-15- ค่ายอาสา 1

 "ทำไมข้าวหอมยังไม่มาอีกอ่ะ" ปลายฟ้าหันมองซ้ายขวาหาเพื่อนที่ยังไม่มาเสียทีทั้งที่อีกสิบนาทีเครื่องก็จะออกแล้ว ยี่หวากดโทรหาแต่อีกคนก็ไม่รับสายจนนึกกังวล หรือว่าจะไม่สบายนะ 

สงสัยได้ไม่นานคนตัวเล็กก็วิ่งหอบกระเป๋าพะรุงพะรังเข้ามา ผมสลวยชี้ฟูเหมือนคนที่ตื่นสายแล้วรีบออกมาจากบ้านไม่มีผิด ไม่นานนักรามิลก็เดินมาแล้วขำเอ็นดู เพราะต้องแยกกันมาเพื่อไม่ให้ใครสงสัยเขาก็เลยปล่อยให้เธอวิ่งมาก่อน 

 "ฝีมือมึงใช่ไหมเนี่ย" เสียงกระซิบของคิมหันต์ดังข้างหูเขา รามิลยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพยักหน้า แค่เมื่อเช้ายังรู้สึกว่ามีเวลาอยู่ก็เลยรังแกคนตัวเล็กนานไปหน่อย กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็แทบจะถึงเวลาเครื่องออกแล้ว

 "มิลคะ มาแล้วหรอ?" เพื่อนสาวคู่ขาเดินเข้ามาพร้อมน้องสาวอย่างนะโมแล้วคล้องแขนเขา รามิลเห็นสายตาไม่พอใจของข้าวหอมส่งมาก็เลยดึงแขนออก รุ่นพี่คนสวยมองมาที่เธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ตัดสินใจดึงเพื่อนไปรวมกับเพื่อนปีเดียวกัน 

 ธีธัชเดินแจกตั๋วแล้วยื่นให้รุ่นน้องตามลำดับ ถึงตัวข้าวหอมก่อนจะยื่นตั๋วที่เขาล็อคที่เอาไว้แล้วยิ้มให้เธอ คนตัวเล็กรับมันมาแบบไม่ได้พูดคุยอะไรมากเพราะไม่อยากได้รับสายตาดุจากรามิลอีก 

เดินขึ้นเครื่องไปอย่างงุนงงเพราะเธอไม่เคยได้ขึ้นมาก่อน เพื่อนดูลำดับที่นั่งให้ก่อนจะชี้ให้เธอดู กลายเป็นว่าสามสาวได้นั่งด้วยกันหมดมีแค่เธอที่ถูกแยกออกมา

 "บังเอิญจังเลย" ธีธัชนั่งลงเบาะข้างเธอด้วยรอยยิ้ม ข้าวหอมพยักหน้าตอบรับก่อนจะนิ่งไปตอนเห็นรามิลเดินมายืนใกล้ๆ อย่าบอกนะว่าจะนั่งตรงนี้อ่ะ ไม่หรอกมั้ง

 "ขอบังเอิญด้วยคนสิ" เสียงแข็งขนาดนี้แค่ได้ยินก็เกร็งไปหมดทั้งตัวแล้ว รามิลยื่นตัวให้พี่รหัสของคนตัวเล็กดูว่าอีกคนกำลังนั่งที่ของเขาอยู่ 

ธีธัชขยับออกมานั่งริมทางเดินทั้งยิ้มกลบเกลื่อนก่อนรามิลจะเข้าไปนั่งแล้วมองแบบไม่สบอารมณ์ ก็บอกแล้วว่ามันสนใจคนของเขา มันชอบจนเก็บอาการไม่อยู่แล้วเนี่ย

 มือบางที่กำแน่นกับลมหายใจที่พรูออกทำให้เขาหันไปมอง เข็มขัดถูกดึงมาคาดที่เอวบางแล้วปรับให้พอดี มองไปรอบๆแล้วเอื้อมจับมือเธอเอาไว้แน่น มือที่ชื้นเหงื่อก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าคนตัวเล็กอาจจะแพนิคการขึ้นเครื่องเพราะไม่เคยขึ้นมาก่อน

 ยามเครื่องเริ่มเคลื่อนตัวมือบางก็ยิ่งกำแน่น หันไปมองธีธัชที่ดึงหมวกฮู้ดให้ปิดใบหน้าหลับไปแล้ว จับเชยคางมลของคนขี้กลัวขึ้นมาประกบจูบแล้วผละออกในตอนที่เครื่องขึ้นจนนิ่งแล้ว

 "ทำอะไรของพี่เนี่ย" ข้าวหอมเลิ่กลั่กมองดูว่ามีใครสนใจเธอบ้างหรือเปล่า ถึงยังนั้นเธอก็ยังพลาดสายตาของคู่สองสาวพี่น้องที่มองจ้องตั้งแต่รามิลเดินมานั่งกับเธอแล้ว ทุกการกระทำของคนสองคนมันเห็นชัดในสายตา แล้วอย่าหวังว่าจะปล่อยให้มีความสุขกันเลย

 "อ้าว ไอข้าวยังไม่ตื่นเลย" นิรินยืนมองเพื่อนที่ยังหลับสนิทซบไหล่รามิลอยู่

 "ข้าวหอมคงเพลีย พวกเราไปกันก่อนเลย เดี๋ยวพี่ปลุกให้" กลุ่มเพื่อนเธอพากันพยักหน้าแล้วยิ้มก่อนเดินออกไป รามิลมองค้อนธีธัชที่เหมือนจะยืนรออยู่จนอีกคนสะดุ้งแล้วพยักหน้ารับรู้ว่าเขาคงไม่พอใจที่ให้มายืนอยู่ตรงนี้สักเท่าไหร่ เพราะรามิลเป็นรุ่นพี่ก็เลยต้องเกรงใจหน่อย

 สะกิดคนตัวเล็กให้ลืมตาตื่น ส่งมือไปลูบแก้มเนียนของคนทำหน้ามุ่ย เหมือนว่าเธอจะยังนอนไม่อิ่มเพราะใช้เวลาบินไม่นาน ผิดที่เขารังแกเธอแต่เช้าสินะ ดูจากกำปั้นที่ทุบอกเขาตอนนี้ก็รู้ว่าเธอคงโทษว่าเหตุผลที่เธอง่วงขนาดนี้มันเป็นเพราะเขาเหมือนกัน

 รามิลคว้ากระเป๋าจากมือบางมายกให้จังหวะเดียวกับที่ทิวเขาคว้ากระเป๋าของปลายฟ้ามาพอดี ทุกคนมองอย่างงุนงงจนทิวเขาต้องตัดสินใจคว้าของนิรินมาถือให้ด้วย 

บรรยากาศระหว่างสามคนนี้มันแปลกมากแต่เธอไม่รู้ว่าคืออะไร มองรามิลที่ออกแรงกระตุกกระเป๋าเธออีกรอบแล้วปล่อยมือให้ นิรินคว้าแขนทิวเขาเดินคุยออกไปทิ้งให้ปลายฟ้ายืนเงียบอยู่ตรงนั้น คนตัวเล็กคว้ามือเพื่อนมาจับแล้วยิ้มให้ ดูยังไงก็แปลกมากจริงๆนั่นแหละ

 "ข้าวไม่จับมือยี่บ้างอ่ะ" มองเพื่อนอีกคนแล้วขำออกมาก่อนจะแบมือให้ ยี่หวาจับทันทีแล้วพากันเดินแกว่งมือไป รอยยิ้มที่มีความสุขขนาดนั้นทำเอารามิลยืนมองนิ่ง เวลาอยู่ด้วยกันกับเพื่อน เธอดูน่ารักมาก หรือความเป็นจริงแล้วน่ารักตลอดเวลาก็ไม่รู้

 "ยืนยิ้มเป็นคนบ้าแล้วเพื่อนมึงอ่ะ" ริวพูดกับคิมหันต์แล้วพยักหน้าให้กันอย่างเห็นด้วย

 รถกระบะจอดเรียงรอรับกลุ่มนักศึกษาที่มาค่าย กระเป๋าถูกเอาไปวางไว้ด้านในรถเพื่อป้องกันไม่ให้เปียกหากบังเอิญฝนตกลงมาระหว่างเดินทาง รามิลกับริวขึ้นรถคันเดียวกันก้าวขึ้นไปก่อน 

ริวหันมาทำท่าส่งมือรับนิรินทั้งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่เธอไม่ยอมจับมือเขาก็เลยให้รามิลทำหน้าที่แทน ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะจับมือเขาขึ้นรถต่อเพื่อนหญิงสาวรุ่นพี่ก็มาจับมือรามิลไว้แล้วขึ้นไปก่อนฃ

 "พี่มิ้นท์อยู่อีกคันไม่ใช่หรอคะ" นิรินถามขึ้นมาเสียงแข็ง ดูก็รู้ว่าเอาแต่คอยตามติดรามิลไม่ห่าง อีกคนไม่ควรแม้แต่จะมาอยู่ที่แบบนี้ด้วยซ้ำ

 "ก็พี่อยากนั่งคันนี้" พูดหน้าตาเฉยแล้วยืนติดรามิลแจ

 ข้าวหอมก้มหน้าลงแล้วมองหาที่นั่งคันอื่นเพราะไม่อยากอึดอัด รามิลกระโดดลงมาจากรถหมุนตัวเธอให้หันมาหาแล้วยกเอวบางให้เธอนั่งลงบนท้ายกระบะเรียกเสียงฮือฮาจากทุกคน พยักเพยิดหน้าให้คนตัวเล็กลุกขึ้นไปยืนด้านในก่อนที่เขาจะปิดกระบะแล้วขึ้นตามไป

 ดันให้คนตัวเล็กจับหลังคารถไว้แล้วหันหน้ารับลม แขนแกร่งพาดจากด้านหลังกั้นไว้กันไม่ให้เธอเซไปมา ข้าวหอมก้มมองแขนที่เหมือนกับโอบเอวแล้วออกแรงรั้งไว้นามที่รถโยกรุนแรงขึ้นมา 

การกระทำที่มีผลกับหัวใจไม่ว่าใครที่อยู่จุดที่เธออยู่ตอนนี้คงตกหลุมรักเขากันหมด ไม่แปลกเลยที่จะมีแต่คนชอบ

 นิรินใช้ข้อศอกสะกิดเพื่อนแล้วยิ้มใส่ ดูก็รู้ว่าคงกำลังแซวเรื่องมือรามิลที่กอดรอบเอวเธออยู่ ดูไปดูมารามิลก็ไม่ได้เก็บให้มันเป็นความลับมากนักแต่ก็ไม่มีความชัดเจนอยู่ดี 

เกิดอยากเล่าให้เพื่อนฟังเธอเองก็ไม่รู้ว่าควรบอกเพื่อนว่าอยู่ในสถานะไหนกับเขา จะบอกไปว่าเธอขายตัวให้เขาเพื่อเอาเงินรักษาแม่แบบนั้นอ่ะหรอ

 บรรยากาศเขียวขจีบนดอยสูงทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมา ที่ัพักถูกแยกให้ชายหญิงอยู่คนละหลัง สี่สาวนั่งเอาของออกจากกระเป๋าแล้วมองดูสาวสวยสองพี่น้องที่โวยวายไม่หยุด

 "ก็ถ้าคิดว่านอนไม่ได้ พี่ก็ไม่น่ามานะคะ" ข้าวหอมพูดขึ้นมาเพราะความรำคาญ ทั้งที่ไม่มีใครบังคับให้มาแท้ๆ ทำเสียบรรยากาศไปหมด

 "ไม่ให้พี่มา เพราะเธอจะได้หาทางจับรามิลได้สะดวกงั้นสิ"

 "ไอข้าวมันไม่ต้องออกแรงจับหรอกค่ะพี่มิ้นท์ แค่มันอยู่เฉยๆพี่รามิลก็ตามแจแล้วไม่เห็นหรอ" นิรินตอกกลับไปแทนเพื่อน ก็บอกแล้วว่าเพื่อนเธอมีแค่เธอเท่านั้นที่หาเรื่องได้ คนอื่นอย่าหวังมายุ่ง

 "นิสัยเหมือนกัน ไม่แปลกที่จะเป็นเพื่อนกันได้"

 "พี่ก็ศีลเสมอกับพี่สาวดีนะคะพี่นะโม ไม่แปลกที่เป็นพี่น้องกัน"ข้าวหอมก้มจัดของในกระเป๋าต่อไม่ได้สนใจเสียงโวยวาย ยักคิ้วกับนิรินอย่างชอบใจ

 "คิดว่ามิลจะสนใจเธอหรอ หลงตัวเองไปรึเปล่า" เสียงซุบซิบนินทาเห็นด้วยกับสิ่งที่อีกคนพูดดังมาจนน่ารำคาญ ลุกขึ้นแล้วเดินหาหารุ่นพี่ที่เอาแต่เดินหนีเธอจนชิดกำแพง

 "ข้าวจะหลงตัวเองมันก็ไม่แปลกนี่คะ ขนาดพี่รามิลยังหลงเลย" กระซิบข้างหูให้อีกคนหงุดหงิดเล่น ยิ้มเยาะให้จนคนตรงหน้าเธอออกไปเต็มแรงแล้วล้มลง

 "จะมากไปแล้วนะ ถึงจะเป็นรุ่นพี่ก็ไม่ยอมหรอกนะโว้ย" ยี่หวาพุ่งตรงไปก่อนนิรินจะก้าวตาม ปลายฟ้านั่งลงดูเพื่อนที่ยังล้มอยู่ที่พื้น ตรงมุมห้องยังฉุดกระชากกันเสียงดังจนรุ่นพี่ผู้ชายพากันวอ่งเข้ามาดู

 "เฮ่ย แยกๆ อย่าตีกัน" ริววิ่งไปกันให้แยกออกจากกัน คิมหันต์รวบเอวยี่หวาไว้ให้หยุด

 "ข้าวหอมเป็นอะไร ใครทำ!?" รามิลเดินมาหาคนตัวเล็กแล้วดึงให้ลุกขึ้น มองดูว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บแล้วหันไปหาคนที่เขาคิดว่าน่าจะก่อเรื่อง สภาพหญิงสาวผมฟูฟ่องวิ่งเข้ามากอดเขาจนคนตัวเล็กต้องหลบให้

 "ก็พี่มิ้นท์อ่ะหาเรื่องไอข้าว แถมยังผลักมันล้มอีก" รามิลดึงแขนคนที่กอดเขาอยู่ออกแล้วมองหน้าอย่างคาดคั้น อีกคนยังยื้อทำออดอ้อนแล้วกอดเขาอีกรอบ

 "พี่ รา มิล...." แค่เสียงข้าวหอมเรียกเขาก็รีบดันคนที่กอดเขาอยู่ออกไปให้ห่าง ก็ไม่รู้ทำไมรู้เสียวสันหลังแปลกๆ ไม่ใช่ว่ากำลังกลัวคนตัวเล็กหรอกอยู่ใช่ไหม คนอย่างรามิลจะไปกลัวใครได้ยังไง