Chapter: บทที่ 20 ปฏิบัติการศิวัชพาต้นกล้าและต้นข้าวไปส่งให้อรุณีมาลา เด็กสองคนเริ่มงอแงเพราะง่วงนอน“พ่อจะมานอนกับเราไหม” ต้นกล้าถามศิวัชเหลือบตามองอรุณีมาลาที่กำลังพาต้นข้าวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำด้านในห้อง“มาสิ เดี๋ยวพ่อรีบกลับนะลูก” เขาทำเสียงกระซิบกระซาบต้นกล้าพูดแบบไม่มีเสียงตอบกลับ “โอเคคับ”งานเลี้ยงยังดำเนินไปอยู่อย่างสนุกสนานแต่อรุณประภาอ้างว่าเวียนศีรษะ ขอตัวลุกจากโต๊ะหลังที่น้องสาวฝาแฝดขอตัวไปห้องน้ำไม่นานนัก แทนไทและชัยพลจึงถือขอโอกาสขอตัวออกจากงาน เขาบอกเจ้าภาพว่า“เราขอตัวกลับไปนอนก่อนนะครับ รู้สึกมึนๆ” เมฆายิ้ม “ขอบคุณนะครับที่ให้เกียรติมาร่วมงานของเราสองคน” เมื่อแทนไทและชัยพลขับรถออกไปจากบริเวณงาน สีหราชก็มาถึง “เรียบร้อย” เขาพูดเพียงสั้นๆ เข้าใจกันได้ดี เจ้าภาพปล่อยให้งานเลี้ยงดำเนินไป ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเครื่องขยายเสียงและไฟ แต่สมาชิกหลักในครอบครัวและจนท. รวมถึงคนที่มาช่วยหายเข้าไปในห้องประชุม ต่างรอฟังความเคลื่อนไหวจากผลงานในวันนี้อรุณประภาและอรุณีมาลาเข้ามาสมทบหลังจากที่เด็กๆ หลับแล้ว เธอสองคนนั่งโต๊ะเดียวกับอัญญา“เจ้าแฝดล่ะ” พี่สาวคนโตถาม“หลับแล้วค่ะ ให้พี่เลี้ยงอ
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: บทที่ 19 ภารกิจช่วยชาติงานเลี้ยงเริ่มเวลาหนึ่งทุ่ม แต่อิงควัตให้อรุณีมาลากับอรุณประภาลงไปในงานเวลาหนึ่งทุ่มสามสิบนาที เพื่อให้ดูเด่นมากพอ“พี่จะดูหลานให้เอง ออกับพิณต้องระวังตัวนะ ถ้าไม่ชอบมาพากลให้ถอยเลย” อิงควัตดูความเรียบร้อยให้น้องสาวทั้งคู่ คืนนี้คู่แฝดสาวสวยมากทั้งสองคน“รอบๆ งานจะมีจนท.ที่แฝงตัวมา พวกเขาจะคอยจับตาอีกทาง” “ค่ะพี่อิง” สองสาวรับคำ ด้านอิงควัตแม้จะห่วงน้องแต่เขาคิดว่าทั้งสองคนน่าจะเอาตัวรอดได้อรุณีมาลาและอรุณประภามองหน้ากัน “ไม่เป็นไรนะพิณ หลังจากคืนนี้เราจะสลัดไอ้ผู้ชายเฮงซวยออกไปจากชีวิตแบบถาวร ด้วยการส่งมันเข้าคุก” “เดี๋ยวนะออ ใส่อารมณ์จังผู้ชายเฮงซวยที่ว่านี่รวมดร.ด้วยรึเปล่า” อรุณประภาถาม แต่คนอีกกลุ่มที่นั่งฟังผ่านไมโครโฟนพากันหัวเราะ อรุณีมาลาไม่ตอบเธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้างานสองสาวเลือกนั่งโต๊ะที่ว่างโต๊ะหนึ่ง จากนั้นไม่นานแทนไทและชัยพลก็มองเห็นพวกเธอ สองคนพากันลุกมาหาคู่แฝดสาวทันที“พิณมานั่งที่นี่เอง แทนรอตั้งนาน” แทนไทนั่งลงข้างๆ เขาคิดว่าคนรักยังเคืองอยู่ “ยังโกรธแทนอยู่รึเปล่าครับ แทนขอโทษอีกทีนะ” ชายหนุ่มหันมาหาอรุณีมาลา“วันนั้นขอโทษออด้วยนะครับ พอด
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: บทที่ 18 ปากเสียอีกครั้งศิวัชมาส่งอรุณีมาลาที่บ้านพักส่วนตัวของเธอ ส่วนลูกๆ อยู่กับนายหัวภาคย์ คุณปู่คุยสนุกจนเด็กๆ ชอบที่จะอยู่ด้วย นายหัวบอกว่า"เอ็งพาแม่หนูเข้าบ้านไปเถอะ ท่าทางอยากพัก ส่วนหลานๆ อยู่กับปู่ดีกว่าเนอะลูก" ด้วยเหตุนี้ในรถจึงเหลือแค่เธอและเขาสองคน เมื่อเขาจอดรถหน้าบ้านหญิงสาวจึงรีบลงหยิบกระเป๋าลงมา แล้วเดินเข้าบ้าน เธอหันมามองเมื่อศิวัชหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาลงจากรถ"คุณเอาของคุณลงมาทำไม" นี่เขาคงไม่ได้คิดจะพักที่นี่หรอกนะ เธอคิดในใจ"ลูกกับอออยู่ไหน พี่ก็อยู่ที่นั่นล่ะ" เขาพูดง่ายๆ รอให้เธอเชิญเข้าบ้านคงไม่มีวันนั้น"แต่นี่บ้านฉัน บ้านส่วนตัวคุณควรกลับไปนอนที่ตึกใหญ่" หญิงสาวไล่ตรงๆ"แล้วออไม่กลัวนายชัยพลเหรอ ถึงไม่ให้พี่อยู่ด้วย รึว่า.. " เขาหยุดพูด"รึว่าอะไร" หญิงสาวเสียงขุ่น"รึว่าออเคยให้ความหวังเขา เรื่องจะมีลูกคนใหม่แบบที่เขาพูด"ฉาด... เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น เมื่ออรุณีมาลาลุแก่โทสะเพราะคำถามของเขา ศิวัชหน้าหันไปตามแรงตบ ชายหนุ่มกระชากร่างของเธอมาชิดร่างก้มลงจูบทันที หญิงสาวยกมือขึ้นดันอกกว้าง มือจิกข่วนลงไปตามผิวเนื้อของเขาแบบไม่เลือกที่ เธอเบี่ยงหน้าหนีริมฝีป
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: บทที่ 17 After party“พิณได้คุยกับเขาบ้างรึเปล่า” อรุณีมาลาถามระหว่างที่พวกเธออยู่ในห้องรับรอง มีพนักงานโรงแรมจากห้องอาหารด้านล่างขึ้นมาเตรียมกาแฟและขนมไว้แล้วรีบลงไป เนื่องจากคณะผู้บริหารต้องการความเป็นส่วนตัวอรุณประภาส่ายหน้า “ยังเลยทำใจไม่ไหว” “แล้วเรื่องคืนนี้ล่ะ” แฝดน้องถามต่อ“ก็คงต้องโทรไปชวนเขา แต่เรื่องนอกบ้านเป็นเรื่องของจนท. พี่อิงบอกแบบนี้ให้พวกเราอยู่แค่ในบ้าน” อรุณประภาตอบ“ถ้าเราจัดงานเลี้ยง เขาจะไม่ล้มเลิกแผนเหรอ” อรุณีมาลาคิดตาม“ไม่หรอก คนที่มากันเยอะจะทำให้พวกเขาไม่เป็นที่สังเกตต่างหาก” ศิวัชตอบแทน เขาวางถ้วยกาแฟลงกับโต๊ะและนั่งลงที่เก้าอี้ว่าง“ขอบคุณนะคะดร. ได้นอนบ้างไหมคะ” อรุณประภามองว่าที่น้องเขยด้วยมุมมองที่ดีขึ้น เอ..จะเรียกว่าที่น้องเขยหรือน้องเขยดี หญิงสาวไม่แน่ใจ“ได้นอนอยู่ครับ คุณพิณไม่ต้องกังวลถึงเป็นคนอื่นขอความร่วมมือมาแบบนี้ผมก็ต้องให้ข้อมูล” ศิวัชพูดให้อรุณประภาสบายใจ และหันมาพูดกับแม่กับลูกว่า“เดี๋ยวเราจะไปรับเด็กๆ ที่โรงเรียนสักตอนเที่ยงแล้วไปตราดกัน ฉลองอาฟเตอร์ปาร์ตี้หน้าที่ของออคืออยู่กับลูกพอ เรื่องนอกเขตบ้านฉัตรอรุณให้เจ้าหน้าที่จัดการไป ส่วนคุ
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: บทที่ 16 เมื่ออยู่ดีๆ เราก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยร่วมขบวนการค้ามนุษย์เช้านั้นศิวัชไปส่งคู่แฝดที่โรงเรียน เด็กชายต้นกล้ายิ้มหน้าบานที่พ่อไปส่งเข้าเรียน“แม่มารับต้นกล้ากับน้องเร็วๆ นะ” เด็กชายย้ำ หญิงสาวเปิดประตูรถให้เด็กๆ ลง เธอกล่าวอะไรกับคุณครูเวรหน้าประตูนิดหน่อย ฝ่ายนั้นพยักหน้ารับพร้อมจดข้อความบางอย่างก่อนจะกลับมาขึ้นรถ“ออคุยอะไรกับครูเหรอครับ” “แจ้งครูไว้ค่ะ ถ้าคนอื่นมารับอย่าให้ต้นกล้ากับต้นข้าวกลับด้วย” เธอหมายถึงแทนไทเพราะเขาเคยมารับเด็กๆ ที่โรงเรียนบ้างเป็นครั้งคราว“คุณแทนไทเหรอครับ” ชายหนุ่มถาม“ค่ะ” เธอรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ “เย็นนี้ออเลิกงานกี่โมง” เขาถามเมื่อบังคับรถตรงไปยังโรงแรม“ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่จะไปรับลูกให้ทัน” เธอตอบพลางคิดวันนี้อาจจะต้องไปพัทยาอรุณีมาลาชะงักเมื่อมีสายเรียกเข้าจากอรุณประภา“ออเหรอเรากำลังไปตราดนะ” คู่แฝดบอกมา“ไปทำไมน่ะพิณ” เธอถามกลับ“พี่รินดูในไฟล์กล้องวงจรปิดของผับ คืนนี้แทนมีนัดส่งของข้ามชายแดน” แฝดพี่ตอบมาสั้นๆ“ออไปด้วย รอก่อนนะพิณ” ชายหนุ่มจอดรถในที่จอดรถของโรงแรมพอดี อรุณีมาลาหันไปบอกศิวัชว่า “ตอนเย็นอาจจะต้องฝากคุณไปรับเด็กๆ นะคะ พิณกำลังจะไปตราด” เธอเดินเร็วๆ ตรงไปที่รถของตัวเอง หญิง
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: บทที่ 15 อันตรายเกินไป“ออไม่คิดจะบอกพี่เลยเหรอ” ศิวัชถามขณะที่เขาขับรถตรงกลับบ้าน“แค่ไปประชุมเนี่ยนะคะ” หญิงสาวย้อนถาม“ถ้าพี่ไม่ไปป่านนี้ออไม่ไปถึงผับไอ้หมอนั่นแล้วรึไง” ชายหนุ่มย้อนถาม หญิงสาวเงียบ“เรื่องนี้มันอันตรายเกินไป พี่จะจัดการต่อเองกับพี่ชายออ ออเข้าใจไหม” เขาพูดพร้อมกับที่จอดรถลงที่หน้าบ้านของเขาเอง หญิงสาวไม่รับปากเธอเม้มปาก “ลูกคงหลับแล้ว แต่ออจะไปดูลูกก่อนก็ได้” เขาเดินนำขึ้นบ้าน หญิงสาวดูนาฬิกาตอนนี้เที่ยงคืนกับอีกสิบห้านาที ชายหนุ่มเดินขึ้นชั้นสองภายในบ้านเปิดไฟทางดวงเล็กๆ ไว้พอมองเห็นทางเดินได้ ห้องแรกเป็นห้องของต้นกล้าเด็กชายหลับสนิท ศิวัชปิดประตูห้องอย่างเบามือไปที่ห้องต่อไปซึ่งเป็นห้องของต้นข้าว เมื่อเปิดเข้าไปเด็กหญิงก็หลับเช่นกัน หญิงสาวสบายใจเมื่อเห็นลูกหลับดี ศิวัชเดินไปเปิดประตูห้องข้างๆ ของต้นข้าวให้“นี่ห้องของออ พี่ให้เด็กจัดให้แล้วมีของใช้ทุกอย่างของใหม่ทั้งหมดพี่เตรียมให้ออ” หญิงสาวมองเข้าไปในห้องท่าทีระแวงระวัง“ขอบคุณค่ะ” เธอเตรียมปิดประตูห้องแต่ชายหนุ่มจับบานประตูไว้ “แต่ถ้าออแปลกที่ ไม่อยากนอนคนเดียวห้องพี่อยู่ข้างๆ นะ เคาะเรียกพี่ได้ 24 ชม.เลย” เขายิ้
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: เพื่อนเก่าสีหน้าเกศราไม่ดีนักในตอนที่อัศรามารับตอนบ่าย แต่เธอยิ้มออกเมื่อเห็นแม่หนูเชอรี่นั่งอยู่ในคาร์ซีตด้วย“ไปรับเชอรี่มาด้วยเหรอคะพี่ฮาน จริงๆ ให้หน่อยกลับเองก็ได้นะคะ มาส่งตอนเช้าก็พอ” “ครับวันนี้แม่มีธุระช่วงเย็นพี่เลยไปรับลูกมาอยู่ที่ทำงานแล้วเลยมารับหน่อย” “อ่อ... ค่ะ จริงๆ ไม่น่าต้องลำบากเลย พี่เลี้ยงจากบ้านโน้นก็พอดูเชอรี่ให้ได้ค่ะถ้าไม่นานมาก” “ไม่เป็นไร พี่อยากเลี้ยงลูกเองบ้างเดี๋ยวห้องที่ทำไว้ที่ทำงานจะไม่ได้ใช้ ถ้าหน่อยไม่อยากให้พี่มารับก็เอารถไว้ขับเองไหมสักคัน เอาคันไหนก็ได้หรืออยากได้ใหม่ก็ได้พี่จะซื้อให้” ชายหนุ่มยังไม่ละความพยายาม“ไม่ต้องหรอกค่ะ เอามาหน่อยก็ขับไม่เป็น” เธอปฎิเสธเพราะไม่อยากรับอะไรจากอัศรามากเกินเส้นความเป็นพ่อแม่ของลูก“พี่สอนได้ เรื่องขับรถไม่มีปัญหาหรอก”“ไม่เอาค่ะพี่ฮาน มันมากไป” เกศราพูดจริงจัง“ไม่เอาก็ไม่เอา” เดี๋ยวถึงเวลาจะทำให้เอาเอง เขาคิดในใจ“แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าไม่ค่อยดี” ชายหนุ่มถามต่อ อัศราเป็นคนช่างสังเกตแม้ว่าใครจะผิดปกติไปเพียงนิดเดียวเขาก็รู้สึกได้ชัดเจน“เปล่าค่ะ” เธอตอบซึ่งไม่ได้อยู่นอกเหนือการคาดเดาของเ
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: คำสอนแม่คืนนั้นนางอัมพรอยู่ค้างที่บ้าน นอกจากนั้นยังมีกฤติกามาอยู่เป็นเพื่อนน้องและหลานสาวอีกคน ส่วนอัศราถูกมารดาไล่กลับตั้งแต่หัวค่ำชายหนุ่มกลับไปแบบไม่เต็มใจนัก“แม่ทำไมรีบไล่ผมล่ะ ให้ผมนอนค้างกับลูกไม่ได้เหรอครับ” เขาอ้อนมารดาในยามที่สองสาวพี่น้องขอไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องนอนชั้นบนโดยที่พาเชอรี่ขึ้นไปด้วย “ลูกจะมาค้างได้ยังไงมันน่าเกลียดมาก หนูหน่อยกับลูกไม่ได้เป็นอะไรกันนะ” นางอัมพรพูดตามความจริง“แล้วถ้าแม่ไม่ให้โอกาสผมกับหน่อยจะเป็นอะไรกันได้ยังไงล่ะ” “มะเหงกแน่ะ” นางอัมพรใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากบุตรชาย “แม่เป็นผู้ใหญ่จะทำแบบนั้นได้ยังไง จีบเขาดีๆ น่ะเป็นไหม แล้วให้หน่อยตัดสินใจเอง ไม่ใช่ว่าเขาพลาดมีลูกแล้วจะต้องเอาทั้งชีวิตมาจมอยู่กับเรานะ” อัศราเงียบนางจึงพูดต่อ“ความเป็นพ่อเป็นแม่ของเด็กร่วมกันไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันนะฮาน พ่อแม่แยกกันอยู่ก็ช่วยกันเลี้ยงเด็กให้โตมาอย่างดีได้ ดีกว่าทนอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ได้รักกันเลย ถ้าเราอยากได้ทั้งแม่ทั้งลูกมาเป็นครอบครัวก็เอาชนะใจผู้หญิงให้ได้” วันต่อมาอัศรามาถึงตั้งแต่เช้าตรู่ ชายหนุ่มมาถึงพอดีกับที่เกศรากำลังจะออกไปตลาดด้วย
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: ไปดูบ้านใหม่“พี่ฮานคะ เพื่อนหน่อยชื่อเมนี่เรียนคณะเดียวกัน ส่วนเมนี่นี่พี่ฮานน่ะ” เกศราแนะนำให้อัศรากับเพื่อนใหม่รู้จักกันตามมารยาท จงใจไม่บอกว่าอัศราเป็นใครเพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะแนะนำสถานะใดจึงข้ามไปเสีย“สวัสดีค่ะพี่ฮาน หน่อยให้เราลงข้างหน้านี่ก็ได้ห้องเราอยู่ฝั่งตรงข้ามเดี๋ยวเราเดินข้ามสะพานลอยไปเอง” “ไปเองได้แน่นะเมนี่” อัศราจอดรถที่หน้าสะพานลอยตามที่มาลีรินทร์บอก ชายหนุ่มรับไหว้เพื่อนของเกศราก่อนที่เธอจะลงจากรถไป “พี่ไก่ล่ะคะ” เกศราถามถึงพี่สาวทันที “ไก่ไปธุระ พี่ไปรอรับแม่มาเมื่อเช้าตอนนี้แม่มาอยู่ที่บ้านเราแล้ว ยายหนูเชอรี่ก็อยู่กับแม่ด้วย พี่เลยบอกว่าจะมารับหน่อยเอง” อัศราอธิบาย บ้านเราที่เขาพูดถึงคือบ้านหลังที่เขาซื้อต่อจากกฤติกาตั้งใจจะยกให้เกศราและลูกแต่เธอไม่ยอมรับมันสักที เกศรานั่งนิ่ง เธอไม่รู้จะพูดอะไรจะว่าเขามารับลูกไปโดยไม่บอกก็ไม่ได้เพราะเขาบอกไว้แล้วอัศราเลี้ยวรถไปทางบ้านที่เขาซื้อให้หญิงสาว ตอนนี้เขาทำห้องเด็กและตกแต่งห้องนอนข้างบนหมดแล้ว ด้านล่างเหลือส่วนในสวนและที่ต้องต่อเติมที่อยากรอถามเจ้าของบ้านก่อนเกศรามองบ้านที่ครอบครัวเธอย้ายออก
Last Updated: 2025-09-20
Chapter: เพื่อนใหม่พวกเขาไปถึงกรุงเทพฯ ในเวลาเย็น อัศรายกผลไม้ลงมาไว้ที่บ้านของกฤติกาจนเกือบหมด อีกส่วนแบ่งให้คนขับรถไป“ทำไมไม่แบ่งไปกินบ้างคะพี่ฮาน” “พี่เอาไปก็กินไม่ทัน เอาไว้พี่มากินที่นี่ก็ได้ครับ ต้องมาทุกวันอยู่แล้ว” “งั้นนัทแบ่งไปให้แม่บ้างสิ เยอะขนาดนี้กินกันไม่หมดหรอก” เกศราพูดขึ้นบ้าง ทำให้กฤติกาและก้องเกียรติมองหน้ากัน“ได้ๆ ดีเลย แม่ชอบเงาะกับทุเรียนนัทจำได้ พรุ่งนี้นัทเอาไปให้แม่เอง” ก้องเกียรติดีใจที่เกศรามีทีท่าอ่อนลงต่อมารดา เขารู้ว่าบาดแผลระหว่างพี่สาวกับแม่มันกว้างและลึกจนเข้าใจพี่สาวดี อาจจะเพราะว่าตอนนี้เธอเองก็เป็นแม่กระมัง เด็กหนุ่มคิดในใจเกศราอุ้มลูกเดินกลับห้องนอนที่อยู่ชั้นล่าง อัศราช่วยถือของเดินตามไปให้ เขามองไปรอบห้องอย่างพิจารณา ถ้าใครรู้ว่าลูกเมียเขาอยู่ในห้องธรรมดาแบบนี้เสียชื่อแย่ บริษัทอัศราดูโฮมงานไม่ได้น้อยหน้าใคร เกศราและเชอรี่ควรมีที่อยู่ที่สะดวกกว่านี้“พี่ว่าตอนนี้หน่อยย้ายไปอยู่ข้างบนได้แล้วมั้ง” “ข้างล่างสะดวกกว่าค่ะ เวลาทำงานบ้านจะได้มาดูลูกได้ง่าย สะดวกเวลาพี่เลี้ยงมาช่วยเลี้ยงลูกด้วย” “ก็ทำห้องเด็กข้างล่างไว้ให้เวลาพาเชอรี่ลงมาตอนกลางวั
Last Updated: 2025-09-20
Chapter: น้ำตกเขาชะเมา-เขาวง“ข้างบนไม่มีห้องน้ำนะครับ ใครอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าเล่นน้ำก็เปลี่ยนที่ห้องน้ำด้านล่างเลย” บูรพาแจ้งสมาชิกปุ๊บปั๊บทัวร์ของเขาให้รู้กันว่าด้านบนไม่มีห้องน้ำ โดยเฉพาะสาวสวยสองคนที่น่าจะต้องมีธุระกับห้องน้ำมากกว่าหนุ่มๆ แบบพวกตน“เอาไงดีเรา จะเล่นน้ำไหมหน่อย” กฤติกามองหน้าน้องสาว เกศรามองไปที่น้องเชอรี่ทันทีว่าถ้าลงเล่นน้ำลูกสาวจะทำอย่างไร“ถ้าหน่อยกับลูกไก่อยากลงพี่จะดูเชอรี่เอง” อัศรารีบตอบ“ยังไม่แน่ใจค่ะว่าอยากลงไหม แต่อยากไปห้องน้ำเปลี่ยนชุดก่อนก็ดี” เกศราพูดกฤติกาเองก็เห็นด้วย สองสาวจึงขอเวลาครู่หนึ่งไปห้องน้ำทำธุระส่วนตัวประสาผู้หญิง ปล่อยให้สามหนุ่มกับหนึ่งเด็กหญิงนั่งเล่นที่ซุ้มม้านั่งรอท่ามกลางบรรยากาศที่สดชื่น รู้สึกได้ถึงไอเย็นที่มีมากกว่าข้างนอกอุทยานไม่นานนักสองสาวกลับมาในชุดใหม่ที่คล่องตัวขึ้นคือเสื้อยืดแขนกุดกับกางเกงยีนขาสั้นสามส่วนเหนือเข่าเล็กน้อย กฤติกามีกล้องดิจิทัลมาด้วยเผื่อถ่ายรูปสวยๆ เก็บไว้“เฮียจ้องอะไรน่ะ” บูรพาถามเขาเห็นอัศราจ้องขาของเกศราเหมือนไม่เคยเห็น“ว่าแต่เมียกับพี่สาวเมียเฮียเขาสวยกันดีจังนะ สูงยาวเข่าดี ขาวดีด้วย” บูรพาเอ่ยชมโดยไม่คิดอะไร
Last Updated: 2025-09-17
Chapter: รับขวัญเกศราลงมาพอดี คุณอัมพรกวักมือเรียกแม่ของหลานสาวมาหา “มาหาแม่จ้ะหนูหน่อย” “คะคุณแม่” เธอไปหาผู้ใหญ่อย่างงงๆ คุณอัมพรส่งสร้อยทองมีพระองค์เล็กซึ่งเป็นพระเครื่องดังของจ.ระยอง ส่งให้เกศรานางตั้งใจเลือกเส้นไม่ใหญ่มากเพื่อให้เกศราไม่ปฏิเสธ“แม่กับพ่อให้รับขวัญนะลูก จะได้เป็นสิริมงคลกับชีวิตไปไหนแคล้วคลาดปลอดภัยนะ” เหตุผลของผู้ใหญ่ทำให้หญิงสาวพนมมือไหว้รับ “ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่มากค่ะ” “ตาฮานส่งลูกมาให้แม่แล้วใส่สร้อยให้น้อง” นางชูสร้อยข้อมือเมื่อครู่ให้หลานสาวดู เด็กหญิงโผเข้าหาคุณย่าทันทีเพราะชอบเสียงกรุ๊งกริ๊งของมัน ชายหนุ่มรวบผมของเกศราไปทาง เขาแบมือขอสร้อยจากเธอแต่หญิงสาวเอียงศีรษะหลบ“ไม่เป็นไรค่ะพี่ฮาน หน่อยทำเองได้”“เอามาพี่ใส่ให้จะได้ไปกินมื้อเช้ากันเร็วๆ” อัศราทำเสียงดุ ทำให้เธอยอมส่งสร้อยให้ลมหายใจที่ปัดผ่านต้นคอทำให้เกศราตัวเกร็ง หญิงสาวออกห่างเขาทันทีเมื่อเขาสวมสร้อยให้เสร็จแล้ว “ขอบคุณค่ะ” เธอเดินตรงไปนั่งข้างน้องชายแต่ก้องเกียรติลุกขึ้นย้ายไปนั่งข้างกฤติกา“พี่ฮานนั่งตรงนี้เลยครับ นัทอยากชิมขนมครกกับพี่ไก่” อัศรานั่งลงข้างเกศรา เขารินกาแฟจากเหยือกใส่ถ้วยเลื่
Last Updated: 2025-09-17
Chapter: ตอนที่ 13 ข้อตกลงใหม่ของพ่อและแม่... เพื่อลูกหลังสอบปลายภาคเสร็จสิ้น น้องบัวก็ได้ย้ายมาอยู่กับแม่ที่บ้านเช่าในตัวเมืองตามที่กัทลีสัญญาไว้ หญิงสาวตั้งใจให้ลูกได้พักผ่อนเต็มที่ก่อนเริ่มต้นเทอมใหม่ และวางแผนจะย้ายโรงเรียนให้ลูกเข้าเรียนชั้นประถมปีที่สอง ซึ่งมีหลายโรงเรียนที่น่าสนใจและอยู่ใกล้ที่ทำงานของเธอเช้าวันที่เก็บของเตรียมย้ายบ้าน ปู่เหมกับย่าจันทร์หอมมายืนส่งหลานสาวที่หน้าบ้าน น้องบัวกอดย่าจันทร์หอมแน่น ส่วนปู่เหมก็ลูบเรือนผมนุ่มหลานสาวด้วยแววตาอาวรณ์“เอาไปเฉพาะของเล็กๆ ขนง่ายๆ ก็พอนะลูก ของชิ้นใหญ่ของเล่นของน้องบัวหลายๆ ลังเดี๋ยวแม่ให้ไอ้หินมันมาขนไปให้” ย่าบอกให้เด็กทำงานในบ้านช่วยกันขนของจุกจิกของหลานสาวใส่ท้ายรถยนต์ของกัทลี และหันมาคุยกับหลานสาว“ย่าจะคิดถึงหนูนะลูก”“บัวก็จะคิดถึงย่าค่ะ” เด็กหญิงตอบพร้อมน้ำตาคลอเบ้า“แม่จะพาหนูมาเยี่ยมย่ากับปู่ทุกเดือนเลยค่ะ หนูสัญญา”กัทลียิ้มบาง มองลูกแล้วหันไปสบตาคุณพ่อคุณแม่ของอดีตสามี “หนูจะพาน้องมาหาพ่อกับแม่ทุกเดือนจริง ๆ ค่ะ”“ดีแล้วลูก บ้านนี้ก็ยังเป็นบ้านของหนูเสมอ” ปู่เหมพูดช้าๆ ก่อนยื่นห่อขนมที่ย่าจันทร์ห่อไว้ให้ “เดินทางกันดีๆ นะกล้วย น้องบัว”น้องบัวชะเง้อมอ
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: ตอนที่ 12 การเริ่มต้นเป็นเกษตรกรฝึกหัดเช้าวันนั้น หิรัญตื่นแต่เช้าและเดินทางไปยังแปลงที่ดินว่างในตัวเมืองตัส อยู่ในพื้นที่ชลประทานดินดีน้ำดี จำนวนขนาดพื้นที่ห้าไร่ที่นายเหมยกให้เมื่อรู้ว่าหิรัญตัดสินใจจะเริ่มต้นทำฟาร์มเมล่อนอย่างจริงจัง“พี่หิน พี่จะให้รถไถหมดเลยไหม” สิงห์ลูกน้องที่ชายหนุ่มขอแบ่งมาจากคนของบิดาวิ่งเข้ามาถามหิรัญพยักหน้า ชี้มือไปยังพื้นที่ที่วางแผนไว้ “ตรงโน้นไถแล้วเกลี่ยหน้าดินให้เสมอกันให้หมด” ชายหนุ่มเรียกรถไถมาปรับพื้นที่ หญ้ารกค่อยๆ ถูกแหวกออก เปิดหน้าแปลงดินที่รอการเพาะปลูก อีกส่วนของพื้นที่ก็กำลังจะทำการขุดบ่อพักน้ำเสียงเครื่องตักดินดังเป็นจังหวะในยามสาย แดดอ่อนยังไม่แรงพอจะทำให้เหงื่อไหล แต่หิรัญกลับรู้สึกว่าเสื้อยืดบนหลังเขาชุ่มไปหมดแล้ว แต่งานก็ยังมีอีกมากเสร็จจากขุดบ่อวันต่อไปเขาก็ต้องมาต่อท่อน้ำจากบ่อบาดาลเพื่อปล่อยน้ำลงบ่อให้เต็ม หิรัญยืนอยู่ข้างหลุมดินขนาดใหญ่ ที่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะกลายเป็นบ่อเก็บน้ำของฟาร์มเมล่อน ฟาร์มที่เขาตั้งใจจะให้เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง... แต่เพื่อคนตัวเล็กๆ ที่ชื่อบัวชมพูด้วย ชายหนุ่มยืนกอดอกใต้เงาต้นตะขบป่าที่ยังเหลืออยู่
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: ตอนที่ 11 คำสัญญาที่ไม่เคยเป็นจริงเสียงกริ่งเลิกเรียนของโรงเรียนดังขึ้นในช่วงเย็น หิรัญยืนรออยู่หน้าอาคารเรียนของเด็กประถมต้นตามเวลาเลิกเรียน เขามาก่อนเวลาเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้น้องบัวต้องรอ สายตาชายหนุ่มกวาดไปทั่วสนามเด็กเล่นก่อนจะหยุดอยู่ที่ครูสาวคนเดิมที่คุ้นหน้าเดินจูงมือลูกสาวตัวน้อยในชุดนักเรียนออกมา"น้องบัว ทางนี้ลูก" เขาโบกมือเรียกเด็กหญิงตัวเล็กในชุดยูนิฟอร์มสีน้ำเงินขาวหันมาเห็นพ่อก็ยิ้มร่าและรีบวิ่งเข้ามากอดแน่นด้วยความคิดถึง หิรัญย่อตัวลงรับอ้อมกอดนั้นพลางลูบศีรษะลูกเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะรับกระเป๋านักเรียนมาถือไว้แล้วพาเธอเดินไปยังที่จอดรถแม้เขาจะยังไม่ถนัดกับการดูแลลูกเท่ากับกัทลี แต่เขาก็เริ่มคุ้นเคยแล้วกับหน้าที่พ่อหลายๆ อย่าง แม้จะดูว่าช้าเกินไปสำหรับบางคน แต่สำหรับเขามันคือโอกาสครั้งที่สองที่ไม่อยากปล่อยผ่านอีกเมื่อกลับถึงบ้าน หิรัญเปิดประตูด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหิ้วกระเป๋านักเรียนและกล่องข้าวที่ครูฝากส่งคืน ก่อนที่เขาจะบอกให้น้องบัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวอาบน้ำ ขณะที่ตนเองเดินไปจัดเสื้อผ้าชุดใหม่วางเตรียมไว้ให้ลูกสาว จากนั้นเขาเข้าครัวไปหยิบนมหนึ่งกล่องและขนมปังปิ้งทาแยมเ
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: ตอนที่ 10 ก้าวแรกที่ออกจากเซฟโซนกัทลีเริ่มต้นงานใหม่อย่างราบรื่น เพื่อนร่วมงานใหม่ องค์กรใหม่ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคยและเคยทำงานร่วมกันตั้งแต่อยู่หน่วยงานเก่าก่อนหน้านี้ หญิงสาวใช้เวลาช่วงเช้าในการทำความรู้จักกับแผนกอื่นๆ ที่จำเป็นต้องทำงานด้วยกัน หลังจากนั้นเธอก็เริ่มงานของตัวเองที่คนเดิมทำค้างไว้ก่อนย้ายไป“นี่จ้ะกล้วย อันนี้พาสเวิร์ดของเรานะ” นารา นักวิชาการศึกษาระดับชำนาญการที่เป็นหัวหน้าคนใหม่ของเธอ ส่งซองขาวที่ภายในบรรจุรหัสเข้างานเครื่องคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานของเธอ “ขอบคุณค่ะพี่นา” กัทลีรับซองมาเปิดดู เธอฉีกรอยปรุกระดาษคาร์บอนที่ภายในพิมพ์รหัสของตัวเองไว้ จากนั้นเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อเข้ารหัส“พี่สิต้องขอบใจเรา ย้ายมาถูกเวลาช่วยงานพี่ได้เยอะเลย” นาราถอนใจโล่งอกที่ในที่สุดเธอจะได้มีเพื่อนมาช่วยทำงานสักที หลังจากที่รับบทหนักเพราะต้องรับผิดชอบงานแทนคนที่ย้ายไปมาสักพักหนึ่งแล้ว ไหนจะงานตัวเองก็ต้องทำเหมือนเดิมไม่นานหลังจากที่กัทลีเริ่มลงมือทำงาน หน้าจอของเธอก็ปรากฏข้อความเชิญประชุมจากระบบงานภายในองค์กร “กล้วย พรุ่งนี้เช้าไปประชุมแทนพี่ทีสิ พี่ต้องไปคุยกับโรงพิมพ์เรื่องจัดพิมพ์คู่
Last Updated: 2025-09-20
Chapter: ตอนที่ 9 ไม่ว่าชีวิตจะผ่านอะไรมา เมื่อมีลูกอย่าผ่านร้านสะดวกซื้อคืนนั้นหลังจากส่งลูกเข้านอน หิรัญออกมานั่งคุยกับบิดามารดาเนื่องจากทั้งสองนอนดึกตามประสาคนสูงวัย “แม่ นอกจากให้ไปเก็บค่าแผงมีงานอะไรให้ผมทำอีกไหม” สองปู่ย่ามองหน้ากันแล้วหันมามองลูกชาย “ว่างเหรอหิน หรืออยากได้ตังค์เพิ่ม” “แม่ไม่คิดบ้างเหรอว่าผมอาจจะอยากทำตัวให้มีประโยชน์” หิรัญย้อนถาม“ไม่คิด”“ไม่คิด”พ่อแม่ตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทำให้ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะยอมพูดความจริง “เอาตรงๆ ก็แบบนั้นล่ะฮะ วันละห้าร้อยไม่พอเลี้ยงลูกจริงๆ นะแม่” “ใช่ จะได้รู้ไงว่าเลี้ยงลูกไม่ง่าย แต่แม่เขาก็เลี้ยงมาได้นะกล้วยเงินเดือนไม่เท่าไหร่เอง” นางจันทร์หอมสอน “กล้วยน่ะเป็นข้าราชการ เงินเดือนบวกค่าตำแหน่ง ค่าอะไรต่างๆ ยังไม่ถึงสามหมื่นเลย ค่าเลี้ยงดูหลานพ่อสมทบให้ก็ยอมรับแค่ไม่เท่าไหร่ ไหนจะค่าน้ำไฟ ข้าวสาร แก๊ส ของกินของใช้ในบ้าน ค่าอุปกรณ์การเรียนค่าขนมลูกแต่ละวัน กล้วยได้เงินเดือนน้อยกว่าลูกสมัยทำงานที่กทม. อีกแต่ก็ยังเลี้ยงลูกมาได้อย่างดี” ปู่เหมเล่าอีกด้านของคนเป็นแม่ หิรัญหน้าสลดลง“ผมเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาผมเห็นแก่ตัวมาก ก็กำลังแก้ตัวอยู่นี่ไงแม่” “แล้วนอกจากเก็บค
Last Updated: 2025-09-20
Chapter: ตอนที่ 8 ทำเท่าไหร่ได้เท่านั้นกัทลีย้ายของเข้าบ้านใหม่ซึ่งเป็นบ้านเช่าขนาดห้าสิบห้าตารางวา เป็นบ้านแฝดชั้นเดียวสองห้องนอน หนึ่งห้องโถง สองห้องน้ำ มีห้องครัวแยกเป็นสัดส่วนและพื้นที่ซักล้างหลังบ้าน นอกจากนั้นยังมีส่วนพื้นดินให้ทำสวนครัวและสวนหย่อมเล็กๆ ได้อีกพอสมควรเธอมองบ้านที่ทำสัญญาเช่าไว้แล้วเมื่อสัปดาห์ก่อนอย่างพอใจ มันเป็นบ้านสร้างใหม่ที่เจ้าของซื้อไว้และไม่มีโครงการมาอยู่จึงปล่อยเช่าไปก่อน “แม่ว่าหนูซื้อบ้านเลยดีไหมกล้วย จะได้ไม่ต้องกังวลค่าเช่าเดี๋ยวแม่เอาเงินในส่วนของเจ้าหินมาซื้อให้” แม่ย่าเคยออกปากจะซื้อบ้านให้ในวันก่อนที่นางมาเป็นเพื่อนเธอในตอนดูบ้าน“อย่าเพิ่งเลยค่ะแม่ หนูอยากรอดูงานให้เข้าที่เข้าทางก่อนดีกว่า อีกอย่างหนูไม่อยากได้เงินส่วนของหินด้วยค่ะ เกรงว่าถ้าเขารู้ทีหลังจะไม่พอใจ” “ก็ลองให้มันไม่พอใจดูสิ จริงๆ มันก็ยังเป็นเงินของแม่อยู่ แค่เคยคิดจะยกให้มันเฉยๆ แต่มันเองไม่สนใจตรงนี้ก็ช่วยไม่ได้” นางพูดถึงบรรดากิจการต่างๆ ที่นางลงทุนไว้ให้ผลิดอกออกผล ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจอะพาร์ตเมนต์ บ้านเช่า ตลาดสดแม้แต่ที่จอดรถก็มีและเหตุผลที่ย่าจันทร์หอมเห็นด้วยกับการที่กัทลีหาบ้านเช่าที่ไม่เกี่ย
Last Updated: 2025-09-20
Chapter: คำนินทากาเลเหมือนเทน้ำอันธิกาหยิบโบชัวร์โครงการบ้านหรูที่วางบนโต๊ะทำงานของยงธนัทมาดูอย่างแปลกใจ เขาจะซื้อบ้านหรืออย่างไร เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมเธอจึงไม่เคยรู้มาก่อน หญิงสาวถือวิสาสะหยิบแฟ้มเอกสารที่วางด้วยกันขึ้นมาดู เห็นว่าคนรักเตรียมเอกสารสำหรับการซื้อและโอนบ้านเป็นชื่อของหญิงสาวที่เธอไม่รู้จักก็เริ่มขมวดคิ้ว“ณิชชา...ใครน่ะ ใครคือณิชชา แล้วทำไมเฮียย้งต้องซื้อบ้านให้ผู้หญิงคนนี้ หรือว่าแอบซุกเมียน้อยเมียเก็บไว้” หญิงสาวยิงคำถามใส่ยงธนัททันทีเพราะเจ้าตัวเข้ามาในห้องพอดี ชายหนุ่มหน้าซีดเมื่อประมวลผลคำถามออกว่าคนรักกำลังเข้าใจผิดไปใหญ่โต“เดี๋ยวๆ แบมจ๋า ใจเย็นนะคะ คือว่าเฮียไม่ได้ซื้อบ้านให้ผู้หญิงที่ไหนเลย” “อย่ามาตอแหล แล้วนี่อะไร” แฟ้มบินเฉียดหูเขาไปนิดเดียวเพราะยงธนัทหลบทัน“แบมใจเย็น เฮียอธิบายได้” เขารีบยกมือเป็นเชิงยอมแพ้“ต้องอธิบายอะไรอีก ชัดขนาดนี้” อันธิกาหันรีหันขวางแต่ไม่รู้จะโยนอะไรที่มีน้ำหนักพอใส่หัวคนเจ้าชู้อีก“แบมๆๆ เฮียไม่ได้ซื้อ บ้านนี่เฮียต้นเป็นคนซื้อต่างหากไม่เชื่อแบมดูบนโต๊ะมีเช็คที่เฮียต้นเซ็นไว้เป็นค่าบ้านสิ” ยงธนัทรีบพูดเมื่อเห็นสาวเจ้าหยิบที่ทับกระดาษที่
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: เสียงซุบซิบหลังจากที่ณิชชากลับลงไปทำงานแล้ว บรรดาทีมผู้ช่วยเลขาของอังกูรก็เกิดเสียงซุบซิบว่าอังกูรเรียกหญิงสาวขึ้นมาทำไมเป็นนานสองนาน“ทำงานกันได้แล้วจ้ะพวกเธอ ถ้าคุณย้งหรือบอสมาเจอระวังจะเป็นเรื่อง” สุพรรษาเดินมาปรามเมื่อมองมายังเห็นสาวๆ สามสี่คนจับกลุ่มคุยกันไม่เริ่มทำงานสักที“คุณสุคะ เมื่อกี้ณิชขึ้นมาทำอะไรเหรอคะ” เมลินดาเป็นตัวแทนหมู่บ้านถามเรื่องที่อยากรู้ สรรพนามที่หล่อนใช้เรียกณิชชาทำให้สุพรรษาชะงักมองหน้าเจ้าตัว“ทำไมเรียกคุณณิชชาเขาสั้นๆ แบบนั้น รู้จักกันเหรอจ๊ะ” “ใช่ค่ะ เมลกับณิชเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน ก็คนที่ตอนนั้นเมลบอกคุณสุว่ามีเพื่อนทำงานอยู่ที่ออฟฟิศข้างล่างไงคะ ที่ว่าจะชวนมาสมัครงานข้างบนแต่ว่าณิชเขาบอกว่าไม่ถนัด” “อ้อ คุณณิชเองหรอกเหรอที่เราบอกพี่ตอนนั้น” “ค่ะคนนี้ละ เมลเลยไม่เซ้าซี้เพราะว่าณิชอาจจะมีวุฒิไม่ถึงก็ได้ เจ้าตัวเขาคงรู้เลยบอกว่าไม่ถนัด” เมลินดาพูดต่อสุพรรษาขมวดคิ้ว “คุณณิชเนี่ยนะ วุฒิไม่ถึง” เท่าที่เธอรู้ข้อมูลมาคือณิชชาจบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านบริหารองค์กรจากต่างประเทศด้วยซ้ำแล้วจะเอาอะไรมาบอกว่าวุฒิไม่ถึง เธอคิดว่าตำแหน่งปัจจุบันท
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: วันนั้นไม่เหมือนวันนี้ณิชชาไปทำงานในเช้าวันต่อมา เธอได้รับคำสั่งจากหัวหน้าฝ่ายว่าให้ขึ้นไปที่ฝ่ายบริหารชั้นเก้า ซึ่งเป็นชั้นที่พนักงานรู้กันดีว่าเป็นพื้นที่ของประธานกรรมการบริหารคืออังกูรและทีมผู้ช่วย เลขานุการของเขาทำงานที่ชั้นนั้น“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะพี่หยง” “พี่ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ คุณสุเลขาของคุณอังกูรโทรลงมาเองเลย บอกว่าถ้าณิชมาแล้วให้ขึ้นไปพบท่านข้างบน” ตันหยงหัวหน้าฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ที่เป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของณิชชาแจ้ง เธอมองลูกน้องสาวอย่างเป็นห่วงเพราะว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีใครในแผนกที่ถูกอังกูรเรียกขึ้นไปเช่นนี้ณิชชาตรงไปยังลิฟต์ตัวพิเศษที่เป็นตัวเดียวที่จะขึ้นไปได้ถึงชั้นเก้า พนักงานรักษาความปลอดภัยด้านหน้ารีบกดลิฟต์ให้เธอทันทีเมื่อหญิงสาวแจ้งชื่อตัวเอง“สวัสดีค่ะ” สุพรรษารีบลุกขึ้นเมื่อเห็นเธอก้าวออกจากลิฟต์“ดิฉันมาพบคุณอังกูรตามที่มีแจ้งลงไปน่ะค่ะ” ณิชชาบอกจุดประสงค์ที่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้อยู่แล้ว“บอสรอคุณณิชอยู่ค่ะ เชิญทางนี้เลย” เลขานุการสาวรีบเปิดประตูห้องทำงานของเจ้านายหลังจากที่เคาะให้สัญญาณแล้ว จากนั้นเธอปิดประตูให้ความเป็นส่วนตัวกับคนในห้องเต็มที่ณิชชาเดินเข้าไ
Last Updated: 2025-09-21
Chapter: บ้านใหม่รับประทานอาหารแล้วอังกูรพาหวานหวานกับณิชชาออกไปข้างนอก โดยที่แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ได้อยากไปแต่ก็ขัดไม่ได้ เมื่อเขาบอกว่าจะพาไปรับน้องวินที่โรงเรียนเรียนพิเศษแล้วเลยไปดูบ้านใหม่ ท่าทางดีอกดีใจของลูกที่จะได้ไปไหนมาไหนกับพ่อทำให้หญิงสาวอดทนเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ “สวัสดีฮะพ่อ แม่ หวานหวานด้วย” เด็กชายรติวัชร์เปิดประตูรถด้านหลังขึ้นนั่งหลังจากที่สวัสดีบิดามารดาและทักทายน้องสาวฝาแฝดแล้ว หวานหวานจึงยุกยิกเดินข้ามจากเบาะหน้าจะนั่งกับคู่แฝด“ณิชมานั่งหน้าดีกว่าครับ ข้างหลังให้เด็กๆ นั่งด้วยกัน” ณิชชาถอนใจ ไม่อยากโต้เถียงกับเขาต่อหน้าลูกจึงทำตามเงียบๆ โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร แต่อาการถอนใจแรงก็ทำให้อังกูรรู้ว่าเธอไม่พอใจ หรือว่าเธออาจจะยังโกรธเรื่องที่เขาพูดไม่ดีตอนก่อนกินข้าวก็ได้“เรื่องโรงเรียนลูก ผมว่าถามลูกก่อนก็ได้ว่าอยากย้ายไหม ลูกว่ายังไงเราก็ค่อยว่ากันมันยังมีเวลากว่าจะปิดเทอม” ณิชชาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเป็นคำพูด หญิงสาวหันหน้ามองไปทางนอกตัวรถสนทนาโต้ตอบกับเด็กๆ บ้างเวลาคู่แฝดมีคำถามอะไร อังกูรเห็นอาการนั้นก็ถอนใจแต่เขาไม่ได้พูดอะไรอีกจนไป
Last Updated: 2025-09-20
Chapter: ทำหน้าที่พ่อและแม่เสียงกริ่งหน้าบ้านทำให้ณิชชาชะงักมือจากการเตรียมทำอาหาร วันนี้เป็นวันหยุดทั้งเธอและลูกสาวต่างก็ตื่นสายกว่าทุกวันเป็นเรื่องปกติ และเธอเองก็ไม่ได้มีแพลนจะพาลูกไปไหนในวันนี้ด้วยจึงตั้งใจจะทำอะไรกินกันง่ายๆ ที่บ้านสองแม่ลูก“หนูไปดูเองค่ะแม่” เด็กหญิงรติชาหรือน้องหวานหวานวัยแปดขวบลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปดูยังหน้าบ้าน“คุณพ่อ...” นาทีต่อมาเสียงของหวานหวานดังขึ้นลั่นบ้านทำให้ณิชชาขมวดคิ้ว อังกูรมาหรือ? แล้วเหตุใดไม่เห็นเขาบอกล่วงหน้าว่าจะมาอังกูรจอดรถที่หน้าบ้านชายหนุ่มลงจากรถพอดีกับที่หวานหวานเดินไปถึงหน้าบ้านเพื่อเปิดประตูรั้วให้ “คุณพ่อสวัสดีค่ะ มาคนเดียวเหรอคะ” เด็กหญิงมองไปทางด้านหลังของเขา เผื่อว่าจะเห็นคู่แฝดของตัวเองมาด้วย“วินไปเรียนพิเศษน่ะลูก พ่อไปส่งเขามาแล้วเลยมาหาลูกที่บ้าน หนูกับแม่กินอะไรหรือยังคะ” ชายหนุ่มลูบศีรษะเด็กหญิงอย่างเอ็นดูพลางถามถึงมารดาของแก“แม่ทำกับข้าวอยู่ค่ะ” หวานหวานเข้าไปในครัวบอกมารดาว่าคุณพ่อมา เด็กหญิงรินน้ำใส่แก้วจะยกไปให้คุณพ่อแต่อังกูรตามเข้ามาพอดี “ไม่ต้องยกไปให้พ่อหรอกลูก เดี๋ยวพ่อช่วยแม่ทำกับข้าวดีกว่า หนูออกไปดูทีวีข้างนอ
Last Updated: 2025-09-20
Chapter: พบลูกในฐานะแม่ ในระหว่างที่ณิชชาอึ้งกับคำพูดของชายหนุ่ม ประตูห้องถูกเคาะเบาๆ สามครั้งและเปิดเข้ามา เป็นยงธนัทที่พาเด็กหญิงรติชาขึ้นมาตามคำสั่งของอังกูรนั่นเอง “มาแล้วครับเฮีย” ยงธนัทเตรียมล้างหูฟังอังกูรบ่นเต็มที่ หรือดีไม่ดีอาจจะด่าด้วยก็ได้แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อ... “นายไปทำเรื่องย้ายตำแหน่งณิชขึ้นมาทำงานบนนี้ทีย้ง” สองคนที่ได้ยินหน้าตาตื่น “ไม่นะคะคุณต้น ณิชไม่ย้ายงานค่ะ” “นั่นสิฮะ แล้วจะให้ณิชทำงานตำแหน่งอะไรละเฮีย บนนี้ไม่มีตำแหน่งว่างเลย” ยงธนัทถึงกับเกาศีรษะแกรก ในขณะที่เด็กหญิงวิ่งมาหามารดา“แม่ขาเสร็จงานหรือยังคะ” ณิชชาอุ้มลูกขึ้นมานั่งบนตัก “ค่ะ หนูจะกลับบ้านแล้วเหรอ” อังกูรทำมือโบกไล่ให้ยงธนัทออกไปจากห้อง “นายออกไปก่อนย้ง มีไรเคลียร์กันวันหลัง” ประโยคว่าเคลียร์กันวันหลังทำให้ยงธนัทรีบออกไปอย่างรวดเร็ว นึกขอบใจที่วันนี้มีเด็กหญิงรติชาอยู่ด้วยทำให้ทุกอย่างนุ่มนวลลงมาก เขาสังเกตสีหน้าของทั้งอังกูรและณิชชาพบว่าไม่ได้แย่มากนัก จึงปลีกตัวออกมาอย่างโล่งใจ ยงธนัทออกไปแล้ว เหลือเพียงอังกูรที่จ้องสองแม่ลูก จนเด็กหญิงเริ่มขยับตัวอย่างอึ
Last Updated: 2025-09-17
LOGIN
