บทที่ 4

“งือ ไม่เอา ๆ ฉันกลัว” นางร้ายสายฝอไม่สนใจสิ่งที่        เชฟหนุ่มพูด เธอเอาแต่กอดคอเขาด้วยสองแขน เกี่ยวเอวเขาไว้ด้วยขาทั้งสองข้าง ใบหน้าซุกซบอยู่กับอกเขา ชายหนุ่มได้แต่ลูบหลังคนที่ร้องไห้เพราะความกลัว หวังให้เธอหายตกใจ

เมี้ยว...เสียงร้องของเจ้าตัวป่วนที่ปีนขึ้นมานั่งบนโซฟาพยายามเบียดอยากขึ้นมานั่งบนตักของพ่อไนท์ แต่บนตักพ่อมีผู้หญิงจอมโวยวายนั่งอยู่ สลิดนั่งเบียดอยู่ข้าง ๆ ดีนะที่พ่อไม่ลืมน้อง ใช้มืออีกข้างลูบหลังให้

เชฟหนุ่มได้แต่ถอนหายใจอย่างระอาทั้งคนทั้งแมว หันไปมองงูที่ตอนนี้ได้ตุย[1]ไปเรียบร้อย คิดว่าเจ้าสลิดคงข้ามจากห้องเขามาที่ระเบียงของพิชาญา เมื่อเจองูเลยจัดการเรียบร้อยแล้วเอามาอวดหญิงสาวอย่างที่เจ้าสลิดชอบทำเป็นประจำ เวลาได้อะไรมาก็ชอบเอามาอวดเขานั่นเอง

นางร้ายคนสวยคงยังไม่เคยเจอ อีกอย่างเป็นงูด้วย เธอคงกลัว เมื่อแมวน้อยหลับไปแล้ว ชายหนุ่มจึงย้ายมือจากหลังแมวน้อยมาลูบหลังคนบนตัก ตอนนี้เธอไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่ดันหลับไปทั้งน้ำตา

หลับทั้งคนทั้งแมว แต่ผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขาที่ตอนนี้ไม่สามารถระงับความหื่นไว้ได้...

อะไรต่อมิอะไรที่แนบสนิทกันทำให้เขาหายใจไม่ถนัด หน้าอกนุ่มนิ่ม ตัวหอม ๆ ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดซอกคอเขา ยอมรับว่าเขามีอารมณ์กับเธอ ได้แต่ก่นด่าความหื่นของตัวเองในใจ แล้วไอ้ลูกชายของเขานี่มันก็เหลือเกิน แตะนิดแตะหน่อยก็พร้อมรบตั้งชูชันตลอด

ใจเย็นไนท์ นี่เพื่อนของแฟนพี่ เดี๋ยวไอ้พี่ภาสด่า

ไอ้ลูกชายเขามันช่างหัวรั้นเหลือเกิน พยายามสั่งสอนแต่มันไม่ยอมเชื่อฟัง หัวดื้อหัวรั้น และตอนนี้ก็กำลังหัวโด่ แล้วแม่คุณใส่ชุดอะไรเนี่ย แนบเนื้ออะไรขนาดนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละ ในเมื่อเป็นชุดอยู่บ้าน

ผิวเนียน ๆ ไหล่ขาว ๆ ของเธอกระแทกตาเขาจนเจ็บ      ลมหายใจของเชฟหนุ่มกระตุกกว่าเดิมเมื่อร่างกายส่วนล่างโดนทับอย่างหนักหน่วง คงเพราะตอนนี้เธอหลับสนิท เลยทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงบนตักเขา

[1] ตุย ภาษาสแลง มีความหมายว่า ตาย

ไอ้เชี่ย! มึงอย่าหื่นได้ไหม ไหนบอกไม่ใช่สเปกไง

สเปกกับความอยากมันแยกกันได้ที่ไหน แม่งตอนอยากมันก็แข็งหมดแหละ

อย่าทำเป็นเล่น คนนี้เพื่อนของเบล เมียเฮียภาส ถ้ามึง      ไม่อยากซวย อีกอย่างดูแล้วดื้อเอาเรื่อง มึงโดนจับไม่ปล่อยแน่

แค่สนุกกันขำ ๆ ไหมวะ

เธอจะขำกับมึงไหม

ก็ดูน่าจะขำด้วยอยู่นะ ไม่งั้นจะกอดกูกลมเหรอวะ

อย่าหาเหาใส่หัว กูเตือนมึงแล้ว

เออ ๆ แม่งอย่างขาว อย่างหอม แล้วที่แนบทั้งข้างบนข้างล่างอยู่เนี่ยอย่างนุ่ม

หลังจากเถียงกับตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ณัฐดนัยต้องรีบวางคนตัวเล็กแต่นุ่มนิ่มอิ่มฟูลงบนโซฟาตัวใหญ่ มองใบหน้างามที่หลับสนิทแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ คราบน้ำตาทิ้งรอยบนแก้มนุ่มยังมองเห็นชัด

อืม! ยิ่งพอเห็นเธอเต็มตาในระยะใกล้ ๆ แบบนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอสวย ริมฝีปากอิ่มทำให้เขาต้องเผลอกลืนน้ำลาย สองเต้างามล้นออกมาจากชุดนอนเห็นเนินเกือบครึ่งเต้า

“อือ” หญิงสาวพลิกตัวนอนตะแคงอย่างเคยตัว ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้คนตัวเล็กนอนคุดคู้ เชฟหนุ่มถอนหายใจแรง จากนั้นก็ช้อนร่างเพรียวบางขึ้นแนบอก จะให้เธอนอนตรงโซฟาก็ใช่ที่

ความผิดมาจากเจ้าแมวตัวดีของเขานั่นแหละที่แกล้งเธอจนร้องไห้ ส่วนไอ้ตัวการกลับนอนหลับไม่รู้เรื่อง เชฟหนุ่มหันมองแมวตัวอ้วนของตัวเองถอนหายใจอย่างเหนื่อยระอา ก่อนจะพาคน     ตัวเล็กไปยังห้องนอน

ห้องนอนของนางร้ายคนสวยตกแต่งด้วยสีม่วงผสมสีชมพูและสีดำ รูปผีเสื้อขนาดใหญ่ติดผนังห้องนอน สวยและน่าค้นหาเหมือนกับตัวเธอ เสียดายถ้าเธอไม่ใช่ดารา เขาอาจจะอยากทำความรู้จัก แต่เพราะเธอเป็นดาราเนี่ยแหละ

‘เต้นกินรำกิน ปล่อยเนื้อปล่อยตัว’

แค่คิดถึงคำพูดของมารดา เขาก็ต้องถอนหายใจออกมาเบา อย่าสร้างปัญหาคือดีที่สุด  

บทที่ 3 ผู้ชายทำอาหารได้คือนิพพาน 

ณัฐดนัยวางเธอลงบนเตียงนุ่ม เขาดึงกระโปรงที่ร่นขึ้นถึงโคนขาลง หลับลึกขนาดนี้ หรือว่าต้องการอ่อยเขา ถ้าเธอต้องการอ่อยเขาถือว่าทำสำเร็จ เธอทำให้เขาอยากได้ แต่ก็นั่นแหละ แค่อยากได้

แค่อยากได้ ยังไงก็ต้องตัดใจ

เชฟหนุ่มเดินออกมาจัดการกับเจ้างูตัวที่ลูกสาวเขาคาบมาตายคาห้องนางร้ายคนสวย เขานำเจ้างูตัวน้อยใส่ถุงดำ อุ้มแมว    ตัวอ้วนกลับมาห้องของตัวเอง ไม่รู้ว่าเจ้าแมวอ้วนปีนข้ามไปห้องของเธอได้อย่างไร คิดว่าน่าจะเป็นตอนที่แม่บ้านทำความสะอาดแล้วเผลอเปิดประตูระเบียงนั่นแหละ