จุดเปลี่ยน 4

“คุณร็อกเก่งมากๆ เลยค่ะ เข้มแข็งและดูแลคุณแม่อย่างดี คุณผู้หญิงเป็นลมหลายครั้งแล้วตั้งแต่รู้ข่าว”

“อัยอยากให้มันเป็นแค่ฝันร้ายจังเลย เมื่อวานอัยยังเจอคุณลุงอยู่เลย”

“เจอที่ไหนคะ”

“เมื่อวานอัยแวะมาหาป้าภา ตอนกลับรอแท็กซี่อยู่ปากซอย ท่านเห็นเลยจอดรับอัยไปส่งที่หอพักค่ะ ท่านยังฝากให้อัยดูแลร็อกอยู่เลย ไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่อัยเจอคุณลุง ฮือๆ” แล้วเธอก็ปล่อยโฮจนตัวโยน

ป้าแก้วจึงโอบบ่าปลอบโยน ทั้งที่ตัวเองก็น้ำตาคลอ

อัยลินนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง เมื่อป้าแก้วขอตัวไปจัดการเตรียมอาหารค่ำให้เจ้านาย

กระทั่งเวลาผ่านไปถึงสองทุ่มรชตกับมารดาของเขาก็กลับมา

พออัยลินเห็นรชตโผล่หน้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอก็โผล่เข้าไปกอดเขา

“ร็อก” แล้วเธอก็ปล่อยโฮ ทั้งที่ดวงตาก็ยังแดงก่ำ เพราะเพิ่งร้องไห้ไปกับป้าแก้ว

“อัย มาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตอนเย็นน่ะ ร็อก ไม่เป็นไรนะ อัยอยู่กับร็อกแล้ว”

“ขอบใจนะอัย ร็อกรู้ว่าอัยจะต้องมาหาร็อก” เขากอดเธอแน่น เช็ดน้ำตาให้ ในขณะที่เขาแม้จะไม่มีน้ำตา เพราะมันท่วมท้นอยู่ในอก และมันหลั่งไหลเหมือนน้ำทะเลล้นฝั่งตั้งแต่ได้รับข่าวร้าย แต่เขาก็ต้องหยุดร้อง เมื่อเห็นอาการที่ย่ำแย่ของมารดา

ตอนนี้ท่านขึ้นไปพักผ่อน ไม่ยอมกินอะไร แต่ต้องกินยาคลายเครียด เพื่อจะได้หลับลง โดยมีป้าแก้วไปอยู่เป็นเพื่อน

“ไปกินข้าวกันเถอะ” รชตดึงแขนอัยลินออกจากห้องนั่งเล่นตรงไปยังห้องกินข้าว

อาหารบนโต๊ะมีอยู่มากมาย แต่ทั้งสองก็กินได้เพียงเล็กน้อย และอัยลินเห็นว่ามันจะสามทุ่มแล้วเธอจึงขอตัวกลับบ้าน

“คืนนี้อยู่กับร็อกได้ไหม”

“อัยก็อยากอยู่กับร็อกนะ แต่ที่นี่มันไม่ได้นะร็อก คุณป้าก็อยู่นะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ที่บ้านก็รู้เรื่องเราแล้ว”

“อะไรนะ!” อัยลินร้องขึ้นอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่ารชตจะบอกครอบครัวเกี่ยวกับความสัมพันธ์เกินเพื่อนระหว่างเธอกับเขา

“นะ อยู่กับร็อก” เพราะสีหน้าเศร้าๆ บวกกับเธอเองก็ไม่อยากคาดคั้นหรือต่อว่าอะไรเขาที่เปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างกันกับครอบครัว ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอทำได้แค่ตามใจเขาเท่านั้น เพราะรู้ว่ารชตก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอในค่ำคืนนี้ นอกจากอยากจะมีใครสักคนอยู่ข้างๆ

ในค่ำคืนนั้นเธอหลับไปแล้ว แต่สะดุ้งตื่น เพราะได้ยินเสียงสะอื้นของคนนอนข้างๆ ที่นอนหันหลังให้เธอ และขยับห่างจากเธอจนชิดขอบเตียง เพราะคงกลัวเธอจะได้ยินเสียงร้องไห้

แต่อย่างไรเธอก็ได้ยินอยู่ดี

อัยลินขยับตัวไปแนบแผ่นหลังที่สะท้านเพราะแรงสะอื้น โอบกอดเขาไว้ ไม่ได้เอ่ยคำปลอบโยน แต่ไออุ่นของเธอคงช่วยเขาให้คลายเศร้าได้บ้าง เพราะครู่ต่อมาเสียงสะอื้นก็หายไป ได้ยินเพียงเสียงทอดหายใจอย่างสม่ำเสมอ

อัยลินออกจากบ้านของรชตตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง กลับมาถึงหอพักก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนตามปกติ

งานศพของนายแพทย์รวิช ใช้เวลาสวดอภิธรรมศพเจ็ดงาน อัยลินก็ไปเกือบทุกวัน จากนั้นก็ฌาปนกิจศพ ในวันที่ลอยอังคารที่แม่น้ำในจังหวัดภาคเหนือที่ครอบครัวมีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่นั่น รชตชวนเธอไปด้วย แต่อัยลินปฏิเสธ เพราะคิดว่าควรจะมีเฉพาะครอบครัวมากกว่า

เวลาผ่านไปสองสัปดาห์ เธอกับรชตแทบไม่ได้เจอกัน เพราะเขาต้องเคลียร์งานช่วงที่ยุ่งกับงานศพของบิดา เธอเองก็ยุ่งกับการเรียนของตนเอง

ในตอนบ่ายหลังเลิกเรียน เธอกลับมาหอพัก พราวที่กลับมาก่อน ก็ยื่นขนมโปรดของเธอให้ เป็นเค้กมะพร้าวอ่อน

“อะ พี่พัทฝากขนมมาให้”

“ฝากขอบคุณพี่พัท แต่เกรงใจอะ พี่พัทฝากให้บ่อยมากเลย” พัทคือพี่ชายของพราว ซึ่งเรียนอยู่คณะสถาปัตย์ปีสุดท้ายแล้ว อีกฝ่ายมาหาน้องสาวที่หอทีไรก็ชอบซื้อขนมมาฝากเธอเสมอ บางครั้งก็ชวนไปกินข้าวด้วยกัน

“แต่จะบ่อยแค่ไหน ก็ซื้อใจอัยไม่ได้อยู่ดี”

“แน่ใจเหรอว่าพี่เขามีใจกับฉัน” ถึงอัยลินจะเห็นความเอ็นดูในแววตาของพัทเวลามองเธอ แต่เธอก็มองเห็นอะไรบางอย่างขณะที่เขามองกันต์ เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่เยาว์วัย กระทั่งมาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกันเสียด้วย

เธอรู้ว่าเขาเป็นไบเซ็กชวล เพราะเคยคบทั้งผู้หญิงและผู้ชายมาก่อน แต่เธอสงสัยเมื่อพราวบอกว่าพี่ชายกับกันต์เป็นเพียงเพื่อนสนิทกันเท่านั้น

“ก็เห็นชมว่าแกน่ารักตลอด”

“เหรอ อือ คงแค่เอ็นดูที่ฉันเป็นเพื่อนแกไง”

“พูดแบบนี้ ก็แสดงว่าพี่พัทหมดสิทธิ์เป็นอย่างอื่น นอกจากพี่ชายคนหนึ่งใช่ไหม”

“พี่พัทก็ให้ฉันแค่นั้นแหละ แกนี่นา เป็นน้องยังไง ไม่รู้ใจพี่ชายตัวเองเลย”

::::::::::::::::::::::::::