ตอนที่ 4 ซินเดอเรลล่ากับบัตรพนักงาน

หลายวันมานี้ เจย์เดนให้ครามและคิรินตามหาผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอเธอเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอเป็นซินเดอเรลล่าที่เขามีโอกาสได้พบเพียงแค่คืนเดียว แต่สิ่งที่เธอทำตกไว้ไม่ใช่รองเท้าแก้ว แต่เป็นบัตรพนักงานของยัยป้าที่ทำงานอยู่ร้านมินิมาร์ทเล็กๆ หน้าไนต์คลับของเขา

แต่สิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจที่หลายวันมานี้เฝ้าครุ่นคิดว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่ว่าเธอคนนั้นกับยัยป้านั่นจะเป็นคนๆ เดียวกัน

ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวหลายครั้ง แล้วก็โดนปัดตกไปเสียทุกครั้ง เพราะเขาเป็นคนเห็นด้วยตาและสัมผัสมาแล้วทั้งเรือนร่างของเธอ

เธอคนนั้นสวยราวกับนางฟ้า แตกต่างจากป้าแว่นคนนั้นราวกับฟ้ากับเหว ไม่ได้อยากจะบูลลี่หรอกนะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ

 

“นายครับ” ครามเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังขณะที่ร่างสูงใหญ่กำลังยกดัมเบลขนาดสิบกิโลกรัมขึ้นลง ท่อนบนเปลือยเปล่าจนเผยกล้ามเนื้อจากแผงอกแข็งแรงและลอนจากซิกแพ็กเป็นมัดๆ ช่วงล่างเป็นกางเกงวอร์มแบรนด์เนม แม้จะมีเพียงกางเกงวอร์มตัวเดียวบนร่างกายทว่าก็ส่งผลให้ดูดีไม่น้อย

ร่างสูงใหญ่หันมามองผู้มาใหม่แวบเดียวก็หันกลับไปยกดัมเบลต่อ 

“ว่าไงวะ” 

“ผู้หญิงที่นายให้ไปตามสืบ ยังไม่มีทีท่าว่าจะพบเลยครับ”

ถึงครามจะไม่รายงาน เขาก็รู้ดีว่ายังไม่พบเธอ เพราะถ้าหากเจอตัวแล้ว ป่านนี้ก็คงจะรู้แล้วแหละ

“เออ แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ”

“ผู้หญิงที่ทำงานพาร์ททามอยู่ที่ร้านมินิมาร์ทน่ะเหรอครับ” 

“เออ เป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มที่กำลังยกดัมเบลขึ้นลงหลายสิบครั้งแล้วเริ่มเป่าปาก เหงื่อกาฬไหลชโลมตามกล้ามเนื้ออย่างน่าหลงใหล

เขายกมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะวางไว้ที่แท่นวางแล้วเดินออกไปเปิดม่านกระจกใสที่ส่องออกไปเห็นวิวทิวทัศน์ทั้งหมดของกรุงเทพ ณ เพ้นเฮาส์สุดหรู

“ก็ไม่มีอะไรเลยครับ เธอก็ยังคงมาทำงานตอนห้าโมงเย็นแล้วก็กลับออกไปตอนเที่ยงคืนทุกวัน”

“แล้วตอนกลางวันล่ะ”

“ตอนกลางวันเธอก็ทำงานที่ร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากแถวนั้นเท่าไรครับ”

“ไม่มีอะไรเลยจริงๆ เหรอวะ”

“ครับ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยล่ะครับ แล้วนายจะสนใจเธอไปทำไมเหรอครับ” ครามเอ่ยถามอย่างสุภาพ ใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์แม้ว่าภายในจะสงสัยมากก็ตามว่าผู้เป็นนายจะอยากรู้ความเป็นไปของผู้หญิงคนนั้นทำไม

“กูไม่ได้สนใจยัยป้านั่นหรอก แต่เพราะเธอเป็นคนเดียวที่กูยังคงสงสัยว่าอาจจะรู้จักกับผู้หญิงที่อยู่บนเตียงกับกูในคืนนั้น”

ที่แท้ก็อยากตามหาผู้หญิงสวยคนนั้นนี่เอง เจ้านายของเขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ไหนแต่ไรมา ตั้งแต่เลิกกับคุณเมลินดาไพลินไปเมื่อห้าปีก่อนก็ไม่เคยเห็นจะสนใจผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อนเลย แม้ว่าจะมีพีอาร์สาวสวยระดับตัวท้อปเป็นสิบเป็นร้อยคนอยู่ในมือก็ตาม

แต่ครามที่สนิทสนมและรับใช้เจย์เดนมาเป็นสิบปีย่อมรู้ดีว่าเสปคของเจย์เดนเป็นอย่างไร เขาชอบผู้หญิงธรรมชาติ หน้าไม่ปลอม หุ่นและโดยเฉพาะนมต้องเป็นของแท้ ซึ่งหาได้น้อยนักในบรรดาพีอาร์สาวสวยเหล่านั้น

แต่หากจะให้ธรรมชาติเกินอย่างยัยป้านั้นก็ไม่ไหว แค่คิดก็ขำก๊าก

“มึงขำอะไรวะ” ไม่รู้สิ่งที่กำลังคิดอยู่จะทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มเผลอขำออกมาโดยไม่รู้ตัว หันมามองผู้เป็นเจ้านายอีกทีก็ได้รับสายตาดุใส่ เล่นเอาปรับสีหน้าและอาการให้เป็นปกติแทบไม่ทัน

“ปละ เปล่าครับนาย”

“งั้นมึงก็ไปจับตาดูเธอต่อไป ได้เรื่องยังไงแล้วค่อยมาบอกกูอีกที”

“ได้เรื่องนี่ ได้เรื่องอะไรเหรอครับนาย” ไม่เห็นว่าวันๆ ยัยป้าคนนั้นจะเปลี่ยนวิถีชีวิตของตัวเองให้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ชีวิตยังวนลูปอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง ขนาดเขาติดตามเธอมาแค่อาทิตย์เดียวก็เบื่อจะแย่

สู้ให้เขาไปจับปืนยิงถล่มคู่อริยังจะสนุกเสียกว่า…

 

“เรื่องคุณปู่เป็นยังไงบ้าง” เจย์เดนเอ่ยถาม เขามอบหมายให้ครามผู้ที่เป็นมือขวาติดต่อเรื่องของคุณปู่ ด้วยความสนิทและไว้ใจมากที่สุด รองลงมาคือคิริน

“อาการยังคงน่าเป็นห่วงอยู่ครับ การรับรู้และการตอบสนองเริ่มช้า นายจะทำอะไรก็รีบทำนะครับ” สิ้นเสียงของผู้เป็นบอดี้การ์ด เจย์เดนหันขวับมามองทันที

“เออ งั้นมึงไม่ต้องตามสืบยัยป้านั้นแล้ว แต่ไปตามสืบผู้หญิงที่คุณปู่ของกูจะให้แต่งงานด้วยดีกว่า”

“ครับ” 

“ไม่มีอะไรแล้ว ไปได้”

“ครับ นายครับ ให้ผมเรียกซินดี้เข้ามารับใช้ไหมครับ” ครามเสนอ 

“ไม่ กูอยากอยู่คนเดียว” ขณะที่บอกออกไปอย่างนั้นทว่าในหัวสมองกลับคิดบางอย่างออก “เดี๋ยว ก็ได้ ไปเรียกซินดี้เข้ามาพบกูหน่อย”

“ครับ” ครามกล่าวเสร็จก็เดินออกไป ปล่อยให้ร่างสูงใหญ่เปลือยท่อนบนยืนมองวิวของสีสันในยามบ่ายของเมืองกรุงอย่างนั้นสักพัก

 

นริศราเตรียมตัวเก็บข้าวของเพื่อขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ทว่าขับมายังไม่ถึงสองนาที เหมือนกับว่าเบื้องหน้าเกิดการต่อสู้ย่อมๆ เกิดขึ้น เธอจะไม่สนใจอะไรหากว่าภาพตรงหน้ามันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ว่าผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกผู้ชายสองคนรุมทำร้าย

ไอ้ชาติชั่ว! รุมทำร้ายผู้หญิง ไอ้พวกเลวระยำสัสหมา

“นี่ พวกมึงปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกชั่ว” สาวแว่นวิ่งเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้น ยิ่งเข้ามาเห็นใกล้ๆ ถึงได้เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นสวยมากแค่ไหน อีกทั้งการแต่งตัวก็บ่งบอกว่าทำอาชีพพริตตี้พีอาร์อะไรทำนองนั้น และที่ผู้ชายสองคนที่กำลังฉุดกระชากลากถูคนละแขนของผู้หญิงสวยคนนั้นก็คงเพราะต้องการฉุดเธอไปทำมิดีมิร้ายแน่นอน

“ฮ่าๆ แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่เนี๊ย มึงเป็นใครฮะ ถึงมาชี้หน้าด่าให้พวกกูปล่อยผู้หญิงคนนี้” หนึ่งในสองของชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่หัวเราะเยาะ ทำเอาเพื่อนของมันอีกคนระเบิดหัวเราะอย่างขบขันไปด้วย

“ใช่ ป้า มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปด้วยอีกคน” 

“เอ หรือว่าป้าอยากจะไปขึ้นสวรรค์กับพวกเราด้วยล่ะ เชิญเลยนะ มาเลย” 

“หน็อย นี่แน่ะ!” 

โชะ! นริศราหยิบท่อนไม้ที่วางอยู่ข้างถนนได้ก็ตีเข้าที่หัวของชายฉกรรจ์คนหนึ่ง ขณะที่อีกคนวิ่งเข้ามาหมายจะทำร้ายแต่เธอก็ไหวตัวทันและสะบัดไม้ในมือใส่ที่หลังของมันจนเสียงดังอึก

“โอ๊ย! นี่มึง อีนังตัวดี”

ปั่ก! หญิงสาวไม่ปล่อยโอกาสที่พวกมันกำลังเจ็บตัวหยิบก้อนหินที่อยู่บริเวณนั้นปาเข้าที่หัวของพวกมันคนละที ผู้หญิงสวยคนนั้นได้สติก็รีบช่วยหยิบก้อนหินมาปาพวกมันด้วยเช่นกัน

“โอ๊ย! โอ๊ย! เชี่ยเอ๊ย! มึงเจอกูแน่” 

“เธอ หนีกันเถอะ เราสู้มันไม่ไหวแน่” นริศราจับข้อมือของหญิงสาวไปที่มอเตอร์ไซค์ กะว่าจะขึ้นคร่อมแล้วขับหนี ทว่าไม่ทันเสียแล้ว พวกมันวิ่งตามมาแล้ว สิ่งที่คิดได้ตอนนี้คือวิ่งหนีให้เร็วที่สุด

 

“แฮ่กๆๆ…เฮ้อ เหนื่อย พวกมันคงไม่ตามมากันแล้วนะ…เฮ๊ย! เธอหายไปไหนแล้วล่ะ” นริศราหันซ้ายหันขวาก็รู้สึกว่ารอบข้างเปลี่ยนไป แล้วผู้หญิงที่วิ่งมาด้วยกันหายไปไหนแล้ว

“แฮ่กๆ…ฉันอยู่นี่” เสียงหอบหายใจดังอยู่ข้างๆ ไม่ไกล นริศราหันไปตามต้นเสียงก็พบกับร่างอรชรทว่ากลายเป็นภาพพร่าเบลอ 

สองมือรีบเลื่อนขึ้นมาจับที่ใบหน้าของตัวเองทันที 

“ให้ตาย! แว่นฉัน” สงสัยจะตกหายไปตอนที่วิ่งหนีไอ้พวกชั่วสองคนนั้น จะให้ทำยังไงได้ มันอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน จึงต้องรีบวิ่งหนีมาก่อน “แว่นฉัน อันตั้งหลายพัน ซวยๆ เสียตังค์โดยใช่เหตุอีกแล้ว”

“ฉันขอโทษนะ เลยทำให้แว่นเธอหายเลยอ่ะ เอางี้ เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่เอาไหม” 

“ไม่เป็นไรๆ ฉันก็บ่นไปงั้นแหละ เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไร”

“อุตส่าห์มาช่วยฉันแท้ๆ เลย ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันพาไปตัดแว่น ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณที่ช่วยฉันไว้” หญิงสาวสวยยังคงดึงดันยินดีที่จะช่วย

“ไม่เป็นไรจริงๆ ที่จริงแว่นมันก็เก่าแล้ว ฉันเองก็กำลังจะซื้อใหม่อยู่พอดี”

“เหรอ เออนี่ ฉันชื่อซินดี้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก เธอชื่ออะไรเหรอ”

“ฉันเหรอ นุ่มนิ่ม แต่ว่าเธอ สวยจัง” เอ่ยพลางจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเขม็งเพราะความพร่าเบลอที่ไม่มีแว่นตา ที่จริงสายตาของเธอสั้นขนาดนี้ควรจะไปทำเลสิคได้แล้ว แต่ติดที่ไม่มีเงินเป็นแสนขนาดนั้น

“ไม่สวยฉันไม่ได้เป็นพีอาร์น่ะสิ”

“นี่เธอเป็นพีอาร์เหรอ ถึงว่าล่ะ สวยจัง ชุดที่ใส่ก็สวยและก็เซ็กซี่ด้วย แล้วนี่ไปทำอีท่าไหนถึงไปให้ไอ้พวกชั่วสองคนนั่นมันฉุดเอาได้” จะว่าไปแล้วพีอาร์คนสวยๆ อย่างซินดีนี้น่าจะเป็นพีอาร์ระดับตัวท้อป ไม่มีทางที่ไอ้สองคนนั้นมันจะมีปัญญาจ่ายค่าดริ้งค์เธอได้หรอก ยิ่งไม่มีทางที่จะมีปัญญาจ่ายแพงๆ เพื่อพาเธอออกไปรับแขกข้างนอกได้ แต่ทำไมเธอถึงออกมาอยู่ที่เปลี่ยวๆ กับพวกมันได้

“พอดีฉันออกมากับแขกน่ะ แต่ว่าแขกมันจะทำมิดีมิร้ายฉัน ก็เลยกระโดดลงรถมัน หวังจะขอความช่วยเหลือแต่ดันหนีเสือปะจระเข้ มาเจอไอ้พวกเหี้ยนี่อีก”

“อ๋อ อย่างนี้เอง พวกมันคงไปกันแล้วมั้ง เธอโทรให้คนของเธอมารับสิ เดี๋ยวฉันจะกลับไปเอามอเตอร์ไซค์ จะได้กลับบ้านสักที เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ประโยคหลังนริศราเหมือนบ่นกับตัวเองเสียมากกว่า เพราะทำงานมาทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเที่ยงคืน กะว่าจะกลับไปอาบน้ำนอน มีเวลาสักนิดสักหน่อยเผื่อจะดูซีรี่ส์แต่กลับมาเจอเรื่องซวย จนป่านนี้ยังไม่ถึงบ้านเลย

“อย่าเพิ่งกลับไปนุ่มนิ่ม ไม่กลัวไอ้พวกนั้นมันดักรออยู่หรือไง ฉันว่านะ พวกมันเหี้ยขนาดนั้น ป่านนี้มอเตอร์ไซค์เธอคงไม่เหลือหรอก มันเอาไปแล้วแหละ”

“ฮะ!” คราวนี้ตกใจยิ่งกว่ารู้ว่าแว่นหาย

พระเจ้าช่วยกล้วยทอด แว่นน่ะหลักพัน แต่มอเตอร์ไซค์น่ะหลักหมื่นนะโว๊ย กูจะมีปัญญาหาเงินที่ไหนทันก่อน!

“นุ่มนิ่ม ฉันขอโทษจริงๆ นะ ทำเธอซวยไปด้วยเลย”

“ไม่เป็นไร” คราวนี้นริศราเอ่ยเสียงอ่อย มันทั้งเสียดายและเสียใจจริงๆ 

แม้ว่าของเหล่านั้นมันจะเป็นของนอกกาย คิดในแง่ดีทั้งเธอและซินดี้ปลอดภัยก็โชคดีสุดๆ แล้ว แต่มันก็อดเสียดายไม่ได้ เธอไม่ได้รวยถึงขนาดมีเงินถุงเงินถังถึงจะไม่เดือดร้อนอะไรเลยนี่นา ชีวิตของเธอมันยากลำบากแค่ไหนกว่าจะมีปัญญาหาเงินมาได้แต่ละบาท

“เออ ตำรวจ เราไปแจ้งตำรวจก็ได้นี่” พลันความคิดก็เข้ามาในหัวสมอง ทว่าซินดี้รีบส่ายหน้าทันที

“ไม่ได้ๆ”

“ทำไม”

“เธอคิดว่าตำรวจจะช่วยได้จริงๆ เหรอ”

“ก็อย่างน้อย ตำรวจก็ต้องมีหน้าที่ช่วยคนอย่างเรานี่นา” นริศราลุกขึ้น ซินดี้ลุกขึ้นตามแต่คว้ามือนริศราไว้

“นุ่มนิ่ม เชื่อฉันเถอะ ไม่ต้องไปแจ้งตำรวจหรอก เอานี่ ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเธอต้องการอะไรน่ะบอกฉันได้เลย ฉันติดหนี้บุญคุณเธอนะ ฉันทำงานเป็นพีอาร์ แค่ค่าดริ้งค์แต่ละวันฉันก็ได้ตั้งหลายแสนแล้ว แค่แว่นแล้วก็มอเตอร์ไซค์น่ะมันไม่เหนือบ่ากว่าแรงฉันหรอก เอาโทรศัพท์มานี่”

“โทรศัพท์? ทำไมเหรอ” นริศราฉายแววงุนงงและสงสัยอยู่เต็มใบหน้าแต่ก็เอาโทรศัพท์รุ่นราคาไม่ถึงหมื่นขึ้นมาให้ซินดี้

ซินดี้หยิบไปแล้วเลื่อนไปเลื่อนมาอยู่หลายนาทีก่อนจะส่งกลับคืนให้ 

“ทั้งเบอร์ ทั้งไลน์ เรามีช่องทางการติดต่อกันแล้ว เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ จากนี้ไปเธอต้องการรับความช่วยเหลืออะไรจากฉันก็ได้เลย เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ” 

ในที่สุด ฉันก็มีเพื่อนใหม่ที่ทั้งสวยแล้วก็เซ็กซี่สุดๆ