บทที่ 11

อึก!? คำแรกที่กินเข้าไปกองทัพก็รู้เลย ถ้าไม่ถูกแกล้งก็คงทำกับข้าวไม่เป็น

"ไปตักข้าวแล้วก็มากินด้วยกัน"

"ฉันยังไม่หิวค่ะ"

"แต่เธอต้องหิว"

เห็นสายตาเอาเรื่องของเขามโนราห์ก็เลยต้องได้ทำตาม หญิงสาวไปตักข้าวมาอีกหนึ่งชาม แล้วก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม

"ฉันตักเองได้ค่ะ" แต่ไม่ทัน เขาตักอาหารถ้วยที่เธอทำมาวางใส่ชามข้าวให้แล้ว

"กินสิ"

มโนราห์จำเป็นต้องตักอาหารนั้นใส่ปาก

"เคี้ยว!"

พอได้ยินคำสั่งเธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะรีบเคี้ยว ..เกิดมายังไม่เคยทานอะไรที่ไม่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ขนาดตัวเองเป็นคนทำยังอยากจะคายทิ้ง

"รู้ไหมว่าอาหารแต่ละจาน ข้าวแต่ละเม็ด คนที่เขาผลิตมาต้องลำบากแค่ไหน"

หญิงสาวส่ายหน้าตอบไป เธอไม่รู้หรอกเพราะเธอไม่เคยต้องมาลำบากเรื่องนี้

"ไม่รู้ก็กินให้หมด" มือหนาขยับกับข้าวถ้วยนั้นมาตรงหน้า แล้วบังคับเธอกินฝีมือตัวเองให้หมด อยากแกล้งเขาดีนักก็ต้องโดนซะบ้าง

ขนาดหิวข้าวยังรู้เลยว่าอาหารนี้ไม่อร่อยมาก รู้แบบนี้ทำจืดๆ ไว้ก็ดี

มโนราห์นั่งกินอยู่แบบนั้นจนหมด โดยมีเขากอดอกนั่งมอง

"ล้างทำความสะอาดให้หมด"

ถึงเขาไม่บอกเธอก็ต้องได้ทำอยู่แล้ว หญิงสาวเก็บทุกอย่างมาล้างและทำความสะอาด

ถ้ามียาแก้ไข้หน่อยคงจะดี ตอนนี้เริ่มครั่นเนื้อครั่นตัวมากขึ้นแล้ว

พอทำครัวเสร็จคิดว่าจะได้พัก แต่ก็ถูกเขาสั่งให้ตัดกิ่งไม้ พวกไม้ประดับที่กำลังยาวออกมา

พอตัดกิ่งไม้เสร็จก็ถึงเวลาทานข้าวเที่ยง

เข้ามาในบ้านได้กลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และตอนนี้คนที่ทำบะหมี่กำลังนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย

แต่เธอคงทานไม่ได้เพราะร่างกายอ่อนเพลียมาก ก็เลยเดินไปเอนตัวลงนอนที่โซฟา ..ถ้าเขาสัมผัสร่างกายเธอสักนิดจะรู้ว่าตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายสูงมาก

22 : 35 น.

แอะ แอะ เสียงไอดังออกมาเป็นระยะ จนทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกรำคาญ จะหลับทีไรก็ได้ยินเสียงนี้ดังขี้น

"นี่เธอจะแกล้งฉันไปถึงไหน" ชายหนุ่มลุกจากเตียงเดินมาดู แต่เธอก็ไม่ได้ลืมตา "หรือว่าไม่ได้แกล้ง"

มือหนายื่นไปสัมผัสดูร่างกายของเธอเล็กน้อยก็รู้แล้ว

"เธอไม่สบายเหรอ?" แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบจากเธอนอกจากเสียงไอ กองทัพก็เลยพามาที่เตียง

"หนาวว" มโนราห์รู้สึกหนาวเมื่อถูกผ้าเย็นที่เปียกน้ำสัมผัสกับร่างกาย

"หนาวก็ทนเอาหน่อยสิตัวร้อนขนาดนี้ทำไมไม่บอก" ยาก็ไม่มีให้กิน เขาก็เลยใช้วิธีหักดิบเหมือนที่ใช้กับทหาร

"หนาวว" ผ้าที่ชุมด้วยน้ำเย็นสัมผัสถูกตรงไหนก็ทำให้เธอรู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ แต่พอเขาเช็ดตัวให้เสร็จมโนราห์ก็รู้สึกสบายตัวแล้วหลับไป

เช้าวันต่อมา..

"???" หญิงสาวตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ผ้าห่มจะคลุมร่างไว้ก็ไม่มี

"ตื่นแล้วเหรอ"

"กรี๊ด" มโนราห์ดึงหมอนใบที่ใช้หนุนเมื่อคืนขึ้นมาปิดบังร่างกายไว้

"อย่าบอกนะว่าเธออาย"

"เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน

"เน่าขนาดนั้นยังจะถามหาอีกเหรอ"

"แล้วผ้าห่มล่ะ"

"เธอเล่นงานมันจนเปื้อนไปหมดยังจะถามหาอีก" ที่เขาหมายถึงเพราะเมื่อคืนนี้เธอไอจนอาเจียน และบ้านหลังนี้ก็มีผ้าห่มแค่ผืนเดียว

มโนราห์กอดหมอนวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูล็อกไว้

"ทำอายซะเหมือนเลย" อีกนิดเขาจะเชื่ออยู่แล้วว่าเธออาย "ข้าวต้มวางอยู่ตรงนี้นะ กินยาด้วย" เมื่อเช้านี้กองทัพออกไปหาซื้อข้าวต้มกับยามาให้

"ฉันรู้แล้ว คุณออกไปข้างนอกก่อนสิ" หญิงสาวตะโกนออกมาและแอบฟังว่าเขาไปหรือยัง เพราะเธอจะออกไปเอาผ้าเช็ดตัวและหาเสื้อผ้ามาไว้ใส่

ทิ้งเวลาไว้ระยะหนึ่งมโนราห์ก็เลยค่อยๆ เปิดประตูแง้มออกมา

ไปแล้วใช่ไหม ..หญิงสาวไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ที่เดิม เธอก็เลยรีบมาที่ตู้เสื้อผ้า โดยไม่ได้ถือหมอนใบนั้นออกมาด้วย

"กรี๊ดดด"

"อะไรของเธอ" เขาซึ่งยืนอยู่ริมหน้าต่างทางตู้เสื้อผ้าตกใจยิ่งกว่าคนกรี๊ดเสียอีก

"ทำไมคุณยังไม่ออกไปอีก" คนตัวเล็กรีบหันหลังให้ เพราะให้เขาเห็นด้านหลังดีกว่าด้านหน้า

"นี่เธอ เมื่อคืนนี้ฉันก็เช็ดตัวให้เธอทั้งคืน ไม่เห็นจะมีอะไรให้ดูเลย"

มโนราห์ค่อยๆ หันกลับไปมองแต่ก็ไม่ได้หันไปทั้งตัว "คุณว่าอะไรนะ?"

"มันมีอะไรน่าดูถามหน่อยสิ" เสียงทุ้มเปล่งออกมา เพียงแค่เบาๆ แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง

หญิงสาวหยิบเอาเสื้อเชิ้ตที่อยู่ในนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำไป ใช่สิใครจะมีอะไรให้ดูเหมือนแฟนนายล่ะ

บ่ายคล้อยวันเดียวกันนั้น..

"มีใครอยู่ไหมคะ ฉันเอาผ้าที่ซักมาคืนค่ะ"

"เสียงใคร?" มโนราห์รีบออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิง "คุณเป็นใครคะ"

"ฉันเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้ให้กับท่านผู้พันค่ะ"

ถึงว่ามาทีไรบ้านหลังนี้ก็ดูสะอาดตา "คุณพักอยู่แถวนี้หรือคะ"

"พักอยู่ในหมู่บ้านค่ะ"

คงเป็นหมู่บ้านที่เธอเดินไปขอความช่วยเหลือคราวก่อนแน่เลย

"ขอบคุณค่ะ" มโนราห์รับเสื้อผ้าที่เธอทำเลอะเมื่อคืนนี้เข้ามาในบ้าน

หญิงสาวนำชุดเดิมมาใส่ แต่วันนี้เธอเอาเสื้อเชิ้ตของเขาใส่คลุมไว้ด้วย พอแต่งตัวเรียบร้อยก็ออกมาเดินเล่นชมบรรยากาศช่วงเย็น

ออกมาก็เห็นเขากำลังเปิดประตูรถ

"เจอตัวก็ดีแล้ว คืนนี้ไม่กลับนะ"

"คุณจะไปไหนคะ"

"มีกินเลี้ยงกับเพื่อนนิดหน่อย"

"ให้ฉันไปด้วย" จะให้เธออยู่บ้านหลังนี้คนเดียวได้ยังไงกลางคืนน่ากลัวจะตาย

"จะไปได้ยังไงหายดีแล้วเหรอ"

"ฉันดีขึ้นมากแล้วค่ะ" มโนราห์พูดพร้อมกับรีบเดินไปเปิดประตู แล้วขึ้นไปนั่งโดยไม่รอให้เขาอนุญาตก่อน

ใช้เวลาอยู่เกือบสองชั่วโมงในการขับรถ ก็มาถึงสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง

"ไม่ต้องเข้าไปหรอก รออยู่รถนี่แหละ"

"??" อะไรกันจะให้รออยู่ในรถเนี่ยนะ? หญิงสาวนั่งมองตามคนที่เดินเข้าไปในสถานบันเทิงแห่งนั้น

ด้านใน..

"ว่าไงครับเจ้าบ่าวหมาดๆ ของเรา" กองทัพมีเพื่อนยศตำแหน่งเดียวกันหลายคน และก็ชอบชวนกันออกมาดื่มแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว

"ผู้กองฉลามไม่มาด้วยเหรอ" พอไม่เห็นลูกน้องคนสนิทก็เลยถาม

"จะไปถามหาลูกน้องทำไม ถามหาสาวๆ ดีกว่า น้อง.." ว่าแล้วผู้พันศิลาก็ส่งสัญญาณให้เด็กที่เตรียมไว้เข้ามาได้

สาวๆ ต่างก็รอกันอยู่แล้ว พอเห็นสัญญาณนั้นไม่รอช้ารีบตรงเข้ามานั่งแนบข้าง

จนเวลาผ่านเลยไปเป็นชั่วโมง มโนราห์ดูแล้วเขาคงไม่ออกมาง่ายแน่ เธอลองค้นหากระเป๋าตัวเองในรถอีกครั้งก็ไม่เจอ ถ้าเขาทิ้งไปจริงคงต้องได้ทำเอกสารใหม่หมด

มโนราห์ก็เลยเข้ามาข้างในเพื่อขอไปรอที่บ้านดีกว่า ที่ต้องเข้ามาบอกเพราะไม่มีเงินติดตัวเลย

เข้ามาถึงมันก็ไม่ได้ต่างจากสิ่งที่เธอคิดไว้เลย เพราะผู้ชายมาเที่ยวแบบนี้ก็ต้องมีผู้หญิงคอยให้บริการอยู่แล้ว

"ฉันจะกลับไปรอที่บ้านแม่นะ" เสียงนี้ดังขึ้นคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ต่างก็หันมองไปที่เธอพร้อมกัน รวมทั้งกองทัพด้วย

"??" เพื่อนของผู้พันกองทัพจำได้ทันทีว่าเธอคือเจ้าสาวเมื่อคืนก่อน

"ผู้หญิงที่ไหนคะเนี่ย" สาวเอ็นเตอร์เทนที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของผู้พันกองทัพเอ่ยถามขึ้น

ส่วนพวกเพื่อนๆ เริ่มเสียวสันหลังกันแล้ว ไม่คิดว่ากองทัพจะพาเมียติดรถมาด้วย

"ฉันไม่มีเงินติดตัว ขอค่ารถหน่อย"