บทที่ 68

บทที่ 68

“พี่ปรัชญ์ช่วยนัสด้วยค่ะ!”

“ผมว่าพี่ปราณต์กลับไปก่อนดีกว่า รอให้ใจเย็นแล้วค่อยคุยกัน” ปรัชญ์เอ่ยขึ้นขณะยืนขวางอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ชายและพี่สะใภ้

“แกนั่นแหละหลีกไป แกมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเมียชาวบ้าน”

“เอ...ไม่ยักรู้ว่านัสแต่งงานใหม่ไปแล้ว” ปรัชญ์เล่นลิ้นอย่างนึกสนุกที่ได้ยั่วโมโหพี่ชาย

“ไอ้ปรัชญ์!”

“กลับไปก่อนเถอะพี่ปราณต์ รอให้ใจเย็นๆ ก่อน แล้วค่อยคุยกัน ผมขอร้อง” คราวนี้ปรัชญ์ทำเสียงจริงจัง แววตาเยือกเย็นกว่าเดิม

ปราณต์พยายามจะมองนัสริน แต่เธอก็เอาแต่หลบอยู่หลังน้องชายของเขา อารมณ์หึงหวงที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ยังคงคุกรุ่นแต่จางลงบ้างแล้ว ทว่าที่ทำให้เขาเป็นกังวลก็คือท่าทีของนัสรินที่ดูเปลี่ยนไปจนชวนให้ใจหายนั่นต่างหาก

“นัส...”

“ถ้าคุณไม่กลับ นัสจะตายให้ดู ถ้าอยากเห็นนัสตาย ก็ลองก้าวเข้ามาอีกสิคะ” นัสรินซึ่งหลบอยู่ด้านหลังปรัชญ์ ขยับออกมายืนเผชิญหน้ากับปราณต์อีกครั้ง แววตาของเธอดูเด็ดเดี่ยว จนปราณต์ไม่กล้าเสี่ยง

“ก็ได้...ผมจะกลับ ถ้าเกลียดกันนักผมก็จะไม่มาตอแยหรือมาให้เห็นหน้าอีก แต่สัญญามาก่อนว่าคุณจะไม่คิดสั้น”

“คุณไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากนัสอีกแล้ว เราขาดกันทุกทางนับตั้งแต่วินาทีนี้ไป”

ตาสีสนิมเหล็กหม่นแสงลง ขณะจ้องมองใบหน้าสวยหวานของคนที่เคยอ่อนให้เขามาตลอดอย่างเว้าวอน แต่สายตาของเธอที่มองมายังเขากลับมีแต่ความว่างเปล่าเฉยเมย ปราณต์จึงค่อยๆ ก้าวออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

รถแลนโรเวอร์สีขาวแล่นออกจากลานจอดรถของอพาร์ทเมนต์ ไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้กลับคุ้มลักษิกา แต่ตรงไปยังไร่เดชาธร เพราะที่นั่นคือที่เดียวที่เขาคิดว่าตัวเองจะระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจอยู่ตอนนี้ได้ดีที่สุด

                รอยฟกช้ำที่เกิดขึ้นจากการถูกหมัดลุ่นๆ ต่อยเข้าเต็มๆ ทำให้ตอนนี้ปรัชญ์ต้องมานอนตักภรรยาและให้เธอเอาน้ำแข็งประคบให้ ธรินดาประคบถุงน้ำแข็งไปพลางอมยิ้มไปพลาง ทำให้ปรัชญ์ต้องจับมือของเธอไว้ แล้วถามขึ้นเสียงเข้มๆ

“ยิ้มอะไรเล็ก มีความสุขมากหรือไงที่เห็นผัวโดนต่อยปากแตกแบบนี้”

                “เปล่าค่ะ...เล็กไม่ได้มีความสุขที่คุณปรัชญ์ปากแตก เล็กก็แค่ขำพี่ปราณต์ เล็กไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะคะว่าพี่ปราณต์จะชกใครก่อน” ธรินดาตอบยิ้มๆ ครั้งแรกที่เห็นว่าสามีปากแตกเพราะโดนต่อย เธอก็ตกใจไม่น้อย แต่พอรู้ต้นสายปลายเหตุก็อดยิ้มไม่ได้

                “เวลาความหึงเข้าตาก็แบบนี้ เธอจำตอนที่ฉันต่อยเด็กคนนั้นในผับไม่ได้หรือไง แต่พี่ปราณต์มันหมัดหนักเอาการเหมือนกันนะ”

                “แล้วพี่ปราณต์เป็นยังไงบ้างคะ”

                “จะเป็นยังไง ก็เดินคอตกกลับไปน่ะสิ คราวนี้เหมือนนัสจะเอาจริงเสียด้วย นัสประกาศตัดขาดและสั่งห้ามไม่ให้พี่ปราณต์ไปยุ่งด้วยอีก”

“ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะคะ” ธรินดามุ่นคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะจากที่เธอรู้จากแม่ใหญ่และปรัชญ์ เธอก็พอจะเดาได้ว่านัสรินกับปราณต์น่าจะมีเยื่อใยต่อกันอยู่ไม่น้อย

“สงสัยพี่ปราณต์ทำให้เข้าใจผิดมั้งว่าพี่ปราณต์มีคนอื่นอยู่ แต่น่าจะมีอยู่เรื่องหนึ่งที่พี่ปราณต์ยังไม่รู้”

                “อะไรคะ”

                “นัสน่าจะกำลังท้อง”

                “โธ่...พี่นัส” ธรินดาถึงกับครางออกมาด้วยความสงสารนัสรินเมื่อได้รู้เช่นนั้น “แล้วคุณปรัชญ์ได้บอกพี่ปราณต์หรือเปล่าคะ”

                “ไม่ได้บอกหรอก แต่เดี๋ยวอีกหน่อยพี่ปราณต์มันก็รู้เองแหละ คนเป็นหมอจะไม่รู้เชียวเหรอว่าทำยังไงผู้หญิงจะท้องไม่ท้อง นอกเสียจากว่าตั้งใจปล่อย”

                “แต่เล็กว่าคุณปรัชญ์น่าจะเชี่ยวชาญกว่าพี่ปราณต์” ธรินดาว่าสามีเมื่อนึกถึงความเจ้าชู้ของเขาก่อนที่จะแต่งงานกับเธอ

                “ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเราจะมีหนูนิลด้วยกันเหรอ แล้วอีกหน่อยก็จะมีน้องของหนูนิลคลานตามกันออกมาอีกหลายๆ คน เพราะพ่อขยัน” ปรัชญ์มองใบหน้าสวยหวานของภรรยาที่ก้มลงมาแล้วยิ้มยั่ว ทำเอาธรินดาอดเขินไม่ได้

                “คุณปรัชญ์นี่! เล็กหมายถึงคุณปรัชญ์เป็นคนเจ้าชู้และผ่านผู้หญิงมาเยอะต่างหากล่ะคะ”

                “แต่ตอนนี้ไม่เจ้าชู้แล้ว ตั้งแต่มีเล็กก็รักเล็กคนเดียว” คนเจ็บอ้อนภรรยาอย่างเต็มที่เพราะตอนนี้พี่เลี้ยงพาลูกขึ้นไปนอนแล้ว จากนั้นมือใหญ่ก็จับเอาถุงน้ำแข็งในมือเล็กออกไปวางไว้ที่ถาดซึ่งอยู่บนโต๊ะ

                “พูดไปเล็กก็สงสารพี่นัสนะคะ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ก็ได้แต่ภาวนาว่าให้พี่ปราณต์กับพี่นัสละวางทิฐิแล้วหันกลับมาปรับความเข้าใจกันเสียที”

                “เรื่องความรักบางทีมันก็ง่ายนะ แต่คนสองคนทำให้เป็นเรื่องยากขึ้นมาเองก็มี อย่าว่าแต่พี่ปราณต์กับนัสเลย เธอเองกว่าจะยอมเข้าใจฉันก็ไม่ง่ายเหมือนกันนะ”

                “ก็ใครใช้ให้คุณปรัชญ์ทำอะไรร้ายๆ กับเล็กก่อนล่ะคะ”

                “ร้ายที่ไหน” ปรัชญ์ทำหน้าตายราวกับคนที่ไม่รู้ความผิดของตัวเองในอดีต

“ก็ทั้งปล้ำทั้งขู่นัสสารพัด”

“ที่ปล้ำคืนนั้นก็เพราะอยากได้เป็นเมีย กลัวพี่ปราณต์จะแย่งไปก่อน”

                “คนเห็นแก่ตัว” ธรินดาต่อว่าสามีอย่างไม่จริงจังนัก

                “แล้วเล็กรักคนเห็นแก่ตัวคนนี้หรือเปล่า”

                “ถ้าไม่รักจะมีหนูนิลเกิดมาเป็นพยานเหรอคะ”

                คำตอบที่ถูกใจนั้นทำให้ปรัชญ์ตวัดมือขึ้นไปรั้งต้นคอของภรรยาสาวให้ก้มหน้าลงมาหา จากนั้นเขาก็ประกบปากจูบปากนุ่มๆ ของเธออย่างรวดเร็ว จูบนั้นเต็มไปด้วยความดูดดื่มเรียกร้อง เสียจนธรินดาต้องรีบเบี่ยงหน้าออกมาแล้วเอ่ยห้าม เพราะที่ตรงนั้นไม่ใช่ที่ส่วนตัวหรือลับตาคนแต่อย่างใด

                “พอก่อนค่ะคุณปรัชญ์ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”

                “เธอก็รู้ว่าถ้าเครื่องฉันร้อนแล้วฉันหยุดไม่ได้”

                “คนไวไฟ”

                “นอกจากจะไวไฟแล้วยังใจร้อนและตะกละด้วย ถ้าเธอกลัวงั้นเราขึ้นห้องกันนะ”

                “ไม่เอาค่ะคุณปรัชญ์”

“จะเอา” ว่าแล้วปรัชญ์ก็ลุกขึ้นแล้วอุ้มร่างเล็กของภรรยาสาวพาเดินขึ้นบันไดไปอย่างไม่รอช้า โดยมีจุดหมายคือห้องนอนของทั้งคู่