-14- พี่กับมันใครดีกว่ากัน

"ต้องไปทุกคนเลยหรอคะ" ปลายฟ้าถามธีธัชกับรุ่นพี่ปีสองที่วิ่งเอาเอกสารบางอย่างมาให้ ในเนื้อหาแจ้งถึงการออกค่ายอาสาที่จะได้คะแนนกิจกรรมเพิ่ม และยังเป็นข้อบังคับสำหรับเด็กนักศึกษาปีหนึ่งทุกคน 

ข้าวหอมถอนหายใจให้กับราคาของค่ากิจกรรมที่ต้องจ่าย ต้องหาเงินมาจ่ายอีกแล้วหรอ อีกแค่ไม่ถึงอาทิตย์จะเก็บเงินแล้วจะไปเอามาจากไหน

"มันลำบากมากไหมอ่าพี่ธี" นิรินทำหน้าช่างใจแค่นึกถึงภาพของค่ายอาสาก็เห็นถึงความลำบากแล้ว ต้องบุกน้ำลุยไฟแถมเดินป่าอีก นิรินไม่ปลื้มเลยสักนิด

"ก็นิดหน่อยแหละ มีซ่อมอาตารเรียนด้วย" 

"น่าสนุกออก เอาน่านิริน แค่ไม่กี่วันเอง" ยี่หวาลูบหลังเพื่อนเบาๆ ก็พอจะเข้าใจว่าชีวิตของคุณหนูนิรินมันไม่เคยลำบากมาก่อน

รามิลเดินมาเห็นธีธัชที่นั่งคุยอยู่ในกลุ่มของข้าวหอมก็รีบเดินตรงมา ธีธัชทักทายรุ่นพี่ตามมารยาทแบบที่ชอบทำ รุ่นพี่ตัวสูงแทรกกลางระหว่างธีธัชกับคนของเขาแล้วนั่งลง ข้าวหอมมองแล้วส่ายหัวใส่ อะไรก็ไม่รู้พี่คนนี้ 

รามิลดึงเอกสารในมือของคนข้างเขามาดู อ่านรายละเอียดก่อนจะยกโทรศัพท์มากดเข้าแอพธนาคาร ไม่นานนักเสียงแจ้งเตือนเงินเข้าของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น 

เธอกดให้หน้าจอขึ้นแสงสว่างเพื่อดูแล้วหันไปมองอย่างตกใจ จำนวนเงินที่โอนเข้ามาพอดีกับค่าค่ายอาสาทั้งหมดที่ตองจ่ายเลย เป็นคนรวยนี่มันดีจังนะ จะโอนแต่ละที่แทบไม่ต้องคิดเลย

"ฝากลงชื่อพี่กับพวกมันสามตัวด้วย" เพื่อนเขาทำหน้าเหวอทันทีหลังจากเขาพูด ทำท่าจะส่ายหัวปฏิเสธกันแต่สีหน้ารามิลดูบีบบังคับกันซะขนาดนั้น ริวมองค้อนใส่เพื่อนตัวดีด้วยความเบื่อ ปกติทุกปีไม่เคยเห็นมันจะอยากตามไป รอบนี้อยากตามเด็กไปแหงเลย

"ได้เวลาเรียนละอ่ะ ไปกันเหอะ เข้าช้าเดี๋ยวอาจารย์ด่าอีก" ข้าวหอมท้วงเพืื่อนหลังจากมองนาฬิกาที่ข้อมือ รวบของบนโต๊ะแล้วพากันวิ่งเข้าตึกไป 

ธีธัชก้มหัวให้รุ่นพี่แต่ดันได้สายตาเหมือนกับว่าไม่ชอบเขากลับมาแทน เกาหัวตัวเองลุกออกไปด้วยความงุนงง นี่ไปพลาดทำให้รามิลไม่พอใจตอนไหนรึเปล่านะ

"มองขนาดนั้นไม่ตามขึ้นไปเรียนเลยอ่ะ" คิมหันต์เดินไปแตะไหล่คนที่เอาแต่มองตามรุ่นน้องตัวเล็กทั้งที่เดินไปจนรับสายตาแล้ว

"นึกไงชวนไปค่ายอาสา ลำบากชิบหายเลยนะ" ริวนั่งลงจ้องหน้าแล้วท้วงอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่ จะให้พี่ริวคนหล่อไปบุกป่าฝ่าดงหรอ อยากจะบ้า

"ไอธีมันไปด้วย เดี๋ยวมันก็มายุ่มย่ามกับข้าวอีก กูไม่ชอบ"

"พี่รหัสน้องรหัสป่ะ มึงอ่ะคิดมาก" รามิลแค่นยิ้มใส่ทิวเขาที่พูดมาแบบไม่คิดอะไร จะมาพี่รหัสอะไร มองมาจากนอกโลกยังรู้เลยว่ามันชอบคนของเขาแค่ไหน สายตาที่มองข้าวหอมซะหวานหยดเยิ้มขนาดนั้น กินเข้าไปได้คงกินไปแล้วมั้ง 

"ว่าแต่ว่านะ เป็นผัวเขาหรอถึงมาตามหวงอยู๋แบบนี้" ตวัดตาาใส่ริวที่ชอบพูดจาชวนให้เขาอารมณ์เสีย ยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้มันก็ยิ่งชอลบ้อเลียน ยำกำปั้นขึ้นทำท่าจะชกเข้าให้ถึงยอมหยุดแล้วไม่กวนต่ออีก

มื้อเย็นวางจัดเตรียมลงบนโต๊ะ ข้าวหอมเข้าครัวทำอาหารทั้งที่ยังไม่ถอดชุดนักศึกษาออกด้วยซ้ำ กลิ่นหอมเรียกให้คนที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินมาหาทั้งที่มือข้างหนึ่งยังเช็ดผมที่เปียกชื้นอยู่ 

มองดูเมนูอาหารแสนธรรมดาแต่มันพิเศษขึ้นเพราะคนทำแล้วรีบนั่งลง คนตัวเล็กตักข้าวแล้วเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาเสิร์ฟให้เขา ใครมาเห็นแล้วจะบอกว่าไม่ใช่ผัวเมียกันบ้างละ

"จ่ายค่าค่ายอาสาไปรึยัง"

"จ่ายไปแล้ว ว่าแต่พวกพี่ไปด้วยหรอ เห็นพี่ธีมาบอกข้าวว่าพี่มิ้นท์ก็ไปด้วย นัดกันหรอ?" รามิลส่ายหน้าปฎิเสธเป็นพัลวัน เขาเองก็พึ่งจะรู้ตอนนี้ว่าเพื่อนสาวคนสนิทจะตามไปด้วย คนตัวเล็กหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ ดึงให้คนตัวเล็กนั่งลงบนตักแล้วกอดรัดรอบเอวบางเอาไว้

"พี่ไม่ได้บอกใครเลยนะว่าจะไป แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามิ้นท์รู้ได้ยังไง" ค่อยโล่งอกขึ้นมาตอนเห็นคนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจ แต่ว่าทำไม่เขาต้องรุกรี้รุกรนพยายามอธิบายขนาดนี้ด้วยนะ แค่รู็สึกว่าอีกคนจะเข้าใจผิดก็สั่นจนพูดผิดพูดถูกไปหมดละ

"แล้วทำไมพี่ถึงไปอ่ะ ดูพี่ไม่น่าชอบอะไรแบบนี้นะ"

"ก็เราไปอ่ะ ให้ทำไง"

"ข้าวไปแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ละ" 

"ก็ต้องตามไปดูแลสิครับ" มองหน้าเขาแล้วหลบสายตาที่มองมา รามิลขยันทำให้ใจเต้นแบบนี้แล้วจะทำยังไง เกิดรู้สึกมากกว่านี้ขึ้นมาในความสัมพันธ์ เธอเองนั่นแหละที่จะแย่ เพราะรามิลคงไม่ได้คิดจริงจังอะไรหรอก

รามิลมองคนตัวเล็กข้างเขาที่เอาแต่กดตอบข้อความไม่ยอมหยุดตั้งแต่นอนลงบนที่นอน ขมวดคิ้วไม่ชอบใจแบบไม่รู็ตัวแล้วเอาแต่พยายามจ้องว่าเธอกำลังคุยกับใคร 

ใบหน้าที่ยิ้มบ้างหัวเราะบ้างมันแสดงออกราวกับมีความสุขมากมากมายเหลือเกิน เธอควรมีความสุขแบบนี้แค่เวลาคุยกับเขาสิ ไม่ใช่คุยกับคนอืื่น

ไวกว่าความคิดก็คว้าโทรศัพท์ออกมาจากมือเธอแล้วมองดู เพราะชื่อของแชทนั้นทำให้เขากำมือแน่น บอกไปแล้วว่าไม่ชอบให้ไปยุ่งกับธีธัช แต่อีกคนก็ยังจะคุยกับมันอีก แถมยังมานั่งตอบแชทมันตอนอยู๋ข้างเขาแบบนี้ด้วย หันไปมองให้เธอรู้ว่าไม่ชอบใจแต่คนตััวเล็กกับจะคว้ามันคืนไปแล้วไม่สนใจเขาแทน

"บอกว่าอย่าคุยกับมันไง" 

"เขาเป็นพี่รหัสจะไม่คุยได้ยังไง อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนไม่ดีสักหน่อย" คนตัวเล็กคว้าโทรศัพท์คืนไปแล้วกลับไปนอนลงอย่างเก่า กดพิมพ์ตอบคนในแชทแล้วไม่สนใจว่าเขาจะโมโหแค่ไหน แขนแกร่งกอดอกแน่นแล้วทิ้งตัวลงนอนทั้งถอนหายใจเสียงดัง

ข้าวหอมเหลือบมองคนที่นอนกอดอกนิ่ง วางโทรศัพท์ในมือลงแล้วกัดปาดตัวเองอย่างกังวล ดึงแขนข้างซ้ายให้กลางออกก่อนจะแทรกตัวนอนหนุนแขนเขา 

รามิลยังไม่ยอมพูดอะไรแต่ก็กอดเธอเอาไว้แน่น ขยับตัวขึ้นไปนอนแนบอกอีกคนแล้วผละออกมามองรุ่นพี่ตัวสูงที่ยังหน้ามุ่ยอยู่ ขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวเขาจนรามิลดันตัวเองขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงแล้วมองนิ่ง

"พี่รามิล...." ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก เป็นอะไรไปอีกนะพี่คนนี้

"ทำไมไม่คุยด้วย" ยังอีก ยังเงียบอยู๋อีก มือบางจับแก้มของคนที่เธอนั่งตัก ก้มลงไปจุ๊บที่ปากเขาแผ่วเบาหนึ่งทีแล้วผละออก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลก็เลยทำแบบเดิมอีกรอบ แต่ก็ยังนิ่งอยู่อีกหรือต้องอีกทีนะ 

เอวบางถูกรามิลรวบให้มาแนบชิดแล้วกดจูบแบบไม่ยอมให้เธอได้ผละออก กำปั้นเล็กที่ทุบลงมาที่อกไม่ทำให้เขาหยุด ในเมื่อเริ่มแล้วก็ต้องรับผลของการกระทำให้ได้ด้วยนะ

"อื้อ พี่รามิล!! หายใจไม่ทันแล้วเนี่ย"

"ก็เริ่มเองไม่ใช่หรอ"

"ก็ง้อ" น่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ โคตรจะขี้โกงกับใจเขาเลย รามิลเกลี่ยผมที่ปกต้นคออยู่ไปไว้ข้างหลัง 

"มันดีมากหรอไอธีอ่ะ" ขมวดคิ้วกับคำถามของเขาแล้วเอียงคอมอง 

"ก็ดีนะ หล่อ รวย ใจดี" รามิลยู่ปากลงให้กับคำชมที่เธอมอบให้อีกคน คุณสมบุติพวกนั้นเขาก็มีครบทุกอย่างเหมือนกันนั่นแหละ

"พี่กับมันใครดีกว่ากัน"

"ทำไมถามแบบนั้น"

"ตอบมา"

"อืืมมมม" ท่าทีคิดหนักทำให้เขาเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมา เธอควรจะตอบทันทีว่าเป็นเขาสิ ไม่ใช่คิดหนักมากขนาดนี้ ยิ่งเธอเหมือนใช้ความคิดมากเท่าไหร่ ก็หมายถึงว่าเขากับธีธัชแทบจะสูสีกันเลย

"ทำไมคิดนาน"

"แล้วทำไมพี่หงุดหงิดละ" รั้งเอวคอดให้มาแนบชิดอีกรอบเพราะเธอเอาแต่กวนใจกันไม่เลิก 

"ถ้าคำตอบไม่น่าพอใจคืนนี้ก็ไม่ต้องนอน" ยู่หน้าใส่คนเผด็จการแล้วก็แอบหลุดยิ้ม ถึงจะดูเหมือนเข้าข้างตัวเองแต่อาการหึงหวงแบบี้ของเขามันก็ทำให้ใจกระชุ่มกระชวยไม่เบา 

"งั้นพี่ตอบมาก่อนว่าหวงหรอ ข้าวถึงจะตอบพี่"

"หวงครับ" คำตอบตรงไปตรงมาแบบไม่ใช้ความคิดของเขาทำเอาใจดวงน้อยเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา ดันอกแกร่งเพื่อจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเขากอดเอาไว้แน่น

"จะหนีหรอ ไหนบอกว่าจะตอบ" ขยับใบหน้าไปใกล้เข้าสู้เขา มองสบดวงตาที่ห่างกันเพียงไม่กี่เซน หน้าอ้อนแบบนั้นมันอะไร ทำไมร้ายขึ้นทุกวันเลยนะ

"พี่รามิลของข้าว....ดีกว่าทุกคนเลยค่ะ" มุมปากที่แทบจะยกขึ้นทันทีหลังได้ยินทำให้เธอหลุดขำออกมา เหมือนเขาจะแพ้ลูกอ้อนของเธอทุกทีเลยสินะ ยกแขนขึ้นกอดรอบคอเขาแล้วเกยคางลงบนไหล่ มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังบางแล้วหอมไปที่หัวเธอด้วย

"อ้อนแบบนี้ก็หลงตายพอดี"

"ก็อยากให้พี่หลงจนเผลอไปมองคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน" รามิลไม่ได้พูดอะไรต่อแค่กระชับอ้อมกอดเอาไว้ คนตัวเล็กแค่อยากมีรามิลคนนี้เป็นของตัวเองและไม่อยากเสียเขาให้กับใคร แต่มันจะเป็นไปได้หรอ เรื่องของเราอาจมีแค่เธอก็ได้ที่รู้สึกไปมากขนาดนี้