บทที่ 47

บทที่ 47

“ถามแต่ออยว่าแต่คุณปราณต์เถอะค่ะ มาทำอะไรที่นี่คะ อย่าบอกนะว่ามาหายัยนัส”

“ครับตอนแรกก็ตั้งใจว่าอย่างนั้น เขาลืมของไว้ในรถผมก็เลยจะเอามาให้”

“เอ...คุณกับยัยนัสนี่มันยังไงกันคะ ออยได้ยินมาว่าคุณกับยัยนัสหย่ากันแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าจะรีเทิร์นคะ” พินทุสรถามตรงๆ อย่างไม่คิดจะอ้อมค้อมใดๆ

“เรื่องมันยาวน่ะครับ ยืนพูดตรงนี้คุณก็คงจะยืนฟังขาแข็ง แล้วนี่คุณออยกำลังจะไปไหนครับ” ปราณต์เปลี่ยนประเด็นโดยไม่ให้คนฟังรู้ว่าเขายังอยู่ในประเด็น

“พอดีออยหิวน่ะค่ะ ก็เลยว่าจะขับรถไปหาอะไรกินแถวๆ นี้หน่อย ชวนยัยนัสแต่เห็นว่าต้องเคลียร์งานต่อ ออยก็เลยต้องไปคนเดียว”

“งั้นไปรถผมดีกว่า ผมเป็นเจ้าถิ่น ขอเลี้ยงเพื่อนเก่าของอดีตภรรยา หวังว่าคุณคงไม่รังเกียจ”

“เอางั้นก็ได้ค่ะ ออยชิลชิลไม่ได้ซีเรียสเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ท่าทางคุณปราณต์ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ไม่อย่างนั้นครั้งหนึ่งยัยนัสคงไม่ยอมแต่งงานด้วยง่ายๆ หรอกค่ะ”

ปราณต์แค่ยิ้มนิดๆ ไม่ได้พูดหรืออธิบายอะไรในตอนนั้น แต่ยังไงเสียเขาก็ต้องพูดจาแบบเปิดใจกับผู้หญิงตรงหน้านี้อยู่แล้ว

นัสรินเหลือบตามองเวลาที่หน้าจอแล็ปท็อปอย่างร้อนใจด้วยความเป็นห่วงเพื่อน พินทุสรบอกว่าจะไปหาอะไรกินตั้งแต่สองทุ่มกว่าๆ จนตอนนี้เวลาล่วงเลยจนถึงสี่ทุ่มแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเพื่อนของเธอจะกลับมาเสียที เธอโทร.ตามตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อน ทว่าเสียงโทรศัพท์ของพินทุสรกลับดังอยู่ในห้อง เธอจึงไม่สามารถติดต่อพินทุสรได้เลย ครั้นจะออกไปตามก็ไม่รู้จะไปยังไง เพราะรถของเธอพินทุสรก็ขับไป นัสรินจึงปิดแล็บท็อปอย่างไม่มีกะจิตกะใจจะสะสางงานที่ค้างอยู่ต่อ แล้วลุกขึ้นเดินไปเดินมาอยู่หน้าเตียงอย่างกระวนกระวาย คิดว่าหากอีกสามสิบนาทีแล้วพินทุสรยังไม่กลับมา เธออาจต้องโทร.เรียกแท็กซี่หรือรปภ.ที่บริษัทให้พาออกไปตามหา

อีกสิบนาทีต่อมาเสียงกุกกักที่ประตูก็ต้องขึ้น ท่ามกลางความโล่งใจของนัสริน เธอหันไปมองประตูที่กำลังมีคนเปิดเข้ามา แล้วรีบเอ่ยเล่นงานคนที่ทำให้เป็นห่วงทันที

“มาซะทียัยออย รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงแทบแย่ หายไปไหนมาตั้งนานสองนาน ไหนว่าจะไปแป๊บเดียวไง” นัสรินยิงคำถามรัวเป็นชุด อารามดีใจทำให้ลืมสังเกตว่าพินทุสรไม่ได้กลับมาตัวเปล่า แต่ถือถุงกระดาษที่เธอน่าจะคุ้นตามาด้วยสามใบ

“ขอโทษ...ตอนแรกก็ว่าจะไปแป๊บเดียวแต่พอดีเจอคนรู้จักที่หน้าอพาร์ตเมนต์เขาก็เลยพาไปเลี้ยงข้าว คุยกันถูกคอมากจนติดลมเลย กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้วก็เลยรีบกลับมานี่แหละ”

“เธอมีคนรู้จักที่เชียงใหม่ด้วยเหรอ”

“มี” พินทุสรตอบแล้วยิ้มออกมาแบบเขินนิดๆ

“ใครเหรอ เรารู้จักหรือเปล่า” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าพินทุสรมีเพื่อนหรือคนรู้จักที่เชียงใหม่ ชีวิตส่วนใหญ่ของพินทุสรจะอยู่ที่กรุงเทพฯ และประเทศอังกฤษซะมากกว่า แต่ดูจากสีหน้าท่าทางและแววตาที่ดูมีความสุขของพินทุสรแล้ว เธอก็รู้ว่าพินทุสรคงเจอคนที่คุยกันถูกคอจริงๆ

“เอ่อ...ก็หมอปราณต์ไง”

คำตอบของพินทุสรทำให้นัสรินถึงกับชะงักไปครู่ใหญ่ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติ เพราะไม่อยากให้พินทุสรรู้ว่าระหว่างเธอกับปราณต์มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“เธอเจอเขาที่ไหนเหรอ”

“เจอที่นี่แหละ หมอปราณต์มาตอนที่เราลงไปข้างล่างพอดี ก็เลยหยุดทักทายกันตามประสาคนรู้จัก แล้วหมอปราณต์ก็ชวนเราไปทานข้าว”

“เขามาที่นี่เหรอ” นัสรินได้แต่ถามทีละประโยค ราวกับกำลังเล่นเกมปริศนา

“ใช่...เขาฝากนี่มาให้เธอด้วยนะ” พินทุสรบอกพลางยื่นถุงกระดาษที่อยู่ในมือให้กับนัสริน

“คือเรา...” นัสรินอึกอักไม่อยากรับ เพราะมันคือหลักฐานชั้นดีที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอกับปราณต์ยังตัดกันไม่ขาด

“เธอคงอึดอัดล่ะสิ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ของนี่ไม่ใช่ของของเขาหรอก แต่เป็นของที่น้องสะใภ้เขาฝากมาให้เธอน่ะ” พินทุสรพูดเหมือนเข้าใจและบอกให้นัสรินคลายใจ

“เขาบอกเธอว่าอย่างนั้นเหรอ” นัสรินเองไม่คิดว่าปราณต์จะโกหกเพื่อนของเธอเช่นนั้น

“ใช่...แล้วนี่ยังไง ยังไปมาหาสู่กับหมอปราณต์อยู่เหรอ” พินทุสรเริ่มซักไซ้ไล่เรียงอย่างที่นัสรินนึกหวั่นจริงๆ

“ก็มีบ้าง ครอบครัวของเขาดีและมีน้ำใจกับเรามาก”

“เธอตอบไม่ตรงประเด็นนะยัยนัส เราขอถามตรงๆ นะ เธอยังรักหมอปราณต์อยู่หรือเปล่า”

รักสิ ยังรักอยู่มาก...ทั้งที่เขาทำให้เจ็บ และรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก เพราะตอนนี้เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว

“ปะ…เปล่า...เราไม่รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว” ใจคิดอีกอย่างแต่ปากกลับตอบอีกอย่าง

“แน่ใจเหรอนัส” พินทุสรถามย้ำคล้ายไม่อยากเชื่อ

“อื้อ...แน่สิ” นัสรินกลบเกลื่อนพิรุธของตัวเองด้วยการยื่นมือไปรับถุงกระดาษจากมือของพินทุสร แล้วเดินเลี่ยงสายตาที่กำลังจับพิรุธไปยังตู้เสื้อผ้า

“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ถ้าเราจะคบกับหมอปราณต์ นัสก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย” มือที่กำลังเปิดตู้เสื้อผ้าชะงัก พร้อมกับหันขวับมาถามย้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“ออยว่าอะไรนะ!”

“เมื่อกี้ตอนที่ไปกินข้าวกับหมอปราณต์ เรารู้สึกชอบและถูกชะตากับเขามาก และเขาเองก็บอกว่าชอบเราเหมือนกัน หมอปราณต์ก็เลยขอคบกับเราน่ะ แต่เรายังไม่ได้รับปากหรอก เกรงว่านัสจะไม่พอใจ แต่พอรู้ว่านัสไม่ได้คิดอะไรกับหมอปราณต์แล้ว เราก็โล่งใจและมีคำตอบให้ตัวเองกับหมอปราณต์แล้วละ” ตอบเสร็จพินทุสรก็ยิ้มร่าเริง แต่คนฟังอย่างนัสรินกลับหนักอึ้ง ทั้งตกใจ แปลกใจ และเสียใจกับความเจ้าชู้ของปราณต์ระคนกัน เขาขอคบกับพินทุสรทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันได้สองชั่วโมง ที่สำคัญเขามีหมอเมธาวีอยู่แล้ว นี่เขากำลังจะคบผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกันอย่างนั้นหรือ และถ้ารวมเธอที่ยังไม่รู้ว่าเขาจะเอายังไงด้วยก็เป็นสาม