จุดเปลี่ยน 5

ยังไม่ทันที่พราวจะโต้ตอบเธอ โทรศัพท์มือถือของอัยลินก็ดังขึ้น น่าแปลกใจที่เป็นเบอร์โทร. ของมารดารชต ซึ่งไม่บ่อยที่ท่านจะโทร. หา เว้นแต่ในวันที่ติดต่อรชตไม่ได้เท่านั้น แต่ในเวลานี้รชตคงไม่อยู่ในสถานการณ์ไม่รับสายมารดาตนเอง

“สวัสดีค่ะคุณป้า”

“อัย ป้ามีเรื่องอยากคุยกับอัยน่ะ มาหาป้าที่บ้านได้ไหม”

“เกี่ยวกับร็อกเหรอคะ”

“ใช่ มาคุยกับป้าหน่อยได้ไหม ป้าไม่รู้จะคุยกับใครแล้ว”

“เขาไม่รับสายอีกแล้วเหรอคะ”

“ก็ไม่เชิง แต่ป้ามีเรื่องอยากให้อัยช่วยในเรื่องหนึ่ง คุยทางโทรศัพท์ไม่สะดวกน่ะ”

“งั้นเดี๋ยวอัยไปหาค่ะ”

“ป้าจะรอนะ”

“ค่ะ” เมื่อวางสายอัยลินก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า

“มีไรหรอก” พราวถามขึ้น

“แม่ของร็อกโทร. มา มีเรื่องอยากคุยกับฉันน่ะ”

“แล้วคืนนี้กลับหรือเปล่า”

“ก็ดูก่อน ถ้าดึกก็คงค้างที่บ้านป้าภานั่นแหละ ถ้าไม่ดึกมากก็กลับหอ”

จากนั้นอัยลินก็เรียกรถแท็กซี่ตรงไปยังบ้านของรชต ซึ่งใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ

เมื่อเข้ามาในบ้าน ป้าแก้วก็เชิญเธอไปยังห้องโถงชั้นบน ทำให้อัยลินรู้สึกว่าเรื่องที่มารดาของรชตจะคุยกับเธอคงเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญมาก และท่านก็นั่งรอเธออยู่ด้วยสีหน้ากังวล ใบหน้ายังซูบตอบ แววตายังบ่งบอกถึงความเศร้าหมองจากการสูญเสีย ดูเหมือนว่าคุณป้านงนาถยังทำใจกับการสูญเสียครั้งนี้ยังไม่ได้

“สวัสดีค่ะป้านง”

“นั่งเถอะ” คุณนงนาถผายมือที่เก้าอี้ตรงข้าม รอเด็กรับใช้เสิร์ฟน้ำและของว่างจึงเอ่ยขึ้น

“ครั้งนี้ป้ามองไม่เห็นใครแล้วจริงๆ” สีหน้าคนพูดมีแววกังวล

"คุณป้ามีอะไรอยากให้อัยช่วยเหร”คะ"

“คืออย่างงี้นะอัย”

จากนั้นเรื่องที่มารดาต้องการให้เธอช่วย ก็พรั่งพรูออกมาทั้งน้ำตา มันทำให้เธอเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่และคนที่ต้องผลักดันลูกชายเพื่อให้ถึงเป้าหมายของสามีที่จากไป ที่คาดหวังกับรชต ซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวที่อยากให้สานฝันเรื่องธุรกิจครอบครัวต่อไป

ตอนนี้น้องชายของสามีได้ดูแลทุกอย่างแทนพี่ชายที่เสียชีวิต น้องคนรองอยู่ในตำแหน่งประธานบริษัท ส่วนน้องชายเล็กอยู่ในตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว และเป็นหมอด้านศัลยกรรมทรวงอกที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง เพราะฉะนั้นเรื่องธุรกิจในครอบครัวจึงไม่มีอะไรน่าห่วง

“ป้าอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้จริงๆ นะอัย มันมองไปทางไหน ภาพต่างๆ เกี่ยวกับคุณลุงมันวนเวียนอยู่ในหัวป้า กินก็ไม่ได้ นอนไม่หลับ ป้าไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อไป ป้าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ”

“อัยเข้าใจค่ะ”

“แต่ร็อกไม่เข้าใจ เขาไม่ยอมไปบอสตันกับป้าและพี่รวิ อัยรู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร”

“อือ เพราะอะไรเหรอคะ” อัยลินไม่กล้าคาดเดา เพราะกลัวคำตอบเช่นกัน

“เขาไม่อยากอยู่ห่างจากอัย แต่ป้าก็อยู่ห่างจากเขาไม่ได้เช่นกัน” ในเวลาที่อ่อนแอแบบนี้เธออยากอยู่กับลูกทั้งสองคน

เมื่อได้ยินคำตอบชัดๆ อัยลินก็ถึงกับเงียบไปชั่วครู่

“ร็อกรักอัย และป้ากับลุงก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่ตอนนี้ป้าอยากให้ร็อกไปเรียนต่อที่บอสตัน เป็นศัลยแพทย์ด้านทรวงอกแล้วค่อยกลับมาดูแลโรงพยาบาลของครอบครัวอย่างที่พ่อเขาต้องการ”

“คุณป้าก็รู้นี่คะ ร็อกเป็นคนที่ดื้อมาก ถ้าเขาตัดสินใจอะไรแล้ว เปลี่ยนใจเขาไม่ได้เลย” ถึงเธอจะสนิทกับเขา แต่หลายเรื่องใช่ว่ารชตจะฟัง เขาดื้อและเชื่อมั่นในตัวเองมาก และเขาเคยบอกกับเธอว่าอยากเรียนให้จบปริญญาตรีที่เมืองไทยก่อน แล้วไปต่อด้านศัลยกรรมที่เมืองนอก เขาแพลนชีวิตตัวเองไว้อย่างนั้น

“ป้ารู้ ป้าถึงอยากขอร้องอัย ช่วยทำยังไงก็ได้ที่ร็อกจะไปเรียนต่อที่บอสตันในตอนนี้ นะอัย ป้ามองไม่เห็นใครจะช่วยป้าได้แล้ว นอกจากอัย” คุณนงนาถเอื้อมมาจับมือเธอด้วยสีหน้าวิงวอน

“ค่ะ อัยจะทำให้ร็อกไปเรียนบอสตัน ทำความฝันของคุณลุงให้เป็นจริงค่ะ” เพราะเธอเองก็ลืมสิ่งที่ได้คุยกับลุงรวิช ที่รับปากจะดูแลรชต เพื่อให้เขาได้เดินไปสู่เป้าหมายที่เป็นความหวังของท่าน

“ขอบใจมากนะอัย และรอร็อกหน่อยนะ เขาจะกลับมาหาอัยแน่นอน”

“ค่ะ อัยจะรอ” อัยลินไม่แน่ใจประโยคสุดท้ายของ

มารดารชต เพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อวันเวลาผ่านไป รชตจะยังต้องการเธอหรือเปล่า

เธอเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าจะยังรอเขาหรือไม่

มันไม่มีอะไรแน่นอน แต่สิ่งที่แน่นอนที่สุดในตอนนี้คือทำให้รชตไปเรียนต่อบอสตันให้ได้ ตามที่รับปากมารดาของเขาไว้ เพราะในเวลานี้ดูเหมือนท่านจะอยู่ไกลจากรชตไม่ได้

ถึงแม้อัยลินจะไม่เคยเป็นแม่คน แต่เธอก็เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่เพิ่งสูญเสียสามี ที่ไม่อยากอยู่ห่างจากลูกชายคนเดียว รวมทั้งรชตนั้นก็เป็นทั้งความรักและความหวังทั้งหมดของครอบครัว

เมื่อกลับมาถึงหอพักในเวลาค่ำ อัยลินตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับพราว และต้องการความช่วยเหลือจากพี่ชายของอีกฝ่าย

:::::::::::::::::::::