EP.5 ตึกร้าง

เวลา 20:00 นาที

รถหรูของหญิงสาวแล่นเข้ามาจอดที่ใต้ตึกร้างในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ซึ่งครั้งนี้คนขับยังคงเป็นฟ้าเหมือนเดิม และคนตัวเล็กข้างกายก็ยังคงเอ่ยคำด่าเช่นเดิม

“อีกแล้วนะมึง รอบที่แล้วเป็นบ้าน รอบนี้เป็นตึก” ฝุ่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเชิงประชดประชัน

“มันน่ากลัวแค่ข้างนอก” ฟ้าเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเลื่อนมือมาปลดสายเบลล์ที่คาดอยู่ออก เปิดประตูเดินลงจากรถ ทำให้คนตัวเล็กต้องจำใจลงจากรถตามเพื่อนไปด้วย

ทั้งสองสาวเดินเข้าไปในตึกที่มืดสนิท เดินผ่านบานประตูที่ผุพังเข้ามาในตัวอาคารก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ก่อนที่จะเห็นตัวลิฟต์ที่อยู่ทางด้านขวามือ เดินเข้าไปที่ลิฟต์กดไปที่ชั้นสุดท้ายของตึก ชั้นสิบเอ็ด ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ก็มีแสงสว่างจากดวงไฟ สว่างจนมองเห็นทุก ๆ อย่างที่อยู่ภายใน ตรงหน้าของหญิงสาวมีบานประตูที่ทำจากไม้สีดำเงาสวย เป็นลวดลายที่แปลกตาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ฟ้าพาฝุ่นเดินตรงเข้าไปที่ประตูก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกรับคนด้านนอกเข้าไป ภายในถูกแต่งด้วยของสวยงาม มีแสงไฟสลัว ๆ มีเสียงเพลงเบา ๆ

“เออว่ะ ถือว่ารอบนี้ดีก็แล้วกัน” คนตัวเล็กหันมายิ้ม ตึกร้างที่ทั้งคู่เดินเข้ามาเป็นตึกของโรม พี่ชายของฟ้าเป็นตึกที่เอาไว้นั่งดื่มนั่งชิว เฉพาะกลุ่มเอโซนแล้วก็น้องสาวคนเดียวของเอโซน แล้ววันนี้ฟ้าก็ตั้งใจที่จะมาพักหาที่สงบ ๆ อยู่

ทว่าทันทีที่ร่างเล็กเดินลึกเข้ามาภายในก็เจอกับกลุ่มของพี่ชายตัวเองทันที ทุก ๆ สายตาหันมาจับจ้องมองมาที่สองสาว หนึ่งคนคุ้นหน้าคุ้นตาดีอยู่แล้ว เป็นน้องรักของทุก ๆ คน ส่วนอีกคนเหมือนจะคุ้น ๆ แต่ก็นึกไม่ออก

“คิดว่าไม่อยู่” ฟ้าเดินเข้ามาใกล้ ๆ กลุ่มของเอโซน อยู่กันเกือบครบขาดแค่คนเดียว คือซัน

“มาทำไม” โรมเอ่ยถามน้องสาว ก่อนที่จะส่งสายตามองไปที่อีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ

“อยากมา แล้วก็อย่ายุ่งกับคนนี้” ฟ้าเอ่ยตอบ ก่อนที่จะพาฝุ่นเดินไปที่โต๊ะอีกโต๊ะหนึ่ง อยู่ตรงมุมหนึ่งของตึกเพียงแค่ว่าจะมองเห็นวิวของตึกได้ดีกว่า เป็นมุมที่ฟ้าชอบมานั่งมากที่สุด

“กลางคืนมันสวยเนาะ” ทั้งสองสาวมองทอดออกไปข้างนอก เห็นแสงไฟของชาวบ้าน เห็นท้องถนนเห็นรถวิ่งผ่านไปมา

“ก็สวยดี” ฟ้าเอ่ยตอบเสียงเรียบ ทำให้คนตัวเล็กหันไปมองหน้าเพื่อน

“มีเรื่องไม่สบายใจ” เอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“…” อีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบ

“ไม่เป็นไร อยากเล่าเมื่อไรก็ค่อยเล่า”

“ขอบใจที่มาเป็นเพื่อน”

“ไปได้หมด ขอแค่เป็นที่ดี ๆ ก็พอ”

บทสนทนาเงียบลงไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมาอีก มีเพียงเสียงเบา ๆ กับเสียงของพวกผู้ชายอีกโต๊ะหนึ่งแค่นั้น ทั้งสองสาวยังคงนั่งนิ่งมองออกไปที่ด้านนอก ปล่อยให้บรรยากาศมันพาใจล่องลอยไป

“หนู เฮียมีเรื่องคุยด้วย” ทั้งสองสาวหันกลับมามองที่ต้นเสียง ปรากฏว่าเป็นธิเบศร์ที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของฟ้า

“เดี๋ยวกูมานะ” ร่างเล็กหันไปบอกเพื่อนก่อนที่จะลุกเดินออกไป ทำให้ตรงนี้เหลือแค่เธอเพียงคนเดียว ทว่าทุกสายตาก็ยังคงจับจ้องมองมาที่เธออยู่ตลอด ผ่านไปเพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงของบุคคลใหม่ที่คุ้นหู

“น้องมาเหรอ กูเห็นรถจอดอยู่” ซันเดินเข้ามายังกลุ่มเพื่อนของเขาก่อนที่จะเอ่ยถาม ทว่าไม่มีใครเอ่ยตอบมีเพียงการส่งสายตาไปที่โต๊ะที่มีคนตัวเล็กนั่งอยู่เท่านั้น ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจอะไร

“ไม่เข้าไปทักทายเหรอ” เทลเอ่ยถาม เพราะเขาจำเธอได้เป็นอย่างดี

“มึงรู้จักเหรอ” รามิลเอ่ยถามหันมองหน้าเพื่อนอย่างจริงจัง

“กระรอกน้อยของไอ้ซันมัน” เทลตอบ

“อ๋อ~” ลากเสียงยาวตอบแบบเข้าใจ เข้าใจดีเลยด้วย มองสายตามันก็รู้ว่ามันต้องมีรอบสอง รอบสองแบบลับ ๆ

“กูอยากทำความรู้จักเพื่อนน้อง มันคงไม่น่าเกลียดใช่ไหม” โรมเอ่ยขึ้นก่อนที่จะกดแก้วเหล้าในมือของตัวเองจนหมด ยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะเดินไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเพียงคนเดียว

“ขอนั่งด้วยนะ” เดินเข้าไปนั่งลงข้างคนตัวเล็ก ก่อนที่จะหันมามองหน้าเพื่อนตัวเอง ทว่าซันยังคงมีสีหน้าที่นิ่งเฉย

“อ๋อ..ได้ค่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

“พี่ชื่อโรม พี่ชายของฟ้า” เอ่ยแนะนำตัวเองพร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าของหญิงสาว

“หนูชื่อฝุ่นค่ะ” เอื้อมมือเรียวเล็กกำลังจะจับทักทาย ทว่าไม่ทันได้จับก็โดนแรงปัดจากอีกคนก่อน

พรึ่บ!

ทว่าคงออกแรงปัดเยอะไปหน่อยทำให้คนตัวเล็กร้องเจ็บขึ้น

“โอ๊ย!” คนตัวเล็กใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือตัวเอง

“มึงทำน้องแรงไปเปล่าว่ะ” โรมลุกขึ้นยืนกำลังจะขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก ทว่าโดนอีกคนห้ามไว้ส่ะก่อน

“อย่าไปยุ่งกับมัน” เทลรั้งแขนห้ามเพื่อนไว้

“ลุก! จะไปส่ง” เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม มองหน้าคนตัวเล็กนิ่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูมากับฟ้า” เอ่ยตอบอย่างใสซื่อ

“ลุก!” ตะคอกขึ้นเสียงดัง ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ทว่าเธอก็ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี

เดินตามหลังคนตัวโตออกมา ซันเดินพาเธอเข้ามาในลิฟต์ก่อนที่จะเอื้อมมือหนาไปจับที่ข้อมือของเธอขึ้นมาดู

“เจ็บเหรอ?” เลิกคิ้วถาม เพราะเขาเองก็ไม่ได้ออกแรงอะไรขนาดนั้น

“ค่ะ คุณปัดมือหนูแรงนะ ไม่เจ็บได้ไง” ตอบกลับเสียงแผ่วเบา

“ไม่ได้ตั้งใจ” เอ่ยตอบทั้ง ๆ ที่มือยังคงจับอยู่ที่ข้อมือของเธอ

“ปล่อยได้แล้วค่ะ หนูเจ็บ” ส่งสายตามองไปที่มือ ทว่าเขาก็ไม่ได้ปล่อยมือออกจากมือเธอ แถมยังจับกุมไว้แน่นกว่าเดิม

ตลอดเวลาที่อยู่กันในลิฟต์ เขายังคงจับมือเธอแน่นไม่มีปล่อย ตอนขึ้นไปชั้นบนรู้สึกว่าเร็ว ทว่าตอนลงทำไมมันถึงช้า

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด คนตัวโตก็ปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะเดินนำออกไปจากลิฟต์ คนตัวเล็กเดินตามออกมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

“หนูจะกลับพร้อมฟ้าค่ะ” เอ่ยขึ้นน้ำเสียงจริงจัง

“…” ขมวดคิ้วมองหน้าหญิงสาว

“คุณไม่ต้องไปส่งหนูหรอกค่ะ”

“แล้วถ้าฟ้าไม่กลับมาแล้วล่ะ”

“มันไม่ทิ้งหนูหรอกค่ะ”

“มั่นใจ” ตอนแรกก็มั่นใจ แต่พอโดนถามแบบนี้ก็เริ่มไม่มั่นใจ

“...ค่ะ”

“อืม” เอ่ยตอบก่อนที่จะเดินลงบันไดไป ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนอยู่หน้าลิฟต์คนเดียว

“ง่าย ๆ แบบนี้เลย” คนตัวเล็กยืนยกมือขึ้นมาเกาหัวแบบงง ๆ ตอนอยากจะลากลงมาก็ลาก ตอนจะไปก็ไปแบบดื้อ ๆ เลย

***

หวงแรงนะคะ ดร.