บทที่ 58

บทที่ 58

นัสรินเข้าไปนั่งในรถคันนั้นเงียบๆ เช่นเดียวกับคนขับที่ก้าวตามขึ้นมาแล้วออกรถไปโดยไม่ได้พูดจาพาทีอะไรกับเธออีก นัสรินหันไปมองหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองข้างทางอย่างยอมจำนนต่อโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกอยู่กับตัวเอง ขณะที่รถเริ่มแล่นออกไป

                ร่างบางนั่งจมปลักอยู่กับความคิดของตัวเอง จนกระทั่งเห็นว่าตอนนี้รถของปราณต์ไม่ได้แล่นไปยังบ้านของเขา แต่กำลังแล่นออกนอกเมือง ไปตามถนนที่เธอไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ถึงแม้เธอจะเคยอยู่ที่นี่มาก่อนก็จริง แต่ไม่เคยย่างกรายออกไปไหนนอกพื้นที่ตัวเมืองเชียงใหม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว

                “คุณจะพานัสไปไหนคะ” นัสรินหันขวับไปถามอย่างอดไม่ได้

                “พาไปฆ่าทิ้งหมกป่ามั้ง” ปราณต์ตอบแค่นั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ ซึ่งนัสรินก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรอีก หากเขาอยากฆ่าเธอจริงๆ เธอก็ไม่คิดจะอุทธรณ์ใดๆ ดีซะอีกจะได้หนีปัญหารักหลายเส้าของเขา จะห่วงก็แต่พ่อแม่ที่มีตนเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ถ้าเธอเป็นอะไรไปพ่อกับแม่คงจะเสียใจมาก

                รถยนต์สมรรถนะสูงสมราคายังคงแล่นไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงทางเข้าไร่ที่มีป้ายขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า ‘ไร่เดชาธร’ ปราณต์ก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไป

                นัสรินลืมความหม่นหมองของตัวเองไปชั่วขณะ และเผลอมองบรรยากาศของไร่เดชาธรอย่างตื่นตาตื่นใจ ข้างในนั้นเป็นเหมือนโลกอีกโลกหนึ่ง ถ้าบอกว่าตอนนี้เธออยู่ท่ามกลางไร่สวยๆ แห่งหนึ่งในต่างประเทศก็คงไม่เกินจริงนัก เบื้องหลังพระอาทิตย์ดวงโตกำลังอ่อนแสงเตรียมอัสดง สาดส่องมาสะท้อนกับก้อนเมฆด้านหน้าจนเกิดเป็นริ้วสีส้มอมทอง อยู่เหนือภูเขาที่ซ้อนตัวเรียงรายกันอยู่หลายลูก สองข้างทางเต็มไปด้วยพืชพรรณหลากสี หลากหลายชนิด เธอเห็นเด็กชาวเขากับแม่กำลังสะพายตะกร้าไม้ใส่หลังและเดินย่ำออกมาจากแปลงข้าวโพด คล้ายกำลังจะพากันกลับบ้าน ด้านขวามือเป็นทุ่งดอกกุหลาบสีขาว มีหอกังหันที่เลียนแบบสถาปัตยกรรมมาจากต่างประเทศ มองไปไกลๆ เห็นโรงนาสีแดงตั้งอยู่หลายหลัง นอกจากนั้นมีคนกำลังต้อนฝูงม้าและฝูงวัว บ่งบอกชัดว่าไร่อันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ไม่ได้ทำแค่เกษตรกรรมอย่างเดียวแต่ยังทำปศุสัตว์ด้วย

ปราณต์บอกว่าจะพาเธอมาฆ่า แต่ที่ตรงนี้มันสวยงามเกินกว่าที่นัสรินจะคิดว่าเขาจะใช้เป็นสถานที่ฆ่าเธอได้ลง หรือต่อให้เขาฆ่าจริงๆ มันก็คงเป็นสถานที่ครั้งสุดท้ายของเธอที่สวยมาก

“คุณพานัสมาที่นี่ทำไมคะ” หญิงสาวหันไปถามปราณต์อีกครั้งหลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบระหว่างเขาและเธอเกิดขึ้นอยู่นาน

“มาเปลี่ยนบรรยากาศ”

คราวนี้เป็นคำตอบที่นัสรินคิดว่าน่าจะจริงกว่าที่เขาพูดในตอนแรก

“คุณจะค้างที่นี่เหรอคะ”

“ไม่ใช่แค่ผม แต่เป็นเราทั้งคู่”

“แต่นัสไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนะคะ” นัสรินบอกอย่างเป็นกังวล ถึงเธอจะชอบที่นี่แค่ไหน แต่ก็เกิดปัญหานั้นขึ้นในใจทันที มองไปทางไหนไร่เดชาธรก็ไม่น่าจะใช่รีสอร์ตหรือเปิดให้คนภายนอกเข้าพักได้ตามสบาย ปราณต์คงรู้จักกับเจ้าของไร่เป็นอย่างดี การที่เขาพาเธอมานอนค้างอ้างแรมที่นี่ นั่นก็ย่อมจะทำให้เจ้าของไร่รู้โดยปริยายถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ นี่เขาจะทำให้เธอขายหน้าไปถึงไหน

“ผมเตรียมมาให้แล้ว”

“เพิ่งเตรียมมา หรือมีติดรถไว้เป็นประจำอยู่แล้วล่ะคะ” นัสรินอดประชดไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าปราณต์ช่างเตรียมการมาอย่างดีเหลือเกิน

“คิดว่าไงล่ะ”

นัสรินไม่ตอบคำถามยอกย้อนของเขา เธอได้แต่สะบัดหน้าหนี และพยายามทำหน้าให้ด้านชาเข้าไว้ เพื่อที่เวลาถูกคนในไร่เดชาธรมอง เธอจะได้ไม่รู้สึกอับอายจนเกินไป

ปราณต์จอดรถที่หน้าบ้านทรงล้านนาประยุกต์หลังขนาดใหญ่ นอกจากตัวบ้านที่ใหญ่โตกว้างขวางแล้ว ยังมีส่วนที่ปลูกติดกันแต่แยกส่วนออกไปอีกสามหลัง บ่งบอกว่าครอบครัวนี้น่าจะมีสมาชิกหลายคน และแต่ละคนคงมีความเป็นส่วนตัวกันพอสมควร

ร่างสูงจูงมือเล็กพาเดินเข้าไปในบ้านคล้ายกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี ซึ่งก็เป็นอย่างที่นัสรินคาดการณ์เอาไว้เมื่อเห็นว่าคนที่เดินออกมาต้อนรับ เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่บึกบึน ท่วงท่าและรัศมีบางอย่างจากตัวเขา บ่งบอกชัดว่าบุรุษนี้คือเจ้าของอาณาจักรอันแสนกว้างใหญ่และสวยงามแห่งนี้

นัสรินรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขามาก่อน แต่ยังไม่ทันได้คิดว่าเคยเจอกันที่ไหน แก้มนวลก็ร้อนซ่านขึ้นเมื่อเจ้าของบ้านเลิกคิ้วอย่างแปลกใจต่อการมาของเธอกับปราณต์ นัสรินจึงหลุบตาลงอย่างไม่กล้าสบตาด้วย

“สวัสดีครับคุณนัสริน”

ประโยคที่ทักทายขึ้นก่อนนั้น ทำให้นัสรินต้องเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมกับนึกออกว่าเคยเจอเขาที่ไหน ใช่แล้ว...เธอเคยเจอเขาในงานแต่งงานของเธอกับปราณต์นั่นเอง

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อมตามมารยาทของผู้ที่อายุน้อยกว่า และพอจะเดาออกว่าเขาคนนี้คงเป็นเพื่อนกับปราณต์นั่นเอง

“เรายังไม่มีโอกาสรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลยนะครับ ผมศาสตราเป็นเพื่อนสนิทกับไอ้หมอปราณต์ครับ เซอร์ไพรส์มากๆ เลยนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ นี่คืนดีกันแล้วเหรอครับ”

“พูดมากน่ากริช คืนนี้ฉันจะมานอนค้างบ้านแก” ปราณต์ปรามและบอกถึงการมาของตัวเองด้วยเสียงดุๆ

“โอเคๆ ได้ครับคุณหมอ ผมกลัวแล้ว ไม่พูดก็ไม่พูด” ศาสตราหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปทางสาวใช้คนหนึ่งที่กำลังยกน้ำออกมาให้แขกของเจ้านาย “ฟองจันทร์เดี๋ยวเธอพาคุณผู้หญิงขึ้นไปห้องพักรับแขกนะ ส่วนแกไอ้หมอปราณต์อยู่คุยกับฉันก่อน”

“คุณขึ้นไปรอที่ห้องก่อนนะ เดี๋ยวผมตามไป” ปราณต์หันมาบอกหญิงสาวที่ตัวเองพามาด้วยเบาๆ ก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ และมองตามจนกระทั่งเห็นว่านัสรินขึ้นบันไดไปพร้อมกับสาวใช้ของศาสตราเรียบร้อยแล้ว เขาจึงหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเจ้าของบ้านอีกครั้ง