บทที่ 54

บทที่ 54

ตีห้าแล้ว...แต่ท้องฟ้าในฤดูหนาวก็ยังคงมืดมิด คล้ายกับจะเปิดโอกาสให้คนมีคู่ ได้มีเวลาอิงแอบแนบชิดกันนานกว่าเดิม หากแต่นัสรินรู้ดีว่าฤดูกาลเหมันต์สุดจะโรแมนติกนั้น ไม่ได้มีไว้สำหรับเธอกับปราณต์ ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่ตื่นปกติ อยากจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแค่ความฝัน แต่ไออุ่นและท่อนแขนที่วางพาดเอวเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ บ่งบอกชัดว่าตอนนี้ปราณต์นอนอยู่บนเตียงของเธอ โดยที่ทั้งเขาและเธอต่างไร้อาภรณ์ปกปิดร่างกาย มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวกันเท่านั้น ที่ปกป้องเขาและเธอจากอากาศภายนอก

                ปราณต์ยังคงหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอราวกับไม่รู้สึกรู้สมว่าสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นมันทำให้เธอเดือดเนื้อร้อนใจเพียงใด เขามันคนร้ายกาจที่มีอะไรกับผู้หญิงสองคนซึ่งเป็นเพื่อนกันในคืนเดียวกันและในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ที่น่าเจ็บใจไปมากกว่านั้นก็คือตัวเธอเอง ที่พอเวลาใกล้เขา ถูกเขาแตะนิดต้องหน่อย พูดจาออดอ้อนหวานหูเพียงแค่ไม่กี่ประโยค ร่างกายเธอก็อ่อนระทวยเป็นเนยเหลวที่โดนไฟอังไปในทันที

                “คุณปราณต์คะ คุณปราณต์” นัสรินเรียกและเขย่าแขนเพื่อปลุก

                “หือ...ปลุกทำไมแต่เช้า” เขาครางตอบทั้งที่ไม่ยอมลืมตา แต่อ้อมแขนกลับตวัดรัดร่างเธอเข้าไปกอดแน่นขึ้น

                “ปล่อยนัสนะคะ และคุณก็กลับไปได้แล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ยไล่อย่างหวาดระแวง กลัวว่าพินทุสรอาจจะกลับมาเห็นแล้วเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้น

                “สายๆ จะกลับ ตอนนี้ขอนอนเอาแรงก่อน หนาวด้วย คุณเองก็ควรจะนอนต่อด้วยนะ มันยังมืดอยู่จะลุกไปไหนแต่เช้า”

                “นัสจะอาบน้ำไปทำงานค่ะ บอกให้ลุกและกลับไงคะคุณปราณต์” นัสรินไม่ยอมให้เขานอนต่อ จึงเซ้าซี้ปลุกอยู่อย่างนั้นเพื่อให้เขากลับไป

                “ไม่ลุก ไม่กลับ ถ้าจะให้ผมลุกตอนนี้ ผมจะไปอาบน้ำพร้อมคุณ คงไม่ต้องให้บอกนะว่าผมจะทำอะไรในห้องน้ำบ้าง”

                “คนหื่น! เมื่อคืนยังไม่พอใจอีกหรือไง”

                “ยังหรอก ผมยังได้อีก ได้เรื่อยๆ จะลองมั้ยล่ะ ผมจะได้ลุก ดีเหมือนกันไปเปลี่ยนบรรยากาศในห้องน้ำบ้าง ก็น่าจะได้อารมณ์ไปอีกแบบ ตอนเช้าๆ แบบนี้ผมยิ่งอึดกว่าตอนกลางคืน” คราวนี้ปราณต์ลืมตาขึ้นมาพูดและทำท่าจะเอาจริง

                “ไม่ค่ะ...ไม่ อย่าทำอะไรบ้าๆ อีกนะคะ ปล่อยนัสเถอะค่ะ นัสจะไปอาบน้ำ คุณจะนอนต่อก็เรื่องของคุณ” คราวนี้นัสรินเลิกเซ้าซี้และตั้งท่าพร้อมจะหนีจากเตียงให้ได้

                “แต่ผมไม่อยากให้คุณลุกตอนนี้”

                “ได้โปรดเถอะนะคะคุณปราณต์ปล่อยนัส นัสกลัวออยจะกลับมาเห็น นัสไม่อยากผิดใจกับเพื่อน คุณเองก็เหมือนกันนะคะ จะคบใครก็เลือกเอาสักคน”

                “ผมเลือกแล้ว”

                คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวเกิดอาการยอกแสลงในอก เขาเลือกแล้ว...เลือกใครล่ะระหว่างหมอเมธาวีกับพินทุสร คำถามนั้นเกิดขึ้นพร้อมกับอาการแง่งอน จึงดิ้นขลุกขลักแรงกว่าเดิมเพื่อให้เขาปล่อย

                “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยนัสค่ะ นัสอาบน้ำเสร็จเมื่อไหร่คุณต้องกลับ ไม่งั้นนัสจะ...” จะอะไรดีล่ะ ต้องเอาอะไรมาข่มขู่ ปราณต์ถึงจะกลัว

                “จะอะไรหือ” ปราณต์หัวเราะและเลิกคิ้วอย่างท้าทายเมื่อคนขู่เงียบไปทั้งที่ยังขู่ไม่จบ

                “นัสจะ...จะโทร.ไปฟ้องแม่ของคุณว่าคุณทำอะไรบ้าง” นัสรินคิดออกแค่นั้น

                “ผมไม่ใช่เด็ก และไม่ใช่คนกลัวแม่”

                “โธ่...”

                “คราวนี้จะทำยังไงดีล่ะนัสริน”

                “ปล่อยนัสเถอะนะคะ นัสขอร้อง” เมื่อหมดหนทางนัสรินจึงต้องหันมาพูดจาวิงวอนขอร้องเขาด้วยเสียงอ่อนลง เพื่อตัวเองจะได้เป็นอิสระเสียที

                “ถ้าไม่อยากนอนต่อก็ตามใจ คนอุตส่าห์เป็นห่วงกลัวนอนไม่เต็มอิ่ม เมื่อคืนก็ทั้งร้องไห้ ทั้งร้องคราง กว่าจะได้นอนก็ตีสี่แล้ว”

                นัสรินนึกเคืองใจในคำพูดของปราณต์นัก ใครล่ะที่ทำให้เธอร้องไห้ ใครล่ะที่ทำให้เธอต้องหลุดเสียงคราง ก็เขาไม่ใช่เหรอ อยากจะหยิกอยากจะทุบอยากจะทำอะไรก็ได้ให้เขาได้เจ็บบ้าง แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงกับอารมณ์ของปราณต์ รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบยิ่งนัก จึงได้แต่รีบลุกไปอาบน้ำเมื่อปราณต์ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

                ละอองน้ำที่โปรยปรายมาจากเครื่องทำน้ำอุ่น ทำให้นัสรินสามารถอาบน้ำได้อย่างสบายๆ ความจริงแล้วร่างกายของเธอยามนี้เรียกร้องให้กลับไปนอนมากกว่ามายืนอยู่ใต้สายน้ำแบบนี้ จริงอย่างที่ปราณต์ว่าเมื่อคืนกว่าเธอจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสี่แล้ว นั่นแสดงว่าเธอมีเวลาหลับแค่ชั่วโมงเดียว ซึ่งแน่นอนว่าไม่เพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย หากแต่เธอจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้ก็คือพาตัวเองและปราณต์ออกไปจากห้องโดยไวที่สุด ก่อนที่พินทุสรจะกลับมาเห็นและเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้น

                สิบนาทีผ่านไป นัสรินก็กลับออกจากห้องน้ำ เธอเดินไปเปิดไฟอย่างจงใจให้แสงสว่างแยงตาปราณต์ เขาจะได้นอนไม่สบายและตื่นขึ้นมาเสียที ซึ่งก็ได้ผลเพราะปราณต์มีอาการเปลือกตากระตุกคล้ายกับรำคาญแสงสว่างจ้านั้น นัสรินอมยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดทำงานของตัวเองออกมาแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีก็พบว่าปราณต์ตื่นแล้ว และกำลังนั่งพิงพนักหัวเตียงทอดตามองมายังเธอ นัสรินทำเมินเฉยก่อนจะหันไปแต่งหน้า เหมือนกับไม่รู้สึกรู้สาต่อสายตาของเขา

                “ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้อีก”

ปราณต์เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ แววตาที่มองก็ขุ่นขึ้งอย่างเห็นได้ชัด แต่นัสรินไม่สนใจ