ตอนที่ 3 เรื่องคืนนั้น

หลังจากที่เปลี่ยนกะกับพี่อีกคนที่เข้ามารับช่วงต่อในเวลาเที่ยงคืน นริศราเข้าไปเปลี่ยนชุดฟอร์มของทางร้านออกก่อนที่จะเดินออกมานอกร้านพลางคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันคู่ใจ

สายตาเหลือบไปมองฝั่งตรงข้ามของร้านสะดวกซื้ออย่างไม่ได้ตั้งใจ พลันภาพที่เห็นร่างสูงใหญ่เดินหายเข้าไปในบาร์ขนาดใหญ่ยังคงติดตรึงอยู่ภายในใจ ว่ากันว่าบาร์แห่งนี้ดังมากเพราะเจ้าของเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลจนคนมีสีไม่กล้าเข้ามายุ่ง

เขาเป็นใคร เป็นมาเฟียอย่างนั้นหรือ…

 

เมื่อขับมอเตอร์ไซค์กลับมาถึงบ้านหลังขนาดกะทัดรัดก็เป็นเวลาที่พร้อมเข้านอนเลย เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะอาบน้ำ ปวดหัวก็ปวด เหมือนจะเป็นไข้อย่างไรอย่างนั้น ตรงกันข้ามกับผู้ที่ร่างเป็นน้องชายแต่ใจเป็นหญิงนั้นกำลังแต่งเนื้อแต่งตัวจัดเต็มจนผู้ที่เพิ่งกลับมาถึงเห็นแล้วยังตกใจ

“นนท์ จะออกอีกแล้วเหรอ”

“นนนี่ บอกหลายครั้งแล้วว่านนนี่ ยังจะนนๆ อยู่นั่นแหละ” ร่างผอมสูงเก้งก้างแต่จัดเต็มด้วยเสื้อผ้าหน้าผมที่ทำเอาผู้หญิงทั้งแท่งอย่างผู้เป็นพี่สาวยังอาย 

ด้วยโครงหน้ารูปไข่แต่งเติมสีสันจากเครื่องสำอางที่ประทินเข้าไปอย่างจัดเต็ม อีกทั้งเสื้อสายเดี่ยวสีแดงเลื่อมคลุมทับด้วยผ้าคลุมขนนกสีน้ำเงิน ด้านล่างเป็นกางเกงยีนส์ขาสั้นและด้านในสวมถุงน่องตาข่ายสีดำ ทั้งหมดอยู่ภายใต้เรือนร่างผอมบาง ผิวพรรณนวลเนียนเพราะผ่านการเทคฮอร์โมนมาตั้งแต่สมัยม.ต้น ผิวของนนท์ในตอนนี้นั้นขาวเนียนกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก

“เออนนนี่ก็นนนี่ แล้วนี่จะไปไหน แต่งตัวอย่างกะไก่ฟ้า” ขนนกฟูฟ่องสะใจขนาดนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นกะเทย แม้ว่าเขาจะสวยมากจนบางคนอาจจะดูไม่ออกว่าเป็นผู้ชายก็ตาม

“ไก่ฟงไก่ฟ้าอะไรสวยจะตาย จะไปดูคอนเสิร์ต ทำไม จะไปดูด้วยกันไหมล่ะ” 

“ไม่ ปวดหัวจะแย่ เหมือนจะเป็นไข้ยังไงไม่รู้” ผู้เป็นพี่สาวปฏิเสธทันทีขณะที่เดินเอากระเป๋าไปวางที่หลังตู้เย็นพลางเปิดเอาน้ำออกมาดื่ม

“แล้วเรื่องเมื่อคืนวานน่ะเป็นยังไงบ้าง ยังไม่ได้คุยกันเลย”

“ฮะ เมื่อวานเหรอ ก็…ไม่มีอะไรนี่” เมื่อถูกถามถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวานที่ผ่านมา นริศราก็หลบสายตาน้องชายพลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในใจ

“ไม่มีอะไรเลยเหรอ” คนเป็นน้องยังอยากรู้อยากเห็นไม่เลิก “แต่เมื่อวาน มึงแต่งจัดเต็มขนาดนั้นก็สวยดีออก เอาไว้ให้กูช่วยแแต่งให้บ่อยๆ ไหมล่ะ จะได้มีผัวกับเขาสักที”

“ไม่ต้องเสือก ไปได้แล้ว” 

“อ้าว กูช่วยดีๆ หาว่าเสือกซะงั้น”

“พอๆ ไปได้แล้ว โน่น มีรถมารับแล้วโน่น” 

“เออๆ ไปแล้ว” นนท์เอ่ยเสร็จก็รีบหยิบกระเป๋าสะพายข้างมาคล้องแขนก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปขึ้นรถยนต์ของเพื่อนแก๊งนางฟ้าที่มารอรับที่หน้าบ้าน

นนท์ทำอาชีพเป็นช่างแต่งหน้าฟรีแลนซ์ และกำลังพูดคุยทำธุรกิจกับพวกเพื่อนแก๊งนางฟ้าที่จะเปิดสตูดิโอเวดดิ้งครบวงจร ทั้งถ่ายภาพ เช่าชุดและแต่งหน้าทำผม ฝีมือแต่งหน้าของนนท์หรือนนนี่นั้นเรียกได้ว่าหาจับตัวได้ยาก 

ถึงขนาดแต่งผีให้กลายมาเป็นคนได้ ตัวอย่างเช่น แต่งหน้าทำผมและออกแบบชุดให้ผู้เป็นพี่สาวไปงานปาร์ตี้เพื่อนสมัยมัธยมในเมื่อคืนวานที่ผ่านมา ทำเอาพวกเพื่อนๆ แก๊งนางฟ้านั้นตะลึงกับเป็นแถบๆ ไม่คิดว่าอีป้าเฉิ่มเชยแบบนริศราจะกลายเป็นลูกคุณหนูคุณใจได้ขนาดนี้

 

เรื่องคืนนั้นน่ะ…

เธอถูกนนท์แปลงโฉมให้ด้วยการหนีบผมที่หยิกฟูราวกับสิงโตนั้นตรงเรียบและมันยังใส่น้ำมันให้ผมดูเงาวับพลิ้วไหว แว่นตาหนาเตอะที่ใส่แล้วดูเหมือนยัยป้ามันก็ไม่ให้ใส่ แต่ยังเอาคอนแทคเลนส์สีน้ำตาลอ่อนสายเกาหลีมาให้แต่กว่าจะใส่ได้ก็เล่นเอาตาเกือบบอด แล้วพอใส่เสร็จก็เคืองมากจนแทบอยากจะถอดทิ้ง ก็คนมันไม่เคยใส่นี่นา อีกทั้งยังจับแต่งหน้าที่พอแต่งเสร็จแล้วก็เห็นพวกเพื่อนๆ แก๊งนางฟ้าของมันพากันชมอย่างกับเจอดาราเกาหลี ทีแรกเธอก็ไม่อยากจะเชื่อหรอก แต่พอได้ส่องกระจกก็ต้องตะลึงในความเปลี่ยนไปในทางที่ดีของตัวเองมากจริงๆ สุดท้ายมันหาชุดเดรสที่แสนจะเซ็กซี่ที่สุดในชีวิตของเธอแล้วตั้งแต่เกิดมา แม้มันจะสวยมากก็ตาม แต่คนมันไม่ถนัดใส่กระโปรงสั้นนี่นา แถมด้านบนก็โชว์หน้าอกหน้าใจจนหมดความั่นใจที่มีอันน้อยนิดอยู่แล้วเสียนี่

เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะอยากให้พี่สาวสุดเฉิ่มคนนี้ได้ผัวกลับมาหลังจากที่ไปร่วมงานปาร์ตี้เลี้ยงรุ่นเพื่อนสมัยมัธยมที่ไม่ได้เจอกันเสียนาน 

อันที่จริงเธอก็หวังอยากให้คนๆ หนึ่งประทับใจหรอกนะ แต่เขามีแฟนแล้วนี่สิ 

คืนนั้นมันไม่สนุกเอาเสียเลย ทั้งที่โดนชมและโดนแซวว่าสวยขึ้นผิดหูผิดตา อันที่จริงก็อยากจะบอกหรอกนะว่าเธอสวยแค่คืนนั้นคืนเดียว วันอื่นๆ ก็เป็นยายเพิ้งเฉิ่มเชยเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่เพราะหลายคนแซวจนรู้สึกไม่เป็นตัวเอง แถมผู้ชายบางคนยังเข้าหาอย่างที่ดูออกว่าต้องการอะไร ถึงแม้เธอจะเฉิ่มแต่ไม่ได้โง่นี่นา

ตลอดทั้งปาร์ตี้ เธอเอาแต่แอบมอง ‘นพ’ เพื่อนชายที่เขามีแฟนแล้วและแฟนก็ยังเป็นเพื่อนสาวที่เคยเรียนมาที่เดียวกันด้วย ทว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นรักแรกของเธอ ถึงแม้จะไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วก็ตามแต่ขอแค่ได้แอบมองเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี

ไม่รู้ว่าคืนนั้นเธอเผลอดื่มอะไรลงไป ทั้งที่แทบจะไม่ได้แตะอะไรเลยแต่ก็รู้สึกเมาอย่างบอกไม่ถูก ก็คนไม่กินแอลกอฮอล์นี่นา โดนมอมก็คงไม่รู้ตัวหรอก 

แต่พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่บนเตียงนอนที่พอจะจำได้รางๆ ว่าเป็นห้องที่หรูหรา และเตียงที่นอนอยู่ก็กว้างใหญ่ นุ่มสบาย แถมยังมีหนุ่มที่โคตรจะหล่อให้คลอเคลีย

บ้าเอ๊ย… พอคิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็อายเหลือเกิน อายจนไม่กล้าบอกใครว่าเมาจนไม่รู้ว่าเสียตัวให้ใคร

ดังนั้นเธอจึงพยายามเก็บเรื่องนี้เป็นความลับกับตัวเองคนเดียว…

 

 

 

“อะไรนะ กูไม่เอาหรอก” เจย์เดนขมวดคิ้วมุ่น ขายาวข้างหนึ่งพาดขึ้นไขว่ห้างพลางพิงพนักกับเบาะโซฟาหนังสัตว์ 

“ไม่เอาอะไรเจย์เดน เรื่องนี้มึงก็รู้มาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมารู้เสียตั้งแต่เมื่อไร” อาร์เดน น้องชายคนเดียวของเจย์เดนนั่งลงที่โซฟาหนังอีกตัวด้านข้างของผู้เป็นพี่ชายเช่นเดียวกัน

ทั้งสองกำลังพูดคุยกันที่บ้าน เรียกว่าเป็นคฤหาสน์เสียมากกว่า ที่นานๆ ครั้งทั้งสองคนจะมีเวลาว่างอันน้อยนิดมาเจอกัน

“มึงก็ไปแต่งงานกับเขาเองสิวะ” ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยเสียงเข้มอย่างหาได้สนโลกไม่

“อ้าว ก็มึงเป็นพี่ จะให้กูไปแต่งได้ยังไง คุณปู่ก็พูดเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว จนตอนนี้มึงก็พร้อมหมดทุกอย่างแล้วด้วย” ด้วยอายุสามสิบกลางๆ ที่สมควรแก่การแต่งงานแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะครองตัวเป็นโสดต่อไปทำไม ในเมื่อคุณปู่ก็บอกให้เขารับรู้และเตรียมใจมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังคงประวิงเวลาอยู่นั่นแหละ

“มึงพร้อมมึงก็ไปแต่งเองสิอาร์เดน จะมาบังคับกูทำไม”

“กูไม่ได้บังคับมึง คุณปู่ต่างหาก”

“ไม่ ยังไงกูก็ไม่แต่ง” เจย์เดนเสียงแข็ง

“มึงก็ลองไม่แต่งดูสิ คุณปู่คงได้ตายเร็วขึ้น” 

“นี่มึงพูดเหี้ยอะไรอาร์เดน”

“ก็ตอนนี้อาการคุณปู่ทรุดหนักแล้ว ตอนนี้ก็ติดเตียง ลุกไม่ได้มาเป็นอาทิตย์แล้ว เห็นพยาบาลที่ดูแลบอกมา” อาร์เดนที่เพิ่งได้รับข่าวจากพยาบาลที่ดูแลคุณปู่ที่อเมริกา ตอนนี้อาการของปู่แย่ลงกว่าเดิมมาก ด้วยความชราภาพอีกทั้งความเจ็บป่วยที่ประสบอยู่

“ก็เป็นอย่างนี้ทุกที” เจย์เดนหยักมุมปาก หัวคิ้วหนายังคงขมวดเป็นปม

เวลาที่คุณปู่ ‘อาร์ซิโนลด์’ ต้องการอะไรก็มักจะใช้ลูกไม้แกล้งป่วยเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ พวกเขาก็รู้ไต๋นี้ดี แต่มีเรื่องหนึ่งที่คุณปู่ต้องการมาตลอดคือการให้หลานแต่งงานกับหลานสาวของอดีตเพื่อนสนิทที่ตายไปแล้ว คงจะเป็นสัญญาใจที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ยังหนุ่ม

แต่คนที่เดือดร้อนก็คือหลานชายคนแรกอย่างเจย์เดนน่ะสิ จะสัญญงสัญญาอะไรกันทำไมต้องมาเดือดร้อนคนอื่นด้วย ปู่นี่ก็อะไรไม่รู้

“จริงๆ เจย์เดน พยาบาลส่งเอกสารการป่วยของคุณปู่มาจริงๆ มึงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ” อาร์เดนเอ่ยสีหน้าเศร้า ไม่รู้ว่าภายในใจกำลังยิ้มเยาะเขาอยู่หรือเปล่า

ก็มันอยากให้เขาแต่งงานตามคำสัญญาของคุณปู่ใจจะขาด เพราะหากเขาไม่เป็นคนแต่ง มันก็จะเป็นคนโดนแต่งไปโดยปริยาย เพราะในสัญญาไม่ได้เอ่ยว่าเป็นหลานชายคนใด ขอแค่ให้เป็นทายาทของตระกูลเท่านั้นเป็นพอ

แล้วใครจะอยากแต่ง ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้จัก หน้าก็ไม่เคยเห็น สวยหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถึงจะสวยเขาก็ไม่อยากแต่ง ชีวิตที่ไร้พันธะใดๆ มันอิสระจะตาย ทำไมต้องเอาห่วงมาผูกคอ 

“เป็นเหี้ยอะไรนักหนา”

“อ้าว นี่มึงด่าปู่?”

“เปล่า กูไม่ได้ด่า กูหมั่นไส้มึง” คนเป็นน้องที่มีใบหน้าถอดแบบเดียวกันมาโดนวีนใส่เฉย อาร์เดนขมวดคิ้วปากอ้ามองผู้เป็นพี่อย่างไม่เข้าใจ

“หมั่นไส้กูทำไมวะ”

“ก็มึงเป็นน้อง แม่งไม่ต้องมาเป็นคนแบกรับความกดดันอย่างกู”

“มึงให้กูเป็นพี่เปล่าล่ะเจย์เดน” สิ้นคำพูดด้วยท่าทางสุดยียวน อาร์เดนต้องรีบลุกทันทีเพราะกลัวฝ่าเท้าของคนเป็นพี่จะลอยมาถีบหน้า เขาก็มักจะกวนผู้เป็นพี่แบบนี้เสมอด้วยนิสัยขี้เล่น ทว่าต่อหน้าคนอื่นก็จะตีเข้มมาดนิ่งเช่นเดียวกันกับพี่ชาย มีเพียงบอดี้การ์ดส่วนตัวเองเท่านั้นถึงจะรู้ว่านิสัยลึกๆ เขาเป็นคนอย่างไร

“มึงจะไปไหนก็ไปไกลๆ ตีน”

“อ้าว แล้วเรื่องนี้ตกลงว่ายังไงล่ะ”

“มึงอยากแต่งมึงก็แต่งไป กูไม่แต่ง!” สิ้นเสียงห้าว เขาลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดวนหินอ่อนขึ้นไปยังชั้นบนทันที ไม่หันมาสนใจผู้เป็นน้องอีก

อาร์เดนมองตามร่างสูงใหญ่อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ในเมื่อผู้เป็นพี่ยืนยันอย่างนั้นเขาเองก็ไม่อยากยุ่ง เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่จะบังคับเจย์เดนได้ก็คือคุณปู่ 

คราวนี้คุณปู่ป่วยหนักจริง อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะขอร้องในสิ่งที่ตัวเองต้องการได้