All Chapters of เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล): Chapter 1 - Chapter 10

กิจกรรมรับน้องวันที่สองยังน่าเบื่อหน่ายอย่างเคย ข้าวหอมนั่งอยู่หลังสุดของแถว ยกมือขึ้นปิดปากหาว รอจนรุ่นพี่เดินออกมาแล้วมองไปข้างหน้า วันนี้ดูเหมือนพวกรามิลจะไม่ได้มาด้วย ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเจอหน้า"คนที่ติดทำโทษไว้เมื่อวานอ่ะ ลุกขึ้น" เสียงนะโมสั่งดังลั่น ข้าวหอมกับเพื่อนถอนหายใจแล้วดันตัวเองลุกขึ้นยืนเพราะรู้ดีว่าอีกคนหมายถึงใคร"ออกไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ""ว่าไงนะ แค่มาสายเองวิ่งสิบรอบเลยหรอ" นิรินอุทานอย่างหัวเสีย"หรือจะไม่วิ่ง ก็ได้นะ จะได้เซ็นไม่ผ่านกิจกรรมรับน้องให้"หญิงสาวยืนกอดอกมองดูคนที่เธอสั่งให้ไปวิ่งรอบสนาม เพราะได้ยินมาว่ารามิลไปเจอกับเด็กข้าวหอมนั่นเมื่อคืน แถมยังไปช่วยเหลือทั้งที่ปกติไม่ชอบยุ่งกับใคร แค่นี้ก็รู้แล้วว่ารามิลคงสนใจอีกคนเป็นพิเศษ แต่ไม่มีทางที่เธอจะยอมให้เป็นแบบนั้น"มิ้นท์ทำอะไร?""มะ มิล ไหนว่าวันนี้มีธุระกันไม่เข้ารับน้องไง" มองดูคนตัวเล็กกับเพื่อนที่วิ่งจนเหงื่อโซกเต็มใบหน้าแล้วขมวดคิ้ว"สั่งลงโทษน้องหรอ เรื่องอะไร""ก็เรื่องที่มาสายเมื่อวานไง""ให้วิ่งกี่รอบอ่ะ" ริวถามหาคำตอบเพราะดูจากท่าทีอิดโรยกับเหงื่อเต็มตัวแบบนี้น่าจะวิ่งมาสักพักแล้ว "สิบร

"พี่รามิลซื้อชุดนี้ให้แก!?" นิรินถามเพื่อนเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ มองดูรูปภาพที่เพื่อนให้ดูแล้วยังไงชุดนี้ก็ราคาเหยียบครึ่งแสนแน่นอน แต่รุ่นพี่อย่างรามิลกลับตั้งใจซื้อให้เพื่อนของเธอ จะเป็นอะไรไปได้ถ้ารุ่นพี่ตัวสูงไม่ได้กำลังสนใจข้าวหอมอยู่"อยู่ดีๆก็พาไปห้าง แล้วก็ซื้อให้เลย แถมบอกว่าจะเป็นสปอนวันประกวดดาวเดือนให้ด้วย""พี่รามิลคงเสียเงินฟรีแล้วแหละ""ทำไมอ่ะนิ?" ปลายฟ้าถามเพื่อนด้วยท่าทีสงสัย"นิรินอยู่นี่ทั้งคน สวยขนาดนี้ยังไงก็ชนะ ไอข้าวสู้ไม่ได้แน่นอน พี่รามิลเสียเงินเปล่าแน่""แกไปเอาความมั่นใจมากจากไหนเนี่ย" ยี่หวาส่ายหัวให้เพื่อนคุณหนูประจำกลุ่ม นิรินเป็นสาวสวยไฮท์แฟชั่นก็จริง แต่ข้าวหอมก็ไม่ได้ขี้ลิ้วขี้เหร่อะไร มองยังไงก็สูสี"แกว่าถ้าชั้นไปถอนตัวตอนนี้ จะดีป่ะว่ะ""มาขนาดนี้แล้ว กล้าๆหน่อยสิ" ปลายฟ้าจับไหล่เพื่อนบีบเบาๆ พวกเธอเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ทำไมจะไม่รู้ว่าข้าวหอมเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง บุคลิกภายนอกที่แสดงออกเหมือนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้าง แต่ความจริงๆแล้วเก็บมาคิดทุกอย่างแค่ไม่พูดออกมาก็เท่านั้น"แค่รู้สึกว่าถ้าไปยืนต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น ต้องกังวลมากแน่ ถ้าเกิดพลาดข

"ให้พี่ทำเถอะนะครับ รับรองว่าเราจะมีความสุขแน่" รามิลลูบแก้มเนียนแผ่วเบา กดจูบย้ำลงไปบนริมฝีปากล่อตาล่อใจเขาอีกครั้ง บดจูบอย่างเอาแต่ใจทั้งมืือข้างนึงขยำอกอิ่มอย่างรู้งาน เขาเอ็นดูท่าทีไม่รู้ประสีประสาของอีกคนที่ได้แต่นอนนิ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบรับสัมผัสเขายังไง หรือแม้แต่จูบตอบเขาไม่ได้เสียด้วยซ้ำ แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดในใจเลยสักนิด รามิลคนนี้ผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกรู้งานที่พยายามจะทำให้เขารู้สึกดีเวลามีอะไรกัน แต่กับข้าวหอมเป็นเขามากกว่าที่กำลังพยายามให้เธอรู้สึกดี ยิ่งได้เห็นทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ ยิ่งรู้สึกใจเต้นรัวเข้าไปใหญ่ปลายนิ้วเกี่ยวกางเกงชั้นในที่เป็นสิ่งเดียวที่เธอเหลือปกปิดล่างกายอยู่ให้ล่นลง ดึงออกจากเรียวขาเล็กข้างนึวแล้วิ้งมันไว้ตรงข้อเท้าอีกข้าง จูบหน้าท้องขาวแบนราบไล้มาจนถึงเนินสวยกลางหว่างขาขาเรียวพยายามเบียดปกปิดส่วนนั้นจนเขาต้องจับขาเธอให้อ้าออก กลีบกุหลาบสีชมพูสวยปรากฏให้เห็นตรงหน้า ดึงดูดให้เขาเข้าไปหาอย่างห้ามไม่ได้ลิ้นร้อนเลียวนรอบจุดกระสันจนคนตัวเล็กสะดุ้ง สลับดูดดึงให้ความเสียวเล่นงานอีกคนเป็นระยะ เสียงครางที่เล็ดรอดออกม

ฟอด! กดปลายจมูกขโมยหอมแก้มคนในอ้อมกอดไปฟอดใหญ่ คนตัวเล็กนอนอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งร่างกายเปลือยเปล่า ใช้นิ้วเกลี่ยผมที่ปกหน้าออกเพื่อให้มองเห็นความสวยของเธอชัดขึ้น ช่วงหลังมานี้รามิลแอบรอรับอีกคนที่หลังมหาวิทยาลัยอยู่บ่อยครั้ง บางวันก็พาไปทานมื้อค่ำ ไปเยี่ยมแม่เธอด้วยกัน หรือแม้แต่รับมาทำเรื่องอย่างว่าที่คอนโดข้อตกลงที่มีเพียงเขาและเธอที่รู้ยังคงถูกหยิบยื่นมาใช้ยามที่เขาต้องการให้อีกคนมาด้วยกัน เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่มีความต้องการเรื่องบนเตียงอยู่มาก ความจริงไม่ต้องพยายามมากมายเขาก็มีคนประเคนให้ถึงที่ แต่ทว่าในหัวกลับเอาแต่นึกถึงเวลาที่ได้แสดงบทรักแสนเร่าร้อนกับคนในอ้อมแขนเขาตอนนี้มากกว่าทั้งที่เซ็กในคืนนั้นมันแทบไม่มีอะไรหวือหวา แต่กลับลืมไม่ลงเสียทีส่งปลายนิ้วไล้สัมผัสเปลือกตาลงมาที่แก้มเนียนและจบที่ริมฝีปาก เปลี่ยนจากปลายนิ้วเป็นริมฝีปากของเขาประกบจูบแทนที่ แรงขยับยุกยิกก่อนดวงตากลมจะตื่นขึ้นมามองเขา เรียวคิ้วขมวดเป็นปมคงเพราะไม่พอใจที่เขารบกวนทั้งที่พึ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมง"จูบเมื่อกี้ จ่ายมาเลยหมื่นนึง" มือบางยกขึ้นมาแบตรงหน้าเขาราวกลับเด็กที่กำลังขอเงินจากผู้ใหญ่ "เก็บทุก

รามิลนั่งมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟา หลังจากเขาพาเธอเข้ามาในห้องอีกคนก็เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด กว่าจะปลอบให้ดีขึ้นได้ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ข้าวหอมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งปิดถึงเข่าของเขาที่พอจะหามาให้เธอใส่ได้ ส่วนด้านล่างใส่แค่กางเกงชั้นในเพราะอีกคนไม่มีอะไรติดตัวมาด้วยหันมองเสื้อนักศึกษาขาดวิ่นที่เขาพึ่งทิ้งมันลงถังขยะไปอย่างไม่เข้าใจนัก เทน้ำใส่แก้วยื่นให้อีกคนดื่มมันแต่เธอแค่รับแล้วจิบไปนิดหน่อยเท่านั้น เกลี่ยผมสลวยทัดหูแล้วลูบแก้มเนียนแผ่วเบา ดวงตาบวมแดงหันมามองเขานิ่ง "มีอะไรอยากเล่าไหมครับ?" คนตัวเล็กก้มหน้าหลังได้ยินคำถามของเขา จับมือบางมากอบกุมไว้แล้วไม่ได้เค้นถามอะไรออกไปอีก ขยับไปใกล้แล้วดึงเธอให้ซบลงบนไหล่กว้าง ลูบหัวไปมาให้อีกคนสบายใจขึ้นคนตัวเล็กพรั่งพรูทุกอย่างออกมาให้เขาฟังทั้งแรงสะอื้นที่กลับมาอีกครั้ง มือหนากำแน่นด้วยความโมโหกับสิ่งที่เธอต้องเจอ กระชับกอดแน่นอีกครั้งแล้วลูบแผ่นหลังปลอบประโลม ผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้ต่อให้ภายนอกพยายามเข้มแข็งขนาดไหน แต่เรื่องที่เจอมันก็หนักเดินกว่าเธอจะรับไหวรามิลเก็บกวาดบนที่นอนของเขาที่ยับยู่ยี่ราวกลับผ่านสมรภูมิอะไรมา ข้าวหอมน