บทที่ 81

บทที่ 81

“ทำไมถึงซื้อไว้ล่ะคะ ที่จริงมีบ้านสวยๆ กว่าบ้านหลังนี้อีกเยอะแยะ หรือถ้าคุณจะสร้างใหม่ก็สร้างได้สบายๆ อยู่แล้ว”

“ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะว่ามีสิ่งเดียวที่ผู้ชายใจร้ายอย่างผมทำได้เพื่อระลึกถึงคุณมั้ง” ปราณต์พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเขาไม่ได้โกหกแต่อย่างใด แววตายามเมื่อนึกถึงความหลังครั้งนั้น ฉายแววเคว้งคว้างสับสนออกมาจนนัสรินรู้สึกได้

“นัสก็ผิดค่ะที่เห็นแก่ตัว ถ้าคุณจะเกลียดนัสก็ไม่แปลกหรอก”

“แต่ถ้าผมใจกว้าง เปิดใจยอมรับว่าที่นัสทำลงไปก็เพราะรักผม ป่านนี้เราอาจจะมีลูกด้วยกันแล้วก็ได้” ปราณต์พูดถึงลูกอีกครั้ง นัสรินจึงเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของเขา เพราะเธอยังปิดบังเรื่องที่ตัวเองท้องอยู่ แต่ปราณต์ไม่ยอมให้นัสรินหนีไปไหน เขาย่อตัวช้อนอุ้มร่างบางพาเดินไปนอนที่เตียงด้วยกัน

“คุณปราณต์อุ้มนัสมาขึ้นเตียงทำไมคะ” นัสรินถามพลางหน้าแดงซ่าน เมื่อครู่ยังคุยกันดีๆ อยู่แท้ๆ แต่เผลอแป๊บเดียวเธอก็ขึ้นมานอนอยู่บนเตียงโดยมีร่างสูงใหญ่ของเขานอนอยู่แนบชิดเสียแล้ว

“ก็พามาพิสูจน์ว่าเตียงเล็กไปหรือเปล่าสำหรับเราสองคน”

“วันนั้นก็พิสูจน์ไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ”

“วันนั้นผมเมา จำอะไรไม่ค่อยได้ ต้องทำตอนมีสติ” คนเคยแกล้งเมาที่เจ้าเล่ห์และเจ้าแผนการทำหน้าตายเหมือนว่าตัวเองจำอะไรไม่ได้ ทำให้นัสรินนึกหมั่นไส้แกมเอ็นดู

“หมอหื่นมาก รู้ตัวหรือเปล่าคะ”

“ก็หมอเก็บกด ห่างเมียมาเป็นปีๆ เมียก็เห็นใจหมอหน่อยนะครับ หมอหื่นแต่กับเมียคนนี้คนเดียว”

“แล้วเมียคนอื่นๆ ของหมอล่ะคะ”

“หมอมีเมียคนเดียวและรักเมียมากด้วย”

นัสรินแทบละลายที่ถูกอ้อนหนักเข้าๆ ด้วยถ้อยคำหวานหูซึ่งฟังแล้วชวนให้ใจพองโตเช่นนั้น แต่เธอจะยังไม่ยอมตามใจเขาง่ายๆ หรอก

“นอกจากเจ้าเล่ห์แล้วยังปากหวานอีกนะคะ แต่ก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้”

“ความรักทำให้คนเปลี่ยนไป นัสไม่เคยได้ยินเหรอ”

“เคยค่ะ แต่ไม่เคยได้ยินว่าความรักมันทำให้คนหื่นขึ้นกว่าเดิมด้วย”

“รักกับเซ็กซ์มักจะมาคู่กัน ผมรักนัสมากก็เลยต้องการนัสมากตามไปด้วย นัสก็อย่าใจร้ายกับคนมีความรักเลยนะ”

จบถ้อยคำออดอ้อนนั้น ปราณต์ก็ค่อยๆ โน้มหน้าลงมาหา และคราวนี้นัสรินก็หลับตาพริ้มลงอย่างยินยอมพร้อมใจ ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีข้อข้องใจและเหตุผลใดๆ ที่จะห้ามเขาอีกแล้ว ทว่าก่อนที่ปากของปราณต์จะประกบลงมาบนเรียวปากนุ่ม นัสรินก็เกิดอาการพะอืดพะอมขึ้นมาอย่างกะทันหัน จนต้องรีบผลักปราณต์ออกห่าง แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียนเสียงดังโอ้กอ้ากทันที

นัสรินรู้ดีว่าสาเหตุที่เธอเกิดอาการแพ้ท้องขึ้นมาตอนนี้นั้น ก็เพราะเมื่อเช้ากับเมื่อคืนตัวเองยุ่งและคิดแต่เรื่องของปราณต์จนลืมกินยาที่หมอจัดไว้ให้รวมกันก็สองมื้อแล้ว

“เป็นอะไรไปนัส ไม่สบายหรือเปล่า”

ความอุ่นซ่านเกิดขึ้นเมื่อปราณต์ก้าวตามเข้ามาติดๆ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหลังให้อย่างอ่อนโยนและเอ่ยถามอย่างห่วงใย พลอยทำให้เธอนึกถึงวันที่ตัวเองแพ้ท้องวันแรกอย่างเดียวดายและอ้างว้าง ตอนนั้นเธอโหยหามืออุ่นๆ และน้ำเสียงเช่นนี้เหลือเกิน แต่ก็ได้แต่หักห้ามใจตัวเอง เพราะคิดว่าเขารักคนอื่นไปแล้ว ทว่าวันนี้เวลานี้ความเหงาอ้างว้างนั้นถูกเติมเต็มจนหมดสิ้นแล้ว

“เปล่าค่ะ นัสสบายดี”

“แล้วเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วหรือว่าเพิ่งเริ่มเป็น”

“เป็นมาสักพักแล้วค่ะ ราวๆ อาทิตย์กว่าๆ” นัสรินตอบไปตามความจริงเมื่อถูกหมอซักไซ้ประวัติความผิดปกติของร่างกายราวกับเธอเป็นคนไข้ของเขา

“แล้วนอกจากอาการคลื่นไส้แล้วมีอาการอย่างอื่นอีกมั้ย”

“มีค่ะ...นัสรู้สึกว่าตัวเองอยากกินแต่อะไรเปรี้ยวๆ และประจำเดือนนัสก็ไม่มาตามปกติ” เสียงหวานเอ่ยไปอ้อมๆ อยากรู้ว่าปราณต์จะมีปฏิกิริยาอย่างไร คนเป็นหมออย่างเขาต้องรู้แน่กับเรื่องเบสิกแค่นี้

“จริงเหรอนัส อาการแบบนี้ผมว่านัสท้องแล้วละ ถ้างั้นนัสรอผมแป๊บหนึ่งนะเดี๋ยวผมมา” ปราณต์บอกอย่างตื่นเต้นก่อนจะหันหลังและก้าวยาวๆ ออกจากห้องน้ำ กำลังจะเปิดประตูห้องนอนออกไป แต่ถูกมือเล็กของคนที่ก้าวตามออกมาฉุดรั้งเอาไว้เสียก่อน

“จะไปไหนคะ”

“ผมจะไปที่คลินิก เอาชุดตรวจครรภ์มาตรวจดูเพื่อความแน่ใจ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของปราณต์ยังดูตื่นเต้นไม่หาย ทำให้นัสรินตัดสินใจว่าคงต้องบอกความจริงให้เขารู้เสียที

“ไม่ต้องไปหรอกค่ะ”

“ทำไมล่ะนัส”

“นัสตรวจแล้ว…นัสท้องค่ะ”

“อะไรนะนัส!”

“นัสตั้งครรภ์แล้วค่ะ นัสตรวจเองและให้หมอตรวจแล้วค่ะ ถ้าคุณปราณต์ไม่เชื่อจะดูยาที่นัสได้จากหมอก็ได้นะคะ” นัสรินขยับไปยังกระเป๋าสะพายพร้อมกับหยิบถุงยามาส่งให้เขา ปราณต์ก้มอ่านชื่อยาบนซอง จากนั้นก็ยืนเงียบจนนัสรินเริ่มใจเสีย “คุณจะไม่พูดอะไรกับนัสหน่อยเหรอคะ”

“...” เขาไม่ตอบแค่มองหน้าเธอด้วยสายตาที่ฟ้องชัดว่ากำลังโกรธ

“อย่าโกรธนัสเลยนะคะ นัสขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยอย่างงอนง้อ เพราะรู้ว่าตัวเองผิดที่ปิดบังเขาเรื่องนี้