-16- ค่ายอาสา2

"อันนี้อร่อยอ่ะ" ธีธัชยื่นขนมชิ้นหนึ่งให้ทันทีหลังจากข้าวหอมพูด ดูเหมือนอีกคนจะเอาส่วนของตัวเองมาแบ่งให้เธอแล้วคะยั้นคะยอให้เธอรับไปอยู่อย่างนั้น 

คนตัวเล็กรับมาด้วยความเกรงใจแล้วพูดขอบคุณไป รามิลเดินมาดึงขนมออกจากมือเธอแล้ววางคืนให้ธีธัชก่อนจะวางกล่องขนมทั้งกล่องของเขาที่ยังไม่ได้แกะให้เธอแทน

"ให้หรอ"

"ครับ" หยิบกลับมาแกะแล้ววางให้อย่างเก่า มองคนตัวเล็กที่เคี้ยวจนแก้มตุ้ยสลับกับมองธีธัชที่รอบนี้ไม่ยอมลุกออกไปจากตรงนี้เสียที มาเห็นแบบนี้ก็ได้แต่คิดว่าเขาคิดถูกแล้วที่ตามมา ไม่งั้นมันคงยุ่มย่ามกับเธอกว่านี้แน่

"แล้วพี่ไม่กินหรอ?"

"ไม่ครับ กินให้อิ่มเถอะ" ยกมือไปลูบหัวคนที่หันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงห่วงใย ไม่ได้สนใจว่าใครจะมองหรือพากันซุบซิบนินทา 

ข้าวหอมถูกเพื่อนลากออกมาตรงที่ปลอดผู้คน แล้วถูกคาดคั้นถามถึงเรื่องของเธอกับรามิลที่ดูจะเปิดเผยขึ้นทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รู้สึกลำบากใจอย่างที่คิด คงเพราะรามิลเป็นคนแสดงออกมากกว่าเธอถึงพอสบายใจอยู่บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ได้อยากบอกถึงเรื่องราวที่มันลึกซึ้งให้มากมายนัก 

"เอาเป็นว่าถ้าพร้อมจะบอก โอเคไหม" กลุ่มเพื่อนพากันทำหน้าเสียดายแต่ก็พอจะเข้าใจได้ เรื่องส่วนตัวจะไปบีบบังคับให้พูดมันก็คงไม่ถูก 

เดินตามแนวเขามากับลุงจักรคนดูแลหมู่บ้าน เสียงน้ำตกดังชัดขึ้นเรื่อยๆก่อนจะปรากฏตรงหน้า อุปกรณ์ทำฝายที่พวกผู้ชายเอามาจัดวางลงตามตามคำสั่ง 

ก้าวเดินไปอยู่ตามจุดอย่างที่แพลนเอาไว้ ลงมือสร้างฝายกันเพื่อไม่ให้เสียเวลา รามิลมองคนตัวเล็กที่ก้มๆเงยๆแล้วรีบเดินเข้าไปหา กว่าจะรู้ว่าเขามาถึงตัวก็ตอนคอเสื้อด้านหลังถูกเขาดึงขึ้น

"ใส่เสื้ออะไรเนี่ย"

"ก็เสื้อยืดไง"

"คอมันกว้าง ก้มๆเงยๆจนไอริวมันน้ำลายไหลหมดละ"

"กูได้ยินนะมึง พูดซะกูดูโรคจิตเลย แต่ขาวดีนะ"

"ไอริว" เสียงเข้มใส่เพื่อนที่ชอบกวนตามประสา ถอดเสื้อออกแล้วสวมให้เธอแทน รุ่นน้องพากันส่งเสียงเพราะได้เห็นอกแกร่งกับผิวขาวอมชมพูของรามิลหลังจากไม่มีเสื้อปกปิดไว้ คนตัวเล็กเดินมาบังเขาแล้วทำท่าจะถกเสื้อถอดออกจนเขาต้องรั้งไว้เพราะกลัวจะจับติดเสื้อตัวในออกมาด้วย

"เอากลับไปใส่เลย"

"เราอ่ะใส่ไว้ เสื้อคอกว้างขนาดนั้น"

"แล้วพี่จะโชว์ทำไม" อาการมันเป็นยังไงนะ หวงเขาอยู่หรือไง

"ผู้ชายถอดเสื้อก็ไม่เห็นแปลกนี่ ไม่ได้ให้เห็นข้างล่างสักหน่อย" พูดแหย่คนตัวเล็กให้อารมณ์ไม่ดีได้เขาก็ขำออกมา

"พี่มีเสื้ออีกตัวติดมาครับ เดี๋ยวเดินไปใส่ ไม่หวงนะ" แบบนั้นก็แล้วไป เหมือนเธอจะแสดงออกแบบนี้มาทางสีหน้าเท่าที่เขาสังเกต

หลังจากอาบน้ำอาบท่าก็มารวมกันที่ลานตามที่ลุงจักรบอก บรรยากาศฟ้าเริ่มมืดทำให้ไอเย็นเริ่มกระทบกับผิว อาหารพื้นบ้านหวานคาวถูกจัดวางเตรียมไว้ สไตล์ข้าวหม้อแกงหม้อแบบที่หมู่บ้านพอจะหามาให้ได้ เด็กตัวเล็กวิ่งมาเล่นดนตรีทำการแสดงให้ดูแทนคำขอบคุณ ก่อนเหล้าที่ชาวบ้านทำกันเองจะถูกเอามาวางให้ด้วย

"พวกคุณๆลองดื่มดูสิครับ อันนี้เรียกว่าเหล้าเหื่อ คนพื้นบ้านทำกันเองเลยนะ" ลุงจักรบอกแล้วรินใส่แก้วให้คนละนิด รามิลกับเพื่อนรับมาแล้วกระดกรวดเดียวจนหมด กลิ่นกับรสชาติแสดงออกมาจากทางสีหน้า 

"รสชาติดีนะครับเนี่ย" ริวพูดอย่างถูกใจแล้วรินมาดื่มเองอีก

"อย่าดื่มมากนะพ่อหนุ่ม เหล้านี่ดีกรีสูงมากเลยจะบอกให้ ชาวบ้านเขาดื่มกันแค่พอสนุก" พยักหน้ารับแต่ก็ยังพากันรินดื่มเพราะหยุดไม่ได้ 

รามิลมองดูคนตัวเล็กที่คุยเล่นกับเด็กอยู่อีกมุม ดูเหมือนว่าเด็กที่นี่ก็ชอบข้าวหอมมากเหมือนกัน ยกจิบเหล้าแบบไม่คิดอะไรแปปเดียวก็หมดแล้วจนต้องเติมใหม่อีกรอบ เด็กสาวตัวเล็กเรียกชื่อพี่สาวเสียงเจื้อยแจ้วแล้วเหน็บดอกไม้ทัดหูให้คนตัวเล็ก ภาพตรงหน้าไม่อาจทำให้เขาละสายตาไปมองใครได้

ดึกดื่นข้าวหอมเดินออกมาเพราะไม่สามารถนอนหลับได้ เธอเองยังคงห่วงแม่ที่นอนรักษาตัวอยู่เพราะต้องมาที่นี่หลายวัน ถึงรามิลจะอาสาจ้างพยาบาลดูแลส่วนตัวให้ แต่ก็แอบกังวลอยู่ดียามไม่ได้ดูแลด้วยตัวเอง เหลือบไปเห็นรามิลที่เดินโซซัดโซเซแล้วพิงตัวไปกับต้นไม้ อย่าบอกว่าจนป่านนี้แล้วพึ่งจะเลิกดื่มกันนะ

"ยังดื่มกันอยู่อีก" รามิลเงยมามองเจ้าของเสียงแล้วเดินไปหา คนเมาเซไปมาจนเธอต้องรีบรุดเข้าไปช่วย กลิ่นเหม็นของแอลกอฮอล์คลุ้งแตะจมูก 

"น้อง ข้าววว ห๊อมม" เสียงยานคางเรียกชื่อเธอทำให้ต้องส่ายหัว พยุงพาเดินไปทางบ้านพักอย่างระวัง แตะขนาดตัวที่ต่างกันทำให้เธอลำบาก นี่คงไม่ได้แกล้งเมาเหมือนตอนนั้นหรอกนะ ไม่งั้นแม่จะทุบให้เลย

"ทำอะไรกันอ่ะ" หันไปมองต้นเสียงก็เห็นรุ่นพี่อย่างมิ้นท์เดินกอดอกมาหา แขนแกร่งของรามิลถูกอีกคนดึงไปคล้องคอไว้แทน 

"เดี๋ยวพี่พามิลไปส่งเอง" จำใจยอมปล่อยให้อีกคนพารามิลไปแล้วมองตามจนพ้นสายตา คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง บ้านพักมีคนอยู่ตั้งเยอะนี่นา

ถึงจะบอกกับตัวเองแบบนั้นแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ ขาที่เดินกลับที่พักในตอนแรกกันเดินไปทางบ้านพักฝั่งผู้ชายอีกรอบ หยุดยืนมองดูภาพของรามิลกับรุ่นพี่สาวสวยนิ่ง

คนสองคนกำลังจูบนัวกันอย่างโหยหายอยู่ตรงต้นไม้ก่อนถึงที่พักเพียงนิด แขนแกร่งกอดเอวของเธอคนนั้นเอาไว้ แถมบดจูบกันอย่างไม่กลัวว่าใครจะมาเห็นสักนิด

ต่อให้รู้ตัวเองมากแค่ไหนว่าเธอไม่มีสิทธิ์รู้สึกเสียใจที่รามิลจะไปยุ่งกับใคร แต่ทว่ามันห้ามหัวใจไม่ให้เจ็บไม่ได้เลย หมุนหันหลังไปเจอทิวเขาที่แบกคนที่เมามากอย่างริวมาแล้วมองนิ่ง ในตาคู่สวยมันคลอน้ำตาซะจนต่อให้ทิวเขาไม่ได้พยายามสนใจก็ยังรับรู้ได้ มองตามคนตัวเล็กที่วิ่งออกไปแล้วหันกลับไปมองเพื่อนก่อนจะถอนหายใจ

"มิ้นท์ทำอะไร" คนโดนถามหยุดมือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเพื่อนเขาออก 

"เห็นว่าทำอะไรอยู่ละ"

"มันเมาแล้ว ไม่รู้เรื่องหรอกว่าทำอะไรอยู่ มิ้นท์กลับไปเหอะ"

"มิลอาจจะชอบก็ได้"

"ข้าวห๊อมมม" คนเมาเรียกชื่อคนตัวเล็กเสียงดังลั่นแล้วดึงหญิงสาวตรงหน้าเข้าไปหาจนทิวเขาต้องมาแย่ออก

"ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่รู้ มันคิดว่ามิ้นท์เป็นข้าวหอม ไม่เห็นหรอ" หญิงสาวเดินฟึดฟัดออกไปอย่างหัวเสีย ทิวเขาหันไปมองเพื่อนที่เมาจนไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้ตื่นมาก็หาทางง้อข้าวหอมเองก็แล้วกัน

รุ่งเช้าอีกวันนักศึกษาทุกคนถูกปลุกขึ้นมาตามตาราง รามิลนั่งเอามือทุบหัวตัวเองแล้วถอนหายใจ เมื่อคืนเขาแข่งดื่มกับริวมากไปหน่อย ไม่น่าเลย...ปวดหัวจะแย่

"ไงมึง แฮงค์ไหมละ" ทิวเขาเดินมาถามไอเพื่อนสองคนที่ท่าทางดูไม่ได้เอาซะเลย รามิลยังคงนั่งแบบไม่รับรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง 

"ลุงจักรให้มาตามไปทานข้าวค่ะ" เสียงจากปลายฟ้าบอกพวกเขาให้รับรู้ รามิลมองหน้าข้าวหอมแล้วยิ้มให้แต่ดูเหมือนเธอกำลังเมินเขาอยู่ ไม่พูดอะไรเธอก็เดินออกไปจากตรงนี้ รามิลมองตามแล้วขมวดคิ้วไม่เข้าใย

"งงสิมึง" พยักหน้าตอบกลับทิวเขาไป ก็งงสิ ยังไม่ทันไปทำอะไรผิดเลย

"เมื่อคืนมึงกับมิ้นท์จูบกัน ไม่สิ...แทบจะเอากันละ"

"ห๊ะ!? กูไม่เห็นรู้ตัวเลย กูจำได้แค่ลางๆว่าข้าวหอมเป็นคนประคองกูมาส่ง"

"ก่อนหน้านี้กูไม่รู้หรอกว่ามันยังไง แต่น้องมาเห็น"

"คือไงนะ"

"ข้าวหอมมาเห็นตอนมึงกับมิ้นท์จะเอากัน" แบบนี้เองสินะอีกคนถึงได้เมินเขา แต่จำไม่เห็นได้เลยว่าไปเจอกับมิ้นท์ตอนไหน แล้วทำอะไรลงไปบ้าง

ธีธัชยื่นอก้วน้ำดื่มมาให้พอดีกับที่ใครอีกคนยื่นมาให้เธอเหมือนกัน เงยขึ้นมาเห็นเป็นรามิลเธอก็เบี่ยงหน้าหนีทันที ภาพที่เขาจูบกับใครอีกคนจนแทบจะสิงร่างกันมันยังชัดอยู่ในหัว ไม่รู้หรอกว่ามีสิทธิ์ฌกรธแบบนี้ไหม แต่ว่าก็จะโกรธอ่ะ

"ขอบคุณนะคะพี่ธี" รับน้ำของธีธัชมาแบบไม่ได้สนใจรามิลเลยสักนิด ท่าทีแบบนี้ทำให้เขาหงุดหงิดมากอยู่เหมือนกัน

ยืนแบ่งกลุ่มทำงานกันให้ชัดเจน รามิลพยายามจะไปอยู่ที่เดียวกับคนตัวเล็ก แต่เหมือนเธอจะหาจังหวะแล้วหนีเจาไปอยู่กับอีกกลุ่ม ซึ่งกลุ่มนั้นก็มีธีธัชอยู่ด้วย

แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ เอาไว้รอให้ทุกอย่างจบแล้วเจาคงต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องสักหน่่อย

"ทำได้ป่ะเนี่ยนิ" ข้าวหอมถามเพื่อนคุณหนูแล้วส่ายหัว เอายบอกให้อีกคนจับบันไดแล้วเธอจะปีนขึ้นไปเอง

"ทำได้หรอข้าว พี่ปีนเองดีกว่า"

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ธี พี่ไปปีนตรงนั้นเถอะ มีที่ต้องซ่อมอีกเยอะแยะ" ธีธัชทำตามที่เธอบอกถึงจะอดเป็นห่วงไม่ได้ นิรินนับบันไดให้เพื่อนมั่นใจว่าจะไม่ตกลงมา

"พี่มิ้นท์ระวัง" เสียงนะโมดังแค่เพียงเสี้ยววิร่างของใครบางคนก็ชนนิรินจนล้มลงไปด้วยกัน 

บันไดที่ถูกปล่อยมือกะทันโคลงเคลงแต่ข้าวหอมรั้งตัวไว้ได้ทัน หลับตาสบายใจได้ไม่นานก็รู้สึกถึงแรงแตะที่บันไดจนเสียหลักอีกรอบ และครั่งนี้เหมือนจะไม่โชคดีเหมือนเดิม

"ไอข้าว!!" คนตัวเล็กกระแทกลงที่พื้นเต็มแรง นิรินวิ่งเข้าไปดูเพื่อนที่ร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ มือบางแตะลงบนหยดเลือดที่หน้าผากมลของข้าวหอม

"ข้าวหอมเป็นไงบ้าง!?" ธีธัชนั่งลงถามอย่างตกใจ

"พี่ตั้งใจอ่ะ ต้องทำขนาดนี้เลยหรอว่ะ!" นิรินเริ่มจะอดไม่ไหวกับพี่น้องสองคนนี้เข้าไปทุกที 

รามิลเดินมาเพราะได้ยินเสียงวุ่นวาย แหวกกลุ่มรุ่นน้องเข้าไปก่อนจะเห็นคนตัวเล็กนั่งหน้าเหยเกอยู่ที่พื้น แถมหัวยังแตกอีก

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!"

"เพื่อนพี่นั่นแหละพี่รามิล"

"มิ้นท์เปล่านะ"

"พี่ตั้งใจมาชนนิให้ล้มทั้งที่นิจับบันไดให้ข้าวอยู่ แถมพอมันตั้งตัวได้พี่นะโมก็ยังมาเตะขาบันไดอีก ไม่ตั้งใจตรงไหนว่ะ!"

"นิใจเย็น" ปลายฟ้าวิ่งเข้ามาปรามเพื่อน

"ไม่เห็นต้องใจเย็นกับคนแบบนี้เลย หลายรอบละ"

"ยี่อย่าโมโหอีกคนสิ"

"พี่รามิลขาา" คนตัวเล็กที่นั่งกำมือตัวเองมานานด้วยความโกรธจู่ๆก็พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนขึ้นมา รามิลรีบนั่งลงไปหาปลายนิ้วเกลี่ยดูเลือดที่แผลบนหน้าผาก

"เจ็บไหมครับ?"

"เจ็บค่ะ เจ็บมาก" ใบหน้าน่ารักแนบลงที่อกแกร่งของรามิล อีกคนช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มก่อนแขนจะถูกใครบางคนจับเอาไว้

"ปล่อยเรามิ้นท์"

"มิลไม่เห็นต้องอุ้มเองเลย คนเยอะแยะ"

"บอกให้ปล่อยไง" ไม่พูดเปล่าแต่ยังสะบัดให้คนที่เกาะแขนไว้ออกไปให้ห่าง ทุกคนมองตามไปก่อนจะเห็นใบหน้าน่ารักโผล่มา คนตัวเล็กยักคิ้วแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะส่งมาให้คนที่กำลังมองเธออย่างไม่พอใจ

"แสบชิบหายเลย" ริวพูดแล้วขำออกมา

"ก็คงเจ็บจริงแหละ แต่อยากเอาคืนสักหน่อย" ทิวเขาก็ยิ้มแล้วส่ายหัวด้วยอีกคน ก็นึกว่าจะไม่สู้กลับซะแล้ว