เงาในราตรี(1)

ติ๊ง...

เสียงลิฟต์ดังขึ้นเรียกสติของเหมือนฝันให้รู้ตัวว่าลิฟต์ตัวนี้เคลื่อนมาถึงชั้นล่างสุดของตัวอาคารแล้ว เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องวันก่อนทำให้เธอไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ในห้วงความคิดยืนอยู่ต่อหน้าแล้ว

ปลายรองเท้าหนังสีดำทำให้เหมือนฝันเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาเบิกกว้างจนเผลอล่นถอยหลังจนเกือบชนคนอื่น มือหนากระตุกแขนทีเดียวเท่านั้นรู้ตัวอีกทีใบหน้าเธอก็ซบลงบนแผงอกกว้างแล้ว

“อุ้ย...ขอโทษค่ะ”

“ระวังหน่อยสิ เกือบชนคนอื่นแล้วรู้ไหม”

น้ำเสียงนุ่มละมุนนั้นทำเอาหัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนจะรีบขืนตัวถอยห่างหากอยู่นานกว่านี้เขาคงได้ยินแน่นอน

“ค่ะ ต่อไปฝันจะระวัง” วายุยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วเอ่ยถามต่อ

“เที่ยงแล้วจะไปกินข้าวเหรอ”

“ค่ะ”

เธอยังคงตอบรับสั้น ๆ เหมือนเคยจนเขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าจะประหยัดคำพูดอะไรนักหนา หากเป็นคนอื่นคงโอ้อวดแล้วว่ารู้จักกับประธานบริษัทเป็นการส่วนตัว แต่สำรับคนตัวกลมตรงหน้าเหมือนเธอขีดเส้นบางอย่างกั้นเอาไว้อย่างชัดเจน

“งั้นออกไปกินข้าวด้วยกันไหม วันนั้นเราแทบไม่ได้คุยอะไรกัน

เลยนะ”

พนักงานซึ่งกำลังยืนรอลิฟต์อยู่ไม่ไกลหูผึ่งขึ้นมาทันทีแล้วหันมองขวับเป็นตาเดียว เหมือนฝันรับรู้ได้ถึงแรงอยากเผือกจึงรีบปฏิเสธทันควันเธอไม่ชอบมานั่งตอบคำถามของใคร

“เออ ไม่ดีกว่าค่ะ ฝันนัดพี่ในแผนกเอาไว้แล้ว ขอตัวนะคะ”

ว่าจบเธอก็เร่งฝีเท้าออกจากตรงนั้นทันที วายุมองตามหลังแล้วได้แต่ยิ้มบาง ๆ ปกติแล้วมักจะมีผู้หญิงเข้าหาอยู่บ่อยครั้ง ไม่มีใครวิ่งหนีเขาเหมือนน้องสาวของเหมือนฟ้าสักคน

...แปลกมาก ๆ

ใบหน้าอวบร้อนผ่าวจนต้องยกมือขึ้นแตะไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่า

สีหน้านั้นแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีก หากเป็นเป็นก่อนหน้าที่จะรู้ว่าเขาคือปรานบริษัทเธอคงคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่ลมต้องมีใจแน่นอน

วันนี้เหมือนฝันเลือกอยู่ทานอาหารในแคนทีนของบริษัทเพราะขี้เกียจเดินออกไปด้านนอก ช่วงนี้เป็นหน้าร้อนไม่ต้องถามถึงสภาพอากาศเลยร้อนยิ่งกว่าอยู่ในกระทะทองแดงเสียอีกเหมือนได้ซ้อมตกนรกยังไงไม่รู้

แคนทีนของบริษัทถือว่าใหญ่พอๆกับFood court ห้างสรรพสินค้าเลยก็ว่าได้ มีร้านอาการให้เลือกสั่งมากกว่าสิบร้าน มีโต๊ะให้นั่งเพียงพอโดยไม่ต้องยืนรอคิวให้เมื่อยและที่สำคัญมีมุมหนังสือให้อ่านซึ่งกั้นเป็นห้องกระจกติดแอร์อีกต่างหาก

หากใครง่วงนอนก็สามารถงีบหลับเพื่อเอาแรงยังได้ ดังนั้นพนักงานส่วนใหญ่จึงเลือกทานอาหารที่นี่มากว่าเดินออกไปทานด้านนอก

“ป้าพวง เอากะเพราหมูสับพริกแห้งไม่เอาไข่ดาวค่ะ”

เหมือนฝันสั่งเมนูประจำร้านเดิมซึ่งเจ้าของร้านยังเอ่ยแซวเมื่อเห็นเธอกินแต่เมนูเดิม

“กะเพราหมูสับอีกแล้ว ไม่เบื่อเหรอ ร้านป้ามีเมนูอื่นอยู่นะไม่ได้อร่อยแค่เมนูนี้อย่างเดียว”

“ก็ฝันชอบเมนูนี้นี่คะ เร็ว ๆ หน่อยนะป้าขอข้าวเยอะๆ ตอนนี้หิวจนกินช้างได้เป็นตัวแล้ว”

เธอบอกกลั้วหัวเราะแล้วเดินไปสั่งน้ำแตงโมปั่นสุดโปรดมาไว้ดื่มดับความร้อนในใจ

หลังจากได้ข้าวและน้ำมาแล้วเหมือนฝันก็เลือกเดินมานั่งโต๊ะประจำซึ่งอยู่หลังเสาค่อนข้าวลับตาคนหน่อยไม่นานพี่สมรกับพี่นิดาก็ตามมาร่วมโต๊ะและเหมือนกำลังพูดถึงพี่ลมกับใครสักคน

“ฉันเดิมพันว่าพวกเขาทั้งคู่กำลังดูใจกันอยู่ชัวร์” พี่สมรพูดขึ้นด้วยความมั่นใจแต่ก็ถูกเบรกจากพี่นิดา

“ฉันว่าไม่ใช่ ดูแล้วท่านประธานไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นแต่ถ้าเป็นฝ่ายหญิงรุกก่อนเพื่อจีบอันนี้ไม่แน่” พี่นิดาเชื่อมั่นประสบการณ์ของตัวเอง

“เดี๋ยวก่อน! พวกพี่สองคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ ฉันงงไปหมดแล้ว”

สลับตามองพี่ทั้งสองคนไปมาอยู่นานจึงพูดแทรกเพื่อถามด้วยความอยากรู้

“อย่าบอกว่าแกตกข่าวที่คนทั้งบริษัทเขารู้กันหมดอีกแล้วนะ หัดเปิดอ่านบ้างนะกลุ่มไลน์”

มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อยแล้วพยักหน้าหงึก ๆ ว่าใช่ เรียกได้ว่าไม่ติดตามความสอดรู้น่าจะดีกว่าแต่เมื่อกี้ได้ยินชื่อพี่ลมขึ้นมาต่อมเผือกเธอก็ทำงานทันที

“เมื่อกี้คนทั้งบริษัทเห็นดาราที่ชื่อกรรณิการ์ขึ้นไปหาท่านประธานไม่นานก็ออกไปด้วยกัน ผู้หญิงนี้ควงแขนตัวแนบชิดเชียว”

พี่นิดาเล่าอย่างออกรสพร้อมประกอบท่าทางให้เห็นภาพ สองมืออวบกำช้อนเข้าหากันแน่นแม้จะไม่ได้เป็นอะไรกันทว่าความหึงหวงกลับวิ่งขึ้นมาจุกอกจนแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“เขาไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ คุณณิเป็นแค่เพื่อนของน้องสาวคุณวายุส่วนคุณวายุเองก็น่าจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วมั่งคะ”

พูดจบเธอก็ก้มหน้าลงกินข้าวต่อ สองสาวหันมองหน้ากันแล้วเซ้าซี้ถามต่อ

“แกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ขนาดฉันชอบเผือกยังไม่เห็นรู้” พี่นิดายื่นหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น เหมือนฝันถึงได้รู้ตัวว่าไม่สมควรพูดออกไป

“เออ...คือ...ฉัน...ออ ฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วบังเอิญได้ยินเลขาฯ ของท่านประธานโทรคุยกับเพื่อน” เธอโยนขี้ไปให้เลขาฯของวายุเสียอย่างนั้น

“ถ้าผู้ชายไม่มีใจแล้วผู้หญิงจะมาตามเกาะทำไมวะ” พี่สมรพูดออกมาด้วยความสงสัย พี่นิดาจึงอธิบายสำทับ

“เอ้า เองไม่เคยได้ยินเหรอว่าน้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน

ตามเกาะ ตามจีบทุกวันเดี๋ยวท่านประธานก็ใจอ่อนเองแหละ”

“ไม่มีทาง!”

เหมือนฝันพูดขึ้นเสียงดังทันทีที่พี่นิดาพูดจบจนทั้งสองสองหันขวับมองพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย หญิงสาวจึงรู้สึกตัวแล้วยิ้มให้แบบแหย ๆ

“ฉันหมายถึงไม่มีทางที่จะเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ ทั้งคู่เหมาะสมกันเสียขนาดนั้น”

เธอแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ทั้งที่ในใจร้อนรุ่มจนอยู่ไม่เป็นสุข หึงเขาหวงเขาทั้งที่เขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเธอแอบมีใจให้

“ก็แล้วไปนึกว่าเองก็กรี๊ดกร๊าดท่านประธานเหมือนสาว ๆ ทีมอื่น”

“กรี๊ดไปก็เท่านั้นแหละพี่ เขากับเรามันคนละระดับกัน ก็ไม่ต่างอะไรกับหมาเห่าเครื่องบิน” พูดด้วยรอยยิ้มทว่านัยน์ตากลับเศร้าลงอย่างเห็น

ได้ชัดเจน

“เออ ๆ ช่างเรื่องท่านประธานเถอะ ฉันได้ยินมาว่างานประจำปีนี้จัดที่โรงแรมแถวสวนลุมพินีนะ” พี่นิดาตัดบทแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“โห ทำไมปีนี้ไปจัดไกลจังจากที่ทำงานไปก็เกือบสามสิบกิโลเมตรเลยนะ ยังไม่รวมระยะทางจากบ้านเราอีก”

พี่สมรเริ่มบ่นซึ่งเรื่องนี้เหมือนฝันเห็นด้วยอย่างยิ่ง คนบ้านไกลกว่าจะกลับถึงบ้านก็คงดึกดื่นถ้าไม่ไปก็ไม่ได้เพราะมันมีผลกับKPIของพนักงานอีกด้วย

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ใครกลับไม่ไหวหรือไม่อยาเดินทางกับบริษัทเราเขาให้พนักงานเปิดห้องนอนได้เลย ส่วนค่าใช้จ่ายเห็นว่าท่านประธานใช้เงินส่วนตัวออกให้ บอร์ดบริหารเลยยอมอนุมัติ”

คราวนี้พี่กุ๊กเป็นคนตอบแล้วเดินมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยหลังจากเคลียร์งานช่วงเช้าเสร็จแล้วจึงรีบตามลงมา

“แบบนี้ค่อยโอเคหน่อย ฝันคงเลือกค้างที่โรงแรมไม่อยากให้แม่เป็นห่วงถ้าต้องเดินทางกลับคนเดียวดึกดื่น”

“พวกพี่สามคนค้างไม่ได้เพราะมีลูกต้องดูแลคงให้สามีมารับ”

พี่นิดาบอกพร้อมกับลงมือทานอาหารตรงหน้าเพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสียด้วยซ้ำก็จะได้เวลาเริ่มงานช่วงบ่ายแล้ว

วันที่ 25 ธันวาคมเคลื่อนมาถึงไวราวกับมีคนไปเร่งสปีดเข็มนาฬิกา เหมือนฝันเลือกแต่งหน้าด้วยสีโทนอิฐแบบบางเบาไม่หนาเกินไป ผมยาวสวยถูกดัดเป็นรอนเพื่อม้วยจับจีบบนศีรษะปล่อยปอยผมรอนด้านหน้าเล็กน้อยเพื่อลังใบหน้ากลมไม่ให้ดูใหญ่เกินไป

รองเท้าส้นสูงหุ้มข้อสีดำเข้ากันกับชุดเดรสกระโปรงกำมะหยี่

สีไวน์แดง เกาะเสื้อเชิ้ตซีฟองคอระบายผ้าลูกไม้ปรุลายพิมพ์ช่วยขับ

ผิวขาวยามต้องแสงไฟ ในมือถือกระเป๋าสีเชอรี่ใบเล็กยิ่งทำให้เหมือนฝันดูโดดเด่นมากขึ้นไปอีก