Chapter62 กัญญาภรณ์ประมวลคำพูดของสักรินทร์แล้วคิดได้ตามนี้ สิงหนาทกับพรรณนาราตอนนี้ถ่านไฟเก่ากำลังคุ เธอย้อนนึกถึงความเปลี่ยนแปลงของสิงหนาทในหลายวันมานี้ เขาดูหมางเมิน ทำตัวห่างเหิน และไม่อยากพาตนไปไหนมาไหนด้วย และที่ไม่พาเธอไปร่วมสังสรรค์กับเพื่อนเขาด้วย เพราะสิงหนาทต้องการพาหญิงสาวอีกคนหนึ่งไปแทน น้ำตาไหล... กัญญาภรณ์น้ำตาไหลไม่รู้ตัว เธอควรจะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่ได้รับรู้ เธอกับสิงหนาทไม่มีการผูกมัดทางจิตใจ มีเพียงการทำหน้าที่ผลิตลูกเท่านั้น แต่ทำไมเธอจึงเศร้า เสียใจ แล้วเกิดความรู้สึกหวงสิงหนาทขึ้นมาจับใจก็ไม่รู้ เธอเป็นคนที่ไม่ตัดสินใครจากคำพูด ยิ่งเป็นเรื่องนี้ด้วยแล้ว หากไม่เห็นกับตาหรือมีหลักฐานมายืนยัน คำพูดที่ออกจากปากสักรินทร์ก็เหมือนกับลมปาก ที่อาจพูดให้เกิดความแตกแยก เข้าใจผิด หรืออยากปั่นหัวตน เธอจะต้องพิสูจน์เรื่องนี้ให้ได้ว่า เป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่จะเริ่มพิสูจน์อย่างไรนี่สิ...เธอคิดหนักทีเดียว 19.10 น. สิงหนาทกลับมาถึงบ้านด้วยท่าทีเหนื่อยล้า เขารู้สึกเพลียอยากอาบน้ำทำให้ร่างกายสดชื่น แต่ก้าวเ
Chapter61หากคุขึ้นเป็นเพลิงไฟ คราวนี้เขากลัวว่าจะดับมันไม่ได้เหมือนครั้งก่อน เถ้าแก่สันต์ถึงกับมึน แต่มึนไม่ได้นาน เขาต้องหาวิธีจัดการกับพรรณนาราอีกครั้ง ครั้งนี้จะต้องเด็ดขาด ทำให้สิงหนาทกับพรรณนาราไม่มีวันหวนคืนกลับมารักกันสะใภ้ของเขาชื่อกัญญาภรณ์คนเดียวเท่านั้น กัญญาภรณ์ออกจากบ้านเถ้าแก่สันต์ในเวลาบ่ายโมงครึ่ง เธอขับรถมุ่งตรงไปยังบ้านบิดาเพื่อไปเอาปลาร้าทรงเครื่องใส่ปลาดุกที่ชาติชายทำให้ตนกิน เดิมทีทั้งคู่นัดเจอกันที่บ้านเถ้าแก่สันต์ ทว่าเมื่อเช้านี้ชาติชายโทรศัพท์มาหาตนแล้วบอกว่า เขาต้องเดินทางไปกรุงเทพด่วน จองตั๋วเครื่องบินไว้ตอนเที่ยงครึ่ง ชาติชายจึงทำอาหารที่บ้านแล้วนำมาฝากไว้ที่บ้านพจน์ ก่อนเดินทางไปสนามบิน ระหว่างขับรถกัญญาภรณ์มีความคิดหนึ่งขึ้นมา สิงหนาททำอาหารให้ตนกิน เธอก็ควรซื้อของตอบแทนน้ำใจเขาบ้าง เธอจึงแวะซื้อของให้เขาในห้างสรรพสินค้ากลางเมืองตรัง กัญญาภรณ์เดินดูของภายในห้างที่ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะซื้ออะไรให้สิงหนาท เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ซื้อของให้ผู้ชายที่ไม่ใช่บิดา “ซื้ออะไรดีนะ” กัญญาภรณ์พูดเหมือนถามตัวเองขณะเดินเข้ามาในโซนเสื้
Chapter60พรรณนารามีความอิจฉากัญญาภรณ์ไม่น้อยที่ได้รับความรักและความเอ็นดูจากเถ้าแก่สันต์ ต่างกับตนที่ได้รับความเกลียดชังและไม่ยอมรับในฐานะลูกสะใภ้ แล้วยังถูกกีดกันจนต้องระเห็จไปอยู่เมืองนอก ไม่ใช่ว่าเธออยากไป แต่เพราะความจำเป็นมันบังคับ ทว่าเธอกลับมาแล้ว เธอกลับมาพร้อมกับความแข็งแรงทั้งหัวใจและฐานะ ที่จะไม่ยอมอยู่ในอาณัติของเถ้าแก่สันต์เช่นอดีต ตำแหน่งลูกสะใภ้ของเถ้าแก่สันต์คือเธอคนเดียวเท่านั้น “จะคิดยังไง ก็คงอยากให้สิงห์ลืมปริมน่ะสิ ตั้งแต่ปริมไปเมืองนอก ไอ้สิงห์ก็ไม่มีใครเลย เท่าที่รู้มันก็ซื้อกินเหมือนผู้ชายทั่วไป ไม่คิดมีใครอีก พ่อมันก็คงรู้ว่า ไอ้สิงห์คงไม่มีเมียก็เลยชิงหาเมียให้ไง แต่ทำไมถึงเลือกแพรก็ไม่รู้ แพรเป็นลูกชาวสวนธรรมดาไม่ได้ร่ำรวยอะไร หน้าตาสวยจริงแต่ก็ไม่ได้สวยจัดจนต้องเหลียวมอง สวยสู้ปริมของพี่ก็ไม่ได้ จะว่าไปเถ้าแก่สันต์ก็ตาถั่ว ตาไม่ถึง ปริมเหมาะสมกับไอ้สิงห์ทุกอย่างดันไม่ชอบ ไปชอบผู้หญิงห้าวๆ ไม่มีความเป็นผู้หญิง เสียดายพี่ลบรูปแพรไปแล้ว ไม่งั้นจะเอาให้ปริมดู”สักรินทร์พูดยืดยาวราวกับระบายความรู้สึกในใจ เขาจำคราบน้ำตาและเสียงร้องไห้ของพรรณนาราได้ดี ต
Chapter59สาวใช้ในบ้านเถ้าแก่สันต์พากันแปลกใจกับภาพที่เห็นสิงหนาทที่ออกจากบ้านไปตั้งแต่กินมื้อเช้าเสร็จ พวกเธอเข้าใจว่าไปทำงานดังเช่นทุกวัน แต่ไม่ใช่อย่างนั้น สิงหนาทกลับมาบ้านในเวลาเก้าโมงสี่สิบนาที พร้อมอาหารสดและแห้งหลายอย่าง รวมทั้งผัดสดอีกห้าหกถุง สิงหนาทวางทั้งหมดลงบนโต๊ะเตรียมอาหาร ส้มฉุนกับส้มโอสองพี่น้องมองของที่เจ้านายซื้อมาแล้วสะดุดกับถุงปลาร้าที่วางอยู่ใกล้กับผักสด “นายหัวจะทำอะไรคะ” ส้มฉุนถาม “ฉันจะทำกับข้าวให้คุณแพรกิน”สองพี่น้องมองหน้ากันด้วยสายตาประหลาดใจ ทั้งสองรู้ว่า สิงหนาทเป็นผู้ชายที่ทำกับข้าวเป็นและทำเก่ง แต่ไม่เคยเห็นช่วงเวลาแบบนี้บ่อยนัก ตั้งแต่มาทำงานที่นี่สี่ห้าปี เห็นเพียงสองสามครั้งเท่านั้น ซึ่งล่าสุดก็เมื่อหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา ก่อนหันไปมองสิงหนาทอย่างพร้อมเพรียง “ทำอะไรคะ เมนูปลาร้าหรือคะ” ส้มโอเป็นคนถาม “ใช่ คุณแพรบ่นอยากกินปลาร้า ฉันเลยกะว่าจะทำปล้าร้าสับผัดให้คุณแพรกิน” เขาตอบขณะนำผักสดใส่ตะกร้าเพื่อนำไปล้าง “ให้หนูสองคนช่วยไหมคะ” ส้มฉุนขันอาสา “ไม่ต้องหรอก เธอสองคนมีงานบ้านต้องทำก็ไปทำเถอะ ฉ
Chapter58ความสนิทสนมของสองครอบครัวทำให้สายหยุดรู้เรื่องนี้ “ว่าแต่ทำไมนึกอยากกินขึ้นมาล่ะ เมื่อก่อนไม่ค่อยชอบนี่” สายหยุดแปลกใจ กัญญาภรณ์กินง่ายอยู่ง่ายจริง แต่อาหารบางอย่างลูกคนนี้ก็เลี่ยง อย่างเช่นปลาร้าเป็นต้น แต่นี่อะไร กินเอากินเอา กินแบบหน้าไม่เงยด้วย กินราวกับว่าปลาร้าคืออาหารจานโปรด แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร คิดแค่ว่ากัญญาภรณ์อยากกินเท่านั้น “ไม่รู้สิแม่ มันอยากกินขึ้นมาน่ะ” ก็คนอยากกิน คงไม่มีเหตุผลอื่น “หนูล้างจานเสร็จ หนูกลับเลยนะแม่” “ไม่ต้องล้างหรอก จะกลับก็กลับเลย เดี๋ยวให้ยูล้างเอง” “ใช่พี่ กลับไปได้เลย จานแค่นี้สบายมาก” ชุติมาไม่ขัดข้อง “รีบกลับนะ ขับรถกลับมืดๆ มันอันตราย” คนเป็นพ่อบอก “เหมือนฝนจะตกด้วย รีบกลับเถอะ” “จ้ะพ่อ หนูกลับก่อนนะ หวัดดีจ้ะพ่อ แม่”กัญญาภรณ์ยกมือไหว้บิดามารดา ก่อนโบกมือให้ชุติมา จากนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋ากับพวงกุญแจรถ แล้วเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถยนต์ของตน 22.30 น.สิงหนาทเปิดประตูห้องนอนอย่างเบามือ เพราะเกรงว่าจะรบกวนการนอนของคนที่อยู่ในห้อง แต่พอเปิดประตูเขาก็ได้ยินเสียงพูดคุย เขาย
Chapter57 ตอนนี้เถ้าแก่สันต์เปรียบเสมือนต้นน้ำ พจน์กับสายหยุดคือปลายน้ำ ส่วนกัญญาภรณ์คือสายน้ำ ส่วนเส้นทางที่น้ำไหลคือคูคลองที่เถ้าแก่สันต์ขุดไว้ สายน้ำเช่นเธอจึงต้องไหลไปตามเส้นทางที่เถ้าแก่สันต์กำหนด ไปให้ถึงปลายน้ำเพื่อบิดามารดาจะได้ใช้น้ำหล่อเลี้ยงครอบครัว เพราะหากเถ้าแก่สันต์ปิดกั้นน้ำ ครอบครัวเธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย แม้ว่าจะไม่สุขบ้างทุกข์บ้างที่อยู่กับสิงหนาท เธอก็ต้องทนจนกว่าจะมีสายน้ำเป็นของตัวเอง “เฮ้อ...เบื่อ” กัญญาภรณ์บ่นออกมาตามความรู้สึก “เบื่ออะไรพี่แพร” คนถามเดินมานั่งข้างๆ หยิบมะม่วงแช่อิ่มใส่ปาก “ว่าไงพี่ เบื่ออะไร” “ไม่รู้สิ อยู่ๆ มันก็เบื่อขึ้นมา” กัญญาภรณ์ตอบชุติมา “จริงพี่ ฉันก็เคยเป็น” ชุติมาเข้าใจความรู้สึกญาติผู้พี่ “มาบ้านได้เพราะนายหัวสิงห์ไปกับเพื่อนเหรอ” “ไม่ใช่ เมื่อเช้าพี่เวียนหัวลุกไม่ขึ้นเลยไม่ได้ดูที่ที่กระบี่กับคุณสิงห์น่ะ” สีหน้าคนตอบดูเซ็งๆ “แต่ก็ดีที่ไม่ไป หลายวันมานี้พี่รู้สึกว่า คุณสิงห์ไม่อยากให้พี่ไปไหนมาไหนด้วย เขาคงอึดอัดน่ะที่ต้องหนีบพี่ไปทุกที่ เป็นพี่ก็คงอึดอัดเหมือนกัน แต่ถ้าเขาไ