เมียวิศวะ (เด็กเลี้ยงพี่รามิล)

"รอด้วย!" หญิงสาวตัวเล็กในชุดนักศึกษาที่พึ่งวิ่งลงมาจากรถเมล์ตะโกนเรียกเพื่อนดังลั่น สามสาวหันมายิ้มให้เพื่อนจอมแก่นที่วิ่งเอาเป็นเอาตายเพื่ิอให้มาถึงพวกเธอให้ไวที่สุด

"ไม่ต้องวิ่งก็ได้ เดี๋ยวก็ล้ม" ปลายฟ้าเอ่ยบอกเพื่อนที่กำลังเหนื่อยหอบ 

"สภาพแกหรอข้าวหอม ผมเพล่าพะรุงพะรังไปหมด" นิรินพูดทั้งจับผมที่ชี้ฟูของเพื่อนไปด้วย ดูก็รู้ว่าคงนั่งโต้ลมริมหน้าต่างรถเมล์มาแน่

"ใครจะมีเวลามานั่งแต่งหน้าแต่งตัวอย่างแกละ แม่คุณหนูไฮโซ"

"พอเลย ตีกันแต่เช้าเลยเนี่ย" ยี่หวาปรามเพื่อนสองคนแล้วส่ายหัว ไม่เคยเลยที่จะไม่ทะเลาะกัน พูดกันทีไรเป็นได้เถียงกันทุกที

ปลายฟ้ากอดแขนข้าวหอมเดินไปแล้วคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปด้วย จังหวะข้ามถนนหน้าตึกไม่ทันได้ระวัง กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนรถคันหรูแล่นมาเกือบถึงตัว ข้าวหอมดึงเพื่อนตัวเล็กด้วยความตกใจจนปลายฟ้าล้มลงที่พื้นเต็มแรงแล้วเธอก็ล้มลงตาม

"พวกแกเป็นไงมั่ง" ยี่หวานั่งลงสำรวจร่างกายเพื่อนสองคนให้แน่ใจ ปลายฟ้าไม่มีแผลอะไรแต่เหมือนข้าวหอมจะมีแผลถลอกตรงหัวเข่าเพราะแรงกระแทก

"เจ็บป่ะ?"

"ลองมาล้มเองไหมละนิ ถามมาได้"

"อ้าว ไอข้าว....."

"ขอโทษนะครับ" รามิลนักศึกษาปีสามลูกชายคนเดียวของผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยเดินลงมาเรียกสายตาหญิงสาวให้หันไปมอง เพราะหน้าตาหล่อ แถมบ้านยังรวย ก็เลยเป็นที่หมายปองของรุ่นพี่รุ่นน้องเต็มไปหมด

"ขับยังไง ไม่รู้จักมองทาง ไม่เห็นคนหรอ!" 

"ไอข้าว ใจเย็นๆ" ยี่หวารวบตัวเพื่อนเอาไว้ เอะอะก็จะบวกอย่างเดียว ไม่รู้จักดูขนาดตัวบ้างเลย 

"ไงว่ะไอมิล น้องปีหนึ่งมาวันแรก มึงก็ขับรถชนเลยหรอ"เป็นทิวเขาที่เดินเข้ามาพร้อมกับคิมหันต์และริว คนตัวสูงเลิ่กคิ้วให้เพื่อนไป ดูเหมือนว่าวันนี้คงเป็นวันซวยของเขาละมั้ง

"เป็นอะไรไหมครับ? พี่ช่วยไหม" ริวส่งมือมาช่วยปลายฟ้าที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น แต่โดนข้าวหอมปัดออกเต็มแรง คนตัวเล็กพยุงเพื่อนให้ลุกขึ้นมาเองแล้วมองหน้าพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์

"รุ่นพี่คณะไหนว่ะ อย่างหล่อเลยแก"

"เก็บนอบ้างก็ได้นะนิริน"

"ปีหนึ่งวิศวะใช่ไหม?" คิมหันต์ถามขึ้น เป็นนิรินที่พยักหน้าตอบก่อนคนอื่น

"พวกพี่อยู่ปีสามวิศวะเหมือนกัน"

"รุ่นพี่เราหรอว่ะ ไอข้าวเลิกหาเรื่องเหอะ" ยี่หวาลูบแผ่นหลังบางให้ใจเย็นลง ขืนมีเรื่องกับพวกรุ่นพี่ ชีวิตไม่สงบสุขแน่

"สรุปไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม? วันหลังก็เดินระวังกันหน่อยสิ"

"พี่ขับรถไม่ดูทาง แถมความเร็วก็น่าจะเกินกำหนดที่ให้ขับในมหาวิทยาลัย ยังจะมาหาว่าพวกเราเดินไม่ดูทางอีก ไม่รู้กฏของมอรึไง"

"แหม่ ไอมิลมันจะไม่รู้ได้ยัง มันเป็นลูกผู้อำนวยการนะ" ยืนอึ้งไปพักใหญ่ก่อนปลายฟ้าจะรีบหาทางเลี่ยงไม่ให้เพื่อนไปต่อล้อต่อเถียงอีก รามิลมองนามคนตัวเล็กที่ถูกเพื่อนดึงให้เดินตามไปด้วยรอยยิ้ม ....น่าสนใจ

@อาคารหน้าตึกคณะ

"วิ่งหน่อย เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก"

"ก็โดนอยู่แล้วป่ะยี่ นี่เลยเวลามาสิบนาทีละ" ข้าวหอมพูดแล้วส่ายหัว พวกเธอออกมาช้าเพราะรอนิรินทำงานส่งอาจารย์อยู่ ดูจากเวลายังไงก็คงโดนทำโทษที่เข้ารับน้องสาย ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีบให้ได้อะไร

เดินมาถึงจุดรับน้องก็เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันนั่งอยู่อย่าฝเป็นระเบียบ มองรุ่นพี่ที่ยืนคุมอยู่แล้วรอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะโดนทำโทษแบบไหนอีกเนี่ย 

ยังไม่ทันจะได้ก้าวเดินเข้าไปกลุ่มคนที่เดินเข้ามาใหม่ก็ทำให้รอบกลืนน้ำลายเข้าไปใหญ่ พวกรุ่นพี่ที่เธอมีเรื่องด้วยเมื่อเช้า อย่าบอกนะว่าจะมาคุมรับน้องด้วยอ่ะ...

"สี่คนตรงนั้น จะให้เพื่อนรออีกนานไหมครับ" นั่นไงโดนเข้าให้แล้ว รามิลตะโกนมาเสียงดังลั่นจนทุกคนหันมามองกลุ่มเธอกันทั้งแถบ ข้าวหอมเดินนำเข้าไปก่อน เป็นรุ่นพี่ผู้หญิงปีสามอย่างมิ้นท์ที่เดินเข้ามาถึงตัวพวกเธอพร้อมกับน้องสาวของคนตรงหน้าดาวคณะปีก่อนอย่างนะโม

"ทำไมมาสายขนาดนี้" นะโมถามเธอเสียงนิ่ง ป้ายชื่อที่คอของข้าวหอมกำลังล็อคเป้าให้เธอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่หลายคนพูดถึงกันว่ารามิลมีเรื่องด้วยเมื่อเช้า

"พวกเราติดทำงานส่งค่ะ"

"แต่เพื่อนมากันหมดแล้ว มัวทำอะไร โง่กันหรอไงถึงช้านัก" ข้าวหอมกำมือแน่นด้วยความโมโห อีกคนกล้าดียังไงใช้คำพูดรุนแรงกับปลายฟ้าแบบนี้ ทั้งที่ก็เป็นแค่รุ่นพี่ ไม่ได้สูงส่งอะไรสักหน่อย

"พี่พูดแรงไปป่ะ มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้อ่ะ"

"สิทธิ์ของรุ่นพี่ไง"

"ก็แค่รุ่นพี่ ไม่ใช่พ่อใช่แม่สักหน่อย" ข้าวหอมมองนิรินแล้วพยักหน้าก่อนจะแตะมือกัน ต้องแบบนี้สิ ยามศึกเรารบ ยามสงบเราค่อยรบกันเอง

"มิ้นท์พอ" รามิลเอ่ยปรามเพื่อนสาวแล้วดันให้ห่างจากรุ่นน้องตัวเล็ก ข้าวหอมจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจราวกลับไม่ชอบกันมาแต่ปางไหนทั้งที่พึ่ฝเจอกันวันนี้แท้ๆ

"แต่พี่มิลคะ ตามกฏแล้วคนมาสายต้องโดนทำโทษนะคะ"นะโมพูดท้วงขึ้นมา

"วันนี้มันเลทมากแล้ว ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน น้องๆไปนั่งครับ"

กว่าจะจบรับน้องก็กินเวลาไปชั่วโมงกว่า ข้าวหอมวิ่งเข้าร้านไปด้วยความรวดเร็ว ปิดประตูลงกลอนห้องน้ำก่อนจะเปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นเสื้อเชิ้ตตัดพอดีรูปร่างกับกางเกงสีดำ เดินออกมาส่องกระจกตรงอ่างล้างมือ ผมสวยถูกมัดรวบหางม้าให้ดูเรียบร้อย

"มาสายนะวันนี้ พี่นึกว่าจะไม่มาแล้ว" มาตินผู้จัดการร้านทักขึ้นหลังเห็นเธอรีบวิ่งเข้ามาในบาร์

"พอดีติดรับน้องอ่ะค่ะ อะไรก็ไม่รู้ วุ่นวายชะมัด"

"ชีวิตเด็กปีหนึ่งก็แบบนี้ อย่าลืมละว่าถ้ามีใครถามอายุ ให้บอกว่ายี่สิบแล้วนะ ไม่งั้นไม่ได้ทำงานแน่"

"ทราบแล้วค่า" เธอตอบรับไปด้วยรอยยิ้มแล้วหันไปจัดเตรียมบาร์ ความจริงช่วงอายุของเธอยังไม่เหมาะที่จะทำงานในสถานที่แบบนี้ แต่เพราะความช่วยเหลือของมาตินทำให้เธอได้เข้ามาทำ ชีวิตที่ต้องหาเงินเองมันไม่ได้มีทางเลือกมากนัก ตอนกลางวันต้องเรียนก็เลยต้องหาเงินช่วงกลางคืนแทน

"นึกยังไงชวนมาร้านนี้ กูไม่เห็นเคยมาเลย" ริวถามคิมหันต์ที่เดินนำหน้าเขาอยู่

"กูเห็นคนรีวิวเยอะ เลยอยากลองมา สาวเพียบ ไม่สนใจหรอว่ะ"

"เดี๋ยวก็รู้ว่าดีอย่างที่รีวิวรึเปล่า นั่น...ข้าวหอมป่ะว่ะ"ทิวเขาชะงักไปก่อนจะเอ่ยทักขึ้นมาจนรามิลหันไปมอง ท่าทียิ้มแย้มพูดคุยทั้งสายตาหวานหยาดเยิ้มของบาร์เทนเดอร์ร้านนี้เรียกรอยยิ้มเขาได้ไม่ยากเลย ดูแตกต่างจากตอนที่เจอที่มหาลัยมากจริงๆ

"B52 หน่อยครับ"

"ได้ค่า พี่!"

"ครับน้องข้าวหอม"

"พี่รู้ชื่อฉันได้ยังไง"

"ตอนรับน้องก็ใส่ป้ายชื่อไม่ใช่หรอ เราต่างหากจำชื่อพี่ไม่ได้"

"แค่ไม่อยากจำ" ประโยคแทงใจดำแต่กลับทำให้เขายิ้มออกมา คนตรงหน้าน่าสนใจมากจริงๆนั่นแหละ 

"ทำไมมาทำงานที่นี่ได้ละ อายุไม่ถึงไม่ใช่หรอ"

"สมัยนี้พวกเด็กอายุไม่ถึงยังมาเที่ยวเลย แปลกตรงไหนว่ะไอริว" ทิวเขาหันไปพูดกับเพื่อนแบบไม่รอให้ข้าวหอมได้เอ่ยปากตอบ

"ว่าแต่มีเหล้าที่แรงกว่า B52 ไหมคะคนสวย"

"พี่ริวคะ"

"ขาาาา"

"ไปหม้อที่อื่นเลยไป"

"แรงอ่ะ"

ข้าวหอมยืนชงเครื่องดื่มให้ลูกค้าทั้งมีรามิลนั่งอยู่หน้าบาร์ไม่ห่าง เขาได้แต่รอบสังเกตใบหน้าที่มีเครื่องสำอางค์แต่งเติมนิดหน่อย ยิ่งมองก็ยิ่งมีเสน่ห์ แปลกมากจริงๆ

"พี่มาตินคะ ข้าวขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะคะ" 

รามิลมองตามข้าวหอมที่เดินออกไป ดูก็รู้ว่าอีกคนคงหนีเขาที่เอาแต่นั่งมองอยู่แบบนี้ ถึงอย่างนั้นก็ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่ ตัดสินใจลุกเดินตามคนตัวเล็กออกไป แต่ต้องหยุดชะงักเพราะเห็นเธอกำลังถูกใครบางคนฉุดกระชากอยู่

"ปล่อยได้แล้ว"

"จะเล่นตัวไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย"

"ก็บอกแล้วไงว่าข้าวไม่ได้ทำงานอย่างว่า ปล่อยสิโว้ย!" สะบัดมือแล้วผลักคนตรงหน้าให้ออกห่าง เวกัสเป็นรุ่นพี่แถวบ้านที่ตามตื๊อเธอมานาน ยิ่งเห็นเธอมาทำงานที่แบบนี้เขาก็ยิ่งตามรังควานไม่เลิก ถึงจะทำงานกลางคืนแต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่าสักหน่อย

"แค่ยอมพี่ก็สบายละ ไม่ต้องลำบากทำงาน"

"เผื่อพี่จะยังไม่รู้นะ ข้าวยอมลำบากทำงานจนตาย ดีกว่ายอมทำเรื่องอย่างว่ากับคนแบบพี่" ข้อมือถูกคนตรงหน้ากระชากเพราะความถือดี แรงบีบทำให้ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ พยายามกระชากตัวเองออกแต่ก็สู้แรงของเวกัสไม่ได้

"ผู้หญิงไม่เล่นด้วยก็ปล่อยสิว่ะ" เสียงรามิลดังมาจากข้างหลังทำให้หันไปมอง คนตัวสูงเดินตรงมากระชากเวกัสจนกระเด็นออกไป แขนแกร่งดันข้าวหอมให้ไปหลบอยู่ด้านหลัง

"แล้วมึงมาเสือกอะไร หรือว่าอยากได้มันเหมือนกัน"

"ปากมึงนี่มีแต่หมาหรอว่ะ"

"แล้วยุ่งเหี้ยอะไรด้วย คนเขาจะคุยกัน"

"ก็ผู้หญิงเขาไม่ชอบมึงไง ไม่เข้าใจอ่อ" ผลักแขนคนตรงหน้าที่พยายามขยับมาดึงข้าวหอมให้ออกไปหา คอเสื้อถูกเวกัสกระชากเข้าไปเต็มแรง รามิลถอนหายใจเพราะหงุดหงิดกับไอพวกกร่างไม่เป็นที่

"มึงจะเอาใช่ป่ะ"

"ปล่อยกู ก่อนที่กูจะซัดหน้ามึง"

"กล้าก็เอาดิ....โอ๊ยย!!" หมัดหนักซัดเข้าที่ใบหน้าเวกัสทั้งที่ยังไม่ทันพูดจบ รามิลสะบัดมือคลายความเจ็บนิดหน่อย คนที่ล้มลงทำท่าจะลุกมาสวนแต่เพื่อนเขาเดินเข้ามาซะก่อน

"ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอพวกหมาหมู่"

"ทำตัวเป็นพี่พระเอกหรอมึงอ่ะ เกิดมันมีพวกแล้วโดนยำขึ้นมา อายเขาตายห่า" ทิวเขาพูดเย้าๆแล้วส่ายหัว

"เป็นไงบ้างเรา ไม่เจ็บตรงไหนใช่เปล่า" ริวหันมาถามข้าวหอมที่ยืนจับข้อมือตัวเองอยู่

"ไม่อ่ะ ขอบคุณแล้วกันที่มาช่วย"

"พูดได้แค่นี้หรอ คนอุตส่าห์มาช่วย"

"ไม่ได้ขอสักหน่อย"

"น่าจะปล่อยให้มันลากไปเนอะ ทำดีไม่ได้ดีแท้ๆ"

"จิ๊ พี่จะเอาอะไร"

"แค่พูดขอบคุณหวานๆสักประโยคก็พอ แบบ...พี่รามิลขา ขอบคุณที่มาช่วยข้าวนะคะ พี่รามิลเท่ห์ที่สุดในโลกเลยค่ะ อะไรแบบนี้" ข้าวหอมหลับตาลงข่มอารมณ์ ไอที่ให้พูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อยยังไม่หนักเท่าให้ชมอีกคนว่าเท่ห์เลย อยากจะอ้วก...ไม่ถูกชะตาเลยสักนิด

"มึงก็ไปแกล้งน้องเนอะ" คิมหันต์พูดแล้วถอนหายใจใส่ ดูจากอาการแล้วเหมือนว่ารามิลจะสนใจรุ่นน้องคนนี้เป็นพิเศษ 

"กูเปล่าแกล้ง พูดจริงๆ ไหนครับ..พี่รอฟังอยู่" เอาว่ะ เห็นว่ามาช่วยจากไอบ้านั่นหรอกนะ

"พี่รามิลขาาาา......" น้ำเสียงที่ดูไม่เต็มใจสักนิดแต่ก็ยังเรียกรอยยิ้มของรามิลได้เป็นอย่างดี

"ขอบคุณที่มาข่วยข้าวนะคะ!"

"อีกประโยคนึงละ"

"พี่รามิล.....พี่่ คือพี่"

"ว่ายังไงครับ"

"พี่! รา! มิล! เท่ห์! ที่สุด! ในโลก! เลยค่ะ!"

"ถึงจะดูฝืนไปหน่อยแต่ก็โอเค ขอบคุณที่ชมนะครับ น้องข้าวหอม"