Novels by สามินี

“ก็ใช่ แต่นั่นมันแค่ที่บ้านไง ที่พี่พูดพี่หมายถึงให้ชามาทำที่บริษัทด้วย คอยจัดการตารางงาน ดูแลเรื่องอาหารกลางวัน ออกไปพบลูกค้า และช่วยตรวจเช็กเอกสารบางอย่าง เพราะบางทีพี่ก็ทำไม่ทัน”หญิงสาวนั่งเงียบคิดตามที่เขาพูด“อันนี้พี่จริงจังนะ ถ้าชามาช่วยพี่ในส่วนนี้คือจะช่วยได้มากกว่าลงไปทำที่แผนกไหนแผนกหนึ่

ตอนพิเศษ 3หลังจากตั้งครรภ์เด็กชายพัทธดลย์เข้าเดือนที่หก วินทร์ก็ขอให้ณิชาลาออกจากการเป็นผู้ช่วยของสุดโปรด โดยให้เหตุผลว่าอย่างไรก็ต้องลาคลอด อีกทั้งยังต้องเลี้ยงลูกและให้นมลูกเป็นเวลาหลายเดือน ณิชาซึ่งอยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเองอยู่แล้วจึงยอมทำตามที่เขาบอกอย่างง่ายดายถึงแม้บริษัทจะมีสวัสดิการให้พนักงา

พูดจบชายหนุ่มก็ย่อตัวอุ้มหนุ่มน้อยขึ้น หันไปบอกภรรยาว่าทางนี้เดี๋ยวเขาจัดการให้ และให้เธอไปทำธุระในส่วนของตัวเองได้เลยใช้เวลาไม่นานวินทร์กับเด็กชายพัทธดลย์ก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบพาลูกขึ้นไปนอนบนเตียงทันที เนื่องจากตอนนี้หนุ่มน้อยของเขาไม่มีพลังงานหลงเหลืออยู่แล้ว“หนูณิหลับหรือยัง”

“เอาไว้น้องดลย์ค่อยเล่นอย่างอื่นแทนนะครับ ข้างในยังมีอีกเยอะแยะเลย” เธอบอกเสียงอ่อนโยนแล้วก้มลงจูบศีรษะเล็กอย่างปลอบใจ ก่อนจะชี้ชวนให้เด็กชายมองไปยังคุณพ่อกับพี่สาวที่เริ่มส่งเสียงร้องเมื่อเครื่องเล่นหวี่ยงตัวให้เกิดความรู้สึกหวาดเสียวกระทั่งหมดรอบ เจ้าหน้าที่ส่งสัญญาณให้ผู้เล่นลงมาทีละแถว สองพ่อลู

ตอนพิเศษ 2เพราะวันนี้เป็นวันหยุดที่สวนสนุกจึงมีผู้คนค่อนข้างหนาตา ส่วนมากจะจับจูงกันมาเป็นครอบครัวและแก๊งเพื่อน หลังจากเจ้าหน้าที่ตรวจบัตรผ่านประตู และถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำกันเรียบร้อยแล้ว วินทร์โน้มใบหน้าลงไปไล่สายตาอ่านแผนผังของสวยสนุกแห่งนี้ในมือภรรยา ก่อนจะหันไปถามลูกสาวที่ยืนดูอยู่ด้วยกั

“ก็ได้ค่ะ” ว่าจบสาวน้อยผมเปียก็หันไปมองบันไดบ้านอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาบ่นกับมารดาเรื่องที่คุณพ่อคุยงานไม่เสร็จเสียที “คุณพ่อช้ามากเลยค่ะ ตอนแรกก็บอกแค่แป๊บเดียว ๆ แต่นานมากแล้วนะคะ หนูณิเบื่อจัง”“คุณพ่อมีงานด่วนเข้ามาค่ะ อีกเดี๋ยวคงคุยเสร็จ ใจเย็น ๆ ค่ะ ยังไงวันนี้ก็ได้ไป”“ณิ ใจเย็น” เด็กชายพัทธ

Ep.32"จะแต่งกันเมื่อไหร่ แม่จะได้ไปขอให้""แค่กๆๆ " ฉันสำลักข้าวที่พึ่งตักเข้าปากเมื่อแม่คิงถามคิงเรื่องแต่งงาน คือเรื่องนี้มันยังไม่ได้อยู่ในหัวของฉันเลย และคิงก็ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำอีกอย่างเราพึ่งคบกันได้ไม่นานเลยนะ ฉันยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ก่อนจะหันไปมองหน้าคิงก็เหมือนเขาจะตกใจอยู่เหมือนกันนะแต่ไม่นานเขาก็ยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นว่า"แม่ก็ถามลูกสะใภ้แม่ดูสิครับ" คิงพูดกับแม่เขาก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน อะไรอะ? โยนให้ฉันเฉยเลย ตัวเองยังไม่เคยจะขอแต่งด้วยซ้ำ จะรู้ได้ไงล่ะว่าจะแต่งตอนไหน"ดูแม่อยากได้ลูกสะใภ้มากเลยนะครับ555" แจ็คเอ่ยแซ็วแม่ของตัวเองแบบยิ้มๆ"ว่าไงเนย จะแต่งกันตอนไหน แม่พร้อมเสมอนะ" แล้วแม่คิงก็เปลี่ยนมาถามฉันจริงๆ"เอ่อคือ...เนยว่าไว้เรียนจบก่อนค่อยคิดเรื่องนี้อีกทีก็ได้ค่ะ เนยไม่รีบ" ฉันตอบแม่คิงไป"แต่แม่รีบ! " แม่คิงพูดขึ้นทันทีที่ฉันพูดจบ"เอ่อ..." คือฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี ไอ้อยากแต่งมั

Ep.313เดือนผ่านไป~"มึง! กูเอาชุดไหนดีอ่ะ? " ฉันถามอีกัสพร้อมกับชูชุดเดรสสองตัวในมือขึ้นให้มันดูคือตอนนี้ฉันมาเดินเลือกซื้อเสื้อผ้ากันเป็นปกติของฉันกับอีกัส แต่ที่ไม่ปกติก็คือชุดที่ฉันจะซื้อวันนี้คือชุดที่ฉันต้องใส่ไปเจอพ่อกับแม่ของคิง!! จริงๆ คิงบอกไม่ต้องแต่งอะไรมากหรอก แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอแต่คือเข้าใจปะว่า...เจอพ่อแม่ผัวทั้งที ก็ต้องมีเกร็งๆ บ้างแหละ กลัวว่าท่านจะไม่ชอบบ้างแหละ และเสื้อผ้าที่จะใส่ก็มีส่วนช่วยในการเพิ่มความมั่นใจ ฉันก็เลยต้องลากอีกัส เจ้าแม่แฟชั่นมาช่วยเลือกซื้ออยู่นี่ไง"โนว!! ไม่ผ่านทั้งสองค่ะ จะไปเจอพ่อผัวแม่ผัวทั้งที ต้องชุดนี้เลยจ้ะ! " อีกัสพูดแล้วยื่นชุดที่มันถือไว้อยู่แล้วมาให้ฉัน มันเป็นชุดที่แบบเรียบร้อยมาก ดูเป็นกุลสตรีสุดๆ ฉันมองชุดที่มันยื่นมาให้อย่างพิจารณาก่อนจะพูดขึ้น"มันไม่เรียบร้อยไปหรอวะมึง? " ฉันถามมันไป คือมันก็ดีนะที่มันเรียบร้อยแต่ฉันยังไม่ถูกใจน่ะสิ"งั้นก็ชุดนี้" อีกัสยื่นอีกชุดที่แขวนอยู่ราวใกล้ๆ ตัวมันมาให้ฉันดูอีกตัว มันเป็นจั๊มสูทขาสั้น ทรงสวยมากก สีเลือดหมู ตรงแขนจะผ

Ep.30"คิง...TT" ฉันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เมื่อไม่เห็นเขาอยู่ตรงหน้า น้ำตาฉันมันค่อยๆ ไหลออกมา ไม่จริงใช่มั้ย!? ใครก็ได้ตอบฉันที สิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ความจริงใช่มั้ย!? TT"เนย" คนที่ประครองฉันพูดขึ้น"ฮึกT^T" ฉันส่งเสียงสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ฉันรับไม่ได้จริงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น มันเร็วเกินไป ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรดีๆ ให้คิงเลยฉันยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าฉันรักเขามากแค่ไหน หลายๆ คนอาจจะคิดนะว่าเวลาแค่นี้รักเขาได้มากขนาดนี้เลยหรอ แต่ฉันคิดว่าความรักมันไม่เกี่ยวกับเวลาเลย คิง...ฉันรักนาย ฮรืออออTT"เนย...ร้องไห้ทำไม? " คนที่ประคองฉันพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเปลี่ยนมากอดฉันไว้แบบหลวมๆ แทน แต่เดี๋ยวนะ เสียงเมื่อกี้ ทำไมมันคุ้นๆ"ว่าไงครับ? ร้องไห้ทำไม? " เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ที่ข้างๆ หูของฉัน ทำให้ฉันรีบหันกลับไปมองคนที่กอดฉันอยู่"คิง!!! " ใช่แล้วค่ะ คนที่กอดฉันอยู่คือคิง เขากำลังยิ้มให้ฉันอยู่ ฉันรีบเข้าไปกอดเขาทั้งน้ำตา ดูเหมือนมันจะไหลมากกว่าก่อนหน้านี้อีกนะ ฉันดี

Ep.29Noey talk.ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง ก่อนจะมองไปรอบๆ คำถามแรกที่วิ่งเข้ามาในหัวฉันเลยก็คือ...ที่นี่คือที่ไหน?ฉันจำได้ว่าล่าสุดฉันอยู่ที่ผับของคิง ฉันกินเหล้าอยู่กับมะเหมี่ยวแล้วไปเข้าห้องน้ำ พอเดินออกมาก็เจอกับพี่บาส!?แล้วจากนั้น...ฉันก็จำอะไรไม่ได้!มารู้ตัวอีกทีฉันก็มาอยู่ที่นี่ ซึ่งคือที่ไหนก็ไม่รู้!!? โทรศัพท์?! ใช่สิ! โทรหาคิง ฉันต้องติดต่อคิง ฉันคลำหาโทรศัพท์ที่ฉันพกติดตัวไว้ แต่กลับหาไม่เจอ...หรือว่าฉันจะทำหล่น!?"หาไอ้นี่อยู่หรอ? " แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังหาโทรศัพท์อยู่นั้น ก็มีเสียงคนที่ฉันเจอหน้าล่าสุดยืนพิงประตูพูดขึ้นพร้อมกับชูโทรศัพท์มือถือขึ้นให้ฉันดู นั่นมันโทรศัพท์ของฉันนี่ ไปอยู่ที่เขาได้ไง!?"เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ!? " ฉันบอกเขาไป ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางให้มาง่ายๆ แน่"จะเอาไปโทรหาไอ้คิงหรอ ไม่ต้องหรอก พี่โทรให้แล้ว พี่บอกว่าเนยมีความสุขดี ที่อยู่กับพี่" พี่บาสพูดพร้อมกับยิ้มให้เย้ยที่มุมปากแบบสะใจ แล้วเก็บโทรศัพท์ของฉันลงไปในกระเป๋ากางเกงของเขา แต่ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำ

Ep.28King talk."มึงไม่มีทางเลือกแจ็ค เอาตามที่กูบอก" ผมพูดกับไอ้แจ็คที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เมื่อผมบอกวิธีการแก้ปัญหาที่ผมกับไอ้คิวลงความเห็นกันว่า...มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด"ครับ...แต่มันไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ หรอเฮีย" ไอ้แจ็คถามขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่อยากยอมรับ"หรือมึงจะฆ่าลูกมึง มึงทำได้หรอ? " ไอ้คิวถามไอ้แจ็ค"ไม่มีทาง! ผมไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ " ไอ้แจ็ครีบตอบขึ้นมาทันที ถึงมันจะทำจริงๆ ผมคงไม่ยอมหรอกครับ เพราะยังไงเด็กคนนั้นก็เป็นหลานของผม และผมก็เชื่อว่าไอ้คิวก็ไม่ยอมให้ไอ้แจ็คเลือกทางนี้จริงๆ แน่นอน"งั้นก็ตามที่พวกกูบอก" ผมบอกไปแจ็ค"เฮ้อออ ก็ได้ครับ" ไอ้แจ็คถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบผม จริงๆ ไอ้แจ็คตอนนี้ไม่มีทางเลือกหรอกครับ มันทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมของมันไปนั่นแหละ"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะ" ไอ้คิวพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน ผมพยักหน้าให้มันเล็กน้อยพร้อมกับลุกยืนขึ้นอีกคน"เออ มึงล่ะ จะกลับเลยมั้ย? " ผมถามไอ้แจ็คที่ยังนั่งก้มหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ มันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมสลับกับไอ้คิว แล้วมันก็ล

Ep.27King talkหลังจากที่ผมปล่อยเนยให้นั่งกินเหล้ากับไอ้พวกนั้น ผมก็เดินขึ้นมาที่ห้องทำงาน เพื่อมาตรวจดูความเรียบร้อยของบัญชี เหมือนที่ทำเป็นประจำ ถึงลูกน้องผมจะไว้ใจได้ แต่ผมก็ต้องตรวจอีกรอบเพื่อที่จะไม่ให้มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นได้ถ้าถามว่าผมไว้ใจเพื่อนผมมากแค่ไหน ก็ตอบได้เลยว่า...ค่อนข้างมาก และอีกอย่างผมก็เชื่อใจเนยด้วย แต่ผมก็ให้คนของผมคอยจับตามองอยู่ห่างๆ อีกที เพื่อความสบายใจของผมเอง"ทำไมวันนี้มาช้า? " ผมเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา ไอ้คิวที่นั่งรออยู่บนโซฟาก็เอ่ยถามผมทันที"มึงมีไร? " ผมไม่ตอบคำถามของมันแต่ถามมันกลับก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ผมว่ามันคงจะเป็นเรื่องเครียดอยู่พอสมควร ดูจากสีหน้ามัน"เรื่องไอ้แจ็ค" ไอ้คิวพูดพร้อมกับมองหน้าผม"มันทำไม? " ผมเงยหน้าออกจากแฟ้มบัญชีที่พึ่งเปิดเมื่อสักครู่ ขึ้นไปมองไอ้คิวที่กำลังมองหน้าผมอยู่ ดูหน้ามันเครียดๆ นะ ดูเครียดมากกว่าเมื่อก่อนหน้านี้อีก"มันทำผู้หญิงท้อง" ไอ้คิวพูด"!! แล้ว...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? " ผมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถามมันไปอีกครั้ง เอาจริงๆ

ตอน...พิเศ๊ษพิเศษวันนี้ครอบครัวของสุดโปรดกับสุพรรณวดีถือโอกาสมาทำบุญที่วัด เพื่อระลึกถึงบิดาที่ล่วงลับทั้งสองคน โดยมีคุณแก้วมณีกับคุณสุนีย์เป็นธุระ จัดหาอาหารและข้าวของต่าง ๆ มาถวายพระประเสริฐกับชินภัทรจากไปคนละปี ทว่าจากไปในเดือนที่ไล่เลี่ยกัน ทั้งสองครอบครัวเลยตกลงกันว่าต่อไปนี้จะทำบุญระลึกถึงร่วมกันแบบนี้ทุก ๆ ปี“จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังมีคำถาม สามีฉันผิดอะไร ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” แก้วมณีรำพึงขึ้นมาขณะย้ายมานั่งที่ศาลากลางน้ำ มองปุณยวีร์ให้อาหารปลาโดยมีแม่ของแกยืนดูแลความปลอดภัยอยู่ใกล้ ๆ ส่วนคนเป็นพ่อนั้นอุ้มเด็กชายปัญญวัฒน์วัยหกเดือนซึ่งกำลังหลับปุ๋ยพาดบ่าหล่อนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันนี้สามียังมีชีวิตอยู่ คงจะมีความสุขไม่น้อยที่ได้เห็นภาพเดียวกับที่หล่อนเห็นในตอนนี้“คุณภัทรไปดีแล้วค่ะ” สุนีย์ปลอบใจ ทั้งที่ตัวเองก็มีคำถามไม่ต่างกัน เพราะประเสริฐถือว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย แต่ยังต้องมารับกรรมที่คนอื่นเหวี่ยงมาให้“ฉันพยายามคิดว่าโชคชะตามันกำหนดมาแบบนี้ แต่บางทีมันก็...เฮ้อ” สุดท้ายก็ต้องผ่อนลมหายใจ เมื่อไม่รู้จะอธิบายความหดหู่ใจของตนเองอย่างไรดี“ฉันเข

ตอนพิเศษ“พี่โปรด เอยถามได้ไหม ทำไมยังเก็บรูปพวกนี้กับของของเอยเอาไว้” เธอผละออกมาเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา อันที่จริงเธอตั้งใจจะถามหลายครั้งแล้ว หากไม่มีจังหวะได้ถามเลยพอนึกได้เขาก็ไม่อยู่ให้ถาม พอเขาอยู่เธอก็ดันลืม“ทิ้งไม่ลง” เพราะมันเป็นห้องนอนของเราสองคน ข้าวของมากกว่าครึ่งเป็นของสุพรรณวดี เขาทำใจไม่ได้เมื่อจินตนาการว่าของบางส่วนที่เคยอยู่ในห้องนี้จะหายไป และเขากลัวว่าหากทิ้งไปภายในห้องนี้จะไม่มีกลิ่นอายของคนที่เคยเป็นเจ้าของ“ทิ้งไม่ลงหรือเพราะยุ่งจนไม่มีเวลาจัดการกันแน่คะ” เธอเย้าแหย่เขายิ้ม ๆ ด้วยปัจจุบันเธอมีความสุขดีแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกปวดใจแล้วเมื่อพูดถึงอดีต ไม่ว่าเขาจะตอบอย่างไร สุดท้ายมันก็กลายเป็นอดีตอยู่ดี“ถ้าตอบตรง ๆ ก็ประมาณนั้นแหละ ทั้งไม่มีเวลา ทั้งตัดใจทิ้งไม่ลง เลยเอาไว้ก่อน ค่อยตัดสินใจทีหลังว่าจะยังไง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทิ้ง” สุดโปรดกระชับวงแขน กดริมฝีปากลงบนหน้าผากของภรรยาหนึ่งที “ถือว่าเป็นช่วงชีวิตที่แย่สุด ๆ แล้วละ อกหักก็ไม่มีเวลาเสียใจ ปัญหาถาโถมเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน ลูกก็ยังเล็ก”เธอสอดแขนกอดร่างหนา แนบแก้มลงบนแผ่นอกกว้าง “มันผ่านมาแล้วค่ะ”“

ตอนพิเศษ 2“อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปฝรั่งเศสนะ รอบนี้ว่าจะพาเอยกับลูกไปด้วย” สุดโปรดเอ่ยขึ้นมาในคืนหนึ่ง หลังจากกินข้าวเสร็จและขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน เด็กชายปุณยวีร์เห่อนอนกับพ่อแม่แค่ช่วงแรก ๆ เท่านั้น ผ่านไปไม่ถึงเดือนหนุ่มน้อยก็แยกไปนอนห้องของตัวเอง หากก็มีบ้างที่ขอมานอนด้วยอีก แต่ก็ไม่บ่อยนักตอนแรกพวกเขาต้องไป ๆ มา ๆ ระหว่างบ้านของตนกับบ้านของคุณยายสุนีย์ เพราะสุพรรณวดีไม่อยากให้มารดาอยู่คนเดียว แต่เดี๋ยวนี้เธอวางใจมากขึ้นและจะค้างบ้านที่เป็นเรือนหอเสียส่วนใหญ่ สาเหตุมาจากมารดาของเธอรับอุปการะเด็กหญิงคนหนึ่งมาอยู่ด้วยแล้วเด็กคนนี้ชื่ออารียา ชื่อเล่นว่าน้องแอ้ม เป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในชุมชุนเดียวกันกับตอนที่เธอและแม่ยังอยู่บ้านเช่า เห็นกันมาตั้งแต่แกอายุห้าขวบ จนตอนนี้น้องอายุได้สิบเอ็ดขวบแล้ว แม่กับพ่อของอารียาเลิกกันไปตั้งแต่แกยังเล็ก ๆ หนูน้อยจึงต้องอาศัยอยู่กับผู้เป็นพ่อที่หาเช้ากินค่ำกันแค่สองคนทว่าเมื่อหลายเดือนก่อนตอนที่สุนีย์ไปทำเรื่องคืนบ้านเช่า ก็ได้รู้ข่าวว่าบิดาของอารียาโดนตำรวจจับข้อหาเสพและจำหน่ายยาเสพติด ผู้สูงวัยรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก สิ่งแรกที่หล่อนนึกถึงคือเด็กหญ

ตอนพิเศษ 1หลังจากสังเกตพฤติกรรมการเล่นโทรศัพท์และแท็บเล็ตของลูกชายมาสักระยะ ก็พบว่าปุณยวีร์ชักจะติดงอมแงมมากขึ้นทุกวัน สุดโปรดกับสุพรรณวดีที่ใจอ่อนผ่อนปรนให้ลูกเล่นมาตลอด จึงตกลงกันว่าต้องหาทางแก้ไขปัญหานี้อย่างจริงจังก่อนที่ลูกจะติดไปมากกว่านี้ ซึ่งอาจจะส่งผลเสียต่อตัวลูกในอนาคตโดยวิธีแก้แบบเบสิกที่ทั้งสองคนเห็นพ้องต้องกันก็คือการให้เวลากับลูก ชักชวนแกทำกิจกรรมอื่น ๆ ที่ใช้เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์น้อยที่สุด หรือถ้ามีเวลามากพอก็อาจจะชวนแกไปเที่ยวจังหวัดใกล้ ๆ เพื่อให้แกสนใจสิ่งรอบตัวมากกว่าสิ่งที่อยู่ในอินเทอร์เน็ตยอมให้แกเล่นได้บ้าง แต่ก็จะมีชั่วโมงการเล่นที่จำกัด“พ่อ ๆ ส่งมาให้ปลื้มเลยฮะ” ปุณยวีร์ตะโกนเสียงดังบอกบิดาที่กำลังเลี้ยงลูกฟุตบอลอยู่อีกฝั่งของสนามขนาดเล็ก“รับนะ” สุดโปรดส่งสัญญาณ ก่อนจะเตะบอลส่งให้ลูกไม่แรงมากนักเด็กชายเตะประคองลูกกลม ๆ ที่พ่อส่งมาให้ได้ไม่มั่นคงสักเท่าไร เนื่องจากเพิ่งหัดเล่นได้ไม่นาน วรพัฒน์ซึ่งอยู่ฝ่ายตรงข้ามก็ค่อย ๆ วิ่งเหยาะ ๆ ทำเหมือนจะเข้าไปแย่งบอลจากข้างหลัง หนุ่มน้อยเห็นอย่างนั้นก็กางแขนออกกั้นไว้ หากเท้าก็ยังคงประคองลูกบอลอย่างต่อเนื่อง กระท

ตอนจบพิธีทำบุญขึ้นบ้านใหม่ของสุพรรณวดีผ่านไปอย่างเรียบง่าย แขกที่ถูกเชิญมาร่วมงานมีไม่มากนัก เนื่องจากมีพื้นที่ใช้สอยที่ค่อนข้างจำกัด กอปรกับเจ้าของบ้านอยากจัดแบบเรียบ ๆ จึงชวนแค่เฉพาะคนที่สนิทกันจริง ๆ เท่านั้น“แล้วนี่เอยไม่ย้ายไปอยู่บ้านของคุณสามีเหรอ” มัลลิกาถามขึ้นขณะนั่งดื่มสังสรรค์กันหลังจากเสร็จสิ้นพิธี และแขกบางส่วนได้เดินทางกลับไปแล้ว เหลือเพียงแค่ไม่กี่คนที่ยังนั่งคุยและนั่งดื่มกันอยู่บริเวณหน้าบ้านสุพรรณวดีละสายตาจากลูกชายกับเพื่อนของแก ที่เพิ่งวิ่งเข้าไปหาคุณย่ากับคุณยายในบ้านมาตอบสาวใหญ่ที่นั่งข้าง ๆ “ไม่ค่ะพี่มะลิ เอยไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียว แต่ก็คงจะไป ๆ มา ๆ แหละค่ะ”มัลลิกาพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยิ้มแซวแล้วขยับเข้าไปกระซิบ “แหม คุณน้องคะ ไหนตอนแรกบอกพี่ว่าจะไม่กลับไปคืนดีไง” หล่อนพยักพเยิดหน้าไปยังสุดโปรดที่นั่งอยู่อีกข้างของสาวรุ่นน้อง ซึ่งกำลังคุยกับวินทร์และณิชาอยู่ “แบบนี้น้องชายพี่ก็กินแห้วน่ะสิ”หญิงสาวอมยิ้มเขิน ไม่ตอบคำถามแรกเพราะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร แต่ตอบกลับประโยคหลังแทน “พี่มะลิก็ชงไปเรื่อยเลย เอยกับพี่ภพยังไม่เคยรู้จักกัน จะกินแห้วได้ไงคะ”“ก็พี่จองเอยไ

บทที่ 24ตอนจบ“ทำไมเมื่อคืนนี้แม่แอบไปนอนห้องพ่อล่ะ” ปุณยวีร์ถามขึ้นมาด้วยสีหน้ายุ่ง ๆ ระหว่างนั่งรับประทานมื้อเช้า เด็กชายไม่ได้โกรธที่พ่อแม่นอนด้วยกัน เพียงแต่งอนนิด ๆ เพราะไม่มีใครชวนตนไปนอนด้วยเลยและที่หนุ่มน้อยรู้ ก็เพราะว่าเมื่อเช้านี้แกตื่นมาแล้วไม่เจอใคร จำได้ว่าก่อนนอนยังมีมารดานอนอยู่ข้าง ๆ ทว่าพอตื่นมากลับไม่เจอเสียอย่างนั้น ปุณยวีร์เกิดความสงสัย ทำไมวันนี้ไม่มีใครเข้ามาปลุกเหมือนทุกวันที่ต้องไปโรงเรียน เด็กชายจึงเดินไปเคาะประตูห้องนอนบิดา และยิ่งงงหนักกว่าเก่าเพราะพ่อล็อกห้อง ทั้งที่ปกติไม่ใช่อย่างนี้ปุณยวีร์ยืนเคาะเรียกพ่ออยู่พักหนึ่ง ไม่นานประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก เด็กน้อยกำลังจะร้องถาม ทว่าพ่อกลับยกนิ้วขึ้นมาแตะปากไม่ให้ส่งเสียง ก่อนจะกระซิบบอกเสียงเบาว่า‘แม่นอนอยู่’จึงทำให้เด็กชายรู้ว่าเมื่อคืนนี้แม่แอบไปนอนห้องพ่อ โดยไม่บอกเขา!สุพรรณวดีที่ถูกลูกยิงคำถามมาเช่นนั้นก็เกิดอาการอึกอัก สายตาเธอล่อกแล่กหลุบมองถ้วยข้าวต้มไม่รู้จะโฟกัสที่จุดใด หากตอนนี้มีเพียงเธอกับเขาและลูกแค่สามคนก็คงจะไม่เป็นอะไร ทว่ายังมีป้ามาลัยกับสาวใช้อีกสองคนที่ยืนยิ้มอยู่ไกล ๆ เมื่อได้ยินคำถามขอ

ตอนพิเศษ 3“เกรซซี่!”เจ้าของชื่อซึ่งกำลังนอนคว่ำกระดิกปลายเท้าระบายสีอยู่กลางห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เงยหน้าขึ้นไปมองน้าสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน ในมือมีกระดาษอะไรสักอย่างติดมาด้วยฟังจากน้ำเสียงที่เรียกเมื่อกี้เกรซซี่รู้สึกเสียวสันหลังแปลก ๆ เพราะปกติเวลาน้ากิ๊ฟต์กลับบ้าน น้ากิ๊ฟต์จะเรียกหาเกรซซี่ด้วยเสียงที่นุ่มนวลหรือไม่ก็ร่าเริงกว่านี้ แต่วันนี้แค่เรียกเสียงเข้มไม่พอ ยังทำสีหน้ายุ่งใส่กันอีกเกรซซี่ไปทำอะไรของน้ากิ๊ฟต์พังหรือเปล่านะ...ก็ไม่นี่นา ไม่ได้เข้าไปในห้องของน้ากิ๊ฟต์เลยด้วยซ้ำใจจริงอยากวิ่งเข้าไปรับอย่างที่เคยทำ ทว่าวันนี้เกรซซี่สังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังขานรับน้าสาวเสียงหวาน “...ขาน้ากิ๊ฟต์”จารวีหันหน้าไปไหว้แม่และยายของตนที่นั่งเอนกายบนตั่งไม้อีกฝั่งของบ้าน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง จากนั้นก็ยื่นเอกสารรายงานผลการเรียนชั้นอนุบาลไปตรงหน้าหลานสาวสุดที่รัก “อันนี้คืออะไรเนี่ย ทำไมเป็นแบบนี้”กนกนุชขยับนั่งขัดสมาธิ มองน้ากิ๊ฟต์กับกระดาษเอสี่ที่ถูกยื่นออกมาตรงหน้าด้วยความงุนงง ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นแม่ซึ่งเดินตามหลังน้องสาวตัวเองเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

ตอนพิเศษ 2โชคดีที่จิณณ์ฝึกลูกให้นอนคนเดียวตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ช่วงแรกที่ยังไม่เปิดเทอมอาจจะมีร้องไห้โยเยบ้าง เพราะตื่นมาแล้วไม่เจอใครอยู่ในระยะสายตา แต่พอค่อย ๆ บอกค่อย ๆ สอนว่าตื่นแล้วไปหาพ่อหรือหายายกับทวดได้ที่ไหน แกก็เริ่มเรียนรู้และเข้าใจ จากนั้นมาก็ไม่มีเสียงร้องไห้ตอนเช้าอีกเลยฉะนั้นหลังเล่านิทานส่งลูกเข้านอนเสร็จ คนเป็นพ่อเป็นแม่จึงได้มีเวลาสวีตหวานในห้องส่วนตัวกันบ้าง“เรียนทำขนมวันนี้เป็นไงบ้าง” จิณณ์เอ่ยถามภรรยาที่กำลังใช้สำลีลบเครื่องสำอางซึ่งแต่งแต้มเพียงบางเบา เตรียมตัวเข้าไปอาบน้ำ ส่วนเขาก็กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองเพื่อจะเข้าไปอาบพร้อมกันจรัสรักมองเรือนร่างของสามีผ่านกระจก ใบหน้าสวยร้อนผะผ่าวพร้อมกับหัวใจที่จู่ ๆ ก็สั่นรัวขึ้นมา หญิงสาวรีบเลื่อนสายตาไปโฟกัสจุดอื่น แม้จะเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าเธอก็ไม่เคยทำใจให้ชินได้เสียที“กะ...ก็ดีค่ะ พี่ฟางใจเย็นและสอนดีมาก” เธอตอบเสียงกะตุกกะตัก เกร็งตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ จิณณ์ดึงชุดคลุมอาบน้ำช่วงไหล่ของภรรยาลง ก่อนจะประทับจูบร้อน ๆ ลงบนไหล่เปลือย จากนั้นก็พูดต่อ“คุณอยากได้สูตรไหนหรือ

ตอนพิเศษ 1หลังจากงานแต่งงานและทำบุญขึ้นบ้านใหม่ซึ่งถูกจัดขึ้นเป็นงานเล็ก ๆ แต่อบอุ่นเสร็จสิ้นไป จิณณ์ก็ขอให้ทุกคนย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้ ซึ่งก็เป็นไปตามคาด หญิงมากวัยทั้งสองคนมีอาการงอแงเล็กน้อย ด้วยไม่อยากละทิ้งบ้านของตนที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายจรัสรักพยายามเกลี้ยกล่อมพร้อมทั้งอธิบายให้แม่และยายของตนเข้าใจ เธอเองก็ไม่ได้จะทิ้งบ้านหลังนั้น แต่ด้วยสภาพที่เก่าและทรุดโทรมตามกาลเวลา อีกทั้งยังมีข้าวของเก็บไว้มากมาย ซึ่งบางอย่างก็เป็นของที่ไม่ได้ใช้แล้ว หญิงสาวจึงถือโอกาสนี้เคลียร์ของและจะทำการรีโนเวตบ้านใหม่ จากนั้นจะยกให้เป็นชื่อของจารวีจิณณ์ถามน้องสาวภรรยาว่าอยากรื้อแล้วสร้างใหม่เลยหรือไม่ จะได้บ้านในแบบที่ต้องการ ทว่าจารวีปฏิเสธพร้อมบอกว่าเอาไว้ก่อน เพราะล่าสุดพี่เขยก็เพิ่งจะถอยรถมินิคูเปอร์คันละสามล้านให้เป็นของขวัญเรียนจบแบบสด ๆ ร้อน ๆ โดยให้เหตุผลว่าระบบเซฟตีมันดีมากกว่ารถอีโคคาร์ทั่วไป ยังไม่นับคอนโดมิเนียมที่กำลังเลือกดูเพื่อจะซื้อให้พักอาศัยระหว่างที่เรียนต่อเนื่องจากสองพี่น้องมีความใฝ่ฝันที่จะเป็นหมอ แต่ขาดแรงสนับสนุนจึงไม่ได้ไปต่อ ทำให้ต้องเลือกเดินในเส้นทางอ

บทที่ 32 รัก (ตอนจบ)“แต่งงานกับผมนะครับ”ในเมื่อเขาดีและทำเพื่อเธอขนาดนี้ ก็ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องปฏิเสธ ถึงจะเป็นการขอครั้งที่สอง แต่เธอก็อดตื่นเต้นไม่ได้ จรัสรักพยักหน้า ตอบรับคำขอของเขาด้วยรอยยิ้มยินดี“ค่ะ รักจะแต่งงานกับคุณ”จบประโยคนั้นร่างบางก็สะดุ้งขึ้นเล็กน้อย เมื่อไฟที่ประดับประดาอยู่รอบ ๆ ตัวบ้านสว่างขึ้นพร้อมกันทุกดวง พร้อมกับเสียงโห่ร้องจากผู้คนมากมายดังขึ้นด้วยความยินดีใบหน้าสวยมองไปตามเสียงก็เจอกับเด็กหญิงกนกนุชในชุดสวยถือช่อดอกไม้วิ่งเข้ามาหา เลื่อนสายตาไปข้างหลังอีกก็เจอแม่และยายที่นั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีปรานกับกฤษณ์เข็นให้ พร้อมทั้งพีรัช ภริตา จารวี และคุณหญิงพรรษา ยืนอยู่ข้าง ๆ กันทุกคนกำลังเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มจรัสรักรู้ว่าวันนี้มีนัดรับประทานอาหารร่วมกัน แต่ไม่รู้ว่าทุกคนจะมารวมตัวกันที่บ้านของเธอก่อน พวกเขามาตั้งแต่เมื่อไรกัน ทำไมเธอไม่ได้ยินเสียงรถเลย“ป้อจิน เอาให้แม่” เสียงของลูกสาวดึงสายตาเธอให้กลับมาสนใจคนตรงหน้าอีกครั้ง เด็กหญิงกนกนุชยื่นช่อดอกทานตะวันให้คุณพ่อตามที่พ่อปรานบอก“ขอบคุณครับ” จิณณ์รับดอกไม้มาถือ ก่อนจะคว้าตัวลูกสาวเข้ามากอดและกดจมูกหอมแก้มแ

บทที่ 32 รัก (ตอนจบ)หลังจากหมูกระทะมื้อค่ำสิ้นสุดลง ทุกคนก็ช่วยกันเก็บจานไปล้างและทำความสะอาดสถานที่ จิณณ์รับหน้าที่พาเด็กหญิงกนกนุชไปอาบน้ำ เนื่องจากหนูน้อยเริ่มตาปรือเพราะใกล้ถึงเวลาเข้านอนเมื่อบรรยากาศภายในบ้านเริ่มเงียบสงบ จารวีนั่งเล่นกับหลาน พูดคุยกับแม่และยายสักพักก็เข้าห้องส่วนตัวของตัวเอง ส่วนอ้อมใจก็จัดที่นอนเตรียมพักผ่อน หน้าที่พยาบาลพิเศษในบ้านหลังนี้ไม่ได้หนัก และคนป่วยก็ไม่ได้จู้จี้จุกจิก พอทำหน้าที่หลักเสร็จก็สามารถนอนพักผ่อนได้ แต่ข้อเสียคือไม่มีห้องนอนส่วนตัวให้ ต้องนอนรวมกันที่ห้องโถงจรัสรักเดินมาเช็กความเรียบร้อยที่ครัวหลังร้าน เพราะพรุ่งนี้ต้องเปิดร้านขายของตามปกติหลังจากหยุดไปทำธุระหนึ่งวัน“อุ๊ย!” ทว่ายังไม่ทันได้หยิบจับสิ่งใด ร่างบางก็ถูกสวมกอดจากคนที่เดินตามเข้ามาติด ๆ หญิงสาวยิ้มและเอ่ยถามกลั้วขำ “อะไรคะเนี่ย”“อยากกอด” จิณณ์คลายวงแขนแล้วหมุนตัวเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปจูบหน้าผากเธอแผ่วเบา “เมื่อไหร่บ้านจะเสร็จ”จรัสรักหลุดขำ นึกเอ็นดูคนตัวโตที่เริ่มงอแง นับวันก็ยิ่งเหมือนลูกมากขึ้นทุกที “คงอีกนานค่ะ ยังไม่ได้ลงเสาเลย”“รู้งี้ผมให้

บทที่ 31 คนพิเศษ“แม่แค่เป็นห่วงครับ ไม่ได้ดุ”“ดุ” ใบหน้าน้อย ๆ เอียงซบไหล่แกร่ง พยายามหลบสายตาแม่ แต่กระนั้นก็ยังแอบเหล่มอง“รับปากแม่ได้ไหมว่าครั้งหน้าเกรซซี่จะใส่รองเท้าก่อนออกบ้านทุกครั้ง” จรัสรักยังคงเสียงแข็งแต่ก็ยังฟังดูอ่อนโยนอยู่ในที เธอไม่ได้อยากเป็นแม่ใจร้ายหรอก แต่บางทีก็ต้องบอกต้องสอนกันบ้าง“รับปากแม่เร็ว คนเก่งของพ่อทำได้อยู่แล้ว” จิณณ์ให้กำลังใจ พร้อมเบี่ยงร่างเล็กในอ้อมแขนให้หันไปหาคนเป็นแม่“ต่อไปนี้เกรซซี่จะใส่รองเท้าก่อนทุกครั้งค่ะ” หนูน้อยยอมพูดแต่โดยดี ซึ่งผู้เป็นแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก ส่งยิ้มให้พร้อมยกมือขึ้นมาลูบศีรษะอย่างชื่นชม“เก่งมากค่ะ”กลายเป็นคุณพ่อที่ทวนความจำให้ลูกแทน “จำได้ไหมครับ ที่คุณแม่บอกว่าถ้าไม่ใส่รองเท้าจะเกิดอะไรขึ้น”“จะเหยียบปะตู เลือดไหล ต้องไปหาหมอ แล้วก็ร้องไห้แง ๆ” จิณณ์ไม่แก้ไขที่ลูกพูดผิด รู้ดีว่าความเข้าใจของแกก็คือตะปูนั่นแหละ“ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นต่อไปนี้เกรซซี่ต้องใส่รองเท้าทุกครั้งนะ โอเคไหม”“โอเคค่า” เมื่อเคลียร์กันลงตัว หนูน้อยก็กลับมายิ้มแย้มแจ่มใส“หาแม่ไหม พ่อจะขนของลงรถ” ชายหนุ่มบอกพร้อมส่งลูกให้คนเป็นแม่อุ้ม ซึ่งมือเล็ก ๆ