บทที่ 7

ตะวัน...

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

"เห้ออออ สอบเสร็จซักที" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเดินออกมาจากห้องสอบ วันนี้คือวันสอบวันสุดท้ายพรุ่งนี้ก็ปิดเทอมแล้วฉันว่าจะไปหางานทำช่วงอยู่ว่างๆ แต่ยังไม่รู้จะทำที่ไหนดี

"วันนี้พวกเราไปฉลองสอบเสร็จกันดีไหม" ไอ้พอสที่เดินตามหลังฉันออกมาพร้อมไอ้ซันเป็นคนพูด

"แต่กูไม่มีเงิน" ฉันหันไปบอกมันเพราะถ้าพวกมันเอ่ยว่าจะไปฉลองมื้อนั้นต้องเสียเงินหลายร้อยบางครั้งก็เป็นพัน ถึงแม้ที่ผ่านมาพวกมันคอยออกเงินให้แต่ฉันก็เกรงใจเพราะพวกมันก็ยังหาเงินเองไม่ได้ยังแบบมือขอพ่อขอแม่กันอยู่เลย

"พูดเหมือนทุกครั้งมึงได้จ่ายอย่างงั้นแล่ะ" ไม่ต้องสงสัยว่าใครพูด ฉันหันขวับไปมองหน้าไอ้ซันทันที

"เออก็กูมันจนนี่ไม่ได้เกิดมาแล้วร่ำรวยเหมือนมึงที่ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินมีใช้"

"มึงจะคิดมากไปทำไมกูกับมันก็เต็มใจจ่ายให้มึงอยู่แล้ว"

"ก็ดูมันพูดดิ พูดเหมือนกูเป็นขอทานต้องให้พวกมึงคอยเลี้ยงตลอด"

"แล้วตกลงมึงจะไปไหม"

"ไม่ไปกูจะรีบกลับบ้านไปช่วยแม่ กูไปนะ" ฉันบอกไอ้พอสแค่คนเดียวโดยไม่สนไอ้คนข้างๆ

ฉันปั่นจักรยานกลับบ้านอย่างหัวเสียเพราะยังโกรธไอ้ซันอยู่ ถึงจะรู้ว่านิสัยมันเป็นแบบนั้นอยู่แล้วก็เถอะแต่ก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี

ปรี้น ปรี้น ปรี้น ฉันหันไปมองคนที่ขับมอไซค์ตามหลังฉันมาไม่ต้องเดาหรอกว่าใครก็ไอ้คนที่ฉันกำลังน้อยใจมันอยู่นี่ไง

"จะรีบไปไล่ควายที่ไหน"

"เรื่องของกูอย่าเสือก"

"ผัวเสือกเรื่องของเมียไม่ได้เหรอ"

"ไอ้ซันมึงพูดบ้าอะไร" ฉันตะคอกใส่มันเพราะตอนนี้เราอยู่กันบนถนนถึงจะไม่มีรถขับผ่านตอนนี้ก็เถอะ

"พูดเรื่องจริง"

"มึงสัญญากับกูแล้วนะว่าจะไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น"

"แล้วกูพูดตอนไหนกูแค่พูดว่าเราเป็นผัวเมียกัน" ฉันนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะไม่สนใจมันอีกแล้วตั้งหน้าตั้งตาปั่นจักรยานกลับบ้านโดยมีมันขับมอไซค์ตามหลังฉันมาจนถึงบ้านของฉัน

"มึงจะมาบ้านกูทำไมบ้านมึงอยู่โน่น" ฉันชี้ไปทางบ้านของมันแต่มันก็ไม่สนใจก้าวขาลงจากมอเตอร์ไซค์แล้วเดินมาหาฉันหน้าตึง

"มึงจะทำอะไร" มันไม่ตอบแต่มันคว้าจักรยานของฉันเข้าไปจอดใต้ถุนบ้านก่อนจะเดินไปทางหลังบ้านฉันก็เลยเดินตามมันไป

"อ้าวกลับมากันแล้วเหรอ" แม่ฉันที่กำลังรดน้ำแปลงผักอยู่หันมาถามเมื่อเห็นฉันกับไอ้ซัน

"น้าต่ายครับวันนี้ผมขอพาตะวันไปเลี่ยงฉลองสอบเสร็จหน่อยนะครับ"

"อื้มมได้สิ แค่อย่ากลับดึกล่ะ" แม่ไม่ถามฉันสักคำว่าฉันจะอยากไปไหมพอไอ้ซันเอ่ยปากขอแม่ก็อนุญาตทันที

"แต่หนู.." ฉันกำลังจะบอกว่าฉันไม่ไปแต่ไม่ทันเพราะไอ้ซันมันคว้ามือฉันเดินออกมาเรียบร้อยแล้ว

"กูไม่ไปไหนทั้งนั้น กูบอกมึงกับไอ้พอสไปแล้วไง"

"แต่กูอยากไปกับมึง...แค่สองคน"

"แล้วไอ้พอสล่ะ"

"เข้าใจคำว่าสองคนไหม"

"มึงจะพากูไปไหนกูไม่อยากไปกับมึง"

"ไปกับผัวมึงจะกลัวอะไร"

"ไอ้บ้าซันมึงพูดคำนี้อีกแล้วนะ เกิดแม่กูมาได้ยินทำไม"

"น้าต่ายอยู่ในสวนจะมาได้ยินอะไร"

"มึงนี่นะ" ไม่รู้วันนี้ฉันหัวเสียกับมันไปกี่รอบแล้ว แต่ก็นั่นแล่ะสุดท้ายฉันก็ต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์มันออกมาอยู่ดีโดยไม่รู้ว่ามันจะพาฉันไปไหน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป....

"มึงจะพากูไปไหนอ่ะ"

"ไปเที่ยว"

"เที่ยวไหน"

"ม่อนแจ่ม"

"ห๊ะ ม่อนแจ่ม"

"อืม อากาศกำลังดีเลย"

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมามันก็พาฉันมาถึงม่อนแจ่มในเวลาเกือบเย็นซึ่งตอนนี้อากาศกำลังเย็นสบายไม่มีแดด พอได้ขึ้นมาสูดอากาศข้างบนนี้มันก็ทำให้ฉันรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าฉันอยู่จังหวัดเชียงใหม่จังหวัดที่ได้รับการโหวตว่าเป็นจังหวัดน่าอยู่ที่สุดซึ่งฉันก็คิดแบบนั้น

"เป็นไงชอบไหม"

"อืม กูไม่เคยมาเที่ยวที่นี่เลยนี่เป็นครั้งแรก" ถึงฉันจะอยู่เชียงใหม่มาตั้งแต่เกิดแต่ถามว่าได้มีเวลามาเที่ยวอะไรแบบนี้ไหม บอกเลยว่าไม่เพราะพ่อกำนันของฉันท่านทำงานแทบจะทุกวัน ตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยเห็นพ่ออยู่ติดบ้านเลยเดี๋ยวประชุมเดี๋ยวไปช่วยชาวบ้านแต่ฉันก็ภูมิใจในตัวของพ่อนะส่วนแม่ก็ทำสวนทำไร่ปลูกผักเล็กๆ น้อยๆ ขายถึงแม่ครอบครัวของฉันจะไมไ่ด้ร่ำรวยแต่ฉันก็มีความสุขในแบบที่ฉันเป็น

"ป่ะ" ในขณะที่ฉันกำลังยืนสูดอากาศบริสุทธิ์จู่ๆ ไอ้ซันมันก็เดินมาจูงมือฉันแล้วพาเดินไปตามทาง

"มึงจะพากูเดินไปไหน"

"ไปที่ห้องพักกูจองเอาไว้แล้ว"

"จองทำไม"

"เราจะนอนกันที่นี่คืนนี้"

"ห๊ะ" อะไรคือนอนที่นี่

"เมื่อกี๊กูโทรบอกน้าต่ายแล้วว่ากูกับมึงมานอนที่ม่อนแจ่ม"

"แล้วแม่กูก็ยอม"

"อืมน้าต่ายบอกว่าขากลับแวะซื้อสตรอเบอรี่ไปฝากด้วย"

หลังจากนั้นมันก็พาฉันเดินมาจนถึงบ้านพักซึ่งเป็นหลังที่อยู่ด้านบนสุดมันเป็นโดมกระจกสีขาวสะอาดตามีระเบียงหน้าห้องที่สามารถมองวิวภูเขาเบื้องหน้าได้แบบพาโนราม่า ฉันยอมรับเลยว่าสวยมาก ถ้ามองจากตรงนี้ก็จะเห็นพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ฉันตื่นเต้นมากจนลืมไปเลยว่าฉันกับมันมากันแค่สองคน

ซันเดย์....

ผมยืนกอดอกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นตะวันกำลังตื่นเต้นกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าผมคิดไม่ผิดจริงๆ ที่พามาที่นี่...แค่สองคน ที่ผมพามาที่นี่ก็เพื่อจุดประสงค์บางอย่างที่ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าคืออะไร ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนทีมีถุงยางอนามัยอยู่ถึงสามกล่อง ก่อนจะเดินเข้าไปในโดมห้องพักขนาดกำลังพอดีที่ภายในห้องมีที่นอนขนาดสี่ฟุตครึ่งวางอยู่กลางห้องผมเอากล่องถุงยางซุกไว้ใต้หมอนก่อนจะเดินออกมาหาตะวันที่ยังยืนดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบๆ ที่ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มและอีกไม่นานทั่วทั้งบริเวณก็จะมืดสนิท ผมรอให้ถึงเวลานั้น.....

"ซันมึงดูสิดาวเต็มท้องฟ้าเลยอ่ะสวยเนอะ^^"

"อืมสวย" ที่ผมว่าสวยไม่ใช่ดาวบนท้องฟ้าหรอกนะแต่เป็นคนที่นอนอยู่ข้างๆ นี่ต่างหาก ตอนนี้เรากำลังนอนดูดาวกันอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาดื่มเพื่อบรรเทาอาการตื่นเต้นเพราะคืนนี้จะเป็นคืนแรกที่ผมต้องเสียความบริสุทธิ์แบบจริงๆ จังๆ ซึ่งรวมถึงคนข้างๆ ด้วย แม่งแค่คิดไอ้นั่นของผมก็แข็งแล้วว่ะ ยิ่งเห็นตะวันที่ตอนนี้มันอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเนื่องจากว่าเราไม่ได้เอาเสื้อผ้าขึ้นมาเลยทำให้หลังจากที่อาบน้ำเสร็จตะวันมันก็เลยต้องใส่ชุดคลุมนี้แทนที่ความยาวมันไม่ได้ยาวมากเผยให้เห็นขาอ่อนที่โผล่พ้นออกมามันยิ่งทำให้อยากกระชากร่างบางเข้าไปข้างในแล้วจัดการมอบความเป็นผัวให้กับมัน

"ห๊าวววว ง่วงแล้วอ่ะ" จู่ๆ มันก็บอกว่าง่วง

"งั้นไปนอนในห้อง"

"อื้อออไม่อ่ะกูจะนอนข้างนอกมึงอ่ะไปนอนข้างในเถอะ"

"ทำไม มึงกลัวอะไร"

"........" ตะวันมันเงียบไปเลยครับสงสัยจะกลัวจริง

"หึ กูพามึงมาขนาดนี้มึงคิดว่ากูจะยอมปล่อยให้มึงนอนเฉยๆ เหรอ"

"ว๊ายยยย" ตะวันร้องเสียงหลงเมื่อถูกผมอุ้มเข้าไปข้างใน

ตุ่บ!! ผมโยนมันลงที่นอนอย่างเร่งรีบ

"โอ๊ยเจ็บนะวางเบาๆ ก็ได้"

"หึ" ผมมองหน้าคนขี้กลัวที่ตอนนี้กำลังดึงผ้าห่มขึ้นมาพันตัวเอง ผมส่ายหน้าก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเพื่อปิดไฟด้านนอกและกดล็อคประตูปิดผ้าม่านทุกอย่างทำให้ทั้งห้องมีเพียงแสงสลัวๆ จากไฟข้างเตียง

"ไอ้ซันมึงจะไม่ทำอะไรกูใช่ไหม"

"แล้วมึงคิดว่ากูจะทำไหม" ผมลงไปนอนข้างๆ แล้วกระชากผ้าห่มออกแล้วจับโยนไปข้างที่นอนพอตะวันจะเอื้อมไปหยิบมันกลับมาผมก็กระโจนทาบทับร่างบางเอาไว้ทันที

"อ๊ะ"

"หึ คืนนี้มึงเสร็จกูแน่"