ได้แค่คิดถึง

“ถามแล้วครับแต่แม่บอกว่าไม่เห็น” แต่ดูท่าทางเขาไม่ค่อยกระวนกระวายใจสักเท่าไหร่หรือเขาจะรู้ว่าจารุวีย์อยู่ไหนแต่แค่ไม่บอกผมกลัวผมทำเธอเสียใจอีก ผมมันคงไม่ดีจริงๆ แหละทำเธอเสียไม่เว้นวัน

“อย่าโทษตัวเองเลยมันไม่มีประโยชน์หรอกถ้าภูมั่นใจว่าเด็กในท้องของข้าวฟ่างไม่ใช่ลูกของภูก็พิสูจน์ตัวเองให้อมลภัทรได้เห็นเดี๋ยวเขาก็บอกเองว่าหนูจาร์อยู่ที่ไหน”

หลังจากนั้นภูริทัตก็เดินไปอาบน้ำและนอนคิดแต่เรื่องของจารุวีย์นอนยังไงก็นอนไม่หลับ จารุวีย์ที่นอนอยู่ที่ต่างจังหวัดเองก็คิดถึงแต่ภูริทัตเธอนอนร้องไห้ทั้งคืนอีกแค่สี่เดือนกว่าเธอก็จะคลอดแล้วแต่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เธอเองก็นอนไม่หลับทั้งคืน

วันรุ่งขึ้น…

“จาร์ตื่นรึยังไปดูสวนกับน้าไหม?” น้านาเธอปลุกหลานสาวจะพาไปผ่อนคลายที่สวนผลไม้ของเธอเพราะเธอรู้ว่าจารุวีย์มีความทุกข์ถึงต้องมาอยู่ที่นี่

“ตื่นแล้วค่ะคุณน้า สวนคุณน้าอยู่ไกลไหมคะหนูอยู่เฉยๆ ก็เบื่อพอดีเลยรอจาร์แปปนึงนะคะ” เธอพูดจบก็ไปเอากระเป๋าและของส่วนตัวใส่กระเป๋าเล็กๆ และรีบเดินออกไปหาน้า

“ไปกันจาร์มาแล้ว” หลังจากนั้นทั้งสามคนก็นั่งรถออกไปที่สวนโดยมีจารุวีย์น้านาและสามีของน้านาที่สวนของน้าเธอปลูกผลไม้หลายอย่างอากาศก็ดี จารุวีย์เดินเล่นและดูสวนด้วยความเพลิดเพลินความทุกข์ขอเธอก็บรรเทาเพราะอยู่ที่นี่ไม่ต้องคิดอะไรมากบรรยากาศดีชาวบ้านน่ารัก

“คุณๆ เห็นน้านาไหมครับ” เสียงจากด้านหลังดังขึ้นจารุวีย์หันไปเห็นเป็นชายคนหนึ่งรูปร่างสูงหน้าข้มผิวแทนเธอก็ไม่ได้ตอบอะไร

ไม่มีปากหรือยังไง ถามก็ไม่ตอบ ธนจักษ์ หรือ จักษ์ หนุ่มลูกชายผู้ใหญ่บ้านบ่นพรึมพรำอยู่คนเดียว

“นี่คุณผมถามไม่ได้ยินหรือไง” จักษ์เข้าไปถามใกล้ๆ อีกรอบจารุวีย์หันมาทำให้จักษ์อึ้งในความสวยน่ารักของจารุวีย์แต่ก็ต้องสตั้นเพราะมองไปเห็นท้องของเธอที่โตราวกับตั้งครรภ์

“คุณพูดกับฉันเหรอคะ? ” จารุวีย์หันไปถาม

“ก็ใช่ไงครับสรุปเห็นไหมครับ?”

“คุณน้าไปคุมคนงานอยู่ฝั่งนู้นค่ะ” พูดจบจารุวีย์ก็เดินหนีไปเพราะเธอมัวแต่คิดเรื่องภูริทัต

ท่าทางหยิ่งจังแต่ผิวพรรณดีมากมาจากไหนกันนะหน้าก็สวยอยู่หรอกแต่ท้องเฉยเลย จักษ์เห็นจะชอบแต่ก็ไม่ชอบเพราะเธอท้องด้วย

“พี่จักษ์อยู่นี้นี่เองมะลิก็ตามหาพี่ตั้งนาน” มะลิ หญิงสาวที่ตามตื้อจักษ์ทุกวันและเขาไม่สนใจ

“ตามหาพี่ทำไม” จักษ์พูดด้วยความเฉยชา เพราะมะลิตามมาหาทุกวันจนเขาเบื่อ

“ก็มะลิเอาขนมมาฝากไง แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่” เธอยื่นขนมที่ซื้อมาให้เขา จักษ์รับเอาเพราะต้องการรักษาน้ำใจถึงแม้เขาจะไม่ได้สนใจก็ตาม

“ถ้าหาน้านานักศึกษาจะมาเที่ยวดูสวนของน้าแกให้พี่มาตามไปหาพ่อพี่มีอะไรอีกรึป่าวถ้าไม่มีพี่ไปแล้วนะ” พูดจบเขาก็เดินไปตามทางที่จารุวีย์ชี้บอก

“อ้าวว่าไงเจ้าจักษ์ไปไหนเหรอทำไมวันนี้มาถึงที่นี้” นาเอ่ยถามธนจักษ์ด้วยความคุ้นเคย

“พอดีพ่อผมต้องการคุยกับน้ากับเลยให้ผมมาตาม”

“เรื่องอะไรละ เดี๋ยวน้าไปนะ”

“ตรับผมไปก่อนนะครับ” พูดจบเขาก็เดินกลับไปที่บ้าน ส่วนนาก็เดินตามหาจารุวีย์จะพาจาร์ไปด้วยเพราะอยากให้เธอไปเปิดหูเปิิดตาไปเจอจารุวีย์นั่งเหมอซึมจึงรีบเข้าไปหา

“จาร์ไปกับน้าหน่อยเร็ว”

“ไปไหนคะ” เธอตกใจน้าของเธอมาไม่ให้สุ่มให้เสียเธอรีบลุกขึ้นถามและเดินตามปากอาจจะถามแต่ก็ไปเหมือนเดิมเพราะยิ่งอยู่เฉยๆ ยิ่งฟุ้งฉ่าน

“น้าจะไปบ้านผู้ใหญ่บ้านจาร์จะได้ไปเปิดหูเปิดตาน้ากลัวหนูอยู่เฉยๆ แล้วเบื่อ” ความจริงแล้วจารุวีย์ก็เบื่อๆ แหละเพราะไม่รู้จะทำอะไรงานก็ไม่ได้ทำนั่งๆ นอนๆ เหมือนไร้จุดหมาย

“ไปค่ะ” หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไปโดยรถที่พาไปนั้นเป็นรถซาเล้งจารุวีย์ไม่เคยขึ้นเลยแต่พอนั่งไปแล้วก็สนุกดีนะขี่รถรับลมเย็นๆ ไปถึงบ้านผู้ใหญ่บ้านก็เดินเข้าไป

ไม่น่าเชื่อว่าที่ชนบทจะมีบ้านสวยงามแบบนี้บ้านผู้ใหญ่บ้านเป็นบ้านเรือนไทยไม้สวยมากมีระเบียงรับลมเย็นๆ พอจารุวีย์เดินเข้าไปก็ไปสะดุดสายตาตรงที่เห็นธนจักษ์ นั่นมันผู้ชายที่มาถามทางเมื่อกี้หนิบ้านเขาอยู่นี่เองเหรอ

“ขึ้นไปก่อนครับน้านาพ่ออยู่บนบ้าน” พูดกับนาและสายตากลับมองจารุวีย์เขาเคืองเธอที่พูดด้วยแล้วไม่ค่อยตอบ

“นาพี่มีเรื่องจะให้ช่วยพอดีจะมีคนกลุ่มหนึ่งจะมาเที่ยวชมสวนของนารบกวนนาเตรียมต้อนรับเขาทีนะ”

“เขามาจากที่ไหนคะพี่ผู้ใหญ่”

“มีสองกลุ่ม บริษัทหนึ่งเขาจะมาติดต่อขอรับผลผลิตจากสวนของนาไปขายด้วยและก็กลุ่มที่กำลังจะปลูกเลยอยากมาศึกษาก่อน อย่าลืมนะเขาติดต่อมาหาพี่พี่รบกวนหน่อยนะ” พ่อผู้ใหญ่พูดเสร็จก็มองไปที่จารุวีย์ด้วยความสงสัยว่าเป็นใครกันไม่่เคยเห็นมาก่อน

“ได้ค่ะพี่ผู้ใหญ่ นี่จาร์หลานสาวนาเองจะมาอยู่ที่นี่สักพักฝากพี่ผู้ใหญ่ช่วยดูแลด้วยนะคะจาร์พึ่งกลับจากต่างประเทศยังไม่ค้นชิินกับไทยสักเท่าไหร่" น้านาพูดแนะนำบอกเพราะเห็นเขามองด้วยความสงสัย

จักษ์แอบฟังอยู่ข้างล่างและพูดพรึมพรำอยู่คนเดียว..ที่แท้ก็หลานน้านานี่เองพึ่งกลับจากต่างประเทศไม่น่าละถามแล้วไม่ค่อยตอบ

“เดี๋ยวให้ตาจักษ์ช่วยดูแลให้ เดี๋ยวพี่ไปประชุมที่อำเภอก่อนนะอยากได้อะไรบอกเจ้าจักษ์ได้เลย” พูดจบผู้ใหญ่ก็เดินออกไปขึ้นรถและขับออกไปที่อำเภอ

สองคนน้าหลานเลยลงมาข้างล่างและกำลังจะกลับจักษ์ก็เอาอาหารพวกขนมหวานให้จารุวีย์เพราะเห็นว่าเธอกำลังท้อง

“อะ คุณเอาไปไว้กินนะผมซื้อมาเยอะเกิน” เขาพูดและยื่นขนมไปให้จารุวีย์ทำหน้างงเพราะไม่ได้รู้จักและสนิทกันขนาดนั้นเธอจึงไม่ได้รับเอา น้าเธอถึงบอกให้เอา

“ขอบคุณค่ะแต่ไม่เป็นไรดีกว่า” ได้ยินแบบนั้นจักษ์จึงคิดอีกว่าคนอะไรหยิ่งขนาดนี้เกิดมาไม่เคยเจอ ทำมาเป็นหยิ่งฉันเห็นท้องอยู่หรอกฉันถึงให้ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา

“มาน้าเอาเอง” พูดจบน้านาก็หยิบเอาขนมที่จักษ์ให้และพาจารุวีย์กลับไร่ ที่ไร่จะมีบ้านพักอยู่วันนี้น้าเลยไม่ได้พากลับบ้าน

ด้านภูริทัตก็กินไม่ได้และนอนไม่ค่อยหลับทั้งคู่คิดถึงกันมากแต่จารุวีย์ยิ่งคิดถึงยิ่งเจ็บปวดเพราะตั้งแต่มารู้จักภูริทัตเธอก็เสียใจมาตลอดจนเลือกที่จะหนีมา

ข้าวฟ่างก็ยังคงตามตื้อภูริทัตแต่เขาก็ยื่นคำขาดว่าต้องตรวจดีเอ็นเอก่อนเขาถึงจะรับผิดชอบ มันแปลกมากที่เขาเคยรักข้าวฟ่างแต่มาวันนี้เขาไม่เหลือเยื่อใยอะไรให้เธอเลยสักนิด

>>>>>ติดตามตอนต่อไป