บทที่ 57

บทที่ 57

ภาพคู่ของปราณต์กับพินทุสรท่ามกลางบรรยากาศอันแสนสวยงามของดอยอ่างขาง ที่ถูกโพสต์รูปแล้วรูปเล่าในตอนเช้าของวันจันทร์ ยิ่งทำให้คนที่อยู่ในฐานะเมียเก็บอย่างนัสรินต้องเจ็บปวด จนต้องรีบปิดหน้าจอจากหน้าต่างนั้น แล้วรวบรวมสมาธิทำงาน หากกระนั้นชั่วขณะหนึ่งสมองก็ยังแวบคิดไปถึงตอนที่ปราณต์มาส่งพินทุสรในช่วงเย็นของเมื่อวาน ทั้งคู่ล่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์คล้ายไม่อยากจาก จนยากที่คนมองอย่างเธอจะทนเห็นได้

                นัสรินพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องราวใดๆ เกี่ยวกับปราณต์อีก โชคยังดีที่วันนี้เธอต้องออกไปพบลูกค้าในช่วงสายๆ กลับมาอีกทีก็เกือบสี่โมงเย็นแล้ว ทำให้เวลาของวันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

มือบางเอื้อมไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าสะพาย เพื่อเตรียมตัวกลับอพาร์ตเมนต์ แต่ยังไม่ทันจะลุกไปไหน ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ และคนที่ก้าวเข้ามาก็คือคนที่นัสรินไม่อยากจะเจอหน้ามากที่สุดในเวลานี้

                “คุณปราณต์!” เสียงหวานอุทานชื่อนั้นออกมาและจ้องมองเขาด้วยสายตาเคืองขุ่นแกมระวังตัว

                “ดีใจมากขนาดนั้นเลยเหรอที่เจอผม” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างจงใจยวนอารมณ์ และไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกรู้สมใดๆ กับสายตาของเธอเลยแม้แต่นิด

“สีหน้าของนัสมันบอกแบบนั้นเหรอคะ”

“ไม่รู้สิ แต่ละคนมีวิธีแสดงความดีใจที่ไม่เหมือนกัน” ปราณต์ตอบพลางเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหา ทำให้นัสรินกระชับกระเป๋าสะพายเข้าหาตัวอย่างระแวดระวัง

“คุณมาที่นี่ทำไม”

“ก็คงตอบว่ามาหาเมีย”

“นัสไม่ใช่...”

“ถึงจะเป็นแค่เมียเก็บ แต่ผมก็ถือว่าเป็นเมียคนหนึ่ง เพราะฉะนั้นจึงต้องให้ความสำคัญกันหน่อย เดี๋ยวจะน้อยใจหาว่าผมลำเอียง” นายแพทย์หนุ่มชิงพูดขึ้นก่อนที่นัสรินจะพูดจบประโยค แถมคำพูดของเขายังเหมือนรู้ว่าลึกๆ เธอรู้สึกอย่างไร แต่ไม่มีทางที่นัสรินจะยอมรับให้คนมักมากอย่างเขาได้ใจแน่ๆ

“ถ้าแค่มาหาก็กลับไปได้แล้วค่ะ นัสยังอยู่ครบสามสิบสองไม่มีส่วนใดบุบสลาย” นัสรินเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับตวัดตามองคนร้ายกาจ

“ผมคงไม่บ้าขับรถมาตั้งหลายกิโล เพื่อจะแค่ดูว่าคุณครบสามสิบสองแล้วกลับไปเฉยๆ ละมั้ง”

“แล้วคุณต้องการอะไรคะ มีธุระอะไรกับนัส”

“ผมต้องการคุณ”

คำตอบของปราณต์ทำให้นัสรินยิ่งขุ่นเคืองมากกว่าเดิม เพิ่งจะไปกับผู้หญิงอีกคนมาหยกๆ ก็จะมาเรียกร้องกับผู้หญิงอีกคน

“แต่นัสไม่พร้อม”

“ผมสามารถทำให้คุณพร้อมได้ก็แล้วกัน”

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกยุ่งกับนัสเสียทีคะ” เธอเผลอสะบัดเสียงอย่างอัดอั้นในอก ทำไมปราณต์ถึงได้ร้ายกาจกับเธอนัก แล้วไหนจะพินทุสรกับหมอเมธาวีอีก เขาไม่สงสารผู้หญิงทั้งสองคนนั้นเลยหรือไง

“ถ้าอยากให้ผมเลิกยุ่งก็ทำให้ผมเบื่อไวๆ สิ”

“นัสต้องทำยังไงคุณถึงจะเบื่อ”

“ก็ให้ผมบ่อยๆ สิ เดี๋ยวผมก็เบื่อเองนั่นแหละ” ปราณต์ตอบกลับมาเหมือนเป็นเรื่องที่ง่ายแสนง่าย หากทว่ามันไม่ใช่สำหรับนัสรินเลย ยิ่งสถานการณ์เป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองถูกบีบ

“คุณจะใช้เวลานานแค่ไหนคะ” นัสรินกัดฟันถามทั้งๆ ที่ไม่ได้เต็มใจสักนิด

“คืนนี้...ทั้งคืน...”

“ไม่ได้ค่ะ! นัสต้องกลับไปหาออย”

“เพื่อนคุณไม่ใช่เด็กที่จะอยู่คนเดียวไม่ได้”

“แล้วคุณจะให้นัสบอกออยว่ายังไง จู่ๆ ก็หายไปทั้งคืนโดยไม่มีเหตุผลอย่างนั้นเหรอคะ”

“เหตุผลน่ะมี ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะกล้าพูดความจริงหรือเปล่า” ปราณต์บอกเสียงเรียบขรึมพร้อมกับที่ตาสีสนิมเหล็กจดจ้องมองมายังเธอเหมือนจะตอกย้ำว่า ที่ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ก็เพราะเธอเคยทำความผิดไว้กับเขา

“คุณก็รู้ว่านัสพูดไม่ได้” นัสรินหลุบตาลงอย่างคนจนหนทาง เมื่อปราณต์โยนความหนักใจมาให้เธออีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นก็บอกคุณออยไปว่า คุณต้องบินไปเชียงรายจะกลับมาพรุ่งนี้ค่ำๆ”

“นี่คุณจะให้นัสโกหกเพื่อนเหรอคะ” ตาคู่สวยมองเขาอย่างผิดหวังที่เขาบอกให้เธอโกหกเพื่อนเพื่อไปกับเขา

“หรือว่าคุณไม่เคยพูดโกหกสักครั้งล่ะนัสริน” ปราณต์ย้อนถามและตอกย้ำถึงความผิดของเธอไปในตัว

“อย่างน้อยนัสก็ไม่เคยโกหกยัยออย” เสียงหวานพูดออกมาอย่างไม่เต็มเสียงนัก

“แน่ใจเหรอว่าไม่เคยโกหก” ปราณต์เชยคางของเธอขึ้น และก้มลงจ้องตาเหมือนกับไม่เชื่อว่าเธอไม่เคยโกหกพินทุสร

นัสรินอยากจะโต้ออกไปด้วยเสียงหนักแน่นว่า...ไม่เคย แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าเมื่อไม่นานมานี้ตัวเองเพิ่งจะโกหกพินทุสร เรื่องที่บอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับปราณต์แล้ว

“ไม่ไปทั้งคืนไม่ได้เหรอคะ นัสไม่อยากโกหกออย” เมื่อจนหนทางนัสรินก็เริ่มเจรจาต่อรอง ทั้งที่ไม่หวังว่าปราณต์จะเห็นใจ

“อย่าเรื่องมากกับผมสินัสริน อย่าลืมว่าผมมีคลิป” ปราณต์พูดเสียงเรียบๆ แต่เต็มไปด้วยชั้นเชิงของคนที่ถือไพ่เหนือกว่าอยู่หลายใบ

“คุณก็ดีแต่ขู่นัส” นัสรินได้แต่ตัดพ้อ

                “ผมไม่ได้ขู่ จะไม่โทร.ก็ได้นะ แต่คุณต้องปิดโทรศัพท์ ถ้าเพื่อนคุณติดต่อคุณไม่ได้ในยี่สิบสี่ชั่วโมงก็คงไปแจ้งความคนหายเองนะแหละ”

                นัสรินตวัดตามองคนเลือดเย็นและเจ้าแผนการอย่างต่อว่าอีกครั้ง หากสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่เขาต้องการ

                เธอโทร.หาพินทุสร บอกว่าตนต้องไปทำงานที่เชียงราย พรุ่งนี้จะกลับช่วงเย็นๆ ซึ่งโชคดีที่พินทุสรไม่ได้ซักไซ้อะไรมาก และเข้าใจว่างานของเธอต้องมีการเดินทางไปไหนมาไหนบ้างเป็นบางครั้งคราว

                มือเล็กถูกจูงพาออกไปขึ้นรถแลนด์โรเวอร์สีขาวที่จอดอยู่หน้าออฟฟิศ ท่ามกลางสายตาของแม่บ้านและรปภ.ที่มองตามทั้งคู่และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะเข้าใจว่านายแพทย์หนุ่มมาจีบเจ้านายสาวของตัวเอง และตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คงคืบหน้าไปมากแล้ว ไม่อย่างนั้นปราณต์คงไม่มาที่นี่บ่อยแบบนี้