บทที่ 6

พิชาญาคิดว่าเจ้าแมวอ้วนแอบมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ ไม่อยากแย่งผู้ชายกับแมวหรอกนะ แต่ช่วยไม่ได้ ผู้ชายตรงหน้างานดีเหลือเกิน

“ไปครับ” เขาแตะศอกเธอเบา ๆ ให้เดินไปยังห้องครัว ห้องของเชฟไนท์น่าจะใหญ่กว่าห้องของเธอเกือบเท่าตัว และห้องที่ใหญ่ที่สุดน่าจะเป็นห้องครัว

เขาขยับเก้าอี้ให้เธอนั่ง...‘แก ผู้ชายขยับเก้าอี้ให้’ ขอแอบส่งข้อความไปให้เพื่อนอิจฉาเล่นในไลน์กลุ่ม แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจตอบข้อความเธอเลยสักคน

“ผมทำซุปสาหร่ายง่าย ๆ กับข้าวปลาย่าง ส่วนอันนี้เนื้อหมูคุโรบุตะย่างจิ้มแจ่วครับ” เขานำเสนอเมนูเช้านี้ ผู้ชายทำกับข้าวเป็นคือนิพพานอย่างที่ทีเจพูดจริง

หล่อมากพ่อ ดีมากแม่ อยากได้มากย่า

“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมสิต้องขอโทษแทนสลิดด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” พิชาญากังวลใจกับดวงตาบวมของเธอ      ไม่น้อย เธอยังไม่มีเวลาส่องกระจกเลย ไม่รู้ว่าตาเป็นยังไงแล้วบ้าง หากขอเข้าห้องน้ำจะน่าเกลียดไหม

“กินเลยไหมครับ ผมหิวแล้ว” หลังจากเธอไม่ยอมลงมือกินสักที จนเชฟหนุ่มทนไม่ไหวต้องชวนเริ่มกิน

“งูตัวเมื่อวานผมเอาไปทิ้งแล้วนะครับ”

“ค่ะ อร่อยจังเลยนะคะคุณไนท์ อาหารคาวคุณก็ทำอร่อย ไม่แพ้ขนมหวานเลย” พิชาญาพูดจากใจจริง เธอทำอาหารเป็น แต่ถามว่าจะอร่อยน่ากินเท่าเขาไหม คงไม่เท่าหรอก

“ขอบคุณครับ” เชฟหนุ่มยิ้มรับ เขาทำท่าจะพูดอะไร      สักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูด จนพิชาญาทนไม่ไหวจึงถามขึ้น

“เชฟมีอะไรจะพูดหรือเปล่าคะ”

“คือ...คือที่เรานัดกันไว้เย็นนี้ พอดีผมติดธุระ ขอเลื่อนไปก่อนได้ไหมครับ”

อ๋อ...แบบนี้สินะถึงทำมื้อนี้ให้เธอกิน พิชาญาในใจห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยิ้มออกมาพร้อมทั้งบอกว่า...

“ไม่เป็นไรค่ะ” ...แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม...เธอได้แต่แอบน้อยใจอยู่ในอก อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้ แต่ไม่เป็นไร ได้กินมื้อเช้า...เอ่อ เช้าที่เลยสายไปจนจะเที่ยงอยู่แล้ว

“ไว้โอกาสหน้านะครับ รับรองผมทำอาหารเด็ดให้คุณแน่นอน”

“ไม่กินข้าวได้ไหม...” อยากกินเชฟ...

“อะไรนะครับ”

“เปล่าค่ะเปล่า พิซซี่กินแป้งเยอะไม่ได้ ข้าวนี้กินไม่หมดได้ไหมคะ” เธอเลี่ยงถามเกี่ยวกับข้าวในจานแทน ถอนหายใจอย่าง   โล่งอก กลัวเขาจะตื่นกลัวเธอเสียก่อน

“ไม่ต้องกินหมดก็ได้ครับ กินให้อิ่มก็พอ” เขาเองก็ตักข้าวให้เธอเยอะเกินไป น่าจะรู้ว่าเธอเป็นนักแสดง กินเท่าแมวดมเท่านั้น แบบนี้ไง เขาถึงไม่ค่อยชอบดารานางแบบ พวกเธอห่วงสวยเกินไป เขาเป็นเชฟ การได้ทำอาหารอร่อย ๆ ให้แฟนกินคือความสุขของเขา

แต่ก็นั่นแหละ รูปร่างของพวกเธอมีมูลค่า อาหารอร่อยแทบเป็นสิ่งต้องห้ามอยู่แล้ว

นางร้ายคนสวยกลับห้องมาด้วยจิตใจห่อเหี่ยว ชุดที่เตรียมไว้คืนนี้คงเป็นหมันสินะ

พิชาญากดรับสายช่างแต่งหน้ามือหนึ่งคนสนิท

“ว่าไงเจ้”

“งานเดินแบบวันนี้ เขาอยากได้แกจริง ๆ ไปให้หน่อยไม่ได้เหรอ เดินชุดเดียว ทีเจมันก็เดิน”

น้ำเสียงกึ่งขอร้องทำให้พิชาญาถอนหายใจเบา ๆ ตอนแรกเธอปฏิเสธไปแล้ว เพราะวันนี้มีนัดดินเนอร์กับผู้ชายข้างห้อง ไหน ๆ ตอนนี้ก็ว่างแล้วจึงเอ่ยรับ

“ก็ได้ค่ะเจ้ ต้องไปถึงงานกี่โมง”

“หกโมงนะ”

“โอเคค่ะ” พิชาญาดูเวลาตอนนี้ น่าจะเหลืออีกหลายชั่วโมง ประคบตาอีกหน่อยน่าจะดีขึ้น

หญิงสาวมาเดินแบบฟินนาเล่พร้อมกับนางเอกหน้าหวาน อีกคน ซึ่งตอนแรกนางเอกคนดังกล่าวต้องเดินพร้อมกับเจ้าของ   แบรนด์ เมื่อเจ้าของแบรนด์รู้ว่าเธอยอมมาเดินแบบให้ จึงปรับ   การเดินเป็นแบบสองคน และสุดท้ายเดินกลับมาโพสท่าตรงกลางเวทีแบบสามคน

นางร้ายสายฝอยิ้มได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อภาพผู้ชมตรงหน้าเธอคือใครบางคน เขาที่บอกว่าติดธุระ เขาที่บอกว่าไม่ว่าง แต่ตอนนี้กำลังนั่งข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ผู้หญิงที่เข้าไปในห้องครัวที่คาเฟของเขาได้

คนพิเศษสินะ...