ตอนที่ 8 อาบน้ำพร้อมกัน

“อิ่มมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่พามาเลี้ยง” พรีมเอยขึ้นขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินออกจากภัตตาคาร

“กินขนาดนี้ไม่เรียกว่าอิ่มก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ”

“พี่หาว่าพรีมกินจุเหรอคะ”

พรีมยื่นมือไปจับแขนของธีร์แล้วดึงให้เขาหยุดเดิน ส่วนคนถูกดึงแค่หันมาส่งสายตาดุ แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร

“มองหน้าพรีมแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ”

“ปล่อย พี่เดินไม่ได้” ธีร์มองไปยังมือคู่เล็กที่กอบกำข้อมือของเขาเอาไว้แน่น แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหวาน

“อ่อ ก็อยากจับค่ะ แล้วตอนนี้ก็อยากจะกอดแขนคู่หมั้นของพรีมด้วย” พรีมยกยิ้มเอียงหน้าตอบ ก่อนจะดึงแขนของเขาไปกอดแบบอ้อนๆ

“นี่เธอ”

“อะไรกันคะ คู่หมั้นกอดกันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปได้ เนื้อพี่ไม่ได้หลุดติดมือพรีมสักหน่อยค่ะ”

ธีร์ได้แต่ถอนหายใจแล้วก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า โดยที่มียัยตัวแสบเกาะแขนเขาไม่ยอมปล่อยจนเดินไปถึงตัวรถ พรีมจึงละมือออกจากแขนของเขาแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านในอย่างคนอารมณ์ดี

เมื่อรถหรูเคลื่อนตัวเข้าสู่คฤหาสน์หลังเล็กที่เป็นบ้านของธีร์ ทั้งคู่ก็พากันลงจากรถแล้วขึ้นไปบนห้องนอน

“พี่จะอาบก่อนหรือให้พรีมอาบก่อนคะ”

“ตามใจ” ธีร์ตอบกลับเสียงเรียบ ขณะที่มือก็จัดการถอดเสื้อสูตตัวนอกและดึงเนกไทที่คอออก

“หรือว่าอยากอาบน้ำพร้อมกัน” พรีมแกล้งหยอกคนไร้ความรู้สึก ดูสิว่าเขาจะทำหน้าอย่างไร

“ทะลึ่ง นี่จะไม่เลิกทำตัวแก่แดดกับพี่ใช่ไหม”

“มาว่าพรีมแก่แดดอีกละ ก็บอกแล้วไงคะว่าบรรลุนิติภาวะแล้วค่ะ” พรีมเอียงคอมอคนแก่หน้าแกล้งแล้วทำหน้ายิ้มๆ

“แล้วไง” ธีร์ถามกลับ

“ก็ไม่แล้วไงค่ะ พรีมก็แค่ถามไปงั้นแหละ ทำเป็นจริงจังราวกับหนุ่มน้อยไร้เดียงสาไปได้” พรีมพูดแบบไม่มองหน้า เลือกหยิบโทรศัพท์เข้าโซเชียลแทน คนอะไรหยอกนิดหยอกหน่อยก็ไม่ได้ ตั้งท่าจะจิกกัดเธอลูกเดียว

ธีร์เดินหนีเข้าไปอาบน้ำ เด็กอะไรอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วันกล้าลามปามเขาถึงขนาดนี้

คืนที่สองของการนอนด้วยกัน พรีมยังคงใส่ชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวที่โชว์หน้าอกหน้าใจล้นทะลักออกมานอกชั้นใน เธอขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมจนถึงเอว นั่งพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์และคุยแชทกับเพื่อนรักอย่างเช่นเคย ส่วนธีร์ก็อยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโซฟา จ้องมองดูโน้ตบุ๊กด้วยท่าทางจริงจัง

“ทำงานอยู่เหรอคะ”

“อื้ม” ชายคู่หมั้นส่งเสียงในลำคอแต่ก็ยังไม่ละสายตาออกจากหน้าจอ

“งานมีปัญหาเหรอคะ ดูหน้าเครียดจัง”

“เปล่า พี่กำลังดีลงานกับลูกค้าใหม่เลยไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด”

“อ่อ” พรีมตอบเสียงเบา ยู่ปากออกเล็กน้อยราวกับคนน้อยใจแล้วก้มหน้าดูโทรศัพท์ในมือต่อ

ธีร์ละสายตาออกจากหน้าจอของโน้ตบุ๊ก เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวก็พลางคิดว่าเธออาจจะรู้สึกเหงา รู้สึกไม่คุ้นเคยกับที่นี่ และการอยู่กับเขา เพราะเขาเองก็แทบจะไม่ได้คุยอะไรกับเธอเลย

“ง่วงรึยัง” ธีร์มองดูนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบห้าทุ่มจึงได้เอ่ยถาม

“นิดหน่อยค่ะ”

ธีร์ปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้าวไปปิดไฟในห้องเหลือไว้แต่โคมไฟข้างหัวเตียง แล้วเดินตรงไปที่เตียง

“งานเสร็จแล้วเหรอคะ”

“ค่อยทำต่อพรุ่งนี้ นอนกันเถอะ”

พรีมกดปิดหน้าจอมือถือแล้วเอาวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอน เป็นอีกคืนที่เธอต้องนอนกับเขา และคืนนี้ก็เหมือนจะยังไม่คุ้นชินกับที่นอนใหม่ เธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้งจนผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

เช้าวันต่อมา ธีร์ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกและก็พบว่าหญิงสาวได้ดึงหมอนข้างอีกใบไปวางไว้ด้านหลัง แล้วพลิกตัวมากอดหมอนข้างใบที่เหลือที่เอาคั่นกลางเอาไว้

“เธอเป็นคนทำลายกฎของตัวเองเองนะ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ กับคนที่หลับอยู่ พลางกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว

พรีมที่กำลังนอนฝันหวานก็สะดุ้งตื่นและพบว่าหมอนข้างที่คั่นกลางหายไปแล้วหนึ่งใบ เธอจึงพลิกตัวไปอีกด้านก็พบว่ามันอยู่ทางด้านหลัง สงสัยนอนละเมอจึงดึงหมอนอีกใบไปไว้ด้านหลังอย่างแน่นอน แล้วพอจังหวะพลิกตัวก็เลยมากอดอีกใบแทน และเมื่อคืนยังฝันว่าได้นอนกอดกับคนที่นอนข้างๆ อีกด้วย ไม่รู้ว่าฝันบ้าฝันบออะไร ความรู้สึกดีๆ ยังไม่เคยมีให้กันเลย

ธีร์อาบน้ำเสร็จและใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เหลือก็แต่เสื้อสูตกับเนคไทที่ยังไม่ได้สวมใส่ เขาเดินออกมาดูผู้หญิงขี้เซาเผื่อว่ายังไม่ตื่นจะได้ปลุก แต่พรีมก็ตื่นแล้วเขาจึงเอ่ยอย่างอื่นแทน

“ไปอาบน้ำสิ วันนี้มีเรียนกี่โมง”

“เก้าโมงเหมือนเดิมค่ะ แต่วันนี้พรีมเลิกไวนะคะ” พรีมรีบบอกเพราะกลัวว่าเขาจะไม่มีเวลามารับ

“เลิกไวนี่กี่โมง”

“ถามทำไมเหรอคะ ถ้าพี่ไม่มีเวลามารับ พรีมกลับกับเพื่อนได้ค่ะ”

“ถ้าไปรับไม่ได้จะให้พิรัชย์ไปรับแทน” ธีร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็ง แม่ของเขาบอกให้ดูแลลูกสะใภ้คนนี้ให้ดี จะปล่อยให้กลับกับเพื่อนได้อย่างไร

“ให้พี่พิรัชย์ไปรับ แล้วให้ไปนั่งรอแบบเมื่อวานเหรอคะ”

“พี่พิรัชย์” ธีร์ไม่ตอบคำถาม แต่กลับเรียกชื่อเลขาส่วนตัวอย่างสงสัย ว่าไปสนิทกันตอนไหนถึงขั้นต้องเรียกพี่

“ค่ะ พี่พิรัชย์ คงไม่หวงใช่ไหมคะถ้าพรีมจะเรียกคนอื่นว่าพี่เหมือนกัน” พรีมเอ่ยถามคนตรงหน้า ที่จริงก็คงไม่มีใครมาหวงหรอก คนที่อายุน้อยกว่าเรียกคนที่มีอายุมากกว่าว่าพี่มันก็เหมาะสมแล้ว

“ใครหวง อยากจะเรียกใครก็เชิญ พี่ลงไปข้างล่างก่อนนะ อาบน้ำเสร็จก็แล้วตามลงไปล่ะ” เอ่ยจบก็หันหลังเดินไปคว้ากระเป๋า และเข้าไปหยิบเสื้อสูตกับเนคไทแล้วรีบเปิดประตูเดินออกจากห้องไป

“นี่ขนาดบอกว่าไม่หวงนะ คริคริ” พรีมหลุดขำออกมาเบาๆ คนอะไรหยอกนิดหยอกหน่อยทำเป็นอารมณ์เสียไปได้

พรีมรีบลุกออกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา แล้วรีบตามลงไปที่ชั้นล่าง ไม่รู้ว่าเธออาบน้ำนานขนาดนี้ธีร์จะกินข้าวเสร็จหรือยัง หวังว่าคงจะไม่ได้นั่งทำหน้างอรอบ่นเธอหรอกนะ