวิต ในเมื่อเธอเองก็สูญเสียพ่อแม่พร้อมกันจากอุบัติเหตุทางรถ แต่ในความธรรมดาของการตายนั้น การจากพรากมันช่างโหดร้ายสำหรับชีวิตของคนที่ต้องอยู่ต่อไป “อ้าวไม่พูดก็ได้” ป้าภาลัยยิ้มแล้วเอื้อมมาลูบผมเธอเบาๆ ทำให้อัยลินยิ้มออกมาได้ “ถ้ายังงั้นก็กลับหอได้แล้ว” “อ้าว ลินว่าจะค้าง ตั้งใจจะมานอนเป็นเพื่อนคุณป้านะคะ” “ไม่เป็นไร อัยกลับไปเถอะ ป้าขี้เกียจฟังยัยดาบ่นหาเรื่องอัยน่ะ” จริงๆ เหนือกว่าเรื่องที่ว่า ก็คือเรื่องลูกเขยตัวดีก็ด้วย เพราะจากสายตาของคนผ่านร้อนผ่านหนาวมานาน มองสายตาของภากรณ์ปราดเดียวก็รู้ว่ากำลังคิดชั่วกับอัยลิน เตือนลูกสาวไปแล้ว แต่กลับโวยวายหาว่าแม่ใส่ร้ายสามีตนเอง และคิดว่าอัยลินเป็นคนฟ้องเสียอีก การที่ให้อัยลินย้ายไปอยู่หอ และอยู่ห่างจากบ้านหลังนี้คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับการปกป้องอัยลินจากลูกเขยชั่ว ก็หวังว่าสักวันอัยลดาจะตาสว่าง แม้วันนั้นนางจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ตาม “ถ้าอย่างงั้นอัยก็ไม่รบกวนเวล

“คุณร็อกเก่งมากๆ เลยค่ะ เข้มแข็งและดูแลคุณแม่อย่างดี คุณผู้หญิงเป็นลมหลายครั้งแล้วตั้งแต่รู้ข่าว”“อัยอยากให้มันเป็นแค่ฝันร้ายจังเลย เมื่อวานอัยยังเจอคุณลุงอยู่เลย”“เจอที่ไหนคะ”“เมื่อวานอัยแวะมาหาป้าภา ตอนกลับรอแท็กซี่อยู่ปากซอย ท่านเห็นเลยจอดรับอัยไปส่งที่หอพักค่ะ ท่านยังฝากให้อัยดูแลร็อกอยู่เลย ไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่อัยเจอคุณลุง ฮือๆ” แล้วเธอก็ปล่อยโฮจนตัวโยนป้าแก้วจึงโอบบ่าปลอบโยน ทั้งที่ตัวเองก็น้ำตาคลออัยลินนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง เมื่อป้าแก้วขอตัวไปจัดการเตรียมอาหารค่ำให้เจ้านายกระทั่งเวลาผ่านไปถึงสองทุ่มรชตกับมารดาของเขาก็กลับมาพออัยลินเห็นรชตโผล่หน้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอก็โผล่เข้าไปกอดเขา“ร็อก” แล้วเธอก็ปล่อยโฮ ทั้งที่ดวงตาก็ยังแดงก่ำ เพราะเพิ่งร้องไห้ไปกับป้าแก้ว“อัย มาตั้งแต่เมื่อไหร่”“ตอนเย็นน่ะ ร็อก ไม่เป็นไรนะ อัยอยู่กับร็อกแล้ว”“ขอบใจนะอัย ร็อกรู้ว่าอัยจะต้องมาหาร็อก” เขากอดเธอแน่น เช็ดน้ำตาให้ ในขณะที่เขาแม้จะไม่มีน้ำตา เพราะมันท่วมท้นอยู่ในอก และมันหลั่งไหลเหมือนน้ำทะเลล้นฝั่งตั้งแต่ได้รับข่าวร้าย แต่เขาก็ต้องหยุดร้อง เมื่อเห็นอาการท

รชตวางโทรศัพท์แล้วเดินเข้าห้องน้ำด้วยรอยยิ้มเมื่อได้รับข้อความจากอัยลินว่าเธอกำลังเดินทางมาหาเขาตั้งแต่งานศพบิดาเสร็จสิ้นลง เขายังไม่ได้เจออัยลินเลย เพราะยุ่งกับการเรียน ตามเก็บงานในช่วงที่หยุดเรียนไปหลายวัน แล้วไหนจะปวดหัวที่คุยกับมารดาไม่ลงรอย เรื่องที่เขาไม่ยอมไปใช้ชีวิตที่บอสตันกับท่านและพี่สาว ทั้งที่เขารับปากไว้แล้ว ว่าเรียนจบที่เมืองไทย จะไปเรียนต่อเฉพาะทางที่บอสตันแน่นอน แต่ท่านก็ไม่ยอม อยากให้เขาเดินทางไปด้วยกันตอนนี้เลยช่วงนี้เขาเลยไม่กลับบ้าน เพราะไม่อยากคุยกับมารดาและพี่สาว ยอมรับว่าที่ไม่อยากย้ายไปเรียนที่บอสตันเหตุผลหลักๆ คือเขาไม่อยากอยู่ห่างจากอัยลิน‘แล้วร็อกอยู่ห่างจากแม่ได้เหรอ’คำพูดของมารดาก็ดังก้องในหู เมื่อเขาเอ่ยปากบอกท่านตรงๆเขาช่างอกตัญญูเสียจริงที่เหมือนเลือกผู้หญิงมากกว่าผู้ให้กำเนิด ทั้งที่ท่านตอนนี้กำลังอ่อนแอที่สุดในชีวิตยอมรับว่าเจ็บปวดเมื่อคิดถึงใบหน้าของมารดาที่ร้องไห้วิงวอนเขาให้ย้ายไปบอสตันด้วยกันแต่ใบหน้าของอัยลินก็ทำให้เขาสับสนค่อยคิดอีกที แต่ตอนนี้เขาแค่อยากใช้เวลากับอัยลินให้มีความสุขรชตผิวปากเป็นทำนองรื่นเริงขณะอาบน้ำ ใช้เวลาเพียงสิบนาที

แล้วทั้งสองก็หัวเราะสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกัน จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปหามื้อค่ำกิน ในวันรุ่งขึ้นอัยลินไปฝากท้องที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งตั้งแต่เช้าตรู่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย แม้จะไม่ได้ตั้งใจจะท้อง เพราะอยู่ในวัยเรียน แต่เมื่อท้องแล้วอัยลินก็ตั้งใจจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด รอคิวนานตามปกติของโรงพยาบาลรัฐ เพราะคนมาใช้บริการเยอะ จริงๆ เงินที่ป้าภาลัยให้ก็มากพอที่เธอจะใช้บริการโรงพยาบาลเอกชน แต่ก็อยากเก็บไว้สำหรับค่าใช้จ่ายในอนาคตของเธอกับลูก อะไรที่ประหยัดได้ก็คงต้องประหยัดไว้ก่อน จากนั้นเธอก็เดินหาคอนโดฯ ที่พัก เพราะต้องย้ายออกจากหอใน ต้องการคอนโดฯ ที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เพราะหลังคลอดเธอก็ต้องกลับไปเรียนต่อ ในตอนนั้นเธอจะหาพี่เลี้ยงเด็กมาช่วยดูแลลูก เดินหาไปมาก็มาหยุดหน้าตึกที่เป็นคอนโดฯ ของรชต เพราะความคิดถึงที่เธอเองก็ยอมรับ แถมเธอยังมีคีย์เข้าประตูทางเข้าตึก จึงขึ้นลิฟต์มาหยุดหน้าห้องพักชั้นเก้า ลองกดรหัสเข้าห้องที่รชตเคยบอกเธอว่า นอกจากเขาแล้วก็มีเธอเพียงคนเดียวที่รู้ เพราะมันเป็นวันเดือนปีเกิดของเธอนั่นเอง น่าแปลก