พนักงานจอมจุ้น(1)

“ฝัน! ไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก”

“ไม่อ่าแม่ สายแล้ว เดี๋ยวฝันไปทำงานไม่ทัน”

เหมือนฝันตะโกนตอบคนเป็นแม่พร้อมกับก้าวขาขึ้นค่อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจส่วนมือก็ประวิงกับการสวมหมวกกันน็อคสีชมพูหวานก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วบิดออกไป

อนุชชะเง้อมองตามร่างลูกสาวคนเล็กของบ้านแล้วส่ายหัวไปมา

ปีนี้เหมือนฝันอายุ 28 ปีแล้ว ทว่าเจ้าตัวยังกระโดกกระเดกเป็นม้าดีดกะโหลกอยู่เลยแล้วแบบนี้จะได้แต่งงานออกเหย้าออกเรือนเหมือนพี่สาวเมื่อไร

“อ้าว! นังนี่ก็อีกคน ตื่นสายเหมือนกันเหรอ”

บ่นลูกสาวเสร็จอนุชก็หันไปเจอกับหลานสาวซึ่งกำลังเดินย่องลงบันไดบ้านเพื่อไปโรงเรียน

“แฮ ๆ รุ้งไปเรียนก่อนนะป้า” พูดจบทอรุ้งก็วิ่งปรูดออกจากบ้านไปทันที ขืนชักช้ากว่านี้คงถูกคนเป็นป้าบ่นจนหูชาแน่นอน

“พอกันทั้งลูกทั้งหลานก็พากันตื่นสาย”

ทอรุ้งเป็นลูกของน้องสาวเธอซึ่งตายไปตั้งแต่เด็กสาวยังเด็กส่วนพ่อของมันก็ไปมีเมียใหม่ไม่มาดูดำดูดีลูกในใส้เลยสักครั้ง ด้วยความสงสารอนุชจึงรับมาเลี้ยงเพราะถึงอย่างไรแล้วก็เป็นสายเลือดเดียวกัน

บ้านหลังนี้เมื่อก่อนอยู่กันสี่คนซึ่งล้วนเป็นผู้หญิงทั้งหมด ทว่าลูกสาวคนโตของเธอได้แต่งงานไปเมื่อสองปีที่แล้ว ยามนี้บ้านหลังเล็กจึงเหลือกันแค่สามคนเท่านั้น

เช้าวันจันทร์ในเมืองหลวงย่อมเป็นวันที่แสนวุ่นวาย รถราติดกันยาวหลายกิโลเมตรแทบไม่ขยับเขยื้อนไปไหน แต่มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเหมือนฝันเพราะรถมอเตอร์ไซค์ของเธอสามารถลัดเลาะซอกซอยมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่ทำงานเส้นยาแดงผ่าแปดแบบเฉียดฉิว

“โฮ...สภาพเหรอเนี่ย ไอ้ฝัน!”

พี่กุ๊กหัวหน้าทีมคอลเซ็นเตอร์ทีมสามเอ่ยทักลูกน้องในแผนกพลางส่ายหัวไปมา

ใบหน้ากลมโล้นไร้เครื่องสำอาง ผมยาวสะยายถึงกลางหลังชี้ฟูไม่เป็นทรง หากเดาไม่ผิดคงเพิ่งผ่านการสระมาแต่มันยังไม่แห้งดีเลยอาศัยลมธรรมชาติขณะแว้นมาทำงานเป่าให้แห้ง

“ยังไม่ชินอีกเหรอพี่กุ๊ก” พี่สมรเพื่อนร่วมงานในทีมเดินมาจากด้านหลังเอ่ยแซวก่อนจะเดินเลยไปนั่งประจำที่ของตัวเอง

“ใครมันจะไปชิน เมื่อไรแกจะมาทำงานด้วยใบหน้าสวย ๆ สักที”

คุยกับพี่สมรเสร็จก็หันมาบ่นร่างอวบที่กำลังรื้อลิ้นชักโต๊ะทำงานเพื่อควานเอาเครื่องสำอางออกมาแต่งแต้มใบหน้าให้มีสีสันต์

“ก็มันตื่นไม่ทันอ่าพี่กุ๊ก”

เหมือนฝันหันมายิ้มแป้นพลางยกดินสอขึ้นมาเขียนคิ้ว

“ก็เลิกดูซีรี่ส์เกาหลีจนดึกดื่นสักทีสิ แล้วนอนให้มันเร็ว ๆ จะได้ตื่นแต่เช้าได้”

สองมือเท้าสะเอวบ่นอุบลูกน้องสมกับเป็นวัยทองอายุย่างเข้า

ห้าสิบปี

“จ้า รู้แล้วค่ะ เลิกบ่นสักทีเถอะพี่กุ๊ก ดูสิตีนกาขึ้นแล้วเนี่ย”

“นี่ เธอว่าฉันแก่เหรอ”

“เปล่าสักหน่อย ฝันยังไม่ได้พูดนั้นเลยนะ”

“เถียงคำไม่ตกฟากเดี๋ยวแม่จะหักเงินเดือนให้หมด”

พี่กุ๊กประชดแกมหยอก ทว่าคนตัวกลมกลับเบิกตากว้าง

“อย่านะพี่กุ๊ก ขนาดไม่หักยังแทบไม่พอกิน ถ้าถูกหักมีหวังได้ขุดหญ้ามากินแทนข้าวแน่เลย”

น้ำเสียงออดอ้อนดวงตากลมคู่สวยกระพริบถี่ทำเอาหญิงเลยวัยกลางคนหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วไล่ทุกคนกลับไปทำงาน

4 ปีแล้วสำหรับการทำงานที่นี่นับจากวันที่เรียนจบ มันผ่านไปไวเหมือนโกหก แต่เธอก็มีความสุขดี เพื่อนร่วมงานก็น่ารักมากต่างช่วยเหลือกันเมื่อมีเหตุจำเป็นเสมอ

บริษัท Wind Thai จำกัดเป็นบริษัทเอ้าซอร์สอันดับต้น ๆ ของประเทศไทยเลยก็ว่าได้ มีพาร์ทเนอร์นับร้อยบริษัทมาจ้างให้ที่นี่ทำงานแทนเพราะเห็นว่าทำงานรวดเร็วและมีคุณภาพแถมการบริการยังเข้าถึงง่ายอีกด้วย

เหมือนฝันสมัครเข้ามาทำงานแผนกคอลเซ็นเตอร์เพราะเห็นว่าฐานเงินเดือนค่อนข้างเยอะ สวัสดิการก็เลิศ ดูแลค่ารักษาพยาบาลแบบครอบคลุมและที่สำคัญโบนัสแต่ละปีก็ได้หลายเท่าตัวของเงินเดือน

หลังจากจัดการกับผมเผ้าและหน้าตาเรียบร้อยแล้วเหมือนฝันหันกลับไปเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์และจัดการเตรียมสวมเฮดเซ็ทเพื่อเปิดระบบรับสายจากลูกค้า

แผนกคอลเซ็นเตอร์ของบริษัทมีหลายทีมแต่ละทีมก็ทำงานแตกต่างกันออกไป บางแผนกคอยรับสายร้องเรียนการให้บริการจากลูกค้า บางแผนกก็รับสายการโยกย้ายหรือสั่งสินค้า

สำหรับทีมที่เหมือนฝันประจำอยู่เป็นแผนกคอลเซ็นเตอร์ของประกันรถยนต์รายใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งจะคอยรับสายจากลูกค้าที่เกิดประสบอุบัติเหตุรถชนแล้วต้องการเรียกประกันเพื่อไปประเมินความเสียหาย

ห้องทำงานของแผนกนี้แยกออกมาเป็นส่วนตัวอยู่ด้านในสุดมีพนักงานประจำอยู่ทั้งหมดห้าสิบกว่าคน แบ่งทำงานเป็นสามกะด้วยกันเพื่อสลับสับเปลี่ยนกันทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

อาชีพคอลเซ็นเตอร์ใคร ๆ ก็ว่าสบาย มันก็จริงที่อาจจะเป็นงานไม่หนักอะไรอย่างมากก็จำข้อมูลของกรมธรรม์เพื่อแจ้งให้ลูกค้าทราบและคอยรับเรื่องประสานงานก็เท่านั้น

ทว่าเบื้องลึกกลับเป็นงานค่อนข้างเครียดจากการถูกลูกค้าบางคนด่าทอโดยใช้ถ้อยคำรุนแรงซึ่งพนักงานได้แต่นั่งเงียบฟังเท่านั้นไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลย หลังจากวางสายค่อยลุกออกไปร้องไห้หรือสงบสติเพื่อปรับอารมณ์แล้วกลับเข้ามาประจำที่เพื่อรอรับสายใหม่

ซึ่งก็เหมือนกับลูกค้าสายนี้

“บริษัท K.P.I ประกันภัยสวัสดีค่ะ...ลูกค้าเกิดอุบัติเหตุที่ไหนคะ”

เสียงหวานของเหมือนฝันซึ่งตรงข้ามกันกับหน้าตาเอ่ยถามลูกค้าคนแรกของวันด้วยความเป็นห่วง ก่อนใบหน้าสวยจะหุบยิ้มลงทันควันเมื่อถูกตะคอกกลับเสียงดังจนต้องยกเฮดเซ็ทออกจากหู

เมื่อวางสายนั้นเสร็จเหมือนฝันถึงกับพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เข้าใจได้แหละว่าคงตกใจกับอุบัติเหตุแต่เช้าแล้วทำไมต้องมาลงหรือโวยวายกับพนักงานด้วยแทนที่จะพูดคุยกันดี ๆ

เธอไม่ใช่คู่กรณีเสียหน่อย...

เวลาเลื่อนเคลื่อนไปจนเกือบเที่ยงพนักงานอีกกะหนึ่งก็เริ่มทยอยเข้ามาประจำโต๊ะทำงานเพื่อสับเปลี่ยนให้อีกทีมไปกินข้าว ระหว่างนั้นพี่กุ๊กก็เคาะโต๊ะเรียกประชุมเพื่อแจ้งข่าวจากฝ่ายHR

“HR เพิ่งแจ้งข่าวเรื่องงานประจำปีของบริษัทพี่มาเมื่อกี้ ปีนี้เขาจะจัดตรงกับวันที่ 25 ธันวาคมนะ ซึ่งตรงกับวันคริสต์มาส ทางบริษัทจัดรวมกันกับงานปีใหม่ทีเดียวเลย”

พี่กุ๊กยกโพสต์อิสในมือขึ้นอ่านรายละเอียดอีกครั้งก่อนจะนึกขึ้นได้

“อ้อ พี่ลืมบอกว่าประธานบริษัทคนใหม่จะมาร่วมงานนี้ด้วยนะ”

“โฮ มาได้สักทีนะเห็นว่าขึ้นรับตำแหน่งแทนพ่อตั้งนานแล้ว”

พี่ดาหรือนิดาเพื่อนสนิทของพี่สมรเอ่ยขึ้นพร้อมกับนิ่วหน้าส่ายไป

ส่ายมา

เหมือนฝันยืนงงเป็นไก่ตาแตกพลางย่นคิ้ว ประธานบริษัทคนใหม่อย่างนั้นเหรอบริษัทเราเปลี่ยนตอนไหนทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย หญิงสาวขยับตัวเองไปใกล้รุ่นพี่แผนกพลางสะกิดไหล่เบา ๆ

“พี่มร ๆ”

“อะไรยัยฝันสะกิดอยู่ได้”

สมรยักไหล่ขึ้นแล้วหันไปทำเสียงดุใส่เหมือนฝันซึ่งกำลังทำตาแป๋วเหมือนลูกแมว

“อย่าเพิ่งดุสิพี่มร ฝันแค่จะถามเอง”

“ถามอะไร”

“บริษัทเราเปลี่ยนประธานตอนไหนเหรอ ทำไมฝันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

ประโยคคำถามทำเอาสมรกับนิดาหันมองหน้าคิ้วเลิกขึ้นสูง

พร้อมกัน ไม่คิดเลยว่าในบริษัทจะมีคนไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ

“อย่าบอกว่าแกไม่รู้เรื่องนี้”

เหมือนฝันเม้มปากเข้าหากันแล้วพยักหน้างึก ๆ

“ตายแล้วยัยฝัน แกไปอยู่ที่ไหนมาเขารู้เรื่องนี้กันสองปีแล้วแม่คุณ”นิดายกมือทาบอก

“สองปีแล้วเหรอ? แล้ว...ทำไมฝันไม่เคยเห็นเขามาทำงานเลยล่ะหรือว่ามาแล้วแต่ฝันไม่รู้ เขาหล่อไหม? หรือว่าเป็นผู้หญิง”

เหมือนฝันแทบไม่สนใจในสิ่งที่พี่กุ๊กประชุมอยู่เสียด้วยซ้ำแต่กลับสนใจเรื่องประธานบริษัทคนใหม่เสียมากกว่า

“เป็นผู้ชายจ้ะ เห็นว่าหล่อมากและไม่แปลกใจหรอกถ้าแกไม่เห็นเพราะพนักงานบริษัทเราก็ยังไม่มีใครเห็น”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ”

“เห็นว่าท่านไปเรียนต่ออเมริกาแต่ก็มีคนลืออีกนั่นแหละว่าไปเพราะอกหักจากผู้หญิงที่ชอบหนีไปแต่งงาน” เหมือนฝันพยักหน้าเข้าใจแล้วเอ่ยถามต่อ

“แล้วแบบนี้ใครเป็นคนบริหารงานล่ะคะ”

“ก็คุณชินมัยยังไง ซึ่งมีสถานะเป็นทั้งเพื่อนและมือขวา”

พี่นิดาเล่าละเอียดยิบสมกับเป็นประชาสัมพันธ์ภายในบริษัท อยากรู้เรื่องไหนขอแค่ไปสะกิดถามพร้อมกับกาแฟสักแก้วก็จะได้คำตอบทันที

“เอ้า ๆ ตรงนั้นคุยอะไรกันได้ยินเรื่องที่ฉันประชุมหรือเปล่า”

พี่กุ๊กตะโกนขึ้นทำเอาสะดุ้งกันทั้งแทบ

“ฟังจ้า ฟังอยู่” พี่สมรตอบเสียงเบา

“ถ้าฟังเมื่อกี้ฉันพูดเรื่องอะไร”

ทั้งสามคนหันมองหน้ากันแล้วยิ้มแหยๆ ออกมา สุดท้ายแล้วพี่กุ๊กก็ตาขวางใส่เหมือนเคย

“ฉันพูดถึงตรีมงานแล้วย่ะ ปีนี้เป็นชุดสูทกับชุดราตรีเน้นไปทาง

สีแดงให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาสและปีใหม่”

“ทำไมต้องเป็นชุดราตรีด้วยล่ะ” คราวนี้เป็นพี่นิดาถาม

“เพื่อให้เกียรติท่านประธานคนใหม่น่ะแล้วก็เห็นว่าผู้บริหารระดับสูงก็เข้าร่วมเยอะด้วย”

“เหอะ ชุดราตรีเหรอ แล้วฝันจะไปหาจากที่ไหนล่ะเนี่ย” เหมือนฝันก้มลงมองพุงพลุ้ยของตัวเองแล้วออกแรงบีบ

“สมัยนี้แล้วหาไม่ยากจ้ะ เรียนเชิญตึกกรุงทองประตูน้ำนะ รับรอง

มีไซน์เธอแน่นอน”

พี่กุ๊กชี้แนะแหล่งเสื้อผ้าสำหรับสาวพลัสไซน์ก่อนจะบอกให้ทุกคนแยกย้ายกันไปทานมื้อเทียงแล้วรีบกลับมาทำงานให้ทันช่วงบ่าย