Chapter 6

Chapter 6

รุ่งเช้า…

หญิงสาวเปล่งเสียงครางอื้อในยามเช้า ใบหน้าสะสวยซุกเข้าที่อกแกร่งอย่างลืมตัว แต่ทว่าไม่นานนักเปลือกตาสวยก็ลืมตาขึ้นราวกับฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอช้อนตามองใบหล่อเหลาอย่างเคอะเขินกับกระทำออดอ้อนของตัวเองเมื่อครู่

“ปล่อยได้แล้วอึดอัด...”

“เมื่อคืนเธอฝันร้าย...” บิ๊กบอสกระชับกอดร่างบางไว้แน่น เมื่อหญิงสาวพยายามจะขยับตัวผละออกจากอ้อมกอดของเขา ปากหยักจุมพิตเปลือกตาสวยที่ตาบวมขึ้นเล็กน้อย

“...” หญิงสาวหลับตาลง คิดทบทวนเรื่องราวความฝันเมื่อคืน แค่เพียงครู่เดียวภาพความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ จนใจดวงน้อยเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง

“มันก็แค่ฝันร้ายที่ฉันไม่อยากจำ แต่ยิ่งไม่อยากจำมันกลับยิ่งไม่เคยลืม...” หลังพูดจบริมฝีปากบางก็เม้มเข้าหากันแน่น แล้วมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด จนชายหนุ่มรับรู้ถึงความรู้สึกของเธอได้

“...” ชายหนุ่มไม่เอ่ยอะไร แต่เขากระชับกอดร่างบางไว้แน่นกว่าเดิม

“พี่ต้องการอะไรกันแน่” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น เพราะการกระทำของเขามันไม่สามารถทำให้เธอคิดเป็นอย่างอื่นไปได้ นอกจากกลลวงที่ทำให้เธอตายใจเหมือนตอนนั้น 

 “ต้องการเธอเป็นเมีย แต่จะว่าไปไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ เธอก็เป็นเมียของพี่อยู่แล้วหนิ”

“พี่จะต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง ว่าเรื่องระหว่างเรามันจบลงตั้งนานแล้ว!” หญิงสาวเอ่ยพูดเสียงดัง

“แต่พี่ไม่จบ และครั้งนี้พี่ก็ไม่มีวันจะปล่อยเธอไป” บิ๊กบอสเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ยกโทษให้พี่ได้ไหม...”

“...” หญิงสาวไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา เธอได้แต่เบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตากับเขา เพราะในตอนนี้เธอก็สับสนจนยากจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ปากก็เอาแต่ปฏิเสธเขา แต่ร่างกายของเธอกลับทรยศและอ่อนไหวไปกับเขาทุกครั้ง

“จะไปไหน?” ชายหนุ่มกอดรัดร่างบางเอาไว้ เมื่อหญิงสาวพยายามหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียง

“จะกลับคอนโด มีเรียนบ่าย” หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“งั้นเราไปอาบน้ำพร้อมกัน”

“พี่ก็อาบคนเดียวไปสิ ทำไมเราจะต้องอาบพร้อมกันด้วยล่ะ”

“พี่แค่อยากอาบน้ำกับเมียก็แค่นั้น...”

“พี่ไม่อายบ้างเลยหรือไงที่เรียกฉันว่าเมียพี่ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“คนที่สมควรอายคงจะเป็นเธอมากกว่านะ ทั้งที่เธอโดนพี่กระแทกเกือบทุกคืน แต่เธอยังไม่ยอมรับสักทีว่าพี่เป็นผัวของเธอ”

“...”

“ปะ...ไปเล่นน้ำพี่ได้แล้ว”

“พูดอะไรของพี่เนี่ย น่าเกลียดชะมัด”

“หึๆ...ไปอาบน้ำได้แล้ว”

“พี่ก็ไปอาบก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะกลับไปอาบน้ำที่คอนโดของฉัน”

“พี่มีทางเลือกให้เธอแค่สองทาง”

“อะไร?”

“จะอาบน้ำพร้อมกัน หรือจะเล่นน้ำของพี่ก่อนไปอาบน้ำ”

“เกลียดความคิดของพี่ที่สุดเลย” หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“หึๆ...” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างไม่ถือสาคำพูดของเธอ จากนั้นเขาหยัดตัวลุกขึ้นและอุ้มร่างบางเข้าไปอาบน้ำ

@คอนโดสปาย

“เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับไปกินข้าว อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยบอกและถามหญิงสาวในประโยคเดียว เมื่อรถจอดนิ่งสนิทหน้าคอนโดของเธอ

“ไม่จำเป็นต้องมารับ ฉันหากินเองได้”

“อย่าพยศให้มาก ปากดีแบบนี้ระวังจะโดนเอาจนจมเตียง”

 กริ่งงงง...

เสียงมือถือของหญิงสาวดังขึ้น ในขณะที่ทั้งสองกำลังต่อล้อต่อเถียงกัน

“ใครโทรมา...” ชายหนุ่มเอ่ยถาม โดยที่มือสากถือวิสาสะล้วงหยิบมือถือจากกระเป๋าใบเล็กของหญิงสาวขึ้นมาดู

“ฉันควรซื้อหนังสือมารยาทให้พี่สักเล่มดีไหม?” หญิงสาวเอ่ยพูดประชดประชันเขา

“ปากดีไม่เลิก...” มือสากผลักศีรษะทุยเล็กเบาๆ อย่างเอ็นดูกับคำประชดประชันของเธอ

“ป้าปอแก้ว...” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย เมื่อเขาอ่านชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ

“...”

“อะ...ป้าแก้วโทรมา...” บิ๊กบอสยื่นมือถือให้สปาย สปายรับโทรศัพท์มาถือไว้ เธอมองหน้าจอมือถือนิ่งๆ ไม่ยอมกดรับสาย จนชายหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้กับการกระทำของเธอ จนกระทั่งเสียงมือถือดับไป และดังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

กริ่งงงง...กริ่งงงง...

“คุยอยู่ที่นี่แหละ” ชายหนุ่มจับแขนเรียวเอาไว้ เมื่อหญิงสาวจะเปิดประตูลงจากรถ

“...” สปายมองหน้าบิ๊กบอสแวบหนึ่งอย่างชั่งใจ เพราะเธอไม่อยากให้บิ๊กบอสมารับรู้เรื่องราวของเธอ สปายถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ก่อนจะกดรับสาย

“ฮัลโหลค่ะ...ป้าแก้ว”

(สปาย...ป้ามีเรื่องจะรบกวนหนูหน่อยได้ไหมลูก)

“ป้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” สปายเอ่ยถามออกไป แต่ภายในใจเธอก็รู้อยู่แล้วว่าป้าของเธอจะพูดถึงเรื่องอะไร

(หนูพอจะมีเงินให้ป้ายืมสักสองแสนไหมลูก)

“เมื่อเดือนที่แล้วหนูก็พึ่งให้ป้าแก้วยืมไปเองหนิคะ” สปายเอ่ยพูดขึ้น เพราะเมื่อเดือนที่ผ่านมา เธอพึ่งจะให้ปอแก้วยืมเงินไปสามแสน ซึ่งเงินที่ให้ปอแก้วไปเป็นเงินเก็บที่คุณพ่อของเธอส่งมาให้ใช้ทุกเดือน และที่สปายให้เงินปอแก้วไปง่ายๆ เพราะปอแก้วเป็นพี่สาวคุณแม่ของเธอ

 (หนูขอยืมเงินแด๊ดดี้ของหนูให้ป้าหน่อยได้ไหมลูก ครั้งนี้ป้าเดือดร้อนจริงๆ ป้าไม่รู้ว่าจะพึ่งใครแล้วนอกจากหนู)

“ป้าแก้วก็รู้หนิคะว่าแด๊ดดี้ไม่ให้หนูติดต่อกับป้า ถ้าหนูพูดกับแด๊ดดี้เรื่องนี้ แด๊ดดี้ต้องไม่พอใจหนูแน่” สปายเอ่ยพูดกับปอแก้วตามความจริง เพราะคุณพ่อของเธอสั่งห้ามไม่ให้เธอติดต่อกับปอแก้วเด็ดขาด เมื่อเธอย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย 

(...)

“แล้วพี่โซดาล่ะคะ เธอรู้หรือเปล่าว่าป้าต้องการใช้เงิน” สปายเอ่ยถามถึงลูกสาวของปอแก้ว

(ช่วงนี้โซดาก็เดือดร้อนลูก อีกอย่างโซดาย้ายไปอยู่คอนโดแล้ว ป้าเลยไม่อยากรบกวนพี่เขา)

“เฮ้อ...” สปายเอามือถือเลื่อนออกจากหู ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับคำพูดของปอแก้ว ไม่อยากรบกวนลูกแต่กลับรบกวนหลานอย่างเธอแทนอย่างนั้นเหรอ?

(หนูช่วยป้าเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมลูก)

“งั้น...หนูจะช่วยป้าเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ”

(จ้ะลูก รบกวนหนูหน่อยนะ)

“ค่ะ...งั้นแค่นี้นะคะ” เมื่อพูดจบ เธอก็กดตัดสายไปทันที

“เฮ้อ...” สปายถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะพิงหลังบางไปที่เบาะรถอย่างคิดหนัก

“เป็นอะไร?” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“เปล่า” สปายเอ่ยบอกปัดไป

ติ่ง!

“พี่โอนเงินให้ฉันทำไม”

“โอนเงินไปให้ป้าของเธอสิ”

“พี่อย่ายุ่งได้ไหม เรื่องนี้ฉันจัดการเองได้”

“ถ้าจัดการเองได้ก็โอนเงินก้อนนี้ไปให้ป้าของเธอสิ ส่วนเธอจะคืนเงินให้พี่ตอนไหนก็เรื่องของเธอ หรือจะจ่ายคืนเป็นขย่มให้พี่หนึ่งน้ำก็ได้” ชายหนุ่มเอ่ยพูดกวนหญิงสาว เพราะไม่อยากให้เธอเครียด

“หื่น...” สปายส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถ