บทที่ 22

“มีตอนบ่าย”

“กินด้วยกัน” ผมดันช้อนที่เธอป้อนผมให้ไปทางเธอ

“ได้เหรอ” เธอเลิกคิ้วถาม ก็ได้แหละมั้ง แค่กินข้าวถ้วยเดียวกัน ก็จูบกันแล้วไม่ใช่เหรอ

“กิน ๆ ไปเถอะ เรื่องมาก” ผมบ่นออกมาไม่จริงจัง แต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดผม เธอยิ้มและส่งช้อนข้าวต้มเข้าปากตัวเอง จากนั้นก็ตักป้อนผมทั้งรอยยิ้ม

คนบ้าอะไร โดนว่ายังยิ้มได้อีก

“ทะเลพักก่อนใช่ไหม”

ผมพยักหน้ารับคำถามของเธอ

“จะกลับห้องทะเลหรือนอนที่ห้องเรา”

“เดี๋ยวกลับห้องเรา เธอ...เธอจะไปด้วยไหม” เดี๋ยวนะไอ้ทะเล มึงเพิ่งจะชวนเขาไปห้องมึง ทีวันนั้นเขาขอไปห้องมึง มึงยังไม่ให้เขาไป วันนี้แม่งมาชวน

แต่เพราะพูดไปแล้ว ถึงอยากจะด่าไอ้ทะเลคนปากไวแค่ไหนก็ทำไม่ได้ จะคืนคำก็ทำไม่ได้ เพราะแววตาเป็นประกายอย่างดีใจของเธอนั่นแหละ

เอาวะ ถือว่าประหยัดค่าโรงแรมแล้วกัน

ประหยัดห่าอะไร มึงรวยนะไอ้ทะเล เออนั่นแหละ ชวนไปแล้วโว้ย แต่ไม่ให้คีย์การ์ดกับรหัสหรอกนะ

“เดี๋ยวเราไปหลังเรียนเสร็จได้ไหม ขอไปเรียนก่อน” เพราะดูเวลาตอนนี้เกือบสิบเอ็ดนาฬิกาแล้ว

“อืม เราว่า