อนาคอนด้า

ตะวัน.....

"มึงอยากไปเรียนเมืองนอกป่ะ" ซันถามฉันขณะที่ฉันกำลังยืนจานชามอยู่ในครัวส่วนไอ้พอสมันกลับไปก่อนหน้านี้แล้วเพราะพ่อมันให้คนมาตามไปเฝ้าร้าน

"ไม่อ่ะกูพอใจจะเรียนที่นี่แล่ะได้อยู่ใกล้พ่อใกล้แม่ด้วย"

"อืม"

"แล้วมึงอ่ะทำไมต้องขอคิดดูอีกที"

"เรื่องของกู มึงไม่ต้องถามมาก"

"อ้าวไอ้นี่ ทีเรื่องของกูมึงยังถามแล้วกูยังตอบมึงเลย"

"ก็มึงเต็มใจตอบกูเอง"

"นิสัย"

"ตะวันคืนนี้มึงว่างป่ะ"

"คืนนี้กูจะอ่านหนังสือสอบทำไมมึงมีอะไร"

"กูไม่ค่อยเข้าใจที่อาจารย์มันสอนวันนี้เลยว่ะมึงช่วยติวให้กูหน่อยได้ไหมวะ"

"อย่างมึงเนี๊ยะนะไม่เข้าใจ มึงเก่งกว่ากูฉลาดกว่ากูอีกนะไอ้ซัน"

"กูก็โง่เป็นเหมือนกันนะเว้ย ช่วงนี้กูเป็นอะไรไม่รู้ไม่ค่อยมีสมาธิเรียนเลย"

"เออ งั้นเอางี้มึงมาติวที่บ้านกูนี่แล่ะ กูไม่อยากไปติวบ้านมึงกว่าจะเดินมาถึงบันไดบ้านมึงกูขาลากพอดี" คือที่ฉันพูดมันไม่ได้เกินจริงเลยสักนิดคือบ้านมันหลังใหญ่มากและกว่าจะเดินจากประตูรั้วไปถึงตัวบ้านต้องใช้เวลาเดินหลายนาทีคิดดูว่าบ้านมันใหญ่โตขนาดไหนไม่เหมือนบ้านฉันเดินไม่ถึงยี่สิบก้าวก็ขึ้นบนบ้านถึงห้องนอนแล้ว

"ไม่เอาอ่ะบ้านมึงมันร้อนไม่มีแอร์กูอยู่ไม่ได้กูขี้ร้อน"

"โหพ่อคุณชายเทวดาทนร้อนนิดร้อนหน่อยไม่ได้เลยว่างั้น" มันคือเรื่องจริงที่ไอ้ซันมันขี้ร้อนจนถึงขั้นให้พ่อมันมาติดแอร์ที่โรงเรียนติดทุกห้องที่มันเรียนและทุกห้องที่มันต้องใช้ไม่ว่าจะห้องวิทย์ ห้องดนตรี หรือแม้แต่ห้องประชุมโดยที่พ่อมันจะเป็นคนจ่ายค่าไฟให้โรงเรียนเอง คิดดูเอาเถอะ

"ตกลงมึงจะติวให้กูมั้ย"

"ถ้ากูไม่ติวอ่ะ"

"ถ้ากูสอบไม่ผ่านขึ้นมากูก็จะบอกกับแม่กููว่าเป็นความผิดของมึงที่ไม่ยอมติวให้กู"

"ไอ้ซัน มันไม่ใช่ความผิดของกูเลยนะเว้ยมึงไม่ตั้งใจเรียนเองมาโทษกูได้ไง"

"ไม่รู้แล่ะ ถ้ามึงไม่มามึงกับกูเลิกคบกันไปเลย" พูดจบมันก็เดินหน้าตึงลงบันไดบ้านฉันไป ฉันทำได้แค่ถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของมัน

 

 

คืนนั้น...

"จะไปไหนยัยหนู" เป็นพ่อกำนันของฉันเองค่ะที่เอ่ยทัก พ่อคงเพิ่งกลับมาจากประชุมที่อำเภอเพราะแต่งตัวเต็มยศ

"ไปติวหนังสือบ้านซันจ๊ะพ่อ^^"

"แล้วทำไมไม่ให้มันมาติวที่นี่"

"มันบ่นร้อนจ๊ะพ่อ"

"เหอะไม่รู้ไอ้อาทิตย์มันเลี้ยงลูกชายมันยังไงอะไรนิดอะไรหน่อยก็ทนไม่ได้"

"บ่นอะไรจ๊ะพ่อกำนัน อ้าวตะวันยังไม่ไปอีกเหรอลูกเดี๋ยวตาซันก็บ่นหรอกว่าไปช้า"

"แม่กำนัน!!!ไอ้ซันมันมีสิทธิ์อะไรมาบ่นยัยหนูนะ มันขอให้ยัยหนูไปช่วยติวนะมันต้องรอสิจะไปช้าไปสายมันก็ต้องรอได้"

"แต่ให้คนอื่นรอเรานานๆมันก็เป็นมารยาทที่ไม่ดีนะพ่อกำนัน" แม่ฉันเข้าข้างไอ้ซันตลอดแล่ะ

"แม่นี่ยังไงทำไมชอบตามใจมันอะไรนักหนาไอ้ซันน่ะ"

"พ่อกำนันก็รู้ว่าฉันอยากมีลูกชายแต่ก็มีไม่ได้ ตาซันมันก็เหมือนลูกเหมือนหลาน"

"อยากได้ลูกชายเพิ่มตอนนี้เลยไหมจ๊ะเดี๋ยวพ่อกำนันสุดหล่อคนนี้จะจัดให้ได้ ป่ะเราเข้าห้องกันเถอะ"

"พ่อกำนัน!!! พูดอะไรอายลูกบ้าง><" ฉันเห็นแม่หน้าแดงเพราะอายคำพูดของพ่อก็อดขำไม่ได้พ่อกับแม่ของฉันถึงจะอายุเลยเลขสี่มาหลายปีแต่ก็ยังมีหยอดมีหยอกกันเป็นประจำ เรื่องอยากมีลูกชายไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินพ่อกับแม่พูดแต่แม่ของฉันท่านร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงหากท้องอีกอาจจะเป็นอันตรายเพราะเหตุนี้พ่อกับแม่ก็เลยมีฉันแค่คนเดียว อยากจะอยากจะว่าแม่ของฉันรักและเอ็นดูไอ้ซันมาตั้งแต่มันเกิดเลยมั้งแม่ไม่เคยว่าอะไรมันเลยผิดกับฉันที่เป็นลูกแท้ๆขนาดมันแกล้งฉันแม่ยังเข้าข้างมันเลย แถมแม่ยังเคยแอบพูดกับฉันโดยไม่ให้พ่อได้ยินว่าอยากได้มันมาเป็นลูกชายแต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะมันก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่แต่ถ้าได้มันมาเป็นลูกเขยแม่ก็ไม่ขัด ทำให้ฉันอดเขินไม่ได้เพราะเอาจริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้คิดกับมันแค่เพื่อนหรอกนะฉันรู้สึกกับมันมากกว่าเพื่อนมานานแล้ว ก็คงจะตั้งแต่คราวนั้นตั้งแต่วันที่มันกระโดดน้ำลงไปช่วยฉันตอนเข้าค่ายป.สามจนถึงตอนนี้เราอยู่มอสี่จะขึ้นมอห้ากันแล้วคิดดูว่าฉันแอบชอบมันมาตั้งกี่ปี จะว่าฉันแก่แดดก็ได้นะที่แอบชอบมันตั้งแต่ยังเด็กแต่ฉันก็ไม่เคยบอกหรือทำอะไรให้มันรู้หรอกว่าฉันรู้สึกกับมันยังไงทำได้แค่เก็บอาการเอาไว้เพราะรอบตัวมันมีผู้หญิงสวยๆเข้าหาแทบจะตลอดเวลาไม่ว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องหรือเพื่อนร่วมชั้น วันวาเลนไทน์ทีฉันเห็นมันได้ดอกไม่เยอะกว่าใครในโรงเรียนอีกเพราะมันน่ะทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังเป็นนักร้องนำประจำโรงเรียนอีก ขึ้นเวทีร้องเพลงทีไรสาวๆแห่ไปกรี๊ดกันเต็มหน้าเวทีราวกับว่ามันเป็นไอดอลเกาหลี มันโปรไฟล์ดีขนาดนี้ไม่มีสาวชอบก็คงจะแปลก ส่วนไอ้พอสมันก็หล่อพอๆกับไอ้ซันนั่นแล่ะแต่ในสายตาของฉันมันอาจจะหล่อน้อยกว่าไอ้ซันหน่อยนึง>< ไอ้พอสมันเป็นพวกไม่ค่อยสนใจอะไรใครพอมีสาวๆเข้าหามันก็ทำเฉยทำนิ่งใส่จนผู้หญิงไม่กล้าทักผิดกับไอ้ซันราวสวรรค์กับนรก

ฉันเดินเข้ามาในบ้านของมันซึ่งตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่มแต่ทำไมมันเงียบจนผิดสังเกตเหมือนไม่มีใครอยู่พอมองไปรอบๆยิ่งน่ากลัวเพราะไฟถูกเปิดแค่ไม่กี่ดวง จนกระทั่งสายตาของฉันไปสะดุดเข้ากับรูปบรรพบุรุษของไอ้ซันที่ถูกแขวนเรียงรายตรงทางเดินขึ้นบันได แต่ละรูปเหมือนกับว่าท่านกำลังจ้องมองมาที่ฉันแล้วยิ้มให้จนฉันรู้สึกกลัวฉันก็เลยรีบหอบหนังสือวิ่งขึ้นไปหาไอ้ซันที่ห้องซึ่งอยู่บนชั้นสามของบ้าน

ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องมันแล้วด้วยอาการเหนื่อยหอบเพราะกว่าจะเดินขึ้นบันไดมาถึงชั้นสามขาฉันสั่นไปหมดไม่รู้มันจะมาอยู่อะไรตั้งชั้นสามมันไม่เหนื่อยบ้างเหรอเวลาเดินขึ้นเดินลงทุกวัน แต่พอมาคิดดูคงไม่เหนื่อยหรอกมั้งเพราะทั้งชั้นก็เป็นอาณาจักรของมันคนเดียวทั้งชั้นเลยไม่ต้องไปไหนก็มีทุกอย่างไม่ว่าห้องดูหนัง ห้องซ้อมดนตรี เคาท์เตอร์บาร์และมีตู้เย็นขนาดใหญ่ยักษ์ที่มีทั้งเครื่องดื่มทั้งของกินมากมายให้เลือกยิ่งกว่าเซเว่นที่ฉันรู้เพราะเคยมากับไอ้พอสบ่อยๆเวลามาทำรายงานหรือมาอ่านหนังสือช่วงใกล้สอบคือเราสามคนไม่ต้องลงไปหาอะไรกินข้างล่างเลยเพราะข้างบนมันมีทุกอย่างอยู่แล้วนอกจากอาหารที่ถ้าเวลามันหิวมันก็จะโทรลงไปสั่งให้คนรับใช้เอาขี้นมาเสริฟ์ ชีวิตสุขสบายของมันบางครั้งฉันก็อิจฉาเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก พอฉันหายเหนื่อยฉันก็เคาะประตูห้องมัน

"เข้ามา!!!" เสียงเหมือนไม่พอใจเพราะฉันมาสายแต่ช่วยไม่ได้เพราะฉันก็ต้องมีอะไรให้ทำเหมือนกัน

แอร๊ดดดดดด พอเปิดประตูเข้ามาฉันก็ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจเพราะไอ้ซันมันกำลังโป๊ฉันรีบปิดตาหันหลังเข้าประตูทันทีโป๊ที่ว่าคือโป๊จริงๆโป๊แบบไม่ใส่อะไรเลย

"ไอ้ซันมึงโป๊อยู่ทำไม่บอกกูก่อนกูจะได้ไม่ต้องรีบเข้ามา" ฉันยังคงปิดตาหันหลังพูดกับไอ้คนไร้มารยาทที่ทำให้ฉันใจสั่นไม่หยุดเพราะอะไรๆของมัน...มันใหญ่มากมันทั้งใหญ่ทั้งยาว โอ๊ยภาพยังติดตาฉันอยู่เลย><

"ทำเหมือนไม่เคยเห็นไปได้ กูกับมึงแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันมาตั้งแต่สามขวบของๆมึงกูก็เห็นมาแล้วเลย"

"นั่นมันตอนสามขวบไหม ตอนนี้กูกับมึงอายุสิบเจ็ดจะสิบแปดแล้วนะเว้ย"

"แล้วไงวะ มึงควรจะดีใจที่ได้เห็นของๆกูเพราะกูไม่เคยให้ใครเห็นมาก่อน"

"ทำไมกูต้องดีใจที่ได้เห็นอะไรของมึงด้วย" ยิ่งพูดฉันยิ่งเสียงสั่นเพราะนึกภาพไอ้นั่นของมันอยู่มันสลัดไม่ออกสักทีฉันจะทำยังไงดีเกิดมาก็ไม่เคยเห็นอะไรของใครมาก่อน คือจะว่าไม่เห็นก็คงไม่ใช่เพราะตอนเด็กเราแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันแต่ตอนนี้เรายังเด็กแล้วของๆมันก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนี้

"แล้วทำไมมึงถึงเสียงสั่นขนาดนั้นวะหรือตื่นเต้นที่เห็นอนาคอนด้าของกู แต่จะบอกให้นะว่าที่มึงเห็นมันยังไม่โตเต็มที่"

"พอเลยไม่ต้องสาธยายให้กูฟังกูไม่อยากฟังที่กูมาก็เพื่อจะมาติวให้มึง ถ้ามึงไม่ติวกูจะได้กลับ"

"ติวดิกูรอมึงตั้งนานแต่มึงดันมาสายตังเกือบครึ่งชั่วโมง"

"กูก็มีงานบ้านที่ต้องทำไหมไม่ใช่เป็นคุณชายอย่างมึงที่มีคนรับใชัคอยทำให้ทุกอย่างแม้กระทั่งซักกางเกงใน"

"กูเกิดมารวยให้ทำไงได้วะ"

"เออถึงกูจะเกิดมาไม่รวยกูก็หาผัวรวยๆได้"

"แก่แดดนะมึงอ่ะเพิ่งมอสี่คิดจะหาผัว"

"มันเรื่องของกู ตกลงมึงจะติวไหมเนี๊ยะ"

"เออติว มึงก็หันมาได้ละ"

"แล้วมึงแต่งตัวเสร็จหรือยัง"

"เออเสร็จแล้ว"

"ไม่เชื่อ"

ตึก ตึก ตึก เสียงเดินมาใกล้ๆของมันทำให้ฉันรีบหลับตาเพราะกลัวมันจะแกล้งฉันอีก

"ไม่เชื่อมึงก็ลืมตาดู"

"มึงไม่หลอกกูแน่นะ"

"กูเคยหลอกมึงเหรอ"

"บ่อยมาก" ฉันยังคงหลับตาตอบโดยที่ฉันรู้ว่ามันยืนอยู่ตรงข้างหน้า

"อ่ะงั้นเอาแบบนี้" มันคว้ามือของฉันไปแล้วเอาไปลูบตัวของมันซึ่งจากที่สัมผัสน่าจะเป็นแผงอกที่สัมผัสได้ว่าเป็นเสื้อคือมันคงจะใส่เสื้อผ้าแล้วจริงๆ แต่พอเลื่อนมึอต่ำลงมาฉันสัมผัสได้ถึง...

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

 

 

จับไปโดนอะไรน๊าาาาาา