บทที่ 5

“ห้ามปีนไปห้องคนอื่นอีกนะสลิด” เชฟหนุ่มพูดกับลูกสาวลายสลิด มือของเขายังเกาคางของแมวตัวอ้วนในอ้อมแขน ใบหน้าหล่อเหลา โครงหน้าชัดเจนอย่างลูกเสี้ยวมองตรงไปยังทีวีจอใหญ่ แต่สายตากลับไม่ได้โฟกัสกับทีวีตรงหน้า ภาพความขาว ความหอม ความนุ่มของเธอยังคงติดตรึงในความคิด

“กูแม่ง!” สบถกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องนอน ปล่อยให้เจ้าแมวอ้วนนอนขดอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

พิชาญาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน ภาพเธอตัดในตอนที่กอดเขาแน่น ร้องห่มร้องไห้เพราะกลัวเจ้างูตัวนั้น ไม่รู้ว่าเจ้าแมวอ้วนตัวนั้นเอางูมาจากไหน ยิ่งคิดยิ่งโมโห อยากจับมาปิ้งให้รู้แล้วรู้รอด

“ถ้าไม่เห็นว่าพ่อแกหล่อนะ เจ้าสลิดดก แกตาย” คนคิดจะฆ่าแมวบ่นออกมาอย่างเหลืออดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ

“เชี่ย!” นางร้ายสาวสบถออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพตัวเองในกระจกบานใหญ่ สภาพรอยน้ำตาเต็มใบหน้า แล้วตาเธอทำไมมันบวมอย่างนั้น จากตาสองชั้นที่เห็นชัดเผยให้เห็นดวงตา กลมโต แต่ตอนนี้เปลือกตาตุ่ยบวม ดวงตากลมโตน่ามองของเธอกลายเป็นตาตี่ ๆ ไปเสียแล้ว

“ไม่มีถ่ายรายการนี่ จะกลัวอะไร” บ่นกับตัวเองแล้วกลับไปแปรงฟันต่อ วันนี้เธอจะได้นอนแบบสบาย ๆ

“แค็ก ๆ” เสียงนางร้ายคนสวยสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ วันนี้เธอนัดกินข้าวกับเชฟหนุ่มข้างห้อง แล้วสภาพหน้าเธอตอนนี้เนี่ยนะที่จะไปกินข้าวกับเขา

เดี๋ยว ๆ วันนี้เธอนัดเขาไว้กี่โมงกัน ตอนเย็นใช่ไหม ใช่ ๆ ตอนเย็น ยังมีเวลา

นางร้ายสายฝอตั้งใจอาบน้ำให้สะอาด กลิ่นเขาเมื่อวานเธอยังจำได้ดี ผู้ชายตัวหอม ตัวเขามีกลิ่นของขนมอบอย่างมีเอกลักษณ์ มันทั้งหอมทั้งหวานน่ากิน เธอชอบกลิ่นนี้จัง

พิชาญาแต่งตัวเรียบร้อยด้วยชุดสายเดี่ยวสีขาวใส่สบาย  นางร้ายคนสวยนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ดวงตาทั้งสองข้างวางประคบด้วยน้ำแข็งห่อไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาว

“คุณพิซซี่ ขออนุญาตค่ะ” เสียงป้าแพรว แม่บ้านคนสนิทเดินเข้ามาในห้อง วันนี้ป้าแพรวต้องมาทำงานห้องเธอสินะ ป้าแพรวจะมาทำงานที่ห้องนี้วันเว้นวัน เพราะนางร้ายคนสวยอยู่คนเดียว ห้องจึงไม่ได้รกจนต้องทำความสะอาดทุกวัน

“ป้าทำความสะอาดเลยนะคะ ขอพิซซี่นอนก่อน ตาบวม”

“ไปทำอะไรมาคะถึงได้ตาบวม”

“ก็เจ้าแมวข้างบ้านน่ะค่ะ คาบงูมาให้ ป้าก็รู้ว่าพิซซี่กลัวงูจะตาย ดีนะไม่หัวใจวายตาย”

“ขอโทษแทนสลิดด้วยนะครับ” เสียงของใครบางคนทำให้นางร้ายสายฝอจากที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่งทันที

“คุณไนท์!” นางร้ายหน้าหวานมองหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อ นี่ห้องเธอ แล้วเขาเข้ามาได้อย่างไรกัน

“พอดีป้าแพรวทำความสะอาดห้องผมเสร็จแล้ว ผมเลยรู้ว่าจะมาทำห้องคุณต่อ เลยถือวิสาสะเข้ามาชวนคุณไปกินข้าวเช้าด้วยกัน”

นางร้ายสายฝอกะพริบตาปริบ ๆ ผู้ชายที่เธอกระโดดกอดเมื่อวาน ผู้ชายที่เธอร้องห่มร้องไห้บนตักเขา ผู้ชายตัวหอม ผู้ชายกลิ่นขนมอบ

“เอ่อ...”

“ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ”

“สะดวก! สะดวกมากค่ะ ไปกันเลยไหมคะ” หมดกัน      นางร้ายคนเก่ง ไม่เหลืออะไรแล้วมาดของนางร้ายคนดัง

“ไปกันครับ ป้าแพรว เดี๋ยวผมพาคุณพิซซี่ไปกินข้าวก่อนนะครับ” เชฟหนุ่มหันไปบอกป้าแม่บ้านที่ยืนมองสองหนุ่มสาวคุยกันแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่านางร้ายใจดีอย่างคุณพิชาญากำลังชอบเชฟหนุ่มรูปหล่อ

“ค่ะ ตามสบายเลยนะคะ ป้าขอใช้เสียงหน่อย วันนี้ว่าจะ ดูดฝุ่นแบบทุกซอกทุกมุม ยังไงป้าฝากคุณพิซซี่ไว้ก่อนนะคะ”

“ได้ครับ ไปเถอะคุณ อย่ากวนป้าเขาเลย”

“ค่ะ ๆ” พิชาญาเดินตามเขาไปอย่างคนไร้สติ ประตูห้องเขาไม่ห่างจากห้องของเธอนัก เดินเพียงไม่กี่สิบก้าวก็ถึง เขาใช้วิธีสแกนนิ้วมือเข้าห้องตนเอง

เมี้ยว...เสียงร้องของเจ้าแมวอ้วนทำให้พิชาญาผวา ครั้งแรกเจอกัน แมวผีตัวนี้ฉี่ใส่เธอ ครั้งที่สองคาบงูมาหลอกเธอจนร้องไห้ เจอกันหนนี้จะแกล้งอะไรกันอีก!

“สลิด อย่าแกล้งคุณพิซซี่ครับ ไม่งั้นพ่อไม่รักนะ” เจ้าสลิดตัวอ้วนร้องเมี้ยวตอบรับคำพูดของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะกระโดดขึ้นนอนบนโซฟาตัวใหญ่ที่มีเบาะกำมะหยี่สีแดงแต่งขอบด้วยสีทองพร้อมทั้งพู่สีทอง