LOGINShare
บทที่ 55
Last Updated:
2025-04-30 15:12:33บทที่ 55
“นัสก็บอกไปแล้วเหมือนกันค่ะว่านี่มันเนื้อตัวของนัส นัสจะแต่งตัวแบบไหนมันก็สิทธิ์ของนัส” นัสรินย้อนอย่างนึกเคืองใจในน้ำเสียงที่ห้วนจัดของเขา
“ผมก็เตือนคุณแล้วเหมือนกัน ว่าถ้าผมยังเห็นคุณใส่ชุดแบบนี้อีก ผมจะจับคุณแก้ผ้าและใส่ชุดที่เห็นว่าเหมาะสมให้แทน”
พูดจบปราณต์ก็สลัดผ้าห่มทิ้ง ตวัดขาลงจากเตียง แล้วก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวนัสริน ร่างสูงที่ไร้อาภรณ์ปกปิดกายเข้ามายืนประกบหลัง โอบแขนแข็งแรงทั้งสองข้างมาจับแขนเล็กของเธอเอาไว้ ทำให้ตอนนี้นัสรินอยู่ในสภาพที่ยืนหันหน้าเข้าหากระจกเครื่องแป้ง โดยมีร่างเปลือยเปล่าของปราณต์ประกบแนบชิดอยู่ด้านหลัง แขนทั้งสองข้างถูกพันธนาการด้วยมือที่นุ่มแต่แข็งแรงราวกับปลอกเหล็กของเขา
“นี่คุณจะทำอะไร!”
“ก็จับคุณแก้ผ้าไงนัสริน”
“ปล่อยนัสนะคะ เดี๋ยวนัสจะไปเปลี่ยนก็ได้”
นัสรินดิ้นขลุกขลักสลับกับหน้าร้อนผ่าว เพราะยามที่ดิ้นเช่นนั้น บั้นท้ายของเธอก็เสียดสีเข้ากับความแข็งขึงที่ผงาดพองตัวตามธรรมชาติของผู้ชายในยามเช้า
“หมดเวลาแล้วนัสริน ผมให้โอกาสคุณแล้ว แต่คุณเลือกที่จะเมินเฉยต่อคำสั่งของผมเอง”
ปราณต์พูดลอดไรฟันพลางดึงเสื้อเชิ้ตขนาดพอดีตัว แต่ทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งช่วงบนของร่างกายของเธอ ออกมาจากชายกระโปรงทรงแคบสีดำที่สั้นเลยเข่าขึ้นไปกว่าคืบ เขาจัดการปลดกระดุมเสื้อ ท่ามกลางการดิ้นรนต่อต้านของนัสริน ทำให้ในที่สุดกระดุมพวกนั้นก็กระเด็นออกจากรังดุม เพราะแรงกระชากของปราณต์
นัสรินเบิกตาโพลงอย่างตกใจต่อความรุนแรงทางอารมณ์ที่เกิดขึ้น หากแต่เธอก็ยังไม่ยอมหมดฤทธิ์ง่ายๆ ยังคงดิ้นต่อต้านเขาต่อ กระทั่งปราณต์เลื่อนมือมาด้านหลัง จัดการกับซิปกระโปรงของเธอ ทำให้มันร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ร่างบางจึงมีเพียงชุดชั้นในสองชิ้นปกปิดอยู่เท่านั้น
“มานี่!”
เขากระชากแขนเล็กลากไปยังตู้เสื้อผ้า ใช้มือข้างที่ว่างหยิบเสื้อผ้าที่ตัวเองซื้อให้ออกมาชุดหนึ่ง แล้วจัดการใส่ให้เธออย่างทุลักทุเล เพราะหญิงสาวยังดิ้นรนต่อต้านไม่หยุด
“อยู่นิ่งๆ นะนัส ไม่อย่างนั้นผมจะร่วมรักกับคุณตรงนี้และเดี๋ยวนี้”
“คุณก็ดีแต่ขู่” นัสรินต่อว่าอย่างเจ็บใจและยังคงดิ้นไม่หยุด
“ถ้าคิดว่าผมขู่ก็ลองดู”
ปราณต์ทิ้งเสื้อผ้าชุดนั้นลงไปที่พื้น แล้วดันร่างบางไปพิงกับฝาตู้ จากนั้นเขาก็แนบร่างเปลือยเปล่าเข้าหา นัสรินพยายามจะยกมือขึ้นดันกายเขาออกห่าง แต่แรงของเธอเหมือนจะเท่ามด เพราะผลักเท่าไหร่ปราณต์ก็ไม่ขยับเขยื้อน ซ้ำร้ายตอนนี้ใบหน้าของเขายังโฉบต่ำลงมา และระดมจูบไปทั่วใบหน้าของเธออย่างดิบเถื่อน ทำให้นัสรินต้องเอียงหน้าหนีเป็นพัลวันพร้อมกับร้องห้ามเขา
“อย่านะคะ อย่า...พอแล้วค่ะ นัสยอมแล้ว นัสยอมแล้ว ได้โปรด” เธอบอกหอบๆ เพราะเหนื่อยกับการต่อต้านเขา
“คนอย่างคุณพูดดีๆ แล้วไม่ค่อยจะรู้เรื่อง”
“รู้แล้วค่ะ นัสแค่ไม่ชอบให้คุณบังคับ”
“แต่ผมว่าคุณชอบนะนัสริน เพราะเวลาที่ผมบังคับคุณมันได้คลุกวงในกัน อะไรๆ ของเราก็เสียดสีกัน ได้อารมณ์ชะมัดเลยว่ามั้ย” คิ้วเข้มเลิกขึ้นและเหมือนจะยิ้มในตาทั้งที่หน้ายังนิ่งอยู่
“อย่ามากล่าวหานัสนะคะ”
“ถ้างั้นก็ปฏิเสธสิว่าตอนนี้คุณไม่ได้กำลังมีอารมณ์” เขาเชยคางเธอขึ้นและจ้องลึกลงไปในตาคู่สวย ทำให้นัสรินต้องหลุบสายตาลงซ่อนความในทั้งที่แก้มแดงซ่าน
“ถอยไปได้แล้วค่ะ นัสจะไปแต่งตัว” เธอพูดเสียงดังพึมพำ
“ผู้หญิงขี้ขลาด พอจับได้ไล่ทันก็คิดแต่จะหนี”
นัสรินรู้ดีว่าเขาไม่ได้กล่าวหาเธอเฉพาะตอนนี้ แต่หมายถึงตอนที่เธอขอเขาหย่าด้วย
“นัสไม่อยากเถียงกับคุณแล้วค่ะ ปล่อยนัสนะคะ นัสจะไปแต่งตัว”
“จะไปแต่งที่ไหน”
“ห้องน้ำค่ะ”
“ไม่ต้อง...คุณต้องแต่งที่นี่ต่อหน้าผม”
“จะให้นัสทำแบบนั้นได้ยังไงคะ” นัสรินมองหน้าประท้วงคนชอบออกคำสั่ง
“ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ จะอายอะไรกันนักหนาในเมื่อยิ่งกว่าดูผมก็ทำมาแล้ว มีสักตารางนิ้วบนร่างกายของคุณไหมที่ปาก ลิ้น จมูก และมือของผมไม่เคยแตะต้อง”
“หยุดพูดได้แล้วคนบ้า แล้วก็ถอยไปห่างๆ นัสด้วย นัสจะได้แต่งตัวเสียที”
“แต่งที่ไหน” เขาถามย้ำอีกครั้ง
“แต่งที่นี่ ตรงนี้ ต่อหน้าคุณ พอใจหรือยังคะ ถ้าพอใจแล้วก็ถอยไป” นัสรินยกมือขึ้นผลักอกเขาแล้วดันให้ออกห่างอีกรอบ ซึ่งคราวนี้ปราณต์ก็ยอมถอยแต่โดยดี
นัสรินไม่ได้หยิบเสื้อผ้าชุดที่ปราณต์ทิ้งลงพื้นมาใส่ เพราะมันยับย่นหมดแล้ว แต่หันไปหยิบเสื้อผ้าอีกชุดมาสวมอย่างรวดเร็ว เพื่อปิดบังเนื้อตัวจากสายตาที่จ้องมองอยู่ตลอดเวลา เธอหน้าตึงและค้อนขวับเมื่อเห็นว่าปราณต์คลี่ยิ้มอย่างพอใจ หลังจากเห็นเธออยู่ในชุดสวยหวานเรียบร้อยที่เขาซื้อให้
“นัสจะไปทำงานแล้วค่ะ ส่วนคุณจะกลับตอนไหนก็ตามใจ ถ้าออยกลับมาเห็น ก็เคลียร์กันเอาเองก็แล้วกัน” นัสรินพูดเหมือนไม่แคร์ขณะคว้าเอากระเป๋าสะพายและกุญแจรถมาไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว
“ยังไม่ให้ไป” ปราณต์ฉุดข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ ทำให้นัสรินต้องหันหน้าเผชิญกับเขาอีกรอบ
“คุณต้องการอะไรอีก”
“มาจูบลาผัวก่อน ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องไป”
“คนบ้า!”
“คนบ้าคนนี้แหละที่คุณเคยอยากได้เป็นผัว และตอนนี้ก็ยังเป็นผัวคุณอยู่ เพราะฉะนั้นมาจูบลาผมซะนัสริน ไม่อย่างนั้นก็ขึ้นเตียงแทนไปทำงาน”
นัสรินทั้งกระดากทั้งเคืองขุ่นที่ถูกเขาบังคับอยู่ร่ำไป แต่ก็ยอมที่จะยื่นหน้าเข้าไปประทับจูบอย่างแผ่วเบาบนริมฝีปากหยักได้รูป ก่อนจะผละออกมาอย่างรวดเร็ว แต่แล้วร่างบางก็ต้องกระตุกวาบ เมื่อปราณต์ตวัดแขนมากอด พร้อมกับเป็นฝ่ายก้มลงบดจูบบนเรียวปากนุ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนอย่างรวดเร็วและร้อนแรง
Related chapters
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 56
บทที่ 56แพขนตางอนสั่นระริก เมื่อปราณต์แทรกลิ้นเข้ามาในปากของเธออย่างง่ายดาย คล้ายกับว่าเธอเองก็ให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี จากนั้นลิ้นนุ่มและลิ้นสากก็ม้วนกระหวัดเข้าพันกันอย่างดูดดื่ม พร้อมๆ กับที่คลื่นความวาบหวามขนาดมหึมาก่อตัวขึ้นในท้องน้อยของนัสริน จนเธอเผลอยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอเขาและจูบตอบเขาอย่างเนิ่นนาน“ถ้าคุณน่ารักกับผมแบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ” ปราณต์พูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าสวยๆ และปากอิ่มที่เลอะลิปสติกเพราะถูกเขาบดจูบอย่างเอ็นดู“มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยได้แล้ว” นัสรินเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แล้วรีบเดินออกจากห้อง ขับรถไปทำงานโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าตอนนี้ปากของตนนั้นเลอะไปด้วยลิปสติกจากแรงจูบของปราณต์เมื่อไปถึงที่ทำงานหนานอินซึ่งเป็นรปภ.หน้าออฟฟิศก็ลุกจากเก้าอี้และเอ่ยทักทายนัสรินเช่นเดียวกับทุกวัน แต่นัสรินก็อดสงสัยไม่ได้ ที่วันนี้หนานอินมองหน้าเธอแปลกๆ แล้วอมยิ้ม ซึ่งเป็นอาการเดียวกับอุ่นคำตอนที่เห็นเธอเดินเข้าไปในออฟฟิศ“เป็นอะไรกันไปหมดคะป้าอุ่นคำ ทำไมทั้งป้าทั้งลุงหนานอินมองหน้านัสแล้วยิ้มแปลกๆ” นัสรินถามแม่บ้านเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง“ก็ปากคุณนัสน่ะสิคะ”“ปากนั
Last Updated : 2025-04-30เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 57
บทที่ 57ภาพคู่ของปราณต์กับพินทุสรท่ามกลางบรรยากาศอันแสนสวยงามของดอยอ่างขาง ที่ถูกโพสต์รูปแล้วรูปเล่าในตอนเช้าของวันจันทร์ ยิ่งทำให้คนที่อยู่ในฐานะเมียเก็บอย่างนัสรินต้องเจ็บปวด จนต้องรีบปิดหน้าจอจากหน้าต่างนั้น แล้วรวบรวมสมาธิทำงาน หากกระนั้นชั่วขณะหนึ่งสมองก็ยังแวบคิดไปถึงตอนที่ปราณต์มาส่งพินทุสรในช่วงเย็นของเมื่อวาน ทั้งคู่ล่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์คล้ายไม่อยากจาก จนยากที่คนมองอย่างเธอจะทนเห็นได้ นัสรินพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องราวใดๆ เกี่ยวกับปราณต์อีก โชคยังดีที่วันนี้เธอต้องออกไปพบลูกค้าในช่วงสายๆ กลับมาอีกทีก็เกือบสี่โมงเย็นแล้ว ทำให้เวลาของวันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วมือบางเอื้อมไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าสะพาย เพื่อเตรียมตัวกลับอพาร์ตเมนต์ แต่ยังไม่ทันจะลุกไปไหน ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ และคนที่ก้าวเข้ามาก็คือคนที่นัสรินไม่อยากจะเจอหน้ามากที่สุดในเวลานี้ “คุณปราณต์!” เสียงหวานอุทานชื่อนั้นออกมาและจ้องมองเขาด้วยสายตาเคืองขุ่นแกมระวังตัว “ดีใจมากขนาดนั้นเลยเหรอที่เจอผม” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างจงใจยวนอารมณ์ และไม่มีทีท่าว
Last Updated : 2025-04-30เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 58
บทที่ 58นัสรินเข้าไปนั่งในรถคันนั้นเงียบๆ เช่นเดียวกับคนขับที่ก้าวตามขึ้นมาแล้วออกรถไปโดยไม่ได้พูดจาพาทีอะไรกับเธออีก นัสรินหันไปมองหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองข้างทางอย่างยอมจำนนต่อโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกอยู่กับตัวเอง ขณะที่รถเริ่มแล่นออกไป ร่างบางนั่งจมปลักอยู่กับความคิดของตัวเอง จนกระทั่งเห็นว่าตอนนี้รถของปราณต์ไม่ได้แล่นไปยังบ้านของเขา แต่กำลังแล่นออกนอกเมือง ไปตามถนนที่เธอไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ถึงแม้เธอจะเคยอยู่ที่นี่มาก่อนก็จริง แต่ไม่เคยย่างกรายออกไปไหนนอกพื้นที่ตัวเมืองเชียงใหม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว “คุณจะพานัสไปไหนคะ” นัสรินหันขวับไปถามอย่างอดไม่ได้ “พาไปฆ่าทิ้งหมกป่ามั้ง” ปราณต์ตอบแค่นั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ ซึ่งนัสรินก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรอีก หากเขาอยากฆ่าเธอจริงๆ เธอก็ไม่คิดจะอุทธรณ์ใดๆ ดีซะอีกจะได้หนีปัญหารักหลายเส้าของเขา จะห่วงก็แต่พ่อแม่ที่มีตนเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ถ้าเธอเป็นอะไรไปพ่อกับแม่คงจะเสียใจมาก รถยนต์สมรรถนะสูงสมราคายังคงแล่นไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงทางเข้าไร่ที่มีป้ายขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า ‘ไร่เดชาธร’ ปรา
Last Updated : 2025-04-30เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 59
บทที่ 59“นึกยังไงถึงจะมาค้างที่นี่ แถมมาแบบไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้าอีกต่างหาก” ศาสตราถามพลางเดินนำไปนั่งลงที่โซฟาราคาแพงซึ่งสั่งตรงมาจากต่างประเทศ“พอดีได้ข่าวว่าแม่แกไปปฏิบัติธรรมกับแม่ฉัน ฉันก็เลยต้องมาวันนี้”“แล้วถ้าแม่ฉันอยู่มันเป็นยังไง กลัวอะไรนักหนา หรือกลัวแม่เลี้ยงแสงหล้าจะเอาข่าวที่แกกลับไปคืนดีกับเมียเก่าไปฟ้องแม่แกหรือไง” “ไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากหูชา” ปราณต์ปฏิเสธและเกลียดสายตารู้ทันของศาสตรายิ่งนัก ไม่ว่าเขาจะพยายามปกปิดไว้เท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่าศาสตราจะอ่านเกมได้ทะลุปรุโปร่งไปเสียหมด“แล้วตกลงคืนดีกันแล้วเหรอ”“ก็ไม่เชิง...” ปราณต์ปฏิเสธสั้นๆ“แล้วที่ทำอยู่ตอนนี้คืออะไร ทำไปทำไม”“ไม่รู้สิ คงเหมือนที่แกทำกับเมียแกละมั้ง ไม่รักเขาก็ยังบังคับให้เขาแต่งงานด้วย เอ๊ะ! หรือว่ารักแต่แกล้งฟอร์ม” ปราณต์ดักคอคืนให้บ้าง เพราะรู้ถึงเบื้องหน้าเบื้องหลังของการแต่งงานระหว่างศาสตรากับภรรยาดี“สู่รู้! เดี๋ยวฟาดปากหมอปากหมาซักหมัดดีมั้ย”“รู้ทันก็ทำเป็นโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง” ปราณต์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ตัวเองสามารถตอบโต้ศาสตราให้โกรธได้บ้าง เขาไม่ชอบการถูกใครต้อน และรู้ดีว่าศาสตราเองก็ไม่ช
Last Updated : 2025-04-30เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 60
บทที่ 60 เสียงขิมบรรเลงในท่วงทำนองเพลงไทยเดิมชวนสบายหูที่ดังขึ้นในเวลาเกือบสามทุ่มนั้น ช่างแสนไพเราะเพราะพริ้ง จนนัสรินนึกอยากรู้ว่าคนที่กำลังเล่นเครื่องดนตรีชนิดนั้นคือใคร ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงวอร์มเนื้อนุ่ม ก้าวออกจากห้องราวกับต้องมนตร์สะกด โดยไม่มีใครเหนี่ยวรั้งเอาไว้ เพราะตอนนี้ปราณต์ยังอาบน้ำอยู่ นัสรินมาหยุดอยู่ที่มุมห้องห้องหนึ่ง ซึ่งมุมนั้นสามารถมองเห็นคนบรรเลงขิมได้อย่างถนัดตา ทันทีที่มองเห็นหญิงสาวผู้นั้นเธอก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เพราะนอกจากธรินดาแล้ว นัสรินก็ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่ดูเรียบร้อยสวยหวานและสง่าสมเป็นผู้หญิงไทยแท้ได้เท่านี้อีกแล้ว เธอผู้นั้นใส่ชุดแบบคนพื้นเมือง นั่งพับเพียบเรียบร้อยทว่าดูสง่างาม หน้าตาสะสวยคมคาย ผมดำขลับมวยเป็นทรงสูงแล้วปักด้วยปิ่น ดูงดงามสะกดสายตาคนมองราวกับภาพวาดของนางในวรรณคดีก็ไม่ปาน หรือว่านี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่ปราณต์พาเธอมาที่นี่ ผู้หญิงตรงหน้าสวยงามเกินกว่าที่ผู้ชายคนไหนจะมองข้ามไปได้ง่ายๆ เขาต้องการให้เธอมาเห็นว่าเขายังมีผู้หญิงที่เพียบพร้อมรออยู่อีกคนอย่างนั้นหรือ และไม่แน่
Last Updated : 2025-04-30เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 61
บทที่ 61“แล้วไม่เหมือนยังไงล่ะ”“ก็เท่าที่นัสดู นัสรู้สึกว่าคุณศาสตรารักคุณภัคธีมา และคุณภัคธีมาเองก็แอบมีใจให้คุณศาสตราเหมือนกันค่ะ” นัสรินพูดออกไปตามสิ่งที่ตัวเองเห็นและได้ยิน“เที่ยวรู้ใจคนอื่นไปทั่ว แล้วรู้ใจตัวเองบ้างไหม”“ทำไมจะไม่รู้คะ รู้มาตั้งนานแล้วด้วย”เมื่อถูกยั่วถูกแหย่นัสรินก็หลุดคำพูดนั้นออกมาอย่างลืมตัวอีกครา“รู้ว่ายังไง”“นัสไม่จำเป็นต้องบอกคุณค่ะ”“เห็นปรัชญ์บอกว่าที่คุณยอมร่วมมือกับปรัชญ์วางแผนให้ผมแต่งงานด้วย ก็เพราะคุณรักผม” คราวนี้ปราณต์พูดแบบไม่คิดจะไล่ต้อนไปต้อนมาเหมือนเดิม แต่ถามออกมาตรงๆ แทน“ไม่ใช่เสียหน่อยค่ะ ที่นัสยอมร่วมมือกับพี่ปรัชญ์ก็เพราะเห็นแก่เงิน เห็นแก่พ่อแม่ และอยากล้างหนี้ให้ครอบครัวต่างหาก” นัสรินพูดประชด เขาจะมาถามหาความรักอะไรในตอนนี้ มันไม่มีความหมายใดๆ หรอก ในเมื่อเขามีคนที่เลือกแล้ว“งั้นก็แสดงว่าปรัชญ์โกหกผมสินะ” ปราณต์ทำเสียงเยาะๆ“ไม่ใช่ความผิดของพี่ปรัชญ์หรอกค่ะ พี่ปรัชญ์เข้าใจไปเอง นัสไม่เคยพูดแบบนั้น”“ฮึ...ผมก็หลงดีใจอยู่ตั้งนาน แต่ก็ดี...ระหว่างผมกับคุณจะได้มีแต่การชำระหนี้ ไม่ต้องมีความรู้สึกอย่างอื่นมาแทรกให้ต้องคิดมากอะไร”อ้
Last Updated : 2025-04-30เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 62
บทที่ 62แสงอรุณของวันใหม่ทาทาบขอบฟ้าในตอนรุ่งสาง ความหนาวเย็นของบรรยากาศอันแท้จริงพร่างพรมมากระทบผิวกายของร่างบางที่สอดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเจ้าของร่างเปลือยเปล่ากำยำ ทำให้นัสรินเผลอขยับตัวเข้าหาไออุ่นที่อยู่ใกล้แสนใกล้นั้นอย่างเป็นอัตโนมัติทันที ความอบอุ่นนั้นช่างลึกซึ้งและละมุนละไมชวนให้อยากหลับใหลต่อไปอีกนานแสนนาน จนแทบไม่อยากตื่นมารับรู้ความจริงใดๆ ระหว่างเขาและเธอ หากสุดท้ายนัสรินก็ตื่น เมื่อตระหนักได้ว่าที่ตนต้องมานอนอยู่บนเตียงเดียวกับปราณต์อยู่ตอนนี้นั้นเป็นเพราะอะไรตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามของคนที่เป็นเจ้าของหัวใจและร่างกายตัวเองมาตลอดตั้งแต่ได้พบเขาครั้งแรก ด้วยสายตาของคนที่เจียมเนื้อเจียมตัว รู้ดีว่าตัวเองมีค่ามีความหมายต่อปราณต์น้อยแค่ไหน เขาไม่เคยรักเธอ ไม่เคยสงสาร มีแต่รังเกียจและอยากแก้แค้นเท่านั้น หากเป็นไปได้เธออยากให้เวลาหยุดอยู่แค่ตรงนี้ เธอจะได้มีสิทธิ์มอง มีสิทธิ์ครอบครองเขาอย่างเต็มที่ โดยไม่ต้องตระหนักถึงความจริงใดๆ อีกแต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้...อีกไม่นานเมื่อแสงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว ปราณต์ก็คงตื่นมาและพาเธอกลับไปสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง
Last Updated : 2025-04-30เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 63
บทที่ 63จบวาจาประชดประชันนั้น นัสรินก็ต้องร้องอุทานออกมาเบาๆ เมื่อปราณต์ละมือจากเอวแต่ยกขึ้นมาตะปบบนหัวไหล่ของเธอแล้วหมุนร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า พร้อมกับดันเธอไปติดกับผนังหลังห้อง กดร่างเล็กแนบไปกับแผ่นไม้สัก ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่บดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้สาดส่องลงมายังเธอได้จนหมดมิดเขาเบียดแนบเข้ามาติดชิดจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกับเธอ ผิดก็เพียงมีเสื้อผ้าขวางกั้นอยู่เท่านั้น นัสรินเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่เพิ่งตื่นนอน ซึ่งตอนนี้ชวนมองยิ่งนัก และเธอคงเผลอมองไปอีกนาน หากว่าเขาจะไม่โน้มหน้าคมคร้ามนั้นลงมาจนปากเกือบจะแตะปากอิ่ม“อย่านะคะ นัสยังไม่ได้แปรงฟัน” นั่นเป็นข้ออ้างเดียวที่นัสรินคิดออกในเวลานั้น นึกก่นด่าตัวเองที่เผลอประชดประชันเขาจนได้เรื่อง“ผมก็ยังไม่ได้แปรง เพราะฉะนั้นเราเสมอกัน”ปราณต์รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างตรึงติดกับผนังเหนือศีรษะของเธอ จากนั้นก็ก้มหน้าลงซุกไซ้ กดจมูกขยี้พวงแก้มแดงระเรื่อ นัสรินสะบัดหน้าหลบเป็นพัลวัน แต่หลบซ้ายเขาก็จูบแก้มขวา หลบขวาก็ถูกจูบแก้มทางซ้าย “อย่าค่ะคุณปราณต์...”ปากอิ่มพยายามจะร้องห้าม แต่นั่นไม่ต่างอะไรกับการเปิดทางให้ปราณต์ประกบป
Last Updated : 2025-04-30
Latest chapter
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 89
บทที่ 89เสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้นอย่างถี่รัว ทำให้ร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนกอดตระกองภรรยาสาวอยู่ในอ้อมแขนอย่างมีความสุขต้องยันกายลุกขึ้น พลางมุ่นคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ใครมากดกริ่งแบบนี้” นัสรินถามสามีอย่างพลอยตกใจไปด้วย เพราะตั้งแต่อยู่บ้านหลังนี้มาไม่เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นมาก่อน “เดี๋ยวผมไปดูก่อน นัสรออยู่นี่นะ” ปราณต์เดินออกไปชะเง้อดูที่ระเบียง แสงที่สาดสะท้อนมาจากไฟหน้าบ้าน ทำให้เขาเห็นได้ชัดว่าคนกดเป็นใคร หนำซ้ำคนกดยังส่งเสียงร้องเรียกเขาราวกับกำลังมีเรื่องร้อนใจสุดๆ อีกต่างหาก“พี่ปราณต์! พี่ปราณต์!”ร่างสูงกลับเข้าห้อง แล้วบอกภรรยาที่นั่งรออยู่บนเตียง เพื่อให้เธอคลายความกังวลว่าคนที่กำลังกดกริ่งหน้าบ้านและส่งเสียงเรียกเขาอยู่นั้นเป็นใคร“ตะวันน่ะ”บอกเสร็จปราณต์ก็ออกจากห้อง โดยมีนัสรินก้าวตามลงไป ทั้งสองเดินออกไปยังหน้าบ้านด้วยกัน และปราณต์ก็กดกุญแจรีโมตเปิดประตูรั้วให้รังสิมันต์“มีอะไรตะวัน”“พี่ปราณต์ต้องช่วยผมนะ เด็กคนนั้นโดนแก้วบาดมือ เลือดไหลเยอะมาก ตอนนี้เด็กนั่นอยู่ในรถผม” รังสิมันต์ไม่ได้เอ่ยชื่อของจันทริกาออ
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 88
บทที่ 88แสงไฟสีเหลืองอมส้มที่ส่องสว่างทั่วอาณาบริเวณของบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังใหญ่ ยิ่งทำให้บ้านซึ่งถูกออกแบบและปลูกสร้างอย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ดูโดดเด่นสวยสะดุดตามากยิ่งขึ้นในยามค่ำคืนเช่นนี้ หากแต่ภายใต้ความสว่างไสวและสวยงามที่ห้อมล้อมบ้านหลังใหญ่ในยามนี้ คนเป็นเจ้าของกลับกำลังอยู่ในห้วงของอารมณ์ซึ่งสวนทางกับบรรยากาศอันแสนสวยงามของบ้านโดยสิ้นเชิง เพราะถูกครอบงำด้วยความโมโหต่อ ‘เด็กในปกครอง’ ที่หายตัวไปตั้งแต่ตอนบ่าย และป่านนี้แล้วก็ยังไม่กลับมาร่างสูงลุกขึ้นเดินไปมาสลับกับมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ซึ่งความหนานุ่มสมราคาของมันกลับไม่ได้ทำให้ความเดือดพล่านในอารมณ์ของรังสิมันต์ลดลงเลยแม้แต่นิด มือใหญ่สมสัดส่วนกับรูปร่างเอื้อมไปหยิบขวดวิสกี้ราคาแพงระยับมาเทลงบนแก้ว ก่อนจะกระดกน้ำสีอำพันนั้นลงไปในลำคอพรวดเดียวหมด จากนั้นก็กระแทกแก้วลงกับโต๊ะเพื่อระบายอารมณ์ โดยมี ‘เมสซี่’ แมวพันธุ์แร็กดอลล์ตัวโปรดนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ บ่อยครั้งที่ตาสีฟ้าของมันเหลือบมองเจ้านายตัวเอง และลุกขึ้นมาคลอเคลีย ตามประสาแมวขี้เล่น แต่พอรู้ว่าเจ้านายกำลังอารมณ์ไม่ดี มันก็กลับไปนั่งที่ของมันแล้วหมอบลงเงียบๆ อย่างไม่กล้าก
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 87
บทที่ 87“นั่งด้วยกันมั้ย” ปราณต์เอ่ยชวน“ไม่ดีกว่าครับ ไม่อยากเป็นก้างขวางคอคนที่กำลังอยู่ข้าวใหม่ปลามัน” รังสิมันต์ปฏิเสธก่อนจะหันไปทางกวินภพเพื่อหาพวก “จริงมั้ยวะอิสร์”“แกมันก็ชอบหาเรื่องกวนตีนชาวบ้านไปทั่ว” กวินภพไม่ได้เออออแต่พูดขัดคอขึ้นมาซะงั้น“เฮ้ย...แกเป็นนักธุรกิจพันล้านนะเว้ยอิสร์ พูดคำหยาบกวนตงกวนตีนแบบนี้ได้ไง เสียภาพพจน์นักธุรกิจหนุ่มหล่อมาดเนี๊ยบหมด”“แกมันบ้าว่ะตะวัน” หนุ่มกรุงเทพฯ ส่ายหน้ายิ้มๆ กับความเจ้าคารมและช่างกวนอารมณ์ชาวบ้านของรังสิมันต์“พี่ก็ว่างั้นละอิสร์”“เฮ้อ...ตอนแรกว่าจะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ เปลี่ยนใจดีกว่านั่งกับพี่ปราณต์เลยแล้วกัน” รังสิมันต์แกล้งกวนอารมณ์พี่ชายต่อ ด้วยการจะขยับเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ แต่ยังไม่ทันได้นั่งนัสรินซึ่งไปเข้าห้องน้ำก็กลับมาเสียก่อน ทำให้ทั้งสองหนุ่มต้องหันไปทักทายกับหญิงสาวตามมารยาท“สวัสดีครับพี่สะใภ้” รังสิมันต์ทักทายขึ้นก่อนอย่างขี้เล่น ทำให้คนถูกทักเหวอแกมอายนิดๆ เพราะไม่ค่อยคุ้นกับคำเรียกแบบนั้นสักเท่าไหร่“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ เพราะประเมินว่าทั้งสองน่าจะอายุมากกว่าตน“ตะวั
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 86
บทที่ 86“แน่นอนสิที่รัก ถ้าไม่รู้ใจคุณแล้วผมจะเป็นผัวคุณได้ยังไง ว่าไงจะบอกหรือเปล่าว่าหมายถึงใคร”“นัสหมายถึงหมอเมย์ค่ะ” ในที่สุดนัสรินก็ยอมรับว่าเธอต้องการจะถามเขาว่าเคยพาเมธาวีมาที่นี่หรือไม่“ถ้าบอกว่าเคยล่ะ”“ก็ไม่แปลกใจค่ะ” ปากว่าไม่แปลกใจ หน้าก็ยังดูยิ้ม แต่แววตาและน้ำเสียงนั้นแปร่งไปจนฟังได้ชัด“คราวนี้จะยอมรับได้หรือยังหือว่าคุณหึงผมกับเมย์” คุณหมอผู้ลองใจเมียเริ่มต้อนให้เธอยอมรับความจริงกับเขาเสียที“ยอมรับก็ได้”“ทำไมถึงจำเพาะเจาะจงว่าเป็นเมย์”“ไม่รู้สิคะ อาจเป็นเพราะว่านัสเคยเห็นกับตาว่าคุณกับหมอเมย์สนิทสนมกันแค่ไหนมั้ง”“ผมไม่ได้คิดอะไรกับเมย์เกินกว่าน้องสาว สาบานได้เลย แต่ผมก็ดีใจนะที่รู้ว่าทำให้คุณหึง”“วันที่นัสไปตรวจที่คลินิกว่าท้องหรือเปล่า นัสเจอหมอเมย์ด้วยค่ะ เธอบอกว่าเธอเลิกกับคุณปราณต์แล้ว”“หือ...เลิกกัน?” ปราณต์เลิกคิ้วเข้มขึ้น “ฟังอะไรผิดหรือเปล่านัส”“เธอบอกแบบนั้นจริงๆ นะคะ แต่มาบอกทีหลังว่าเลิกหวังในตัวคุณแล้ว เพราะคุณรักคนอื่นอยู่” นัสรินเล่าให้ฟังตามความจริง พลางคิดถึงเหตุการณ์และสีหน้าของเมธาวีในวันนั้นอย่างจำได้แม่น“ขนาดเมย์ยังรู้ว่าผมรักใคร แล้วทำไม
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 85
บทที่ 85ปราณต์เป็นฝ่ายขยับมาถือกระเป๋าสะพายของภรรยาที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับโอบเอวเล็กที่ตอนนี้ขยายขึ้นเล็กน้อย ทำให้นัสรินซึ่งยังงงอยู่เล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคนทั้งสองจะรู้จักกันต้องขยับตาม แต่ก็ไม่ลืมที่จะร่ำลาหมอพัทธระตามมารยาทอันดี “ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ เดี๋ยววันหลังนัสจะเตรียมสัญญามาให้เซ็น วันนี้นัสขอตัวก่อน” “ครับคุณนัสริน แล้วพบกันครับ” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ จากนั้นก็ก้าวตามสามีออกไปขึ้นรถ ปราณต์เดินเงียบๆ แต่ยิ้มในหน้า ซึ่งจากประสบการณ์ที่อยู่ด้วยกันมาพักหนึ่ง ทำให้นัสรินพอจะรู้ว่าเวลาที่ปราณต์เป็นแบบนี้นั่นคือเขากำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ดีแบบสุดๆ “ยิ้มอะไรนักหนาคะ พอใจมากหรือไง” นัสรินถามคนที่ซ่อนยิ้มในหน้าอย่างอดไม่ได้ จากสายตาและวาจาที่ฟังดูนุ่มละมุนผิดปกติของหมอพัทธระเมื่อครู่นี้ เธอก็พอจะรู้ว่าเขาคิดยังไงกับสามีของตน “ก็พอใจสิ” “แล้วเป็นไงคะ หมอพัทธระหล่ออย่างที่นัสบอกหรือเปล่า” “หล่อ...แต่ที่ฟังดูน้ำเสียงของนัสเหมือนกำลังหึงผมอยู่นะ อย่าหึงเลยน่า ผมชอบผู้หญิง” คราวน
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 84
บทที่ 84วันนี้เป็นวันครบรอบสามเดือนที่บริษัทส่งตัวนัสรินมาทำงานที่เชียงใหม่พอดี ซึ่งตามกำหนดเดิมเธอจะต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ และมีตัวแทนจากบริษัทคนใหม่มาทำงานแทนเธอ แต่จนป่านนี้ทางบริษัทก็ยังไม่ส่งใครมา แถมเธอยังต้องทำงานที่นี่ต่อ ซึ่งคราวนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ทำชั่วคราวแล้ว หากแต่ต้องประจำอยู่ที่นี่อย่างถาวรนัสรินยังจำวันที่ตัวเองโทร.ไปแจ้งข่าวกับกิตติ ว่าเธอประสงค์จะลาออกจากงาน ตอนนั้นหัวหน้าของเธอดูเป็นเดือดเป็นร้อนมาก เพราะยังหาคนที่ทำงานเก่งอย่างเธอมาแทนยังไม่ได้ แต่เมื่อรู้ว่านัสรินจะลาออกไปแต่งงาน และอยู่ที่เชียงใหม่กับสามี กิตติก็ขอร้องให้เธอทำงานให้ต่อ โดยเสนอจะเพิ่มเงินเดือนให้ สุดท้ายนัสรินก็จำต้องรับปาก โดยไม่ต้องเพิ่มเงินเดือนให้เธอ ความจริงเธอไม่ได้อยากลาออกเลยสักนิด แต่ที่ต้องบอกหัวหน้าไปเช่นนั้น ก็เพราะปราณต์ขอร้องแกมบังคับ และเมื่อเขาได้รู้ว่าเธอตัดสินใจจะทำงานต่อ หมอหน้าหล่อก็งอนไปหลายวันเหมือนกันนัสรินออกมาจากออฟฟิศก่อนเวลาเลิกเงิน เพราะมีนัดกับลูกค้าซึ่งเป็นหมอของโรงพยาบาลเอกชน เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอตัวกับหมอหนุ่มที่ตัวเองกำลังคุยงานด้วยอย
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 83
บทที่ 83พระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มเคลื่อนคล้อยลอยต่ำลงเรื่อยๆ บ่งบอกว่าอีกไม่นานตะวันจะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว และความมืดมนของรัตติกาลก็จะมาเยือนในไม่ช้า หากแต่บรรยากาศทั่วคุ้มลักษิกาในยามนี้กลับเต็มไปด้วยความสว่างไสว อันเกิดจากความสุขและปีติยินดี เมื่อข่าวที่ว่าปราณต์กับนัสรินกำลังจะแต่งงานกันอีกครั้ง และตอนนี้ทั้งคู่ก็มีลูกด้วยกันแล้ว แพร่กระจายไปทั่วคุ้มลักษิกาอย่างรวดเร็วปราณต์ตัดสินใจปิดคลินิกอีกวันเพื่ออยู่ทานข้าวเย็นกับครอบครัวตามคำสั่งของมารดา ธรินดาเข้าครัวทำอาหารที่พี่สะใภ้ชอบให้อย่างเต็มใจ ขณะที่ปรัชญ์กับปราณต์นั่งคุยกันตามประสาพี่น้องในห้องนั่งเล่น ส่วนแม่เลี้ยงลักษิกาก็เล่นกับหลาน นัสรินจึงถือโอกาสเดินไปที่เนินเขาหลังคุ้มลักษิกา เพื่อดูแปลงกุหลาบและพระอาทิตย์ตกดินตาคู่สวยมองพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังทอดตัวลงหาเส้นขอบฟ้า พร้อมกับปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่องลอยไป ลมหนาวเริ่มพัดพรายมากระทบกาย แต่ยามนี้หัวใจเธอกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น และมันก็อุ่นยิ่งขึ้นเมื่อมีอ้อมกอดของคนที่รักโอบล้อมเข้ามา“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” นัสรินเอียงหน้ามาถามคนที่ยืนโอบกอดตัวเองอยู่ทางด้านหลังเบาๆ“คิดอะไรอยู
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 82
บทที่ 82“มันน่าโกรธมั้ยล่ะ ผมเป็นหมอแทนที่จะได้รู้เป็นคนแรกว่าเมียตัวเองท้อง แต่กลับเป็นหมอคนอื่นที่รู้ก่อน คุณก็รู้นี่นัสว่าผมอยากมีลูกกับคุณแค่ไหน” ปราณต์เอ่ยออกมาเสียงขรึมๆ“ก็ตอนนั้นคุณกับนัสยังไม่เข้าใจกันนี่คะ อีกอย่างคุณก็ทำให้นัสเข้าใจว่าคุณกับออยมีอะไรลึกซึ้งกันไปแล้ว นัสเลยไม่อยากให้ลูกกลายมาเป็นปัญหาของใคร”“ตอนนั้นผมเข้าใจ แต่เราเข้าใจและคืนดีกันมากี่วันแล้วนัส นัสคิดจะปิดผมไปอีกนานแค่ไหน และมีเหตุผลอะไรที่คุณไม่ยอมบอกผม”“โธ่...ก็นัสยังไม่กล้าบอกนี่คะ อย่าทำหน้าทำเสียงแบบนั้นใส่นัสสิคะ นัสใจไม่ดี”“ถูกต้องแล้วที่คุณจะใจคอไม่ดี เพราะตอนนี้ผมโกรธคุณอยู่ และโกรธมากด้วย” ปราณต์ทำเสียงเข้มใส่ ทำให้คนถูกโกรธยิ่งใจฝ่อ“แล้วทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธคะ”“ก็ต้องง้อสิ ไม่ง้อจะให้หายโกรธได้ยังไง”นัสรินขยับตัวเข้าหาพร้อมกับยกแขนขึ้นโอบกอดที่ต้นคอของเขา ก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นแล้วประกบปากตัวเองลงบนปากของเขา จากนั้นเธอก็เริ่มจูบและปราณต์ก็จูบตอบอย่างร้อนแรง กึ่งลงโทษกึ่งปรารถนาปนเปอยู่ในรสจุมพิตนั้น“หายโกรธนัสหรือยังคะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างงอนง้ออีกครั้งหลังจากที่ปากของทั้งคู่ผละห่างจากกัน
เมีย(ไม่)พลอยโจน บทที่ 81
บทที่ 81“ทำไมถึงซื้อไว้ล่ะคะ ที่จริงมีบ้านสวยๆ กว่าบ้านหลังนี้อีกเยอะแยะ หรือถ้าคุณจะสร้างใหม่ก็สร้างได้สบายๆ อยู่แล้ว”“ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะว่ามีสิ่งเดียวที่ผู้ชายใจร้ายอย่างผมทำได้เพื่อระลึกถึงคุณมั้ง” ปราณต์พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเขาไม่ได้โกหกแต่อย่างใด แววตายามเมื่อนึกถึงความหลังครั้งนั้น ฉายแววเคว้งคว้างสับสนออกมาจนนัสรินรู้สึกได้“นัสก็ผิดค่ะที่เห็นแก่ตัว ถ้าคุณจะเกลียดนัสก็ไม่แปลกหรอก”“แต่ถ้าผมใจกว้าง เปิดใจยอมรับว่าที่นัสทำลงไปก็เพราะรักผม ป่านนี้เราอาจจะมีลูกด้วยกันแล้วก็ได้” ปราณต์พูดถึงลูกอีกครั้ง นัสรินจึงเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของเขา เพราะเธอยังปิดบังเรื่องที่ตัวเองท้องอยู่ แต่ปราณต์ไม่ยอมให้นัสรินหนีไปไหน เขาย่อตัวช้อนอุ้มร่างบางพาเดินไปนอนที่เตียงด้วยกัน“คุณปราณต์อุ้มนัสมาขึ้นเตียงทำไมคะ” นัสรินถามพลางหน้าแดงซ่าน เมื่อครู่ยังคุยกันดีๆ อยู่แท้ๆ แต่เผลอแป๊บเดียวเธอก็ขึ้นมานอนอยู่บนเตียงโดยมีร่างสูงใหญ่ของเขานอนอยู่แนบชิดเสียแล้ว“ก็พามาพิสูจน์ว่าเตียงเล็กไปหรือเปล่าสำหรับเราสองคน”“วันนั้นก็พิสูจน์ไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ”“วันนั้นผมเมา จำอะไรไม่ค่อยได้ ต้องทำตอนมีสติ” คน
