โดนหลอกให้รับผิดชอบลูกคนอื่น

เมื่อจารุวีย์เก็บของเสร็จทั้งคู่ก็เดินไปบอกแม่ของจารุวีย์หลังจากนั้นก็ขึ้นรถกลับไปที่บ้าน เมื่อถึงบ้านแล้วภูริทัตก็เดินลงรถและกำลังไปเปิดประตูให้จารุวีย์

“คุณจาร์กลับมาแล้วสวัสดีค่ะ” เสียงทักทายด้วยความดีใจของป้ามะลิเพราะเธอคิดถึงจารุวีย์ เธอทำตัวน่ารักกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นแม่บ้านหรือใครก็ตาม

“สวัสดีค่ะป้ามะลิ เป็นไงบ้างคะสบายดีมั้ยคะ" เธอทักทายแม่บ้านด้วยความน้อมตัว

“สบายดีค่ะ คุณจาร์ละคะเป็นยังไงบ้างไม่เจอตั้งหลายวันป้าคิดถีงค่ะ” จารุ์สบายดีค่ะ เดี๋ยวจาร์ขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะคะ

“อุ้ย..ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวป้าเอาไปเก็บให้” พูดจบมือของเธอก็ยื่นไปหยิบของที่รถของทั้งสองที่นั่งมา

“ขอบคุณมากนะคะป้า หนูขอตัวไปพักก่อนนะคะ”

“ค่ะ”

ภูริทัตมองดูภรรยาตัวเองแล้วยิ้มภูมิใจที่เลือกไม่ผิดเพราะเธออัธยาสัยดีใครอยู่ใกล้ก็รัก ทันใดนั่นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องประชุมเขาโทรถามเลขาว่าทุกอย่างเรียบร้อยไหมนัดทุกฝ่ายให้มาประชุมภายหลังรึยัง

“เรียบร้อยค่ะคุณภู แต่วิวขออนุญาตถามได้ไหมคะ ว่าคุณภูออกไปไหนปกติไม่เคยเห็นรีบไปไหนแล้วทิ้งงานแบบนี้เลย” ถึงเธอจะรู้ว่ามันเป็นการเสียมารยาทที่ไปยุ่งเรื่องเจ้านายแต่ด้วยความอยากรู้เลยถามภูริทัตไป

“ผมมีธุระที่ด่วนกว่านี้ครับเลยทิ้งการประชุมไปฝากขอโทษทุกฝ่ายด้วยนะครับ”

“อ่อโอเคค่ะ วันนี้คุณภูไม่เข้าบริษัทอีกใช่มั้ยคะ”

“ครับพรุ่งนี้ผมถึงจะเข้า ไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะครับ" พูดจบเขาก็ตัดสายเลย เขาเห็นจารุวีย์เดินไปที่ห้องนอนเขาก็เดินไปตาม เขาเข้าไปกอดจารุวีย์จากข้างหลังด้วยความคิดถึงและหอมไปที่แก้มของเธอ

“คุณทำอะไรเนี้ย” จารุวีย์หันมาด้วยความตกใจและมองไปที่ตาของเขาทำให้นึกถึงตอนที่เขาไปนอนกับข้าวฟ่าง

“ก็ฉันคิดถึงเธอนี่ขอกอดหน่อยนะเมียจ๋า” คำพูดนั่นจบลงเขาก็กอดไปที่เอวของเธออีกรอบแต่เธอดึงมือสะบัดออกด้วยความที่ยังโกรธและนอยที่เขาไปนอนกับแฟนเก่า

“อย่ามาใกล้ตัวฉันนะ ฉันยังเคืองคุณไม่หาย” คำพูดและสีหน้าของเธอแสดงถึงความโกรธออกมาได้ชัด ทำให้ภูริทัตไม่รู้จะทำยังไงให้เธอหายโกรธเดาใจก็ยาก

“ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไหนแม่บอกว่าเธอหายโกรธแล้วทำไมถึงยังโกรธฉันเหรอ”

“แม่ฉันบอกคุณหนิฉันไม่ได้บอกคุณ เรื่องแบบนี้จะให้มาลืมง่ายแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้หรอก” เธอพูดพร้อมกับหันหลังให้เขาและเดินไปนั่งเล่นมือถือที่โซฟาใต้แตียงนอน

“โอเคงั้นฉันไม่กวนแล้วนะเดี๋ยวฉันไปทำงานก่อนนะ” เขาพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของเขาที่อยู่ในห้องนอน

หนึ่งเดือนต่อมา…ถึงวันที่ศาลตัดสิน คดีฟ้องชู้ข้าวฟ่าง…

ข้าวฟ่างแพ้คดีและต้องจ่ายค่าทดแทนเป็นจำนวนเงิน หนึ่งล้านบาท เธอก็จ่ายให้จารุวีย์ทำให้คดีจบและเธอก็เริ่มแผนของเธอที่ว่าจะให้ภูริทัตมาเป็นพ่อของลูกเธอ

เธอได้ซื้อที่ตรวจมาหลายอันและทำการตรวจ ก็นำเอาที่ตรวจครรภ์ที่ขึ้นสองขีดแล้วไปหาภูริทัต ภูริทัตเห็นเธอพยายามจะเดินหนีแต่เธอก็บอกกับเขาว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ต่อให้ภูริทัตไม่อยากคุยด้วยแต่ก็ต้องเดินนำไปในห้องทำงานของเขาและบอกกับเธอให้ตามมา

“ข้าวมีอะไรครับ?” เขาหันไปถามด้วยสายตาที่เย็นชาเพราะเขาไม่มีความรู้สึกอะไรให้เธออีกแล้ว

“เรื่องสำคัญแน่นอนค่ะ…อะนี่คุณดูนี่คือลูกของภู” เธอพูดพร้อมยื่นที่ตรวจครรภ์ที่ขึ้นสองขีดให้เขาดู ทำให้ภูริทัตเข่าอ่อนทันทีเพราะที่เธอมาหาแบบนี่คงต้องการให้เขารับผิดชอบแน่นอน

การพูดคุยของทั้งสองนี่มีอีหหนึ่งสายตาที่ยืนมองอยู่ ซึ่งสายตาคู่นั้นก็คือสายตาของจารุวีย์เธอได้ยินแบบนั้นทำให้เธอหน้าชาไปหมดเหมือนเอามีดมากรีดที่หัวใจของเธอ เธอมาที่บริษัทของภูริทัตเพื่อที่จะเอาอาหารและขนมหวานที่เธอทำเองมาให้เขา

แต่สิ่งที่เธอได้ยินทำเอาของที่เธอถืออยู่นั่นตกหลุดมือไปจนทั้งสองคนที่คุยกันในห้องหันมา ภูริทัตตกใจสุดขีดเขารีบเดินไปหาจารุวีย์

“คืออะไรคะ คุณช่วยตอบฉันทีว่ามันคืออะไร?” เธอพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบบนสองแก้มของเธอ สุดท้ายแล้วความเสียใจก็วนกลับมาหาเธออีกครั้ง

“คือ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่หลังจากที่ฉันมาอยู่กับเธอฉันก็ไม่เคยไปมีอะไรกับข้าวอีกเลยนะ” เขาพูดออกไปโดยที่เขาเองก็ลืมว่าหนึ่งเดือนก่อนวันที่เขาไปดื่มกับวุฒิชัยวันนั้นข้าวฟ่างส่งรููปเขาและเธอที่นอนด้วยกันมาหาจารุวีย์

“ภูพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ หนึ่งเดือนก่อนคุณยังนอนกับข้าวอยู่เลยจารุวีย์ก็รับรู้คุณพูดแบบนี้จะไม่รับผิดชอบข้าวเหรอ”

“ข้าวจะให้ผมรับผิดชอบข้าวยังไง ในเมื่อผมมีเมียและลูกแล้วอีกอย่างวันนั้นผมไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าผมมีอะไรกับคุณเพราะถ้าผมมีอะไรกับคุณจริงผมต้องรู้สึกสิ แต่นี่ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเหมือนผมนอนหลับแล้วตื่นมาอีกที”

เขาก็พูดไปตามความจริงที่เขารู้สึก แต่วินาทีนั้นจารุวีย์ไม่ฟังอะไรแล้วทั้งนั้นเพราะเธอบอบช้ำไปทั้งหััวใจเธอเงยหน้าไปมองตาภูริทัตด้วยน้ำตา

“พอเถอะสุดท้ายแล้วฉันก็ต้องมาเสียใจอะไรแบบนี้อีกแค่สี่เดือนกว่าลูกของฉันก็จะเกิดมาแล้วถ้าเขาต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ฉันขอเลี้ยงลูกเพียงลำพังดีกว่า” หลังพูดจบจารุวีย์ก็เดินหนีออกไป ภูริทัตกำลังจะเดินตามแต่ข้าวฟ่างก็ดึงเขาไว้

“เดี๋ยวก่อนสิคะภูมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนข้าวตั้งท้องลูกของเราอยู่นะคะคุณอยากมีลูกไม่ใช่เหรอข้าวก็มีให้ภูแล้วไง” เธอจับแขนภูริทัตและพูดกับเขาด้วยหน้าที่ยิ้มบานทั้งที่ความจริงลูกที่อยู่ในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของภูริทัตแต่เป็นของวุฒิชัยผู้ชายที่เจ้าชู้เอาผู้หญิงไปทั่วไม่จริงจังกับใครเลย

“คุณแน่ใจเหรอข้าวว่าเป็นลูกของผม?” คำถามนี่ทำเอาข้าวฟ่างชะงักไปพักหนึ่งแต่ก็ยังคงโกหกเหมือนเดิม

“แน่ใจสิก็ข้าวมีอะไรกับคุณแค่คนเดียวไม่ใช่ลูกคุณแล้วจะเป็นลูกใครคุณต้องรับผิดชอบข้าวนะข้าวเองก็มีชื่อเสียงคุณต้องแต่งงานกับข้าว”

“ถ้าลูกของผมจริงผมจะรับผิดชอบแต่ต้องตรวจดีเอ็นเอให้แน่ใจก่อน เพราะอะไรมั่นใจ” พูดจบเขาก็รีบเดินตามไปหาจารุวีย์ทำให้ข้าวฟ่างยืนนิ่งเพราะถ้าตรวจดีเอ็นเอก็ต้องพบว่าลูกไม่ใช่ลูกของภูริทัต

>>>>ติดตามตอนต่อไป