ไปจากชีวิต 2

แล้วทั้งสองก็หัวเราะสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกัน จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปหามื้อค่ำกิน

            ในวันรุ่งขึ้นอัยลินไปฝากท้องที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งตั้งแต่เช้าตรู่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย แม้จะไม่ได้ตั้งใจจะท้อง เพราะอยู่ในวัยเรียน แต่เมื่อท้องแล้วอัยลินก็ตั้งใจจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด

            รอคิวนานตามปกติของโรงพยาบาลรัฐ เพราะคนมาใช้บริการเยอะ จริงๆ เงินที่ป้าภาลัยให้ก็มากพอที่เธอจะใช้บริการโรงพยาบาลเอกชน แต่ก็อยากเก็บไว้สำหรับค่าใช้จ่ายในอนาคตของเธอกับลูก อะไรที่ประหยัดได้ก็คงต้องประหยัดไว้ก่อน

            จากนั้นเธอก็เดินหาคอนโดฯ ที่พัก เพราะต้องย้ายออกจากหอใน ต้องการคอนโดฯ ที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เพราะหลังคลอดเธอก็ต้องกลับไปเรียนต่อ ในตอนนั้นเธอจะหาพี่เลี้ยงเด็กมาช่วยดูแลลูก

            เดินหาไปมาก็มาหยุดหน้าตึกที่เป็นคอนโดฯ ของรชต เพราะความคิดถึงที่เธอเองก็ยอมรับ แถมเธอยังมีคีย์เข้าประตูทางเข้าตึก จึงขึ้นลิฟต์มาหยุดหน้าห้องพักชั้นเก้า ลองกดรหัสเข้าห้องที่รชตเคยบอกเธอว่า นอกจากเขาแล้วก็มีเธอเพียงคนเดียวที่รู้ เพราะมันเป็นวันเดือนปีเกิดของเธอนั่นเอง

            น่าแปลกที่ประตูเปิดเข้าไปได้ นั่นแสดงว่ารชตยังไม่ได้เปลี่ยนรหัส เขาลืม หรือเพราะเขาไม่อยากเปลี่ยนเธอก็สุดจะรู้

            เมื่อก้าวขาเข้าไปกลิ่นอายเจ้าของห้อง และของเธอก็ยังคงอยู่ แม้แต่ข้าวของส่วนตัวทั้งของเขาและของเธอที่ลืมไว้ หรือตั้งใจทิ้งไว้ เช่นเสื้อผ้า โดยเฉพาะชุดนอนกับชุดอยู่บ้าน

            ในเมื่อมาแล้วก็คงต้องเก็บทุกอย่างกลับไปด้วย

            อัยลินเดินสำรวจห้องพักทุกมุมก็ว่าได้ ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยภาพความทรงจำระหว่างเธอกับรชต ห้องครัว ห้องนั่งเล่นหน้าจอโทรทัศน์ที่นอนดูภาพยนต์หรือซีรีส์ด้วยกัน

            แม้แต่ระเบียงที่ชอบนั่งคุยกัน จิบไวน์ มองฟ้าที่แทบไม่เคยเห็นแสงดาว แม้จะอยู่สูงแค่ไหน

            เดินกลับมายังห้องนั่งเล่น มองไปชั้นโชว์ เห็นภาพของเธอกับเขาที่ถ่ายด้วยกันอยู่ในกรอบบนชั้น

            น่าแปลกที่เขาก็ยังไม่ทิ้ง

            หรือจะคิดว่ารชตไม่ได้โกรธเธอ เพราะเขายอมรับในเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก ที่เขาไม่ยอมติดต่อมา เพราะยังไม่พร้อมจะกลับมาเป็นเพื่อนกับเธอแค่นั้น

            อัยลินคิดในแง่ดีไว้ก่อน

            เธอเดินกลับมายังห้องนอน มีผ้าคลุมเตียงไว้อย่างดี ห้องก็ยังสะอาดสะอ้านเหมือนเช่นเวลาที่เขาอยู่ แม่บ้านของเขาคงมาทำความสะอาดทุกสัปดาห์เช่นเคย

            อัยลินทิ้งตัวลงนอนอย่างคุ้นเคย มองไปรอบๆ ห้องอย่างโหว้งเหวงในอก อาจเพราะตื่นเช้า แถมยังนอนดึก เธอจะเผลอหลับไปอย่างง่ายดาย

:::::::::::::::::::::::::::::::