บทที่ 29

บทที่ 29

นัสรินมองใบหน้าที่อยู่เหนือใบหน้าของตัวเองอย่างตื่นตระหนก ตอนนี้ท่าทางของปราณต์ไม่มีหลงเหลือวี่แววของคนเมาเลยแม้แต่นิด เธอจึงรู้ตัวว่าเสียรู้เขาให้แล้ว

“นี่คุณไม่ได้เมาเหรอคะ”

“เมา แต่สร่างเมาตั้งแต่ได้หอมแก้มคุณแล้ว”

“คนเจ้าเล่ห์” เธอต่อว่าเขาอย่างเจ็บใจตัวเองที่ถูกหลอก พยายามจะบิดมือออก แต่ยิ่งบิดยิ่งถูกมือแกร่งกดแน่น ซ้ำร้ายไปกว่านั้นเขายังโน้มหน้าลงมาใกล้มากกว่าเดิม จนลมหายใจอุ่นซ่านนั้นมากระทบซอกคอที่ไวต่อความรู้สึกของเธอ

“ถ้าไม่เจ้าเล่ห์ คุณจะยอมขึ้นมาส่งถึงนี่เหรอ”

“คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร”

“เพราะผมไม่อยากให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเก่าไปเป็นชู้กับผัวชาวบ้านน่ะสิ รู้หรือเปล่าว่าหมออรรณพมีเมียแล้ว” ปราณต์ไม่สนใจท่าทีเคืองขุ่นของเธอ แต่เขากลับถามกลับไปอย่างตำหนิ

“รู้ค่ะ คุณเป็นคนบอกนัสเองตั้งแต่เมื่อวานไม่ใช่เหรอ”

“รู้แล้วทำไมยังไปออกเดต นั่งกินข้าวใต้บรรยากาศสุดโรแมนติกในร้านแบบนั้น”

“นัสไม่ได้ทำอะไรที่มันเสียหายนี่คะ นัสแค่ไปคุยงานกับหมอณพ อ้อ...อีกอย่างถึงนัสจะออกเดตกับใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของนัสไม่ใช่เหรอคะ ในเมื่อตอนนี้นัสโสด” นัสรินเผลอประชดและสบตากับเขาอย่างไม่ยอมถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว ซึ่งนั่นไม่ต่างอะไรกับการท้าทายต่อมหึงของอดีตสามีเลยสักนิด

“ยังไงก็มุ่งมั่นจะมีผัวเป็นหมอให้ได้ใช่ไหม แม้ว่าจะอยู่ในฐานะเมียน้อยก็ตาม”

“ค่ะ ก็อาชีพหมอเป็นอาชีพผู้ชายในสเป็กนัสนี่คะ”

“ทำยังไงคุณถึงจะไม่ไปออกเดตกับหมออรรณพอีก”

“ก็แค่คุณยอมรับออกมาตรงๆ ว่าหึงนัส นัสก็จะไม่ไปไหนกับใครอีก” หญิงสาวเลือกพูดในสิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้ รู้ดีว่าปราณต์ไม่มีทางจะหึงเธอ เพราะเขาไม่ได้รัก

“ไม่มีทาง”

แม้คำปฏิเสธนั้นจะไม่ได้ผิดไปจากที่คาด แต่ก็อดเจ็บปวดอยู่ลึกๆ ไม่ได้ ถ้าไม่รัก ถ้าไม่หึง ก็ไม่ควรจะยุ่งเกี่ยวกัน

“ถ้าไม่ใช่เพราะหึง ก็อย่ามาแตะต้องตัวนัสแบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวนัสอีกแล้ว”

“มีสิ ก็สิทธิ์ของผัวเก่าไงล่ะนัสริน”

“ก็แค่ผัวเก่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่ผัวแล้วนี่คะ” ยิ่งพูดนัสรินก็ยิ่งเหมือนเด็กโง่ที่กำลังหาเรื่องใส่ตัวและท้าทายอารมณ์ของคนที่ได้เปรียบและถือไพ่เหนือกว่าตัวเองอยู่ทุกทาง

“ถ้างั้น เดี๋ยวผมจะทำให้ตัวเองเป็นทั้งผัวเก่าและผัวคนปัจจุบันของคุณตอนนี้เลย”

นัสรินเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกตะลึงกับคำพูดของเขา แววตาสีสนิมเหล็กที่สาดสะท้อนกับแสงไฟบ่งบอกชัดว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น มือแข็งแรงที่เคยตรึงข้อมือเล็กของเธอ ตอนนี้เลื่อนมาประสานลงระหว่างนิ้วทั้งสิบ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ โน้มต่ำลงมาช้าๆ คล้ายดั่งจะยั่วให้เธอหัวใจวายเล่น แม้เขาคืออดีตสามีที่เคยมีอะไรถึงขั้นลึกซึ้งกันมาแล้ว แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ครั้งเดียวและเกิดขึ้นนานมากแล้ว จึงทำให้หัวใจของนัสรินเต้นแรงโลดไปหมด

“อย่านะคะหมอปราณต์ ปล่อยนัสนะคะ นัสจะกลับ” เสียงหวานร้องห้ามก่อนที่ริมฝีปากหยักจะแตะลงบนกลีบปากนุ่มของเธอแค่เสี้ยววินาที

เขาเงยหน้าขึ้นเพียงนิดและจ้องตาลึกลงไปในตาคู่สวยด้วยประกายบางอย่าง ที่ทำให้นัสรินต้องเอียงหน้าหนีพร้อมกับหลับตาปี๋ จึงทำให้รู้สึกถึงแต่ลมหายใจอุ่นๆ เจือมากับกลิ่นแอลกอฮอล์ ซึ่งไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด ตรงกันข้ามยามนี้ร่างกายของเธอมันมีแต่ความวาบหวามซ่านสยิวที่เพิ่มมากขึ้นๆ

“หน้าผมน่าเกลียดมากเลยเหรอ คุณถึงไม่ยอมลืมตามองผมนัสริน”

“เปล่าค่ะ”

ใครว่าหน้าตาเขาน่าเกลียดล่ะ ใบหน้าของเขาคร้ามคมหล่อเหลาและมีอิทธิพลต่อสายตาของเธอมากที่สุดต่างหาก จนไม่อยากให้เขาทำท่าแบบนี้ใส่ เพราะมันทำให้เธอแทบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน...

”งั้นก็ลืมตาขึ้นมองผมสิ”

“ไม่...” เสียงหวานเอ่ยปฏิเสธ พร้อมทั้งส่ายหน้าเบาๆ

“ถ้าไม่มองผมจูบนะ”

ปราณต์ยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหู แกล้งปาดป่ายจมูกให้ถูกับแก้มละมุนนั้นเล่นด้วย ทำให้นัสรินต้องรีบลืมตาโพลงขึ้นมา พร้อมกับหาเกราะกำบังตัวเองให้พ้นจากภวังค์ที่เขากำลังสร้างขึ้น

“คุณเอาหมอเมย์ของคุณไปไว้ไหน ทำแบบนี้ไม่กลัวหมอเมย์จะเสียใจเหรอคะ”

“ก็เอาไว้ที่เดิม”

“คนเห็นแก่ตัว”

“แล้วรู้หรือเปล่าว่าทำไมผมจะต้องทำเหมือนเห็นแก่ตัวแบบนี้” เสียงถามนั้นนุ่มนวลลง ทำให้นัสรินเผลอมองตาคนถามราวกับต้องมนตร์สะกด

“นัสรู้แต่ว่าคุณเกลียดนัส คุณทำทุกอย่างก็เพราะคุณเกลียดนัส”

“ถ้าเกลียดจะลงทุนตามไปที่ร้าน จะลงทุนเมา จะลงทุนอ้อนให้คุณมาส่งถึงเตียงทำไม”

“ค่ะ...นัสก็สงสัยว่าทำไมคุณถึงจะต้องลงทุนขนาดนั้น”

“คิดถึง...”

คำสั้นๆ ที่สามารถละลายทุกความรู้สึก ทุกความสงสัย และทุกตะกอนในหัวใจออกไปจนหมดสิ้น กระทั่งเมื่อปราณต์โน้มหน้าลงมาแนบชิดอีกครั้ง เธอก็ลืมที่จะเอ่ยปากคัดค้าน จนเรียวปากถูกประกบจูบนัสรินถึงได้สติ พยายามจะต่อต้านเขาอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไร้ผล เพราะเรียวลิ้นมากชั้นเชิงชำแรกผ่านเข้ามาในโพรงปากนุ่มชื้นของคนที่ประสบการณ์น้อยกว่าจนได้

ลิ้นอุ่นซ่านลากโลมไปทุกซอกอณูในปากเล็ก หยอกเอินลิ้นนุ่มของเธออย่างไม่รีบร้อน และเธอก็เผลอส่งลิ้นไล้ตอบเขาพร้อมกับที่มือเล็กซึ่งประสานเข้ากับนิ้วทั้งสิบของเขาที่แข็งเกร็งอย่างต่อต้านอยู่ก่อนหน้านี้ ค่อยคลายลงจนในที่สุดมันก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านโดยสิ้นเชิง