เตือนความจำ (3)

"ค่ะแม่"

เป็นเสียงแม่ใหญ่จริงๆ อยากบอกนะว่าเขาคือ อร๊าย!!! ฉันไม่อยากจะคิด

"สบายดีค่ะ"

"เนยอยู่กับพลอย อยู่คอนโดพี่เพชร"

"ทำไมเหรอคะ"

แม่ก็ถามว่าฉันเป็นยังไง พักอยู่ที่ไหนกับใครทำนองนั้น

"ไม่เป็นไรค่ะ เนยเกรงใจพี่เขา" ฉันยิ้มแหยๆ มองร่างใหญ่ที่นอนคว่ำหน้าอยู่ตอนนี้ และสิ่งที่คิดมันก็จริง เขาคือลูกชายแม่ใหญ่ คุณเจย์เดน สามีโดยพฤตินัยฉันนั่นเอง

"แต่ว่าแม่คะ" ตายแล้วเอาไงดี แม่จะมาหาฉันอาทิตย์หน้าและบอกให้ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ คือจะอยู่ได้ยังไง แทบไม่รู้จักเขาเลย

"ค่ะ...เนยรู้แล้ว" จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะเรื่องที่ฉันเมาแม่รู้เรื่อง และสั่งให้ฉันอยู่ในความปกครองของอีตาบ้านี้จนกว่าจะกลับบ้าน

"เนยรักแม่นะคะ" ฉันคุยกับแม่พักหนึ่งก่อนจะวางสาย

"อ๊ะ โอ๊ย!!"

แต่พอจะลุกลงจากเตียงคืออยู่แบบนี้มันรู้สึกไม่ดี แค่ขยับตัวเท่านั้นแหละ มันเจ็บหน่วงๆ ตรงหว่างขาเอามากๆ นี่ตกลงฉันเสียความบริสุทธิ์ให้เขาจริงเหรอ ก่อนหน้านี้ฉันยังแอบดีใจ ฉันอาจแค่เมาแล้วเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ คงไม่ทำอะไรจริงๆ แต่เจ็บขนาดนี้คงไม่รอดแล้วล่ะ

"แม่ว่าไง"

อยู่ๆ เสียงเขาก็ดังขึ้นและดังใกล้หูฉันมาก

"เฮือก!!" ฉันตกใจตาเบิกกว้างเมื่อเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากเราเกือบจะแตะกัน

"หิว ไปทำอะไรให้กินหน่อย!" เขาพูดเรียบๆ จ้องหน้าฉันตาเขม็ง

"หิวก็ไปหากินเองสิ!"

มันเรื่องอะไรที่จะต้องทำให้เขากิน อีกอย่างเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมเนยต้องทำให้คุณด้วย...ชิ คิดแล้วมันแค้น ผู้ชายบ้าอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ทำได้แม้แต่คนเมา!

"แน่ใจ...ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน" เขามองที่หน้าอกแล้วเอามือลูบปาก อี๋ ไอ้คนลามก

"ต้องให้เตือนความจำไหมว่าเมื่อคืนฉันเอาเธอท่าไหนบ้าง" มือหนายกขึ้นมาลูบไล้หัวไหล่อย่างแผ่วเบา

"ไอ้บ้า คนโรคจิต!! ทำได้แม้แต่คนเมา!!" ไอ้คนชั่ว ทำได้แม้แต่คนเมา เขามันเลว

"หึ...คิดให้ดีๆ ว่าใครกันแน่ที่เริ่มก่อน ทีแรกฉันแค่จะพาเธอมานอน แต่เธอเป็นคนเสนอให้ฉันเองนะ...ฉันก็แค่สนองความต้องการของเธอ ไม่คิดเลยว่าจะได้กินอะไรสดๆ เห็นแรดๆ แบบนี้ไม่คิดว่าจะซิง" ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ! ปากเหรอที่พูด

"อร๊าย!!!" เขาจับตัวฉันนอนราบลงกับเตียง

"ปล่อยนะ!!" สองมือดันหน้าอกเขา

"เมื่อคืนไม่เป็นแบบนี้นิ"

ฉันนิ่งและคิดตามสิ่งที่เขาพูด และภาพทุกอย่างมันจะค่อยๆ ย้อนเข้ามาในหัว

ฉันจำได้ว่าเขาเอาฉันนอนไว้ที่เตียงก่อนเขาจะถอดเสื้อโยนทิ้งและเดินเข้าห้องน้ำ แต่เป็นฉันเองที่ลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง ฉันจำได้ว่าเป็นคนจูบเขาก่อน แบบนี้ไงถึงไม่อยากดื่ม!! เราจูบกันพักใหญ่ก่อนเขาจะผลักฉันนอนลงกับเตียง แล้วจากนั้นก็... อีเนย!!!

"ไง...หรือจะให้เตือนความจำให้ว่าทำท่าไหนบ้าง หึ.." เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ แต่ตอนนี้ฉันสิ ไม่มีอะไรเหลือแล้ว!!!

"ทำเป็นปากดี" เขาลุกขึ้นเดินลงจากเตียง

"โรคจิต!!" ฉันเอามือปิดตาทันที ก็อีตาบ้าเนี่ยไม่ใส่อะไรเดินแก้ผ้าล่อนจ้อน และไอ้นั้นเขานะ อร๊าย!! อุจาดตา

...เจย์เดนเห็นอาการเนยก็แอบหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่าง

"แล้วตกลงแม่ว่าไง"

ฉันค่อยๆ เอามือออกและดึงผ้าห่มมาพันตัวแน่น แต่ต้องหัวใจเกือบหยุดเต้นเมื่อเห็นคราบอะไรบางอย่างอยู่บนที่นอน และนั่นมันคือความจริงว่าฉันเสียความบริสุทธิ์ให้เขาไปจริงๆ

"หูหนวก เป็นใบ้?" เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ

"........"

ฉันเงียบไม่พูดอะไร จะให้พูดอะไรได้อีกละตอนนี้มันบอกไม่ถูก จะร้องก็ร้องไม่ออก ฉันค่อยๆ ลุกและเก็บเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำทันที

"เห็นโทรศัพท์เนยไหม" ฉันค้นหาในกระเป๋าหลายรอบแล้วแต่มันไม่เจอจนสุดท้ายก็ต้องถามเขา

"......." เขาที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอย่างใจเย็น หรี่ตามองมาที่ฉัน

"เอาไป!" เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ให้ ถ้าฉันรับไม่ทันนะ ฉันสาบานว่าฉันจะฆ่าเขาให้ตายกับมือฉันเอง!

"เพื่อนหายไปทั้งคืน พวกแกไม่ห่วงฉันเลยนะ" ฉันเช็คโทรศัพท์แต่ไม่มีใครโทรหาหรือตามหาฉันสักคน ให้มันได้แบบนี้สิ

"ฉันบอกเพื่อนเธอเก็บของให้แล้ว" เขาพูดเรียบๆ

"เก็บของเก็บทำไม?" ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาทันที ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแม่สั่งให้ฉันมาอยู่กับเขา

"ไม่เอา เนยจะอยู่กับพลอย!!" ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง

"ก็แล้วแต่... บอกแม่เองแล้วกัน" เขาทำหน้ากวนๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำ

"ไอ้บ้า!! โรคจิต!!" ฉันบ่นพึมพำแล้วนี่จะกลับไปห้องพลอยได้ไง ตอนนี้อยู่ส่วนไหนของกรุงเทพก็ไม่รู้ เฮ้อ..ชีวิตให้มันได้อย่างนี้สิ โทรหาเพื่อนก็ไม่มีใครรับสาย คอยดูนะอย่าให้เจอนะ จะตบรายตัวเลย โอ๊ย

30 นาทีผ่านไป

"เป็นอะไร" คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงมองมาที่ฉันที่เดินเอามือกุมท้องน้อย ยังจะมาถามว่าเป็นอะไรเพราะใครล่ะ

"........" ฉันไม่ตอบ เขาเดินไปนั่งที่ปลายเตียง ส่วนเขานะทำหน้ากวนๆ แล้วเดินไปใส่เสื้อผ้า

"นี่คุณมียาแก้ปวดไหม" ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว มันหน่วงๆ ที่ท้องน้อยและเจ็บตรงนั้นเอามากๆ

"......." เขาไม่ตอบแต่เดินตรงมาหา

"อร๊าย!!!" ฉันร้องเสียงหลงก็อีตาบ้านี่อยู่ๆ ก็ผลักฉันนอนราบกับเตียง อีกครั้ง

"เจ็บตรงไหน" เขาเอามือจับบริเวณหน้าท้อง

"เป็นหมอรึไง" ฉันปัดมือเขาออก

"นี่ปล่อยนะ" เขาจ้องฉันตาเขม็งและจับมือทั้งสองข้างไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว

"ปากดีแบบนี้มันน่าเอา...." เขามองที่เป้าตัวเอง "ยัดปาก หึ.." พร้อมยกยิ้มมุมปาก

"โรคจิต! ทุเรศ ลามก! ปล่อยนะ" จะดิ้นแรงก็ไม่ได้มันเจ็บตรงนั้น

"อยากให้ปล่อย?"

"......" ฉันพยักหน้า

"ไหนพูดเพราะๆ ทำตัวน่ารัก" อะไรของเขาจะเอายังไงกับฉัน

"......พี่เจย์เดนขา ปล่อยเนยนะคะ คือตอนนี้เนยหิวข้าว เนยอยากไปหาเพื่อน" ฉันพยายามใจเย็นและทำตามที่เขาบอก

"นะคะ ปล่อยเนยนะ" ทำหน้าอ้อนๆ ตาปริบๆ "พี่เจย์ขา ปล่อยเนยนะ" เขาไม่ยอมปล่อยฉันสักที

"นี่!! คุณจะเอายังไง อ้อนก็อ้อนแล้ว พูดดีด้วยก็แล้ว ตกลงจะปล่อยไหม!!" สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหวก็อีตาบ้านี่กวนประสาทอยู่นั่นแหละ

"หึ...ถ้าฉันไม่ปล่อยเธอจะทำไม"

"อย่าลืมนะว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ แทบจะจูบกันรอมร่อ

"ไม่มี!! อย่ามาอ้าง เรื่องเมื่อคืนเนยจะคิดแค่ว่าฝัน ต่อไปเราต่างคนต่างอยู่!!" ฉันพูดเสียงแข็ง คนบ้าอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักนิด

"ต่างคนต่างอยู่?" คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน

"ใช่!!" ฉันตอบอย่างหนักแน่น ถ้าให้อยู่กับคนแบบนี้นะ อยู่กับหมายังดีกว่า!

"โอเค!! แต่อย่าลืมนะว่าเธอเป็นเมียฉัน ทั้งในทางพฤตินัยและนิตินัย หึ..." เขาหัวเราะเบาๆ

"ก็แค่ในนาม อีกหน่อยเนยจะหย่ากับคุณแน่นอน" ฉันเถียงสุดชีวิต

"หึ...เธอไม่เหมือนอย่างที่ฉันคิดเลย แบบนี้สิฉันชอบ" เขาเอาปลายจมูกมาคลอเคลียแก้มอย่างน่ารำคาญ

"ฮือ!!!" ก่อนเขาจะประกบปากจูบบดขยี้ริมฝีปากฉันอย่างแรง

งับ!!!

"นี่!! เธอ!!"

"สมน้ำหน้า!" ฉันกัดปากเขาก่อนจะผลักเขาจนล้มและรีบลุกขึ้น

"หยุด!!"

"อย่าเข้ามานะ" ฉันวิ่งหนีเขาที่จ้องฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ...

"นี่!! บอกว่าอย่าเข้ามาไง!!"

"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงกัน!" ฉันหนีเขา เจ็บก็เจ็บ แล้วยังต้องมาเจอคนบ้าอีก ชีวิตฉันทำไมมันน่าสงสารแบบนี้ แม่นะแม่จะรู้ไหมว่าลูกชายแม่โรคจิตขนาดไหน!!