บทที่ 37 ห้ามใจไม่ไหวอีกแล้ว

รมิตามัวแต่ยืนตกตะลึง ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะมีพฤติกรรมที่ร้ายกาจถึงขนาดนี้ มิหนำซ้ำยังโยนความผิดให้เธอแบบต่อหน้าต่อตา

เสียงโหวกเหวกโวยวายของอีวานเจลีนเรียกคลอรีสและอเล็กซานเดอร์ที่นั่งถกเถียงกันอยู่ด้านล่างให้ขึ้นมาดูเหตุการณ์ พอเปิดประตูห้องก็พบว่าร่างของรมิตากำลังยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงนอน ในมือถือชามอาหารว่างเปล่า บนแขนและกระโปรงเลอะเทอะไปด้วยคราบอาหารเละๆ โดยที่มีอีวานเจลีนยืนเท้าเอวร้องด่าทออยู่ห่างๆ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้เลอะเทอะขนาดนี้” คลอรีสร้องถามด้วยความหงุดหงิด

“ก็แม่คนใช้คนนี้น่ะสิคะ ป้อนอาหารเช้าคุณพี่นิดเดียว ฉันบอกให้ป้อนคุณพี่เพิ่มอีกหน่อย หล่อนก็เลยไม่พอใจ แกล้งคว่ำชามอาหารเสียอย่างนั้น” หญิงสาวลอยหน้าลอยตาพูดโกหกซึ่งๆ หน้า

“เอ่อ... ไม่ใช่นะคะ ดิฉันไม่ได้...” รมิตาได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ

“กล้าดียังไง...” หญิงสูงวัยกำลังจะต่อว่า อเล็กซานเดอร์ซึ่งพอจะเดาเหตุการณ์ออก ก็รีบแทรกขึ้นกลางคัน

“รมิตา... เธอออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนไป... แล้วบอกให้แม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดพื้นด้วย”

“ค่ะ...” หญิงสาวก้มหน้ารับคำ รีบเดินค้อมตัวผ่านคนทั้งคู่ออกจากประตูห้องไป

“สรุปว่าเรื่องมันเป็นยัง