ไม่ลืม 3

ไม่ลืม

“ของลุงอะไรล่ะ ไม่มีใครเป็นของลุงเลย” สุดเขตรีบแก้ตัวกับหลาน แล้วเงยหน้าไปมองสุดโปรดตาขวาง “หาเรื่องให้กูปวดหัวอีกละ เดี๋ยวก็ถึงหูแม่ ถ้าปลื้มเอาไปเล่าให้แม่ฟังก็ซวยกูอีก”

“ก็ไม่เห็นเปิดตัวสักที” คนจุดไฟว่าอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับสายตาพิฆาตของพี่ชายที่กำลังมองมา

สุดเขตถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่หล่อเหลา การงานที่มั่นคง ฐานะทางบ้านและหน้าตาทางสังคม เรียกได้ว่าเพียบพร้อมทุกด้าน แต่กลับไร้วี่แววว่าจะมีคนข้างกาย ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้เร่งรีบในเรื่องนี้ จะมีเมื่อไรก็ได้ ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตา ทว่ากลับเป็นเรื่องที่ขัดใจคุณนายแม่ยิ่งนัก เจอหน้ากันทีไรก็มักจะบ่นเรื่องที่ลูกไม่ยอมเปิดใจให้ใครสักที

“จะให้เปิดตัวอะไร ตอนนี้ใครสักคนยังไม่มีเลย วัน ๆ ทำแต่งาน อยู่แต่ในโรง’บาล จะให้ไปมีใครได้”

“ผู้หญิงดี ๆ ที่เข้ามาหานายมีเยอะไป แต่นายไม่ยอมเปิดใจให้ใครเองหรือเปล่า” สุดโปรดถามด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ พลางยกถ้วยชาที่หายร้อนแล้วขึ้นมาจิบอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมานิดหนึ่ง “เปิดใจให้คนอื่นบ้างสิ อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ หรือนายอยากเลี้ยงลูกตอนอายุห้าสิบ เป็นโสดตอนนี้มันก็เท่อยู่หรอก แต่ถึงตอนนั้นนายจะตามลูกทันเหรอ”

สุดเขตได้แต่เงียบฟัง ที่น้องชายพูดมาเขาก็เห็นด้วยส่วนหนึ่ง มันเป็นความสับสนอยู่ภายในใจลึก ๆ ใจหนึ่งก็คิดว่ายังไม่ต้องรีบมีขนาดนั้นก็ได้ ทว่าอีกใจก็แย้งกลับมาว่าตนก็อายุสามสิบห้าปีแล้ว ถึงจะยังไม่เรียกว่าแก่ แต่อีกไม่กี่ปีอายุก็จะเข้าเลขสี่ ถ้าไม่เริ่มหาไม่เริ่มมีใครสักคนตั้งแต่ตอนนี้จะให้ไปมีตอนไหน บางทีก็กลัวว่าตัวเองจะแก่เกินไป แต่พอคิดจะเปิดรับใครเข้ามาอย่างจริงจังเขาก็รู้สึกว่ายังไม่อยากมีใคร ยังไม่พร้อมจะเอาตัวเองไปผูกติดกับผู้หญิงคนไหนในระยะยาวจึงได้ครองตัวเป็นหนุ่มโสดมาจนถึงทุกวันนี้

“อย่ามาสนใจเรื่องของฉันเลย เอาเรื่องของนายก่อนเถอะ ผ่านมาตั้งหกปีแล้ว ไม่คิดจะหาแม่ให้เจ้าปลื้มเลยหรือไง” เมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ แพทย์หนุ่มก็โยงเข้าเรื่องของน้องชายมันเสียเลย ว่าแต่เขาไม่เปิดใจ หัวใจของมันเองก็ปิดตายไม่ต่างอะไรจากเขาหรอก

“ทำไมฉันต้องหาแม่ให้ปลื้ม แล้วหกปีคืออะไร มันเกี่ยวอะไรกัน” สุดโปรดนิ่วหน้า ขมวดคิ้วถามกลับไปคล้ายว่าไม่เข้าใจ ทั้งที่ภายในอกรู้สึกวูบหวิวเพราะเข้าใจสิ่งที่พี่ชายจะสื่อเป็นอย่างดี ชายหนุ่มทำทีเป็นยกถ้วยชาผลไม้ที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดขึ้นมาจิบอีกครั้ง เพื่อหลีกเลี่ยงการสบตากับผู้เป็นพี่ที่กำลังมองมาอย่างจับผิด

“ปลื้มมีแม่ชาแล้วไงฮะ แม่ชาสวยมากเลยนะฮะลุงเขต” ปุณยวีร์เอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างไร้เดียงสา ส่วน ‘แม่ชา’ ที่เขาพูดถึงคือณิชาซึ่งเป็นเลขาหรือผู้ช่วยคนสนิทของสุดโปรด ถึงณิชาจะไม่ใช่แม่แท้ ๆ แต่เธอก็ช่วยเจ้านายเลี้ยงดูเด็กชายตั้งแต่ยังเล็ก ๆ ปุณยวีร์จึงรักและผูกพันกับผู้ช่วยของพ่อเหมือนแม่คนหนึ่ง

“สวย ลุงจำได้”

“ใช่ฮะ แม่ชาสวยมาก” หนุ่มน้อยว่าอย่างโอ่ ๆ ก่อนจะแสดงอาการหวงออกมาด้วยการขยับตัวกลับไปหาผู้เป็นพ่อ เพื่อแสดงให้ลุงเห็นว่าเรื่องนี้เขาอยู่ทีมบิดา “แต่ปลื้มไม่ให้ลุงเขตจีบแม่ชานะ ให้คุณพ่อจีบได้คนเดียว”

สุดโปรดยิ้มเอ็นดู พร้อมยกมือวางบนศีรษะทุยได้รูป จากนั้นก็ก้มลงไปพูดกับลูกชาย “สายมากแล้ว ปลื้มหิวข้าวไหมลูก ขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนไป เดี๋ยวพ่อบอกให้ป้ามาลัยเจียวไข่ให้”

“ครับผม!” ด้วยความหิวทำให้เด็กชายรับคำผู้เป็นพ่ออย่างว่าง่าย แล้วหมุนตัววิ่งเข้าไปในบ้านทันที ทว่าวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว หนุ่มน้อยก็วิ่งกลับมากอดเอวแล้วเงยหน้าขึ้นมองบิดาอีกครั้งด้วยสายตาออดอ้อน สุดโปรดเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอฟังว่าลูกจะพูดว่าอะไร “ปลื้มขอดูยูทูบได้ไหมฮะ”

ชายหนุ่มยิ้มแล้วขยี้ศีรษะเล็กแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว “ดูได้ แต่ต้องล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อยก่อน โอเคไหม”

“โอเคครับ!” ปุณยวีร์ฉีกยิ้มแป้น ก่อนจะวิ่งพลางกระโดดเหยง ๆ เข้าไปในบ้านด้วยความดีใจ โดยมีสายตาคมสองคู่มองตามเข้าไปด้วยความเอ็นดู

“มา ทีนี้ก็กลับมาที่เรื่องของนายต่อ กับคุณชานี่ยังไง” พอหลานชายพ้นสายตาไปแล้ว สุดเขตก็รีบดึงน้องชายเข้าเรื่องที่คุยกันค้างไว้ต่อทันที ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เขาเองก็อยากรู้มานานแล้วว่าความจริงแล้วมันเป็นอย่างไรกันแน่ แต่ไม่มีโอกาสได้ถามเสียที

“ก็ไม่ยังไง ไม่มีอะไร คุณชาเธอก็ยังเป็นผู้ช่วยของฉันเหมือนเดิมไม่มีอะไรมากกว่านั้น” สุดโปรดตอบด้วยท่าทางปกติ ไม่แสดงพิรุธใด ๆ ออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น

“แต่ลูกนายเรียกเธอว่าแม่เลยนะ” ทว่าคนเป็นพี่ยังคงถามอย่างจับผิดต่อ สุดเขตเคยเห็นผู้ช่วยสาวคนนี้ผ่านการคุยวิดีโอคอลกับหลานชายบ่อยครั้ง ตอนแรกเขาก็ไม่คิดอะไร แต่ด้วยความรู้สึกและองค์ประกอบหลาย ๆ อย่างที่เห็นทำให้เขาคิดว่าสุดโปรดน่าจะมีความสัมพันธ์ที่พิเศษกับผู้ช่วยสาวคนนี้ ไม่อย่างนั้นน้องชายเขาคงไม่วางตัวสบาย ๆ ในวันหยุดที่มีณิชาอยู่ในบ้านด้วย

อีกทั้งปลื้มยังเคยเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ถ้าวันไหนได้ออกไปเดินซื้อของหรือไม่ก็ไปเล่นที่สวนกับพ่อและแม่ชาของตน ให้ความรู้สึกคล้ายพ่อแม่ลูกที่ออกไปใช้เวลาและทำกิจกรรมข้างนอกด้วยกัน ไม่แปลกที่นายแพทย์สุดเขตจะคิดไปในทางนั้น

“ปลื้มก็เรียกคุณชาอย่างนั้นมาตั้งแต่เด็ก ๆ อยู่แล้ว แต่ระหว่างฉันกับคุณชามันไม่มีอะไรมากกว่าจริง ๆ” สุดโปรดยืนยันอีกครั้ง

“แล้วนายก็ปล่อยให้ลูกเรียกเธออย่างนั้น ไม่กลัวคนอื่นเข้าใจผิดหรือไง”

“ฉันห้ามความคิดใครไม่ได้หรอก ใครจะเข้าใจยังไงก็ปล่อยเขาไป อีกอย่างฉันก็อธิบายให้ปลื้มฟังแล้วว่าคุณชาไม่ใช่แม่แท้ ๆ แต่ปลื้มก็ยังเลือกที่จะเรียกแบบนั้นเพราะความเคยชิน”

สุดโปรดไม่รู้หรอกว่าเด็กวัยนี้จะเข้าใจเรื่องความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของผู้ใหญ่มากน้อยแค่ไหน แต่เขาก็เคยบอกลูกไปแล้วว่าณิชาไม่ใช่แม่แท้ ๆ ซึ่งหนุ่มน้อยก็รับฟังและมีท่าทีเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ยังยืนยันว่าจะเรียกณิชาว่าแม่ชาตามที่เคยเรียกเหมือนเดิม และคนโดนเรียกก็ไม่ได้ว่าอะไร ปุณยวีร์จึงติดเรียกผู้ช่วยของเขาว่าแม่มาจนถึงทุกวันนี้

“โปรด ฉันขอถามนายจริง ๆ เลยนะ” สุดเขตเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าน้องชายด้วยแววตาจริงจัง

“ถามว่า” สุดโปรดเองก็มองพี่ชายกลับด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน

“นายกับคุณชาไม่ได้คิดอะไรกันจริง ๆ เหรอ หรือนายไม่คิดจะจีบคุณชาแบบจริง ๆ จัง ๆ เลยหรือไง เท่าที่ฉันเห็นและเท่าที่ฟังจากปลื้ม ฉันคิดว่าเธอโอเคมาก ๆ เลยนะเว้ย ดีกับปลื้มทุกอย่าง เข้ากับปลื้มได้ แล้วปลื้มก็เหมือนจะรักคุณชาเหมือนแม่จริง ๆ”