ตอนพิเศษ ย้อนวันวาน 3

สมิติกลับมาขึ้นรถ  เขาหันมามองกฤติกาที่ยังหน้าซีดเผือดจากเหตุการณ์เมื่อครู่

“เจ็บตรงไหนบ้าง เดี๋ยวพี่จะพาไปตรวจที่โรงพยาบาล” 

เธอส่ายหน้า  “ไม่เป็นไรค่ะ จุกเดี๋ยวก็คงหายถ้าจะกรุณา ไปส่งที่ห้องเดียได้ไหมคะ” 

“ห้องเดียนั่นมันเป็นของเฮียพีท เขาซื้อให้เดียอยู่”   สมิติเปรยขึ้นมา  กฤติกาเม้มปากแน่น

“งั้นไปหอของไก่ก็ได้ค่ะ  แต่ถ้ามันไกลไปเกรงใจเดี๋ยวไปแท็กซี่เองค่ะ” 

“ยังไม่เข็ดเหรอ”  สมิติถามเสียงเรียบ  เขาออกรถพาเธอออกจากตรงนั้น  ถนนที่ค่อนข้างมืดในตอนหนึ่งนาฬิกาทำให้กฤติกามองทางไม่ชัดเจน ประกอบกับเธอยังจำทางได้ไม่แม่นทำให้เธอไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหน

“พี่หมิงจะไปไหนคะ”  หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเส้นทางไปไกลกว่าขามา 

“หอที่ไก่อยู่เป็นหอพักนักศึกษาหรืออพาร์ตเมนท์”  เขาย้อนถาม

“เอ่อ หอพักนักศึกษาค่ะ  อยู่หน้า...”  เธอบอกชื่อสถาบันทำให้สมิติเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อรู้ว่าเธอเรียนที่ไหน 

“พี่ก็เคยเรียนที่นี่  เราเรียนคณะไหน”   

“สถาปัตยฯ ค่ะ” 

“อืมม”  เขาทำเสียงในลำคอแบบที่เธอไม่เข้าใจ  “เป็นรุ่นน้องพี่ คณะเดียวกันถ้าหมายถึงหอหญิงหน้าสถาบันตอนนี้ประตูคงปิดแล้ว  เข้าไม่ได้หรอก” 

ฟังแล้วกฤติกาใจหายวาบ  เธอลืมสนิทว่าหอพักจำกัดเวลาเข้าออกไม่เหมือนคอนโดที่นาเดียพักอยู่  ในขณะที่เธอลังเลสมิติเลี้ยวรถเข้าไปในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“มาทำไมคะ  ไก่ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”  เธอหน้าตื่น  ถ้ามาตรวจที่นี่เงินไม่พอจ่ายแน่

“ไปตรวจเถอะ เรื่องเงินพี่จัดการให้เองเรามีเรื่องหน้าร้านยังไงร้านก็ต้องดูแลค่าใช้จ่ายให้”  สมิติพูดทำให้กฤติกาสงบลง 

  เธอถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอสั่งให้เอ็กซเรย์จากนั้นผลออกมาว่าอวัยวะภายในไม่มีอะไรเสียหาย  นอกจากรอยฟกช้ำทีท้องและที่ข้อมือ ต้นแขนบางจุด

หลังจากตรวจและรับยาแล้ว  สมิติพาเธอมาที่คอนโดแห่งหนึ่งที่เขาซื้อไว้มาอยู่ที่นี่ตอนเรียนปีสุดท้าย  และย้ายออกไปไม่นานนี้เอง

“ที่นี่ที่ไหนคะ”  เธอขืนตัว  ตอนแรกเธอคิดว่าจะกลับไปรอนาเดียที่ห้องแต่สมิติไม่ฟังเสียง

“ห้องพี่เอง ขึ้นไปนอนเถอะแล้วกินอะไรหรือยัง” 

“ไม่ดีกว่าค่ะ  ไก่อยากไปห้องเดีย” 

“คิดอะไร พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก ง่วงเหมือนกันแล้วตอนนี้จะตีสามไม่มีแรงทำอะไรใครหรอก”  เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ากฤติกาไม่ยอมเข้าไปในคอนโดฯ

“ไปเถอะ”  ชายหนุ่มจับต้นแขนเธอพยายามระวังไม่ให้โดนเนื้อที่ช้ำบังคับให้เธอเดินตาม

เมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟท์เขาชำเลืองมองเธอ ถึงจะดูมอมแมมเพราะเกิดเรื่องขึ้นในคืนนี้แต่ก็ยังเห็นได้ชัดเจนว่าเธอสวยมาก  แล้วเธอจะทำงานที่ร้านนั่นได้สงบสุขแค่ไหน

ลิฟท์เปิดออก ชายหนุ่มเดินนำเธอไปจนถึงหน้าห้องพัก เขาเปิดด้วยคีย์การ์ดและเข้าไปก่อน เปิดไฟและเปิดแอร์ให้ทำงาน  กฤติกาก้าวเข้าไปอย่างลังเลแต่คืนนี้เธอไม่รู้จะไปที่ไหนแล้ว  ได้แต่หวังว่าสมิติช่วยเธอมาและเขาคงไม่ผิดคำพูด

“หิวรึเปล่า”  เขาถาม สมิติเปิดตู้เย็นสำรวจของที่ยังมี  เขาย้ายออกไปแล้วแต่ก็ยังมาที่นี่เป็นครั้งคราว  พาสาวๆ มาทำกิจกรรมบ้างในบางคืน 

กฤติกาส่ายหน้า  “ไม่หิวค่ะ”  เธอไม่เคยเห็นห้องหรูขนาดนี้  ห้องของสมิติหรูกว่าห้องพักของนาเดียมาก

“เอ่อ พี่หมิงอยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ” 

เขาหันมามองหน้าเธอ

“เปล่าครับ  พี่เคยอยู่ที่นี่แต่เพิ่งย้ายออกไปยังพอมีเสื้อผ้าทิ้งไว้ที่นี่เดี๋ยวพี่ไปดูให้”  เขาก้าวยาวๆ เปิดประตูห้องนอนตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าบิวท์อิน  ในนั้นยังมีชุดนอนและชุดอยู่บ้านของเขาอยู่  สมิติรื้อชุดนอนของเขามาส่งให้เธอ

            “ถ้าไม่กินอะไรอีกก็เข้าไปอาบน้ำแล้วนอนได้เลย  ล็อกประตูก็ได้ไก่จะได้สบายใจ  พี่จะนอนด้านนอกเอง” 

“ให้ไก่นอนโซฟาก็ได้ค่ะ”  เธอรีบบอก  มาอาศัยเขาแล้วจะให้เจ้าของห้องนอนโซฟาก็กระไรอยู่

“เข้าไปเถอะ ก่อนพี่จะเปลี่ยนใจไม่ง่วง”  ประโยคนั้นทำให้กฤติการีบหอบของเข้าห้องนอนทันที  เสียงกดล็อกดังกริ๊กทำให้สมิติอมยิ้ม ชายหนุ่มเอาเสื้อผ้าที่นำออกมาจากตู้ให้ตนเองเมื่อครู่เดินเข้าห้องน้ำด้านนอก  จัดการตัวเองจนพร้อมจะพักผ่อน

เช้าวันต่อมากฤติกาตื่นแต่เช้า หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเธอแทบไม่ได้หลับเพราะความระแวง  หญิงสาวอาบน้ำแล้วสวมเสื้อผ้าชุดเดิมที่เมื่อคืนซักแล้วผึ่งในห้อง  แอร์ทำให้มันแห้งเร็วขึ้นจนสวมได้ในตอนเช้า

เธอเปิดประตูห้องนอนออกไปพบว่าสมิติตื่นแล้ว เขากำลังชงกาแฟดื่ม

“ตื่นแล้วเหรอ  หรือว่าไม่ได้นอน” 

เธอยิ้มแหยไม่กล้าตอบอะไร 

“ไก่ขอตัวกลับนะคะ” 

“เดี๋ยวสิ กินกาแฟด้วยกันก่อน”  เขาหยิบแก้วกาแฟมาอีกชุดเทกาแฟในเหยือก เลื่อนแก้วนมและโถน้ำตาลมาให้  กฤติกาจำต้องนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเขา เธอมองขนมบนโต๊ะอย่างแปลกใจ

“พี่ลงไปซื้อมาเหรอคะ ปาท่องโก๋  แซนวิช ขนมครก” 

“เปล่า พี่สั่งร้านให้มาส่ง”  สมิติตอบ เธอพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจและเริ่มลงมือปรุงกาแฟ 

ในระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น  กฤติกาหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบอร์ของแก้วตาจึงรีบกดรับ

“ค่ะพี่แก้ว  ไก่โอนไปให้แล้วนะคะ”  เธอรีบพูด หากแต่สิ่งที่ได้ยินต่อมาทำให้หน้าเธอซีดเผือดลงทันที

            “อะไรนะหน่อย  แม่เอาบ้านไปจำนองเหรอแล้วรู้ได้ยังไง”  จากนั้นกฤติกาได้ยินเสียงผู้ชายแทรกเข้ามาในโทรศัพท์  เธอรู้จักดีว่าเป็นนายทุนเงินกู้ในหมู่บ้าน

“ว่ายังไงอาลูกไก่  แม่ลื้อมันใช้ไม่ได้เลยนะมันบอกว่าเอาบ้านมาจำนองแล้วจะให้ลื้อมาขัดดอกลื้อมาก็ไม่มา  ดอกสักงวดก็ไม่เคยส่งแล้วลื้อยังจะหนีไปอีก  ถ้ายังงั้นอั๊วจะเอาน้องสาวลื้อไปแทนละกัน”  เสียงชายวัยกลางคนแทรกมามันดังพอให้สมิติได้ยินด้วย  กฤติกาลุกขึ้นไปคุยอีกมุมหนึ่งเพราะเธออายที่เขาได้ยินเรื่องแบบนี้

สักครู่ใหญ่กฤติกากลับมาที่โต๊ะ ตาแดงช้ำ เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ 

“มีอะไรให้พี่ช่วยไหมครับ”  สมิติถามเมื่อเธอมานั่งคนกาแฟอย่างเหม่อลอย  เธอสะดุ้งเมื่อเขาถาม

“มะ.. ไม่มีค่ะ  เดี๋ยวไก่ขอตัวกลับเลยนะคะ จะไปเปลี่ยนชุดที่หอ  เย็นนี้ต้องไปทำงานที่ร้านอีกค่ะ”  กฤติกาท่าทางร้อนรน 

เธอจะต้องหาเงินให้ได้มากพอที่จะส่งดอกให้เจ้าหนี้  เธอเพิ่งรู้ว่าแม่เอาบ้านไปจำนองมาแล้วเกือบปีโดยที่ไม่เคยส่งดอกเลย  ดอกร้อยละสิบยิ่งกว่าขูดเลือดกับปู  เงินต้นแค่แสนเดียวแต่ตอนนี้เธอต้องหาดอกไปจ่ายให้เขาถึงแสนสอง  โดยที่เจ้าหนี้ยอมให้เวลาเธอหาเงินสามวัน  ต่อให้เธอยอมทำงานเหมือนนาเดียก็ไม่ใช่ว่าเธอจะหาเงินแสนได้ในเวลาจำกัดเช่นนี้

หญิงสาวไปหยิบกระเป๋าและถุงยา เธอพนมมือไหว้สมิติขอบคุณที่เขาช่วยเธอเมื่อคืน

“ไก่ไปก่อนนะคะ  ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยไก่เมื่อคืน”  เธอขยับเปิดประตูแต่มันเปิดไม่ออก  เธอนิ่วหน้าเมื่อเปิดประตูไม่ได้

“ประตูต้องใช้คีย์การ์ดแตะก่อนถึงจะไปได้ลิฟท์เองก็ต้องคีย์การ์ดเหมือนกัน  ถ้าพี่ไม่พาลงไปไก่ก็ยังกลับไม่ได้พี่ว่าเรามาคุยกันก่อนดีกว่าไหม  เผื่อพี่ช่วยอะไรไก่ได้”   

สมิติเดินแตะแขนเธอพาหญิงสาวเดินกลับ 

“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ ไก่อยากกลับห้อง”  เธอยืนยัน

“โอเค งั้นพี่จะไปส่ง”  เขาผละไปหยิบกุญแจรถและคีย์การ์ดจากนั้นจึงพาเธอไปส่งที่หอพัก

#################

“อะไรนะไก่....แกจะทำงานเหมือนฉัน  นี่พูดจริงเหรอเกิดอะไรขึ้น”  นาเดียตกใจเมื่อกฤติกากลับไปหาเธอในตอนเย็นและแจ้งความต้องการ

กฤติกาตาแดงก่ำจากนั้นเธอเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟังจนหมด  นาเดียกำมือแน่นอย่างโมโหแม่เพื่อนแต่ไม่อยากว่าอะไรให้เพื่อนยิ่งรู้สึกแย่

“ละมันต้องจ่ายแสนสองทีเดียวเลยเหรอ  สักครึ่งนึงก่อนได้ไหมไก่เอาที่ฉันไป ถ้าห้าหมื่นฉันพอมี”   นาเดียได้เงินรายเดือนจากพีรพัทย์จำนวนเกือบหกหลัก  แต่เธอเองก็มีค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการประทินโฉมที่ไม่น้อย ทำให้เงินเก็บมีไม่พอให้กฤติกาทั้งก้อน

“ไม่เอาเดีย อันนี้มันปัญหาของฉันฉันต้องแก้เอง”  กฤติกาปฏิเสธ  เธอเอาเปรียบนาเดียขนาดนั้นไม่ได้

นาเดียมองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะถามอีกเรื่อง

“แล้วแผลแกเป็นไง ขอโทษนะที่ฉันไม่ดูแกให้ขึ้นรถให้เรียบร้อยก่อน”  เธอรู้จากพีรพัทย์ว่าสมิติช่วยกฤติกาไว้เมื่อคืน  และโทรหาเพื่อนสาวแล้วเมื่อคืนแต่ยังคุยกันได้ไม่เยอะ

“มันยังจุกอยู่ในท้องนิดหน่อย”  กฤติกาตอบตามตรง

“แล้วแกจะทำงานได้เหรอ  ครั้งแรกของแกด้วย”  นาเดียกลุ้มใจแทน  ถึงจะยอมทำงานพิเศษก็ไม่ใช่ว่าจะหาเงินแสนได้ในภายในไม่กี่วัน  แถมสภาพของกฤติกาก็ดูสะบักสะบอมมาก

“เอางี้  เดี๋ยวฉันหาลูกค้าดีๆ กระเป๋าหนักให้แกเอง  ฉันจะต่อรองให้แกได้เงินตามที่ต้องใช้”  นาเดียตัดสินใจและคนที่เธอปรึกษาก็ไม่ใช่ใคร  'พีรพัทย์'  แดดดี้ชูการ์ของเธอนั่นเอง