หนีไปพักใจที่บ้านนา

 

วันต่อมา….

ที่บ้านนอกในชนบท

“สวัสดีค่ะคุณน้า แม่โทรมาบอกแล้วใช่ไหมคะว่าหนูจะมา” จารุวีย์เอ่ยถามผู้เป็นน้องสาวของแม่เธอ น้าของเธอมาได้สามีที่บ้านนอกมีสวนผลไม้อยู่แถวชนบทอากาศค่อนข้างดี

“มาแล้วเหรอจาร์มาๆ กินข้าวกันน้ากำลังทำอาหารเสร็จพอดีเลย” นาฤดี หรือ นา น้าสาวของจารุวีย์เธอกำลังทำกับข้าวเสร็จซึ่งกับข้าวที่เธอทำมีแต่อาหารอีสานทำให้จารุวีย์ทานไม่เป็นแต่เธอก็พยายามทานเพราะเธอตั้งใจจะมาพักใจที่นี่นานเลยต้องพยายามปรับสภาพ

“อันนี้คืออะไรคะน้า” เธอชี้ไปที่ส้มตำ

“ส้มตำไงไม่เคยทานเหรอ น้าลืมไปจาร์ไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กๆ ทานได้รึป่าวถ้าทานไม่ได้เดี๋ยวน้าทำให้ใหม่”

“ได้ค่ะน้า” เธอลองชิมดูมันเป็นรสชาติที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนมันอร่อยสำหรับเธอ

“อร่อยไหม หนูโทรบอกคุณแม่รึยังว่ามาถึงแล้ว”

“ยังเลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะโทรบอกอยู่ค่ะคุณพ่อมาถึงก็กลับไผเลยเพราะมีงานที่เร่งมาอยู่นานไม่นานเลยไม่ได้เจอคุณน้าเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อคงมีงานเร่งจริงๆ จาร์พอจะอยู่ได้ไหมที่นี่ๆ ม่ได้้สะดวกสบายเหมือนที่กรุงเทพนะ” นาพูดด้วยความเป็นห่วงจารุวีย์เพราะเธอเคยอยู่สุขสบายมาตลอดแต่กลับต้องมาอยู่แบบนี้

“ได้สิคะ อาจจะไม่สะดวกสบายแต่มันน่าจะสบายใจดี” เธอพูดและยิ้มแต่ในใจของเธอคิดถึงพ่อแม่และภูริทัตมากเคยนอนด้วยกันอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายเดือนต้องแยกกันอยู่แบบนี้ แต่เธอก็รับกับความจริงที่แสนเจ็บปวดนั้นไม่ได้ถึงต้องหนีมาอยู่ที่นี้

บ้านภูริทัต…

หลังจากที่ภูริทัตออกตามหาจารุวีย์ทั้งวันก็หาไม่เจอเขากลับมาที่บ้านถึงบ้านมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพจารุวีย์เขาคิดถึงสุดหัวใจเขาน้ำตาไหลอาบหน้าทานข้าวก็ไม่ได้งานการเขาก็ไม่ทำ

พยายามติดต่อทุกช่องทางก็ติดต่อไม่ได้ ด้านดาราวรรณไม่เห็นจารุวีย์กลับมาบ้านจึงถามไปที่ภูริทัต

“หนูจาร์ไม่มาเหรอตาภูเธอไปไหนทะเลาะอะไรกันอีก”

“ข้าวฟ่างมาบอกว่าท้องกับผมแล้วจารุวีย์มาได้ยินดข้าเธอก็หนีไปเลยตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน” เขาพูดและก้มหน้าด้วยความเสียใจ เขานึกถึงเวลาที่ผ่านมาน้ำตาเขาก็อาบหน้า เขาไม่เคยทำให้จารุวีย์มีความสุขเลยมีแต่เสียใจมาตลอดตั้งแต่เริ่มท้้องจนตอนนี้เขาเสียใจมาก

“แกไปทำข้าวฟ่างท้องจริงๆ เหรอ” ดาราวรรณพูดด้วยความตกใจเพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไง

“ผมตื่นมาก็นอนกับข้าวโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งคู่ แต่ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ทำแต่ไม่รู้มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง”

ดาราวรรณเห็นภูริทัตแล้วรู้สึกสงสารมากเขาร้องไห้ออกมาโดยให้แม่เห็นน้ำตาทั้งที่แต่ก่อนเขาเป็นคนเข้มแข็งมากเขาคงเสียใจมากจริงๆ

"แล้วถามแม่หนูจาร์รึยัง น้องจะไปไหนได้น้องไม่รู้จักที่ไปหรอกเพราะน้องพึ่งกลับจากต่างประเทศได้ไม่นาน

“ถามแล้วครับแต่แม่บอกว่าไม่เห็น” แต่ดูท่าทางเขาไม่ค่อยกระวนกระวายใจสักเท่าไหร่หรือเขาจะรู้ว่าจารุวีย์อยู่ไหนแต่แค่ไม่บอกผมกลัวผมทำเธอเสียใจอีก ผมมันคงไม่ดีจริงๆ แหละทำเธอเสียไม่เว้นวัน

>>>>ติดตามตอนต่อไป

ถ้าลูกของผมจริงผมจะรับผิดชอบแต่ต้องตรวจดีเอ็นเอให้แน่ใจก่อน เพราะอะไรมั่นใจ” พูดจบเขาก็รีบเดินตามไปหาจารุวีย์ทำให้ข้าวฟ่างยืนนิ่งเพราะถ้าตรวจดีเอ็นเอก็ต้องพบว่าลูกไม่ใช่ลูกของภูริทัต

จะทำยังดีนะถ้าตรวจดีเอ็นเอยังไงภูก็ต้องรู้ว่าไม่ใช่ลูกของเขา นอกจากฉันจะไม่ได้ภูกลับมาแถมเขาอาจจะเกลียดฉันเลยก็ได้ แล้วลูกของฉันจะมีพ่อไหมเนี้ย เธอคุ้นคิดอยู่คนเดียวหลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องทำงานภูริทัตไป

ภูริทัตเดินตามจารุวีย์ไปไม่ทันเขาไผที่บ้านของเขาก็หาเธอไม่เจอจึงไปที่บ้านแม่เธอแต่ก็ไม่เจอเธออยู่ดีแต่ข้าวของของเธอยังอยู่

เธอไปไหนของเธอนะจารุวีย์ ฉันคงทำเธอเสียใจมากฉันจะหาเธอเจอได้จากที่ไหนกัน

“แม่ครับ แม่เห็นจารุวีย์มาที่นี่รึป่าวครับ?” เขาเอ่ยปากถามแม่ยายของเขาซึ่งคำตอบกับทำให้เขาต้องผิดหวัง

“ไม่เห็นนะมีอะไรรึป่าว” อมลภัทรตอบปฏิเสธไปทั้งที่ความจริงเธอจารุวีย์มาที่นี่เพื่อขอข้อมูลที่อยู่ญาติทีอยู่ต่างจังหวัดแต่แม่ของเธอพยายามปิดบังภูริทัตเพราะเห็นว่าจารุวีย์เสีียใจเพราะเขามามากแล้วเลยอย่าให้จารุวีย์ได้ไปพักจิตใจที่ต่างจังหวัด

จารุวีย์เธอได้เดินทางไปที่ต่างจังหวัดแล้วไปด้วยความกระทันหันเธอต้้องการหนีความเจ็บปวดไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว โดยมีคุณพ่อของเธอเดินทางไปส่ง

“ถ้าเห็นจารุวีย์มาที่นี่โทรบอกผมทีนะครับ” หน้าตาแห่งความสิ้นหวังเกิดขึ้นที่ใบหน้าของเขา เขาเดินกลับขึ้นรถไปขับออกไปแบบไม่รู้จุดหมายเขาพยายามโทรหาติดต่อจารุวีย์ทุกช่องทางแต่ติดต่อเท่าไหร่ก็ไม่ได้

เวลา 21:20….ที่ผับของวุฒิชัย

ข้าวฟ่างเดินหาวุฒิชัยบริเวณในผับกลับพบว่าเขากำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงอื่น เธอเดินไปหาด้วยความเคือง คนอะไรไม่รู้เจอทีไรอยู่กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าทุกวัน

“นี่คุณวุฒิหยุดนัวเนียชนีนี้แล้วมาคุยกับฉันก่อน” เธอพูดด้วยความอารมณ์เสียบวกกับเรื่องที่วางแผนไม่เป็นไปตามที่คิด

“พี่วุฒิคะยัยนี่เป็นใคร?! ทำไมพูดจาแบบนี้กับวาว” ผู้หญิงของวุฒิชัยพูดขึ้นด้วยอาการไม่พอใจ

“คือ วาวออกไปก่อนนะพี่มีธุระคุยกับเธอ” เขาบอกให้ผู้หญิงของเขาออกไปก่อนเพราะคิดว่าที่ข้าวฟ่างมาคงมีเรื่องสำคัญจริงๆ

“แต่ว่า!”

“ไปเถอะพี่ไม่ชอบคนพูดยาก” สิ้นเสียงนั้นเธอก็รีบลุกเดินสะบัดออกไปด้วยความไม่พอใจ

“ตามผมมา" วุฒิชัยบอกข้าวฟ่างและเดินไปที่ห้องส่วนของเขาในผับ

“ภูจะให้ฉันตรวจดีเอ็นเอก่อนเขาถึงจะรับผิดชอบฉันจะทำยังไงต่อดี ถ้าภูไม่รับผิดชอบฉันคุณต้องรับผิดชอบลูกในท้องฉันนะลูกฉันจะเกิดมาไม่มีพ่อไม่ได้”

“คุณจะบ้าเหรอผมบอกแล้วไงว่าผมยังไม่พร้อม คุณไม่ต้องห่วงหรอกตรวจดีเอ็นเอต้องรออายุครรภ์หลายเดือนหรือไม่ก็คลอดออกมาก่อนในตอนนี้คุณก็ให้เขารับผิดชอบและทำให้เขารักคุณแล้วค่อยพูดโน้มน้าวใจเขาไม่ต้องตรวจถ้าเขารักคุณแล้วเขาก็จะไม่ต้องตรวจ”

“พูดเหมือนง่ายเนาะปต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น”

“เอาน่าตอนนี้ก็ตามตื้อเขาไปก่อน ผมไปละน้องวาวรอผมอยู่” พูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่สนใจผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของเขาเลย

ตาบ้าเอ้ย ฉันไม่น่าพลาดกับนายเลยซวยจริงๆ เลยฉันมาพลาดท้องกับเสือผู้หญิงแบบนี้เลวจริงๆ เวรกกรรมอะไรของฉันนะ เธอบ่นพรึมพรำอยู่คนเดียว และเดินออกจากผับไป

วันต่อมา….

ที่บ้านนอกในชนบท

“สวัสดีค่ะคุณน้า แม่โทรมาบอกแล้วใช่ไหมคะว่าหนูจะมา” จารุวีย์เอ่ยถามผู้เป็นน้องสาวของแม่เธอ น้าของเธอมาได้สามีที่บ้านนอกมีสวนผลไม้อยู่แถวชนบทอากาศค่อนข้างดี

“มาแล้วเหรอจาร์มาๆ กินข้าวกันน้ากำลังทำอาหารเสร็จพอดีเลย” นาฤดี หรือ นา น้าสาวของจารุวีย์เธอกำลังทำกับข้าวเสร็จซึ่งกับข้าวที่เธอทำมีแต่อาหารอีสานทำให้จารุวีย์ทานไม่เป็นแต่เธอก็พยายามทานเพราะเธอตั้งใจจะมาพักใจที่นี่นานเลยต้องพยายามปรับสภาพ

“อันนี้คืออะไรคะน้า” เธอชี้ไปที่ส้มตำ

“ส้มตำไงไม่เคยทานเหรอ น้าลืมไปจาร์ไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กๆ ทานได้รึป่าวถ้าทานไม่ได้เดี๋ยวน้าทำให้ใหม่”

“ได้ค่ะน้า” เธอลองชิมดูมันเป็นรสชาติที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนมันอร่อยสำหรับเธอ

“อร่อยไหม หนูโทรบอกคุณแม่รึยังว่ามาถึงแล้ว”

“ยังเลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะโทรบอกอยู่ค่ะคุณพ่อมาถึงก็กลับไผเลยเพราะมีงานที่เร่งมาอยู่นานไม่นานเลยไม่ได้เจอคุณน้าเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อคงมีงานเร่งจริงๆ จาร์พอจะอยู่ได้ไหมที่นี่ๆ ม่ได้้สะดวกสบายเหมือนที่กรุงเทพนะ” นาพูดด้วยความเป็นห่วงจารุวีย์เพราะเธอเคยอยู่สุขสบายมาตลอดแต่กลับต้องมาอยู่แบบนี้

“ได้สิคะ อาจจะไม่สะดวกสบายแต่มันน่าจะสบายใจดี” เธอพูดและยิ้มแต่ในใจของเธอคิดถึงพ่อแม่และภูริทัตมากเคยนอนด้วยกันอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายเดือนต้องแยกกันอยู่แบบนี้ แต่เธอก็รับกับความจริงที่แสนเจ็บปวดนั้นไม่ได้ถึงต้องหนีมาอยู่ที่นี้

บ้านภูริทัต…

หลังจากที่ภูริทัตออกตามหาจารุวีย์ทั้งวันก็หาไม่เจอเขากลับมาที่บ้านถึงบ้านมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพจารุวีย์เขาคิดถึงสุดหัวใจเขาน้ำตาไหลอาบหน้าทานข้าวก็ไม่ได้งานการเขาก็ไม่ทำ

พยายามติดต่อทุกช่องทางก็ติดต่อไม่ได้ ด้านดาราวรรณไม่เห็นจารุวีย์กลับมาบ้านจึงถามไปที่ภูริทัต

“หนูจาร์ไม่มาเหรอตาภูเธอไปไหนทะเลาะอะไรกันอีก”

“ข้าวฟ่างมาบอกว่าท้องกับผมแล้วจารุวีย์มาได้ยินดข้าเธอก็หนีไปเลยตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน” เขาพูดและก้มหน้าด้วยความเสียใจ เขานึกถึงเวลาที่ผ่านมาน้ำตาเขาก็อาบหน้า เขาไม่เคยทำให้จารุวีย์มีความสุขเลยมีแต่เสียใจมาตลอดตั้งแต่เริ่มท้้องจนตอนนี้เขาเสียใจมาก

“แกไปทำข้าวฟ่างท้องจริงๆ เหรอ” ดาราวรรณพูดด้วยความตกใจเพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไง

“ผมตื่นมาก็นอนกับข้าวโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งคู่ แต่ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ทำแต่ไม่รู้มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง”

ดาราวรรณเห็นภูริทัตแล้วรู้สึกสงสารมากเขาร้องไห้ออกมาโดยให้แม่เห็นน้ำตาทั้งที่แต่ก่อนเขาเป็นคนเข้มแข็งมากเขาคงเสียใจมากจริงๆ

"แล้วถามแม่หนูจาร์รึยัง น้องจะไปไหนได้น้องไม่รู้จักที่ไปหรอกเพราะน้องพึ่งกลับจากต่างประเทศได้ไม่นาน

“ถามแล้วครับแต่แม่บอกว่าไม่เห็น” แต่ดูท่าทางเขาไม่ค่อยกระวนกระวายใจสักเท่าไหร่หรือเขาจะรู้ว่าจารุวีย์อยู่ไหนแต่แค่ไม่บอกผมกลัวผมทำเธอเสียใจอีก ผมมันคงไม่ดีจริงๆ แหละทำเธอเสียไม่เว้นวัน

>>>>ติดตามตอนต่อไป

ถ้าลูกของผมจริงผมจะรับผิดชอบแต่ต้องตรวจดีเอ็นเอให้แน่ใจก่อน เพราะอะไรมั่นใจ” พูดจบเขาก็รีบเดินตามไปหาจารุวีย์ทำให้ข้าวฟ่างยืนนิ่งเพราะถ้าตรวจดีเอ็นเอก็ต้องพบว่าลูกไม่ใช่ลูกของภูริทัต

จะทำยังดีนะถ้าตรวจดีเอ็นเอยังไงภูก็ต้องรู้ว่าไม่ใช่ลูกของเขา นอกจากฉันจะไม่ได้ภูกลับมาแถมเขาอาจจะเกลียดฉันเลยก็ได้ แล้วลูกของฉันจะมีพ่อไหมเนี้ย เธอคุ้นคิดอยู่คนเดียวหลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องทำงานภูริทัตไป

ภูริทัตเดินตามจารุวีย์ไปไม่ทันเขาไผที่บ้านของเขาก็หาเธอไม่เจอจึงไปที่บ้านแม่เธอแต่ก็ไม่เจอเธออยู่ดีแต่ข้าวของของเธอยังอยู่

เธอไปไหนของเธอนะจารุวีย์ ฉันคงทำเธอเสียใจมากฉันจะหาเธอเจอได้จากที่ไหนกัน

“แม่ครับ แม่เห็นจารุวีย์มาที่นี่รึป่าวครับ?” เขาเอ่ยปากถามแม่ยายของเขาซึ่งคำตอบกับทำให้เขาต้องผิดหวัง

“ไม่เห็นนะมีอะไรรึป่าว” อมลภัทรตอบปฏิเสธไปทั้งที่ความจริงเธอจารุวีย์มาที่นี่เพื่อขอข้อมูลที่อยู่ญาติทีอยู่ต่างจังหวัดแต่แม่ของเธอพยายามปิดบังภูริทัตเพราะเห็นว่าจารุวีย์เสีียใจเพราะเขามามากแล้วเลยอย่าให้จารุวีย์ได้ไปพักจิตใจที่ต่างจังหวัด

จารุวีย์เธอได้เดินทางไปที่ต่างจังหวัดแล้วไปด้วยความกระทันหันเธอต้้องการหนีความเจ็บปวดไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว โดยมีคุณพ่อของเธอเดินทางไปส่ง

“ถ้าเห็นจารุวีย์มาที่นี่โทรบอกผมทีนะครับ” หน้าตาแห่งความสิ้นหวังเกิดขึ้นที่ใบหน้าของเขา เขาเดินกลับขึ้นรถไปขับออกไปแบบไม่รู้จุดหมายเขาพยายามโทรหาติดต่อจารุวีย์ทุกช่องทางแต่ติดต่อเท่าไหร่ก็ไม่ได้

เวลา 21:20….ที่ผับของวุฒิชัย

ข้าวฟ่างเดินหาวุฒิชัยบริเวณในผับกลับพบว่าเขากำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงอื่น เธอเดินไปหาด้วยความเคือง คนอะไรไม่รู้เจอทีไรอยู่กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าทุกวัน

“นี่คุณวุฒิหยุดนัวเนียชนีนี้แล้วมาคุยกับฉันก่อน” เธอพูดด้วยความอารมณ์เสียบวกกับเรื่องที่วางแผนไม่เป็นไปตามที่คิด

“พี่วุฒิคะยัยนี่เป็นใคร?! ทำไมพูดจาแบบนี้กับวาว” ผู้หญิงของวุฒิชัยพูดขึ้นด้วยอาการไม่พอใจ

“คือ วาวออกไปก่อนนะพี่มีธุระคุยกับเธอ” เขาบอกให้ผู้หญิงของเขาออกไปก่อนเพราะคิดว่าที่ข้าวฟ่างมาคงมีเรื่องสำคัญจริงๆ

“แต่ว่า!”

“ไปเถอะพี่ไม่ชอบคนพูดยาก” สิ้นเสียงนั้นเธอก็รีบลุกเดินสะบัดออกไปด้วยความไม่พอใจ

“ตามผมมา" วุฒิชัยบอกข้าวฟ่างและเดินไปที่ห้องส่วนของเขาในผับ

“ภูจะให้ฉันตรวจดีเอ็นเอก่อนเขาถึงจะรับผิดชอบฉันจะทำยังไงต่อดี ถ้าภูไม่รับผิดชอบฉันคุณต้องรับผิดชอบลูกในท้องฉันนะลูกฉันจะเกิดมาไม่มีพ่อไม่ได้”

“คุณจะบ้าเหรอผมบอกแล้วไงว่าผมยังไม่พร้อม คุณไม่ต้องห่วงหรอกตรวจดีเอ็นเอต้องรออายุครรภ์หลายเดือนหรือไม่ก็คลอดออกมาก่อนในตอนนี้คุณก็ให้เขารับผิดชอบและทำให้เขารักคุณแล้วค่อยพูดโน้มน้าวใจเขาไม่ต้องตรวจถ้าเขารักคุณแล้วเขาก็จะไม่ต้องตรวจ”

“พูดเหมือนง่ายเนาะปต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น”

“เอาน่าตอนนี้ก็ตามตื้อเขาไปก่อน ผมไปละน้องวาวรอผมอยู่” พูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่สนใจผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของเขาเลย

ตาบ้าเอ้ย ฉันไม่น่าพลาดกับนายเลยซวยจริงๆ เลยฉันมาพลาดท้องกับเสือผู้หญิงแบบนี้เลวจริงๆ เวรกกรรมอะไรของฉันนะ เธอบ่นพรึมพรำอยู่คนเดียว และเดินออกจากผับไป

วันต่อมา….

ที่บ้านนอกในชนบท

“สวัสดีค่ะคุณน้า แม่โทรมาบอกแล้วใช่ไหมคะว่าหนูจะมา” จารุวีย์เอ่ยถามผู้เป็นน้องสาวของแม่เธอ น้าของเธอมาได้สามีที่บ้านนอกมีสวนผลไม้อยู่แถวชนบทอากาศค่อนข้างดี

“มาแล้วเหรอจาร์มาๆ กินข้าวกันน้ากำลังทำอาหารเสร็จพอดีเลย” นาฤดี หรือ นา น้าสาวของจารุวีย์เธอกำลังทำกับข้าวเสร็จซึ่งกับข้าวที่เธอทำมีแต่อาหารอีสานทำให้จารุวีย์ทานไม่เป็นแต่เธอก็พยายามทานเพราะเธอตั้งใจจะมาพักใจที่นี่นานเลยต้องพยายามปรับสภาพ

“อันนี้คืออะไรคะน้า” เธอชี้ไปที่ส้มตำ

“ส้มตำไงไม่เคยทานเหรอ น้าลืมไปจาร์ไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กๆ ทานได้รึป่าวถ้าทานไม่ได้เดี๋ยวน้าทำให้ใหม่”

“ได้ค่ะน้า” เธอลองชิมดูมันเป็นรสชาติที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนมันอร่อยสำหรับเธอ

“อร่อยไหม หนูโทรบอกคุณแม่รึยังว่ามาถึงแล้ว”

“ยังเลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะโทรบอกอยู่ค่ะคุณพ่อมาถึงก็กลับไผเลยเพราะมีงานที่เร่งมาอยู่นานไม่นานเลยไม่ได้เจอคุณน้าเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อคงมีงานเร่งจริงๆ จาร์พอจะอยู่ได้ไหมที่นี่ๆ ม่ได้้สะดวกสบายเหมือนที่กรุงเทพนะ” นาพูดด้วยความเป็นห่วงจารุวีย์เพราะเธอเคยอยู่สุขสบายมาตลอดแต่กลับต้องมาอยู่แบบนี้

“ได้สิคะ อาจจะไม่สะดวกสบายแต่มันน่าจะสบายใจดี” เธอพูดและยิ้มแต่ในใจของเธอคิดถึงพ่อแม่และภูริทัตมากเคยนอนด้วยกันอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายเดือนต้องแยกกันอยู่แบบนี้ แต่เธอก็รับกับความจริงที่แสนเจ็บปวดนั้นไม่ได้ถึงต้องหนีมาอยู่ที่นี้

บ้านภูริทัต…

หลังจากที่ภูริทัตออกตามหาจารุวีย์ทั้งวันก็หาไม่เจอเขากลับมาที่บ้านถึงบ้านมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพจารุวีย์เขาคิดถึงสุดหัวใจเขาน้ำตาไหลอาบหน้าทานข้าวก็ไม่ได้งานการเขาก็ไม่ทำ

พยายามติดต่อทุกช่องทางก็ติดต่อไม่ได้ ด้านดาราวรรณไม่เห็นจารุวีย์กลับมาบ้านจึงถามไปที่ภูริทัต

“หนูจาร์ไม่มาเหรอตาภูเธอไปไหนทะเลาะอะไรกันอีก”

“ข้าวฟ่างมาบอกว่าท้องกับผมแล้วจารุวีย์มาได้ยินดข้าเธอก็หนีไปเลยตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน” เขาพูดและก้มหน้าด้วยความเสียใจ เขานึกถึงเวลาที่ผ่านมาน้ำตาเขาก็อาบหน้า เขาไม่เคยทำให้จารุวีย์มีความสุขเลยมีแต่เสียใจมาตลอดตั้งแต่เริ่มท้้องจนตอนนี้เขาเสียใจมาก

“แกไปทำข้าวฟ่างท้องจริงๆ เหรอ” ดาราวรรณพูดด้วยความตกใจเพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไง

“ผมตื่นมาก็นอนกับข้าวโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งคู่ แต่ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ทำแต่ไม่รู้มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง”

ดาราวรรณเห็นภูริทัตแล้วรู้สึกสงสารมากเขาร้องไห้ออกมาโดยให้แม่เห็นน้ำตาทั้งที่แต่ก่อนเขาเป็นคนเข้มแข็งมากเขาคงเสียใจมากจริงๆ

"แล้วถามแม่หนูจาร์รึยัง น้องจะไปไหนได้น้องไม่รู้จักที่ไปหรอกเพราะน้องพึ่งกลับจากต่างประเทศได้ไม่นาน

“ถามแล้วครับแต่แม่บอกว่าไม่เห็น” แต่ดูท่าทางเขาไม่ค่อยกระวนกระวายใจสักเท่าไหร่หรือเขาจะรู้ว่าจารุวีย์อยู่ไหนแต่แค่ไม่บอกผมกลัวผมทำเธอเสียใจอีก ผมมันคงไม่ดีจริงๆ แหละทำเธอเสียไม่เว้นวัน

>>>>ติดตามตอนต่อไป