로그인공유
เมียมาเฟีย 5 คืนนี้อยู่…ปรนนิบัติมาเฟีย
최신 업데이트:
2025-03-19 23:02:34“นั่งสิ…นั่งลงข้างๆ ฉัน”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยกับหญิงสาว ในขณะที่สายตาจ้องมองปานจะกลืนกิน ยูริยิ้ม และหย่อนตัวนั่งลงข้างกายมาร์ลิกซ์โดยเว้นระยะห่างเอาไว้เล็กน้อย มือเล็กวางไว้บนหน้าตักตัวเอง ด้วยความที่กระโปรงสั้นอยู่แล้ว เวลานั่งชายกระโปรงจึงเลิกขึ้นจนเกือบมองเห็นชั้นในที่สวมใส่ โชคดีที่ใส่ถุงน่องสีดำทับเอาไว้จึงยากที่จะมองเห็น และอีกทั้งห้องนี้ก็ไม่ได้สว่างมากด้วย พรึ่บ “???” เธอทำหน้างง เมื่อมาร์ลิกซ์นำสูทสีดำของเขาที่พาดอยู่ข้างหลังมาวางบนตักเธอ พอเงยหน้าขึ้นมองเขา เขาก็ไม่พูดอะไร หันไปพูดคุยกับผู้ชายที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกันต่อ ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เพราะภาษาที่ใช้เป็นภาษาอังกฤษผสมกับจีน พอเข้าใจภาษาอังกฤษอยู่บ้างแต่ไม่ทั้งหมด “ไม่ดื่มเหรอ?” เสียงเข้มเอ่ยถามข้างใบหู ยูริที่นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวก็สะดุ้งโหยงและหันไปมองเจ้าของประโยคเมื่อครู่ ใบหน้าอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนสามารถมองเห็นกันและกันผ่านนัยน์ตาของอีกฝั่ง “ดื่มสิ” มาร์ลิกซ์ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้หญิงสาว เธอรับมาและยิ้มขอบคุณ ไม่กล้าพูดออกเสียงเพราะกลัวมาร์ลิกซ์จำเธอได้ แววตาที่เขามองเธอไม่ต่างอะไรจากสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังจ้องจะกระโจนเข้าใส่เหยื่อ… “ขยับเข้ามาใกล้ๆ ฉัน” อีกฝ่ายเริ่มออกคำสั่ง ยูริจำใจต้องขยับเข้าไปใกล้ตามที่คนตัวโตสั่ง กลิ่นหอมหวานเย้ายวนที่ลอยมาเตะจมูกโด่งมันของมาร์ลิกซ์ ทำให้เขาจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร จริงๆ แล้ว เขาจำได้ตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาในห้องนี้แล้ว เธอคือยูริ… แม้จะสวมใส่หน้ากากแฟนตาซีสีดำอยู่ เขาก็จำได้อย่างแม่นยำว่าคือใคร เพียงแต่ยังไม่อยากรีบเฉลยให้ยูริรู้ตอนนี้เท่านั้น ตอนแรกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่ คุณจอร์น หาให้เป็นยูริ เพราะทางนั้นบอกแค่ว่าได้เตรียมผู้หญิงไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว แถมยังตรงสเปกเขาทุกอย่าง เขาตั้งใจจะปฏิเสธไม่มาตามคำเชิญของคุณจอร์น แต่พอได้ยินทางนั้นบอกว่าผู้หญิง ‘ตรงสเปก’ เขา ก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจ และใช่…ตรงสเปกมากจริงๆ แถมยังเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขามีอารมณ์คั่งค้างคราวก่อนอีกด้วย “แค่กๆ” เธอสำลักแอลกอฮอล์ที่มาร์ลิกซ์เพิ่งยื่นให้ดื่มออกมา เพราะรสชาติและกลิ่นค่อนข้างแรงมากสำหรับเธอ “ขะ…ขอโทษค่ะ” รีบขอโทษเมื่อเผลอทำตัวเสียมารยาทต่อหน้าลูกค้าระดับVVIP พวกเขาไม่ได้ถือสา หันไปคุยเรื่องของตัวเองและสนใจผู้หญิงข้างกายต่อ เธอหันไปมองมาร์ลิกซ์เพื่อดูว่าเขามีท่าทียังไงบ้างตอนได้ยินเสียงเธอพูด ขอให้เขาจำเธอไม่ได้ด้วยเถอะ “คุณจอร์นนี่ตาถึงมากนะครับ ที่เลือกผู้หญิงคนนี้มาให้คุณมาร์ลิกซ์ ขนาดใส่หน้ากากยังสวยขนาดนี้ ถ้าถอดออกจะสวยมากขนาดไหน” หนึ่งในลูกค้าVVIPเริ่มพูดถึงยูริ หญิงสาวบีบแก้วแอลกอฮอล์ในมือแน่น ภายในใจภาวนาขอให้ไม่มีใครขอให้ตนถอดหน้ากากออก “ฮ่าๆๆ ได้ยินว่าคุณมาร์ลิกซ์ชอบผู้หญิงสไตล์นี้น่ะครับ บวกกับลี่จินเขามีเด็กใหม่มาแนะนำพอดี ผมเลยเลือกคนนี้” “ผมคงต้องไปขอให้ลี่จินคนสวยช่วยหามาให้บ้างแล้ว” “เริ่มชักอยากเห็นหน้าเด็กใหม่ลี่จินแล้วสิ ถอดหน้ากากแฟนตาซีออกได้ไหมหนู” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เมื่อหนึ่งในลูกค้าVVIPบอกให้เธอถอดหน้ากากแฟนตาซีออก แววตาเธอเริ่มฉายถึงความกังวลออกมา พอมีคนพูดแบบนั้น ก็เริ่มมีคนเห็นด้วย และทั้งหมดก็หันมามองเธออย่างให้ความสนใจ “เอ่อ…” “สองหมื่น แลกกับการที่หนูถอดหน้ากากแฟนตาซีออก” เงินสองหมื่นถามว่าอยากได้ไหม? บอกเลยอยากได้ แต่มันติดตรงที่…เธอกล้าพอที่จะถอดหน้ากากแฟนตาซีออกต่อหน้าทุกคน รวมถึงมาร์ลิกซ์หรือไม่… ไม่อยากถอดมันออก เพราะไม่อยากให้มาร์ลิกซ์จำเธอได้ “ผู้หญิงคนนี้คุณจอร์นดีลมาให้ผม เท่ากับว่าเธอเป็นคนของผม และคนเดียวที่สามารถสั่งเธอได้…ก็คือผม” มาร์ลิกซ์พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ ทันทีที่มาเฟียหนุ่มพูดจบ ภายในห้องVVIPก็เริ่มมีความเงียบเข้ามาปกคลุม ไม่มีใครกล้าคัดค้านในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เพราะรู้ดีว่า ถ้าหากทำให้มาร์ลิกซ์ไม่พอใจขึ้นมาเมื่อไหร่…ผลที่จะตามมาคืออะไรทุกคนทราบดี “ถ้าอย่างนั้นคุณมาร์ลิกซ์ช่วยสั่งผู้หญิงคนนี้ ถอดหน้ากากออกให้พวกเราดูหน้าเต็มๆ ของเธอได้ไหมครับ?” สายตาคมเข้มเคลื่อนไปมองเจ้าของประโยคดังกล่าว มุมปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะขยับริมฝีปากตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ชวนเสียวสันหลังวาบ “อยู่ที่ว่าคุณบารอน…ยอมเสียนิ้วให้ผมหนึ่งนิ้วรึเปล่า” บารอน หนึ่งในลูกค้าVVIP และเป็นนักธุรกิจจากฮ่องกงหุบยิ้มลงทันที เมื่อมาร์ลิกซ์ขอนิ้วตนเองเป็นการแลกเปลี่ยนกับการที่ยอมสั่งให้ผู้หญิงข้างกายยอมถอดหน้ากาก บารอนหน้าซีดเผือด มองมีดที่มาร์ลิกซ์กำลังควงไปมาในมือ “กล้าไหมครับ?” “คุณบารอนแค่พูดเล่นน่ะครับคุณมาร์ลิกซ์” จอร์นพูดแก้ต่างให้บารอน เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี “แต่ผมพูดจริง มีใครอยากให้ผู้หญิงคนนี้ถอดหน้ากากอีกไหมครับ? ถ้าอยากดูหน้าของเธอ ก็เอานิ้วของพวกคุณมาแลก” “…” ทั้งห้องเงียบกริบ ยูริมองมาร์ลิกซ์นิ่งๆ ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลัง ‘ช่วย’ ไม่ให้เธอถอดหน้ากากออก หรือจริงๆ แล้ว…เขารู้อยู่ว่าเธอเป็นใคร “คืนนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พวกคุณทำให้ผมหมดอารมณ์ที่จะอยู่ต่อ” “ตะ…แต่ว่าพวกเรายังไม่เข้าประเด็นสำคัญเลยนะครับ” จอร์นพูด “ไว้ค่อยส่งรายละเอียดมาให้คนสนิทของผมทีหลังแล้วกัน” เขาลุกขึ้นยืนหลังจากพูดจบ ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย “ส่วนเธอ…กลับกับฉัน” มาเฟียหนุ่มเดินนำออกไปโดยมียูริเดินตามมาติดๆ หญิงสาวกำลังเดินอยู่ท่ามกลางชายชุดดำซึ่งเป็นลูกน้องของมาร์ลิกซ์ แขนเล็กมีสูทสีดำของคนตัวโตประดับอยู่ “ถอดหน้ากากออกได้แล้ว” “คะ?” กึกก เท้าใหญ่หยุดเคลื่อนไหวและคว้าแขนเล็กเอาไว้ ออกแรงดึงร่างบางแนบลงผนังปูนซีเมนต์ใกล้ๆ สายตาคมเข้มตวัดมองลูกน้องเชิงออกคำสั่งผ่านสายตาให้หันหน้าไปทางอื่น ดวงตากลมโตคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรตรงหน้าพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาหล่อ ดูดี และมีเสน่ห์มาก ไม่แปลกใจเลยทำไมผู้หญิงถึงชอบเขาเยอะนัก พรึ่บ! “!!!” หัวใจเธอกระตุกวูบขึ้นมา หลังจากหน้ากากแฟนตาซีถูกมาร์ลิกซ์ถอดออกอย่างไร้เยื่อใย เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีหน้ากากปิดบังใบหน้า “คิดว่าฉันจำเธอไม่ได้เหรอสาวน้อย?” “…” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน มาร์ลิกซ์จำเธอได้ “ฉันจำได้ตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาในห้องแล้ว” “สะ…แสดงว่าคุณมาร์ลิกซ์แกล้งจำยูริไม่ได้เหรอคะ?” “เปล่า ฉันไม่ได้แกล้งจำเธอไม่ได้” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ส่วนเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจูบกันได้อยู่รอมร่อ กลิ่นแอลกอฮอล์เจือด้วยกลิ่นหอมจากตัวเขา ทำหัวใจเธอสั่นไหวได้ไม่ยาก “แค่ใส่หน้ากากโง่ๆ อันเดียว อย่าคิดว่าฉันจะจำเธอไม่ได้” “…” “คืนนี้เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ ว่าทำไมเธอ…ถึงมาทำงาน แบบนี้” มาร์ลิกซ์กระซิบลงข้างใบหูขาวหญิงสาวด้วยโทนเสียงทุ้มต่ำ ฝ่ามือเย็นที่เลื่อนมาสัมผัสขาอ่อนผ่านถุงน่องสีดำ ทำหญิงสาวสะดุ้งเฮือกขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เวลาอยู่ใกล้มาร์ลิกซ์อย่างบอกไม่ถูก จมูกโด่งสันที่เคลื่อนลงมาแตะสัมผัสเบาๆ ที่ลำคอพลอยทำให้หัวใจเธอกระตุกวูบ นี่แค่ถูกเขาสัมผัสนิดเดียวร่างกายยังอ่อนระทวยขนาดนี้ ไม่อยากคิดตอนเธอต้องปรนนิบัติเขาบนเตียงเลย… “ตัวเธอหอมจนฉัน…อยากจับเธอกินซะตอนนี้เลย” “…” เธอยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ครั้นจะขยับหนี ขาทั้งสองก็อ่อนแรงเกินกว่าจะทำอย่างนั้น “คืนนี้ถ้าเล่าเรื่องที่เธอมาทำงานแบบนี้ให้ฉันฟังได้พอใจ…ฉันจะตบรางวัลให้เธอเป็นอย่างงาม” “ละ…แล้วถ้าทำให้คุณไม่พอใจล่ะคะ” “ก็อย่าทำให้ฉันไม่พอใจสิ” เขาพูดพร้อมกับใช้มือลูบไล้กรอบหน้ารูปไข่สวยหวาน “…” “บางที ถ้าคืนนี้เธอทำให้พอใจ ฉันจะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี” “เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ของคุณมาร์ลิกซ์น่ะเหรอคะ?” ปากนะปาก ไม่รู้จะถามถึงผู้หญิงในสต็อกของเขาทำไมก็ไม่รู้ ปากพาซวยจริงๆ วินาทีตอนเธอถาม สายตาเขานิ่งลงจนดูน่ากลัว ซึ่งต่างจากตอนเธอยังไม่ถามโดยสิ้นเชิง “หึ ไม่ยักรู้ว่าเธอสนใจเรื่องของฉันด้วย” “ก็เคยเห็นไงคะ เลยถาม…” ใช่ เธอเคยเห็นเขาพาผู้หญิงขึ้นไปข้างบนเพื่อมี ‘เซ็กซ์’ ด้วย บางครั้งเอาเครื่องดื่มขึ้นไปให้ ได้ยินเสียงครวญครางของผู้หญิงดังออกมาจากห้องที่ติดกับห้องพักส่วนตัวของเขาก็มี “ทุกครั้งที่เธอเอาเครื่องดื่มขึ้นมาให้ฉัน เธอแอบฟังเวลาฉันมีอะไรกับผู้หญิงตลอดเลยใช่ไหม?” “ไม่ใช่นะคะ!” เธอปฏิเสธ ทั้งที่จริงๆ แล้ว…เธอโกหก “ช่างมันเถอะ เสียเวลามามากพอแล้ว ตอนนี้ฉันอยากฟังเรื่องของเธอจะแย่อยู่แล้ว” “…” “หวังว่าเรื่องของเธอจะสนุกมากพอ จนทำให้ฉันอยากฟังอีกเรื่อยๆ นะ” ริมฝีปากหยักได้รูปฉีกยิ้มร้ายกาจ สายตาหลุบมองเนินอกที่เบียดชิดกันสวยงาม และต้องอารมณ์เสียเมื่อยูริยกมือขึ้นมาปิด “ไม่มีเรื่อยๆ ค่ะ เล่าให้ฟังแค่ครั้งเดียว” “หึ…เดี๋ยวก็รู้”
최신 챕터
เมียมาเฟีย เมียมาเฟีย 70 โลกทั้งใบ (ตอนจบ)
มาร์ลิกซ์วิ่งออกกำลังกายบนลู่วิ่งไฟฟ้าคนเดียวในห้องออกกำลังกาย โดยท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่อัดแน่นเรียงตัวกันสวยงาม ส่วนท่อนล่างสวมใส่กางเกงขาสั้นประมาณเข่า มือหนาเอื้อมไปปิดลู่วิ่งไฟฟ้าหลังจากวิ่งมาได้สักพัก เขาก้าวลงจากลู่วิ่งและหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม จากนั้นเดินออกมาจากห้องออกกำลังกายและบังเอิญเห็นควินต์เดินมา จึงเอ่ยถามบางอย่างเกี่ยวกับยูริ“ยูริลงมากินข้าวรึยัง?”“ยังไม่เห็นไปห้องอาหารนะครับ แต่เห็นนั่งอ่านหนังสืออยู่แถวสระว่ายน้ำ”“บอกคนยกอาหารเช้าทั้งของกูและยูริมาให้กูที่สระว่ายน้ำ”“ได้ครับนาย” ควินต์ตอบรับคำสั่งเจ้านายเขาเดินตรงไปยังสระว่ายน้ำที่ควินต์บอกว่ายูริอยู่นั่น พอมาถึงก็เห็นเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว “ทำไมยังไม่กินข้าว” เสียงมาร์ลิกซ์ที่ดังขึ้นทำให้ยูริเงยหน้าขึ้นมอง“หนูรอเฮียออกกำลังกายเสร็จแล้วจะได้กินด้วยกัน”ร่างกายที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของมาร์ลิกซ์ทำให้เธออดเผลอมองไม่ได้ ทำไมแฟนเธอหุ่นดีแบบนี้ น่าลูบ น่าสัมผัสไปหมดเลย ช่วงนี้ยอมรับว่าเธอหลงเขามาก และก็งอนเขาบ่อยมากเช่นกัน “เด็กหื่น!” “อื้ออ มาดีดหน้าผากหนูทำไม” เธอลูบหน้าผากตร
เมียมาเฟีย เมียมาเฟีย 69 สายเปย์
หลายวันต่อมา @บ้านกรรณ์ตระกูลเกียรติ (บ้านยูริ)“ผมทำยูริท้องครับ” “…” หลังจากมาร์ลิกซ์สารภาพกับเรญาว่าทำยูริท้อง ความเงียบก็ได้เข้ามาปกคลุมโดยอัตโนมัติ ยูริเมื่อเห็นแม่ตัวเองเอาแต่นั่งเงียบพร้อมสีหน้านิ่งๆ ก็ทำให้เริ่มกังวลขึ้นมา และคิดไปเองต่างๆ นานาว่าแม่จะโกรธหรือเปล่า หรือผิดหวังในตัวเธอไหม มาร์ลิกซ์รู้ว่าคนรักเริ่มกังวลจึงเลื่อนมือไปกุมมืออีกฝ่ายเอาไว้ให้ผ่อนคลาย “ถ้าคุณน้าโกรธที่ผมทำยูริท้อง คุณน้าลงโทษผมก็ได้ แต่ผมขออย่างเดียว อย่าลงโทษยูริก็พอ” เรญาดึงสายตากลับมามองมาร์ลิกซ์แล้วยิ้มมุมปาก หากเธอต้องการลงโทษ เชื่อว่าอีกฝ่ายคงยอมให้ทำอย่างที่ลั่นปากพูดออกมา แววตาและน้ำเสียงหนักแน่นของแฟนลูกสาวทำให้เรญาสัมผัสได้ว่ามาร์ลิกซ์พร้อมรับผิดชอบในสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ เรญาวางแก้วน้ำชาที่มักดื่มเป็นประจำลงโต๊ะตรงหน้า “รับผิดชอบโดยการออกไปจากชีวิตลูกสาวฉันดีไหม?”ยูริหน้าถอดสีเมื่อคนเป็นแม่พูดอย่างนั้น ส่วนมาร์ลิกซ์แอบใจแป๋วแต่ไม่ได้แสดงออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น “ถ้ารับผิดชอบด้วยวิธีนั้น ผมขอปฏิเสธ”“ทำไมล่ะ ก็นายบอกเอง ว่าพร้อมให้ฉันลงโทษ และนี่แหละคือบทลงโทษของฉัน”“ผมไม่มีวันเลิกกับยู
เมียมาเฟีย เมียมาเฟีย 68 เฮียและหนู
มาร์ลิกซ์ลอบมองยูริที่เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวในจานเล่นไม่ยอมตักกินมาแล้วสองนาน มาเฟียหนุ่มวางแก้วกาแฟดำในมือลง จากนั้นขยับเรียวปากหยักได้รูปพูดกับคนตรงหน้า“ทำไมไม่กินข้าวหืม”“หนูกินไม่ลง” เขาได้ฟังคำตอบของยูริก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอคงคิดมากเรื่องท้อง แม้เขาจะพยายามบอกให้เธอผ่อนคลายไม่ต้องคิดมาก ทว่าก็ไม่สามารถห้ามความคิดของเธอได้ เขาเข้าใจยูริ ถ้าหากเขาเป็นเธอก็คงตกอยู่ในอาการเดียวกัน “เครียดว่าจะบอกพ่อกับแม่ยังไงเหรอ?”“หนูทำใจเรื่องบอกพ่อกับแม่ได้สักพักแล้วล่ะค่ะ”“ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วเครียดเรื่องอะไร ระบายมาให้ฉันฟังได้นะ” เขาพร้อมรับฟังทุกเรื่องจากยูริ หากมันจะช่วยแบ่งเบาความเครียดของเธอให้ลดน้อยลง “หนูไม่เคยมีลูกมาก่อน แค่กลัวว่าจะเลี้ยงเขาได้ไม่ดีพอ อีกอย่างหนูยังไม่ได้เตรียมตัวเรื่องการมีลูก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนหนูตั้งรับไม่ทัน” “ฉันเองก็ไม่เคยมีลูกมาก่อนเหมือนกัน เรายังใหม่เรื่องนี้กันทั้งคู่ ฉันเชื่อว่าเราสองคนช่วยกันเลี้ยงดูเขาได้ดีแน่นอน พออยู่ในสถานการณ์จริง สัญชาตญาณความเป็นพ่อกับแม่มันจะแสดงออกมาเองโดยอัตโนมัติ” ก่อนหน้านี้เขาโทรไปบอกพ่อกับแม่ว่ายูริท้อง
เมียมาเฟีย เมียมาเฟีย 67 ท้อง
“อ้วกก~” เสียงดังโอ้กอ้ากในช่วงเวลาเช้ามืดปลุกให้มาร์ลิกซ์ซึ่งนอนหลับอยู่ตื่นขึ้น มาเฟียหนุ่มในสภาพเปลือยท่อนบนสวมเพียงกางเกงวอร์มสีเทาตัวเดียวเดินตรงไปยังห้องน้ำและเห็นยูริกำลังนั่งเกาะขอบชักโครกอาเจียนอย่างหนัก “ไหวไหม” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามคนรักสาวด้วยความห่วงใยพลางเดินเข้าไปลูบหลังให้ ยูริเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว และดูเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย จะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม เข้าประเด็นนี้ทีไรเป็นต้องโดนเธองอนใส่ทุกที “อึก! อ้วกก~” ยูริไม่ทันตอบในสิ่งที่มาร์ลิกซ์ถาม ก็ต้องหันกลับไปโก่งคออาเจียนอีกครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน กลัวว่าถ้าไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วเป็นอย่างอื่นขึ้นมาจะทำให้เธอวิตกกังวล อีกประเด็นหนึ่งที่กำลังสงสัยตัวเองก็คือ หรือเธออาจจะท้องตอนนี้ยังไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น แต่อาการของเธอมันเข้าข่าย ‘ท้อง’ มากกว่า เธอลองโทรไปเล่าให้แวนด้าฟัง แวนด้าก็บอกว่าลองซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจจะได้แน่ใจ เธอยังไม่กล้าบอกมาร์ลิกซ์เรื่องนี้ อยากรอให้แน่ใจก่อนถึงจะบอก“ไปหาหมอเถอะ เธอเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ ฉันเป็นห่วง”“ไม่เอา~” “ทำไมดื้อแบบนี้ ครั้
เมียมาเฟีย เมียมาเฟีย 66 เด็ดขาด
@Mar.L Club“เห็นคุณมาร์ลิกซ์ไหม?” ยูริเดินเข้าไปถามควินต์ที่เพิ่งคุยกับพนักงานในคาสิโนเสร็จ“นายอยู่กับคุณเซบาสเตียนที่ห้องVIPครับ”“ใครคือคุณเซบาสเตียนเหรอคะ?” “นักธุรกิจจากฮ่องกงครับ และเป็นลูกค้ารายใหญ่ของนาย วันนี้คุณเซบาสเตียนมาหานายที่คาสิโน นายเลยต้องไปนั่งดื่มเป็นเพื่อนเขาน่ะครับ”“อ๋อ ขอบคุณนะคะ”“ครับ นายฝากให้ผมดูแลคุณยูริ ถ้าต้องการอะไรเรียกหาผมได้ตลอดเลยนะครับ”“ค่ะ” เธอตอบควินต์ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปสูดอากาศอยู่มุมหนึ่งของคาสิโนซึ่งเป็นจุดชมวิว สายลมที่พัดผ่านทำให้เธอรู้สึกเย็นสบายมากไม่น้อย ทว่าการมาของใครบางคนมันทำให้บรรยากาศดีๆ ตอนนี้เสียไปอย่างดื้อๆ“มุมนี้ก็เป็นมุมโปรดของฉันเหมือนกัน”“…” เธอไม่ได้พูดอะไรกับอีกฝ่าย แอบลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เมลดามาทำอะไรที่คาสิโนมาร์ลิกซ์อีกหมู่นี้เมลดามาหาแฟนของเธอบ่อยๆ โดยอ้างเสมอว่ามาคุยเรื่องธุรกิจ มาร์ลิกซ์ปฏิเสธไปหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ จะให้เขาเป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจกับครอบครัวตัวเองให้ได้ หากเธอเป็นเมลดาคงไม่กล้ามาอีก เพราะโดนปฏิเสธครั้งเดียวมันก็ทำให้อายจนไม่กล้าสู้หน้าอีกแล้ว“ฉันมาหามาร์ทน่ะ แต่เขาดันติดแขกคนสำคั
เมียมาเฟีย เมียมาเฟีย 65 ตามจีบเอง
“ทำข้าวต้มมาให้ค่ะ” เจย์สันนั่งพิงหัวเตียงมองแวนด้าที่ยกข้าวต้มมาให้ ตอนนี้กลับมารักษาตัวอยู่บ้านโดยมีแวนด้าตามมาดูแล ตอนแรกเธอไม่ยอมมา แต่เจย์สันขอยูริให้ช่วยพูดจนสุดท้ายแวนด้าก็ยอมมาดูแล หญิงสาวเดินไปเปิดผ้าม่านสีดำออกจนแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอน “ทำไมไม่กินล่ะคะ” เธอหันไปถามเจย์สันหลังจากเปิดผ้าม่านออกเสร็จแล้ว “ข้าวต้มนั่นแวนด้าทำเองนะคะ ไม่ได้บอกแม่ครัวทำ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะอร่อยถูกปากพี่ไหม”“พี่ยังไม่ค่อยหิว”“แต่พี่ต้องกินยานะคะ”“ไม่เป็นไร กินยาเลยก็ได้” เธอมองเขาอย่างรูัทัน เจย์สันมักใช้แผนการนี้เพื่อให้เธอป้อนข้าว อ้างทุกวันว่าไม่ค่อยหิว แต่พอเธอป้อนก็กินจนหมดเกลี้ยง วันนี้ก็คงอยากให้เธอป้อนข้าวอีกเช่นเคย“ถ้าแวนด้าป้อนพี่จะกินไหม?”“กิน” เขาตอบอย่างไม่ลังเล แวนด้าเดินมานั่งลงข้างๆ หยิบถาดที่มีถ้วยข้าวต้มมาวางไว้บนตักตัวเอง เจย์สันลอบยิ้มอย่างพอใจ เพราะอยากให้แวนด้าป้อนข้าวทุกวันจึงต้องใช้แผนการแบบนี้กับเธอ “พี่ชอบข้าวต้มฝีมือเรา ทำให้กินแบบนี้ทุกวันเลยได้ไหม”“ถ้าไม่อร่อยก็พูดมาตรงๆ เถอะค่ะ ไม่ต้องทำเหมือนอร่อย”“อร่อยจริงๆ อร่อยจนพี่…ติดใจ” หัวใจดวงน้อย
