ログインหญิงสาวมองหน้าคนรักเก่าของเธอด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างลำบากใจเพราะกลัวว่าสามีของเธอรู้แล้วจะไม่สบายใจและก็กลัวใจตัวเอง แต่สำหรับธีรเดชเขาอาจจะต้องการเธอแค่เขาไม่คิดที่จะแย่งมาขอแค่ได้ดูแล“เดชไม่เห็นต้องลำบากเลยข้าวกลับเองก็ได้” เธอเอ่ยปากพูดพร้อมมองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่เกรงใจ“ลำบากอะไรกันเดี๋ยวเดชจะพาข้าวไปทานของอร่อย จะได้ผ่อนคลายนะ” เขายิ้มให้เธอด้วยความอ่อนโยนทำให้เธอรู้สึกคิดถึงเมื่อก่อนตอนที่คบกันเพราะตอนนั้นเขาดูแลเธอดีมาก ดีทุกอย่างจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ต้องจากกันเขาเปิดประตูรถและบอกให้เธอขึ้นรถ เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถแล้วรถหรูก็แล่นออกจากโรงพยาบาลตรงไปที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งเมื่อเธอมองดูก็จำได้ว่าร้านอาหารนี้คือร้านที่เขาทั้งสองเคยมาทานบ่อยอาหารค่อนข้างอร่อยเธอหันไปมองหน้าเขาและอมยิ้มเล็กน้อย “ข้าวคิดถึงร้านนี้ไหมร้านประจำของเราไง”“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พามา” เธอลงรถไปและเดินตรงเข้าไปในร้าน “เชิญค่ะ” เสียงพนักงานต้อนรับเมื่อนั่งที่โต๊ะแล้วธีรเดชสั่งอาหารมากมายตามที่ข้าวฟ่างชอบเลย เขาหันหน้ามาเอ่ยถามข้าวฟ่าง “ข้าวเอาอะไรอีกไหม”“ไม่ค่ะ เดชสั่งมาให้หมดแล้วหนิคะ” เธอพูดและยิ้ม“โอเคครับ
“แล้วทำไมถึงได้มาถึงห้องคุณดึกๆ ดื่นๆ ” เธอยังคงถามเขาด้วยความระแวง“พอดีเธอมานอนกับนิชา ผมไปทานอาหารแล้วลืมเอกสารไว้น้องเขาเห็นเลยเอามาให้คุณอย่าคิดมากเลย”“ใช่หรือเปล่า ไม่ใช่เด็กของคุณแน่นะ”“ไม่ใช่ครับ” สองสายตาเขามองข้าวฟ่างด้วยความรักและคิดถึงพึ่งห่างมาไม่กี่วันแต่สำหรับเขาแล้วมันนานมากจริงๆ“งั้นคุณรีบนอนพักผ่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปศึกษางานกับคุณอา เดี๋ยวฉันจะไปหาหมอก่อนถึงกำหนดที่หมอนัดแล้ว” เธอพูดจบก็วางสายไปทันทีเพราะต้องรีบไปเตรียมตัวไปหาหมอวุฒิชัยที่ยังไม่ได้ตอบอะไรเลยเห็นสายตัดทำให้เขารู้สึกน้อยใจคิดว่าภรรยาไม่คิดถึงเขาเลยคุยกันแปปเดียวก็รีบวางสายอะไรกันจะรีบอะไรขนาดนั้นนะ ไม่ให้เราตอบก่อนเลยหรือไงคนคิดถึงจะบ้าแล้ว เขาบ่นอยู่คนเดียวและต้องจำใจนอนทั้งที่นอนไม่หลับเพราะคิดถึงผู้เป็นเมียความคิดมากมายเกิดขึ้นบนหัวของเขากลัวหลายๆ อย่างที่มาจากการห่างกัน05.30น. เวลาที่อเมริกาเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ตริ่ง!ตริง!ชายหนุ่มวุฒิชัยยกมือไปคว้ามือถือขึ้นมาดูเวลา เขาก็รีบลุกขึ้นเพราะถึงเวลาที่ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวไปศึกษาดูงานกับคุณอาของเขาแล้วเมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วเขาก็ออก
“งั้นเหรอ? ฉันก็คิดอะไรสักหน่อย”“เออ ฉันแค่บอกไว้เฉยๆ เพราะไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเห็นเขาก็หลงใหลไปหมดเลยบอกไว้ก่อน ไม่คิดก็ดีแล้ว” นิชาพูดและชวนเพื่อนสาวไปทานขนมหวานที่ห้องครัว……………………………………………………………..ที่ประเทศไทยข้าวฟ่างและครอบครัวนั่งทานอาหารรวมถึงธีรเดชด้วยพ่อของเธอก็เอ่ยปากถามถึงวุฒิชัย“ตาวุฒิไปถึงแล้วใช่ไหม ข้าวเป็นไงบ้างเหงาหรือเปล่าเจ้าวุฒิไม่อยู่” ข้าวฟ่างเงยหน้าขึ้นมานัยน์ตาที่แสนเศร้าเพราะคิดถึงผู้เป็นสามี เธอพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา “ก็เหงาและคิดถึงแหละค่ะคนเคยอยู่ด้วยกันอยู่ๆ มาห่างกัน”ธีรเดชมองดูหน้าของเธอด้วยความเป็นห่วงและปนกับเสียใจเล็กน้อยที่เธอเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นแล้วซึ่งต่างจากเขาที่ทั้งใจยังคงมีแค่เธอ เขาเอ่ยปากพูดกับเธอขึ้น“เดี๋ยวว่างๆ เดชพาไปทานอาหารที่ข้าวเคยชอบไหม” คำพูดของเขาทำให้พ่อของข้าวฟ่างหันมามองด้วยความสงสัยทำไมธีรเดชพูดเหมือนสนิทกับลูกสาวเขาจัง“คุณเดชรู้จกยายข้าวด้วยเหรอ ทำไมพูดเหมือนสนิทกัน” ธีรเดชหันไปยิ้มให้พ่อของเธอและตอบ“ครับ ผมเคยคบกับข้าวฟ่าง คุณอาไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอกนะครับผมยังเด็กอยู่เลยแถมเรียกแบบนี้มันดูห่างเหินกันยังไงก็ไม่รู้” พ่อขอ
ที่อเมริกา…วุฒิชัยมาถึงที่อเมริกาแล้วก็ลงจากเครื่องและเดินออกมาก็เห็นอาของเขานั้นยืนรออยู่กับลูกสาวของเขา อานพโบกมือทักทาย“ทางนี้เจ้าวุฒิ” เขาหันตามเสียงไปและเดินไปหาทั้งสองพร้อมสัมภาระ“สวัสดีครับคุณอา น้องนิชา” เขากล่าวทักทายอานพและน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา นิชา นิชาภัทร หญิงสาววัย23ปีเป็นลูกสาวของอานพ เธอเคยมาที่เมืองไทยค่อนข้างสนิทกับวุฒิชัยที่อเมริกา…วุฒิชัยมาถึงที่อเมริกาแล้วก็ลงจากเครื่องและเดินออกมาเห็นอาของเขานั้นยืนรออยู่กับลูกสาวของเขา อานพโบกมือทักทาย“ทางนี้เจ้าวุฒิ” เขาหันตามเสียงไปและเดินไปหาทั้งสองพร้อมสัมภาระ“สวัสดีครับคุณอา น้องนิชา” เขากล่าวทักทายอานพและน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา นิชา นิชาภัทร หญิงสาววัย23ปีเป็นลูกสาวของอานพ เธอเคยมาที่เมืองไทยค่อนข้างสนิทกับวุฒิชัย“สวัสดีค่ะพี่วุฒิ เป็นไงบ้างคะได้ข่าวว่ามีภรรยาและลูกแล้วเหรอคะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเสือผู้หญิงไม่มีหัวใจแบบพี่จะมีเมียเป็นตัวเป็นตนกับเขา” เธอพูดและยิ้มให้ผู้ที่เป็นพี่ชาย วุฒิชัยเอามือดันหัวเขาด้วยความเอ็นดู“แหมก็พูดเกินไป ก็พี่สะไภ้ของนิชาน่ารักหนิเลยทำให้พี่หลงเขาหัวปลักหัวปลำเลย” เ
เขาเดินไปที่ชายทะเลเห็นข้าวฟ่างยืนนิ่งมองดูคลื่นที่กำลังซัดขึ้นฝั่ง เขารีบเดินเข้าไปหาเพื่อง้อเธอ“คุณเดินหนีผมทำไม” เขาจับไปที่มือของเธอ เธอหันกลับมามองหน้าผู้เป็นสามีและเอ่ยปากพูดกับเขา“ฉันรู้สึกเหนื่อยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่ก่อนฉันเคยคิดว่าจะรับเรื่องแบบนี้ได้แต่มาวันนี้ฉันกลับรู้สึกเหนื่อย ยิ่งใกล้จะห่างกันอีกความรู้สึกของฉันมันเลยเฟลไปหมด” เธอพูดพร้อมถอนหายใจเบาๆ“แต่ผมไม่ได้เป็นแบบเมื่อก่อนแล้วนะ ผมพร้อมจะหยุดที่คุณและลูกแล้วคุณก็เห็นอย่าเก็บเรื่องเดิมๆ มาคิดให้มันบั่นทอนจิตใจอีกเลยนะ”เธอหันหน้าไปมองผู้เป็นสามีด้วยหน้าตาที่เหนื่อยล้าอาจเพราะด้วยความคิดถึงที่จะต้องห่างกันแล้วเลยทำให้เธอเก็บเรื่องที่เธอไม่เคยคิดมาคิดน้อยใจ เธอพยายามที่จะจัดการกับความรู้สึกนี้ให้มันดีขึ้นเพราะต้องการให้เขาสบายใจจะได้ไม่คิดมากเวลาเดินทางไปที่เมืองนอก“โอเค ฉันเห็นแล้วว่าคุณแคร์ฉันแค่ไหนฉันจะพยายามไม่คิดแล้วนะ แต่ฉันคิดถึงคุณยิ่งคิดว่าเราจะต้องห่างกันฉันยิ่งใจหาย” เธอเข้าไปสวมกอดเขาและน้ำตาก็รินไหลเพราะความใจหายเพราะเคยอยู่ด้วยกันแต่ต้องมาห่างกันไม่รู้นานแค่ไหนเมื่อเขาเห็นน้ำตาของเธอที่กำลังริน
“ไม่ต้องหรอกฉันยังไม่ได้ว่าสักคำ”“คนอื่นไงยิ่งจ้องจะว่าผมอยู่” เธอได้ยินเช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาสระผมให้ทั้งคู่อาบน้ำเสร็จก็แต่งตัว วุฒิชัยเอ่ยปากพูดขอให้ข้าวฟ่างไปต่างประเทศด้วย“คุณไปต่างประเทศกับผมเถอะนะ อยู่ที่นี่ผมก็ไม่ได้ดูแลคุณยิ่งที่นี่มีนายธีรเดชอยู่ด้วยผมไม่ชอบ” เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ“ฉันคงไปกับคุณไม่ได้หรอก เพราะถ้าฉันคลอดลูกจะไม่มีใครช่วยดูแลคุณคงไม่มีเวลาหรอก คุณตั้งใจศึกษาแล้วรีบกลับมาดีกว่านะ ฉันจะรอ”“แล้วผมจะสบายใจได้ยังไงว่านายนั่นจะไม่มายุ่งกับคุณ” เธอจับมือเขาขึ้นมากุมและมองที่ตาของเขาอย่างจริงใจ“คุณเชื่อใจฉันนะ ถ้าคุณซื่อสัตย์ฉันก็จะซื่อสัตย์กับคุณ” เขาเชื่อใจเธอแต่ก็ยังคงกังวลอยู่เพราะยังไงก็ห่างกันกลัวว่ามันจะแพ้ความใกล้ชิดกันของเธอและธีรเดช และก็เลือกไม่ได้ก็ต้องจำยอมที่จะไปคนเดียวแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงมาทานอาหารและก็ไปขึ้นรถเพื่อเที่ยวพักผ่อนที่ทะเลเมื่อรถแล่นมาถึงบ้านพักติดทะเลทั้งคู่ก็เข้าไปเช็คอินและเอากระเป๋าไปเก็บและเดินออกไปที่ริมทะเล ทะเลที่ทั้งคู่ไปนั้นเป็นทะเลที่ข้าวฟ่างเคยมาเที่ยวกับภูริทัตและจารุวีย์ ทำให้เธอยืนนิ่งคิดถึงตอนที่มาตอนน