บทที่ 56

บทที่ 56

แพขนตางอนสั่นระริก เมื่อปราณต์แทรกลิ้นเข้ามาในปากของเธออย่างง่ายดาย คล้ายกับว่าเธอเองก็ให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี จากนั้นลิ้นนุ่มและลิ้นสากก็ม้วนกระหวัดเข้าพันกันอย่างดูดดื่ม พร้อมๆ กับที่คลื่นความวาบหวามขนาดมหึมาก่อตัวขึ้นในท้องน้อยของนัสริน จนเธอเผลอยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอเขาและจูบตอบเขาอย่างเนิ่นนาน

“ถ้าคุณน่ารักกับผมแบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ” ปราณต์พูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าสวยๆ และปากอิ่มที่เลอะลิปสติกเพราะถูกเขาบดจูบอย่างเอ็นดู

“มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยได้แล้ว” นัสรินเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แล้วรีบเดินออกจากห้อง ขับรถไปทำงานโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าตอนนี้ปากของตนนั้นเลอะไปด้วยลิปสติกจากแรงจูบของปราณต์

เมื่อไปถึงที่ทำงานหนานอินซึ่งเป็นรปภ.หน้าออฟฟิศก็ลุกจากเก้าอี้และเอ่ยทักทายนัสรินเช่นเดียวกับทุกวัน แต่นัสรินก็อดสงสัยไม่ได้ ที่วันนี้หนานอินมองหน้าเธอแปลกๆ แล้วอมยิ้ม ซึ่งเป็นอาการเดียวกับอุ่นคำตอนที่เห็นเธอเดินเข้าไปในออฟฟิศ

“เป็นอะไรกันไปหมดคะป้าอุ่นคำ ทำไมทั้งป้าทั้งลุงหนานอินมองหน้านัสแล้วยิ้มแปลกๆ” นัสรินถามแม่บ้านเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง

“ก็ปากคุณนัสน่ะสิคะ”

“ปากนัส? ปากนัสเป็นอะไรเหรอคะ”

“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เพียงแต่ลิปสติกมันเลอะน่ะค่ะ สงสัยคุณนัสจะรีบ”

นัสรินหน้าร้อนผ่าว รีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำ มองดูตัวเองผ่านกระจก และก็พบว่าปากที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกเนื้อเนียนอย่างประณีตก่อนหน้านั้น ตอนนี้เลอะไปด้วยคราบลิปสติกจริงๆ

“คนบ้า! จะเตือนกันหน่อยก็ไม่ได้” เสียงหวานก่นด่าไปยังคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง พร้อมกับอมยิ้มออกมาเขินๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนและเมื่อเช้านี้ หากทว่ารอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่า เธอก็เป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์ชั่วคราวของปราณต์เท่านั้น เมื่อเช้าเขาบอกเอง ว่าเขาเลือกใครคนหนึ่งเอาไว้แล้ว...

                คนที่กำลังเปิดประตูเข้าไปข้างในห้อง ต้องรีบเสตามองไปทางอื่นเหมือนคนทำความผิด แล้วกลัวถูกจับได้ เมื่อเห็นว่าตอนนี้เพื่อนสนิทของตนนั่งอยู่ในห้องก่อนแล้ว ความรู้สึกของนัสรินยามนี้ไม่ต่างอะไรกับแมวขโมยปลาย่างที่ลักกินขโมยกิน พอเจ้าของปลาย่างตัวจริงมา แมวขโมยอย่างเธอก็เลยไม่กล้าสบตาด้วย

                “วันนี้กลับช้านะนัส” พินทุสรเอ่ยทักทายขึ้นก่อน โดยไม่มีทีท่าว่าจะเคลือบแคลงระแวงสงสัยใดๆ ในตัวนัสรินเลยแม้แต่น้อย สีหน้าของพินทุสรดูร่าเริงแจ่มใส แววตาเปล่งประกายอย่างคนมีความรัก นั่นทำให้ความรู้สึกผิดของนัสรินในคราแรก แปรเปลี่ยนเป็นความหนักอึ้งในใจ เพราะไม่รู้จะหาทางออกกับรักสามเส้าที่เป็นอยู่นี้อย่างไร

                “พอดีเคลียร์งานเพลินไปหน่อยน่ะ พอนึกได้อีกทีก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว”

                “แล้วไป...ตอนแรกเราก็คิดว่ามีหนุ่มเชียงใหม่มาชิงนางไปแล้วเสียอีก”

                “บ้าเหรอออย จะมีใครล่ะ”

                “ไม่รู้สิ นัสออกจะสวยขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องสนใจทั้งนั้นละ”

                “ก็บอกแล้วว่าไม่มีใครสนใจแม่หม้ายอย่างเราหรอก ว่าแต่ออยเถอะกลับมาเมื่อไหร่” นัสรินจำต้องถามในสิ่งที่เหมือนเอาเข็มทิ่มใจตัวเอง แต่ก็ไม่อยากให้พินทุสรสงสัยเอาได้ว่าทำไมเธอไม่ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบหลังจากที่พินทุสรหายไปทั้งคืน

“มาตอนบ่ายๆ นี่เอง แต่ดูเหมือนว่าตอนที่เรามาถึง เตียงนอนดูยับๆ นะ สงสัยนัสจะรีบจนลืมเก็บใช่มั้ย ปกตินัสเรียบร้อยจะตาย ตื่นมาก็จัดที่นอนและพับผ้าห่มซะเรียบร้อยเลยไม่ใช่เหรอ”

                “เอ่อ...คือเรา” นัสรินหน้าร้อนวาบ ใช่...เมื่อเช้าเธอทั้งรีบทั้งมีคนที่ทำให้เธอลืมทุกสิ่งทุกอย่าง จึงออกจากห้องทั้งที่ไม่ได้เก็บที่นอนให้เรียบร้อยเหมือนอย่างเคย

                “ไม่เป็นไรหรอก เราก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้จะตำหนิอะไรนัสหรอก แต่เอ...ดูเหมือนว่านัสจะเปลี่ยนลุคด้วยนะ จากสาวมั่นเป็นสาวหวาน เราไม่อยู่คืนเดียวแต่รู้สึกเหมือนมีอะไรเปลี่ยนแปลงเยอะแยะไปหมดเลยเนอะ”

                ยิ่งพินทุสรพูดเช่นนั้นและมองอย่างสำรวจมากเท่าไหร่ คนมีความผิดติดตัวอย่างนัสริน ก็ยิ่งเหมือนวัวสันหลังหวะมากขึ้นเท่านั้น ร่างบางจึงต้องหันหลังหลบสายตาค้นคว้าของพินทุสร และทำทีเป็นเอากระเป๋าสะพายไปวางที่โต๊ะใกล้กับโต๊ะเครื่องแป้ง

                “ก็แค่ใส่เสื้อผ้าแบบใหม่เท่านั้นเอง”

                “คงเป็นเสื้อผ้าที่น้องสะใภ้คุณปราณต์ฝากมาให้ล่ะสิ”

                “ใช่...น้องเล็กเป็นผู้หญิงที่สวยและเรียบร้อยมาก เสื้อผ้าของน้องเล็กก็มีแต่หวานๆ แบบนี้ละ” นัสรินกล่าวขอโทษธรินดาในใจที่ต้องรับสมอ้างแบบนั้น ทั้งๆ ที่รู้ดีแก่ใจว่าเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่นี่เป็นของใคร

                “ว่าแล้วก็อยากเห็นตัวจริงเหมือนกันนะ แต่เมื่อคืนคุณปราณต์ก็เปรยๆ อยู่แหละว่าจะพาเราไปทำความรู้จักกับครอบครัวเขา แม่เขาดุมั้ยนัส แล้วคนอื่นๆ ล่ะเป็นยังไงบ้าง”

                เป็นอีกครั้งที่นัสรินฟังแล้วรู้สึกยอกแสลงในอก นอกจากทั้งสองคนจะมีอะไรลึกซึ้งกันแล้ว เขายังคิดจะพาพินทุสรเข้าบ้าน นั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าปราณต์จริงจังกับพินทุสรมากแค่ไหน

                “ไม่เลย...แม่เลี้ยงลักษิกาดูจะดุๆ แต่ความจริงเป็นคนที่ใจดีมาก พี่ปรัชญ์จะออกโผงผางหน่อยแต่รักภรรยามาก ส่วนน้องเล็กทั้งสวยทั้งจิตใจดี เรียบร้อย และเป็นแม่บ้านแม่เรือน เราเห็นยังอดทึ่งไม่ได้เลยว่าสมัยนี้ยังมีผู้หญิงแบบนี้หลงเหลืออยู่อีกเหรอ”

                “งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย เรานี่เกร็งแทบแย่ตอนที่คุณปราณต์บอกจะพาเข้าบ้าน เอ้อ...อีกอย่างหนึ่ง วันเสาร์อาทิตย์นี้คุณปราณต์ชวนไปค้างที่ดอยอ่างขาง กะว่าจะเอาเต็นท์ไปกางนอนรับลมหนาวกัน ไปด้วยกันนะนัส” พินทุสรเอ่ยชวนเหมือนกับอยากให้นัสรินไปด้วยจริงๆ

                “ออยไปกันเถอะ เราไปด้วยก็เท่ากับไปเป็นก้างขวางคอเปล่าๆ” นัสรินปฏิเสธพร้อมกับฝืนยิ้มเหมือนไม่ได้คิดอะไร จากนั้นก็ขอตัวไปอาบน้ำ และแอบร้องไห้อยู่ในนั้นเงียบๆ