ตอนพิเศษ ย้อนวันวาน 2

“ชื่ออะไรครับน้อง  อายุครบสิบแปดแล้วใช่ไหม”  สุธนผจก.ร้านสัมภาษณ์กฤติกา หลังจากที่นาเดียสาวตัวท็อปของร้านพาเพื่อนมาสมัครงาน

“ชื่อกฤติกาค่ะ สิบแปดแล้ว”  เธอส่งบัตรประชาชนให้ผจก.ร้านดู

“โอเค เด็กใหม่งั้นพี่จะให้เราชงเหล้า เสริฟที่โซนวีไอพีนะฝากน้องเดียเป็นพี่เลี้ยงให้แล้วกัน  มีชื่อสั้นๆ ไหมครับน้อง”  สุธนส่งบัตรประชาชนคืนและยื่นใบสมัครให้กฤติกาเขียน  เธอรับมากรอกรายละเอียดทันที

“ลูกไก่ค่ะพี่”  นาเดียตอบแทน สุธนพยักหน้าพอใจ

“ปกติเด็กเราหน้าที่ชงเหล้า เสริฟก็คือทำตามนั้น  เรื่องงานพิเศษร้านปล่อยฟรีสไตล์แล้วแต่ความสมัครใจ แต่ต้องไม่ใช่ทำในร้านนะครับ  แล้วถ้าน้องไม่อยากไปต่อกับใครแต่มีแขกเซ้าซี้แจ้งพี่หรือการ์ดร้านได้เลย”  สุธนบอกทำให้เธอสบายใจขึ้น

เมื่อเสร็จธุระเรื่องเอกสารและสุธนแจ้งค่าตอบแทนแล้ว  นาเดียจึงพากฤติกาไปที่ห้องพักของพนักงาน  เป็นห้องรวมสำหรับเตรียมตัว แต่งหน้าหรือทำผมมีห้องน้ำสองห้อง  นาเดียพาเพื่อนสาวไปที่มุมประจำของเธอ

“ทำงานที่นี่ยิ้มไว้เยอะๆ กับแขก ส่วนเพื่อนร่วมงานด้วยกันคบได้พอผ่านๆ อย่าสนิทมากไม่มีใครอยากให้เราได้ดีเกินหน้าหรอกไก่”  เธอกระซิบสอน  พร้อมกับพาไปเบิกชุดสำหรับพนักงานเสริฟโซนวีไอพี  และบอกวิธีการทำงานคร่าวๆ

“แขกวีไอพีจะต้องเป็นสมาชิกของคลับ  ดังนั้นเวลาใครมาระบบจะขึ้นเลยว่าเขามีเหล้าหรืออะไรฝากไว้ไหม  แกต้องเช็คตรงนั้นก่อนที่คนนี้”  เธอชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางอายุมากกว่าใครแต่ยังสวยมากอยู่

หนึ่งชั่วโมงต่อมากฤติกาเริ่มงานอย่างกล้าๆ กลัวๆ  แต่เมื่อได้ทำงานจริงเธอได้พบว่าการทำงานในโซนพิเศษนี้  ไม่ได้น่ากลัวมากเท่าที่คิด แขกส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจที่ใช้สถานนี้เป็นที่พบปะสังสรรค์คุยเรื่องงานบ้าง  พักผ่อนบ้าง คนส่วนมากในโซนนี้สุภาพหรือมักมีคู่ควงมาด้วย จึงไม่รุ่มร่ามกับพนักงานเท่าไรนักแถมทิปดีมากตามที่สุธนและนาเดียบอกไว้จริง  เพียงแค่ลูกค้าชุดแรกกลับไปเธอได้ทิปมากกว่าค่าจ้างรายวันถึงสิบเท่า

“เด็กใหม่เหรอ”  เสียงห้าวดังขึ้นด้านหลังทำให้เธอหันไปมอง  ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานอายุคงจะมากกว่าเธอหลายปีเดินขึ้นมาที่ชั้นวีไอพี

“ครับนาย น้องเขาเป็นเพื่อนน้องเดียเพิ่งมาสมัครวันนี้ผมเห็นว่าผิวพรรณดี พูดจาสุภาพเรียนค่อนข้างดีเลยให้มาเสริฟที่โซนนี้ครับ”  สุธนรีบเข้ามาต้อนรับ เขาหันมาทางกฤติกา

“ลูกไก่นี่คุณพีทเจ้าของร้าน สวัสดีเสียสิ”  กฤติการีบยกมือไหว้ทันที

“สวัสดีค่ะคุณพีท” 

ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้ารับ 

“งั้นมาลองเสริฟที่โต๊ะผมหน่อยแล้วกัน  เรียกเดียมาด้วย”  เขาหันไปทางด้านหลังเรียกเพื่อนที่มาด้วยกัน 

“เฮ้ยหมิงทำไมมึงเดินช้าวะ”  ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่พอกันเดินเอื่อยๆ ตามหลังมา

“ผมลืมของเลยเดินกลับไปที่รถน่ะพี่”  เขากวาดตามองไปรอบๆ สายตาหยุดนิ่งที่ดวงหน้าอ่อนเยาว์แต่สวยจัดของกฤติกาชั่วครู่ก่อนจะเบนสายตาไปที่อื่น

“สนใจเหรอมึง เสียใจด้วยนะ”  พีรพัทย์กระซิบเมื่อเห็นเพื่อนรุ่นน้องมองกฤติกานานเป็นพิเศษ  ทำให้สมิติมีสีหน้าข้องใจทันที

“ทำไมเหรอพี่  หรือว่าพี่จอง” 

พีรพัทย์ยักไหล่  “กูจะไปจองได้ไง  คนของกูมานั่นแล้ว”  เขามองไปที่นาเดียที่กำลังเดินมาหา  และพูดต่อ

“แต่เด็กคนนี้เป็นเพื่อนเดีย  เดียพามาสมัครเองกำชับสุธนมันไว้ว่าน้องเขาเป็นเด็กดี มาเสริฟอย่างเดียวไม่ทำพิเศษ” 

“เด็กดีที่ไหนจะมาทำงานแบบนี้พี่”  สมิติแย้ง

“มึงก็รอดูไป”  พีรพัทย์เลิกพูดด้วย หันไปสนใจนาเดียแทน ส่วนกฤติกาทำหน้าที่เตรียมชงเหล้าให้สองหนุ่ม  สักพักนาเดียลุกจากโต๊ะไปช่วยเพื่อน

“แกระวังหน่อยนะไก่ เหมือนว่าคุณหมิงจะสนใจแกเป็นพิเศษ”  เธอเห็นสายตาของสมิติที่มองเพื่อนเธอแล้วไม่สบายใจนักจึงทำที่มาช่วยกฤติกาชงเหล้าและเตือนไปในตัว

“แล้วแกจะให้ฉันทำไง  ฉันลากลับบ้านเลยได้ไหม”  กฤติกาเองก็รู้ตัว  แต่เธอถูกสั่งให้มาดูแลโต๊ะเจ้าของร้านจึงไม่ต้องไปเสริฟให้คนอื่น

“บ้าเหรอ ไม่ได้สิ”  นาเดียตอบ เธอถือแก้วเหล้าไปส่งให้พีรพัทย์

“ขอบคุณครับ เดียกับเพื่อนนั่งสิ  ชื่อลูกไก่ใช่ไหมครับ”  พีรพัทย์เอ่ยชวน

“ขอบคุณค่ะ”  กฤติกาอ้อมแอ้มตอบ  งานของเธอหากลูกค้าขอให้นั่งเธอก็ต้องนั่ง  หากเขาอยากได้เพื่อนคุยเธอก็ต้องนั่งคุยจนกว่าลูกค้าจะกลับ  หญิงสาวนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวตัวที่ว่างถัดไปจากที่นั่งของสมิติ ในขณะที่นาเดียเบียดตัวเองลงนั่งข้างเจ้าของร้านหนุ่มที่วางแขนบนพนักโอบเธอกรายๆ

“มานั่งตรงนี้ก็ได้ครับ” สมิติตบลงที่ว่างข้างตัว  กฤติกาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แอบมองเพื่อน  นาเดียจำต้องพยักหน้าให้เธอทำตามนั้น

กฤติกาย้ายมานั่งข้างสมิติตามที่เขาสั่ง  เธอนั่งตัวเกร็งจนลูกค้าคนสำคัญของร้านรู้สึกได้ 

“ดื่มสักนิดไหมครับน้องชื่อลูกไก่ใช่ไหม”  เขาส่งแก้วเหล้าของเขาให้เธอแต่เธอส่ายหน้าทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ทานเถอะค่ะ” 

“งั้นเดี๋ยวพี่ชงให้ใหม่ถ้าน้องรังเกียจแก้วนี้”  สมิติขยับตัวจะลุกแต่เธอรีบพูด

“มะ  ไม่ใช่ค่ะ ไก่ชงเองได้พี่นั่งเถอะค่ะ”  เธอรีบลุกขึ้นหยิบแก้วใบใหม่ชงเหล้าบางที่สุดเท่าที่ทำได้และมานั่งที่เดิม  หญิงสาวแตะริมฝีปากกับขอบแก้วแค่พอเป็นพิธี 

สมิติยิ้ม เขารู้ว่าเธอแทบไม่ได้ดื่มเหล้าเข้าไปเลย  ท่าทีระแวดระวังทำให้เขาสนใจเธอจริงจังมากขึ้น

“ได้ยินว่าเป็นเพื่อนเดีย  เรียนที่เดียวกันเหรอครับ”  สมิติชวนคุย

“เปล่าค่ะ  เรียนคนละที่” 

“แล้วมาทำประจำไหมครับ  มาทุกวันจะไหวเหรอ” 

เธอส่ายหน้า  “เปล่าค่ะ ไก่มาทำพาร์ทไทม์  จะได้มาวันไหนบ้างคงต้องถามผู้จัดการอีกทีค่ะ” 

สมิติพยักหน้า  เขาดื่มเงียบๆ ชวนเธอพูดคุยบ้างและเมื่อคุยเรื่องอื่นๆ กฤติกาก็เป็นคู่สนทนาที่ดี  มีความรู้รอบตัวในระดับดีทีเดียว  จนใกล้ได้เวลาร้านปิดซึ่งหมายถึงเวลาเลิกงานของกฤติกาด้วย

“ไก่กลับห้องเองได้ไหม  คืนนี้ไปนอนห้องเราก็ได้พรุ่งนี้ต้องมาอีกวันนี่”  นาเดียถามหลังจากที่เธอพากันไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัว ส่วนกฤติกาไปรับค่าแรงเป็นเงินรายวันแล้วเรียบร้อย

“อ้าว แล้วเดียไม่กลับเหรอ”  หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจ

“ฉันจะไปกับคุณพีท”  นาเดียเป็นเด็กที่พีรพัทย์ดูแล  เธอทำงานที่ร้านของเขาได้  แต่เขาไม่อนุญาตให้เธอไปกับแขกคนอื่นหลังเลิกงาน

กฤติกาทำหน้าเข้าใจ  เธอยื่นเงินให้เพื่อนห้าพัน  วันนี้วันเดียวเธอได้ทิปมามากกว่าเงินที่เธอยืมเพื่อนมาเมื่อตอนบ่ายเสียอีก หญิงสาวตั้งใจว่าจะมาทำงานวันพรุ่งนี้อีกวันจากนั้นคงมีเงินพอที่จะรองานอื่นทำระหว่างเรียน

“เอาไว้ก่อนก็ได้  วันนี้ได้ทิปมาก็เอาไปซื้อของจำเป็นก่อน”  นาเดียเข้าใจดีว่าการย้ายเข้าห้องใหม่นอกจากค่าห้องยังมีค่าใช้จ่ายอื่นไม่มากก็น้อย 

“เอาไปเถอะ  เอาไว้ถ้าฉันไม่พอจริงๆ ค่อยยืมใหม่”  กฤติกาไม่ยอม  นอกจากเรื่องภาระทางบ้าน เรื่องน้องและแม่เธอไม่ใช่คนใช้เงินเปลือง 

นาเดียยอมรับเงินคืนมาเธอเก็บมันไว้ในกระเป๋าแบบไม่สนใจนัก  ขณะที่พากันเดินออกจากห้องแต่งตัวเมื่อออกมาถึงหน้าร้านเธอค้นกระเป๋าเปิดออกหยิบกุญแจห้องส่งให้เพื่อนสาว

“ไม่เป็นไรเดีย  ฉันกลับไปนอนที่หอได้”  กฤติกาปฏิเสธ 

“เอางั้นเหรอ”  นาเดียลังเล แต่เธอคิดว่ากฤติกาอาจจะอยากกลับไปห้องเพื่อจัดการธุระในตอนเช้าพรุ่งนี้ก่อนที่จะมาทำงานในตอนเย็นเธอจึงเออออ

“งั้นให้ฉันไปส่งไหม  ฉันขอให้คุณพีทวนรถไปส่งแกที่หอได้ก่อนนะ”  นาเดียเป็นห่วงเพื่อนสาว

“ไม่เป็นไร  ฉันไปได้แกไปเถอะพรุ่งนี้เจอกันฉันจะเข้าไปหาแกที่ห้องก่อนก็ได้”  กฤติกาปฏิเสธรุนหลังเพื่อนให้เดินไปทางที่พีรพัทย์รออยู่  

กฤติกาตรงไปเรียกแท็กซี่หลายคันที่จอดเรียงราย  ก่อนเริ่มงานนาเดียบอกไว้ว่าแท็กซี่ที่มาจอดรอรับแถวนี้มักจะเป็นหน้าเดิม  ไว้ใจได้ในระดับหนึ่งแต่เธอยังไม่ทันจะได้เปิดประตูรถก็ถูกกระชากแขนจนเซถลา

“น้องสาว คนนี้ไม่เคยเห็นเพิ่งมาเหรอ  คืนนี้ไปต่อกับพี่ดีกว่า”  กลิ่นแอลกอฮอร์คละคลุ้งจากร่างชายที่เธอไม่รู้จัก  มือแข็งจับข้อมือเธอแน่น กฤติกาปัดป้องหน้าซีดเผือด

“อะไรของคุณ  เราไม่รู้จักกันนะปล่อย”  เธอดิ้นรน  บิดข้อมือหนีมองไปรอบๆ บริเวณไม่มีใครสนใจจะช่วยเหลือเธอเลย ทั้งที่มีคนมากมายอยู่ตรงนี้

“ก็ปายทำความรู้จักกันบนเตียงไง  สวยฉิบหายแม่มกูมองมาทั้งคืน นางฟ้าอยู่แต่ชั้นบนไม่คิดจะลงมาบริการแขกชั้นล่างเลยเหรอ”  ชายที่เมาจัดยังพล่ามต่อ ในขณะที่กฤติกาเริ่มร้องตะโกน

“ช่วยด้วยค่า... ช่วยด้วย”  หญิงสาวส่งเสียงขอความช่วยเหลือ  ชายคนนั้นจึงชกเข้าที่ท้องจนเธอทรุดฮวบ 

“แม่งจะเล่นตัวทำไมวะ”  เขาพึมพำ ก้าวเข้าไปจะอุ้มร่างเล็กที่ทรุดลงกับพื้น จุกจนตัวงอขึ้นรถแต่ก็ถูกเหนี่ยวไหล่ให้หันกลับไปหาและมีกำปั้นซัดใส่หน้าแบบไม่มีสัญญาณเตือน

“ทำร้ายผู้หญิงนี่มึงต้องไปเป็นลูกหมาแล้ว ไอ้สันดาน”  จากนั้นหลายคนมาช่วยกันรุมสกรัมชายคนนั้น   สมิติหันไปดูหญิงสาวที่ยังลุกไม่ขึ้น

“คุณ  คุณเป็นไงบ้าง”

เธอเงยหน้าขึ้นมอง  ต่างฝ่ายต่างตกใจเมื่อเห็นหน้ากันชัดๆ 

“พี่หมิง”

“ลูกไก่” 

สมิติคิดว่าเธอกลับไปกับเพื่อน  เขาไม่คิดว่าจะผู้หญิงที่ถูกทำร้ายหน้าร้านจะไปเป็นพนักงานคนใหม่เพื่อนของนาเดีย 

“พี่คิดว่าเรากลับไปกับนาเดียแล้วซะอีก  เดินไหวไหม”  เขาถาม

“เปล่าค่ะ เดียจะให้คุณพีทไปส่งไก่ก่อนแต่เกรงใจค่ะ เลยจะกลับเอง”  เธอกัดฟันพยายามลุกขึ้นเองแต่ความเจ็บทำให้เธอหน้าเหยเก  สมิติเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจช่วยเหลือ

“โทษนะครับ”  เขาพูดจากนั้นอุ้มร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้น ตรงไปที่รถของตนเอง การ์ดร้านรีบวิ่งมาช่วยเขาเปิดประตูรถวางร่างเธอลงบนเบาะหน้า  สมิติหันไปคุยกับการ์ดคนนั้น

“ไอ้หมอนั่นอยู่ไหน” 

“การ์ดจัดการเคลียร์แล้วครับคุณหมิง  ส่วนเรื่องที่เกิดทางเราจะรีบแจ้งคุณพีท” 

สมิติพยักหน้า  “ถ้าเฮียพีทเขาถามก็บอกว่าผมจะพาลูกไก่ไปตรวจที่โรงพยาบาล  ให้เขาจัดการเรื่องที่ร้านได้เลยไม่ต้องห่วงคนเจ็บ”