ตอนที่ 2 คนที่อยู่ในรูปบัตรพนักงาน

“หาววว…ซี๊ด” ร่างบอบบางหาวปากกว้างอย่างลืมตัว นึกขึ้นได้ก็ต้องร้องซี๊ดด้วยความเจ็บที่ริมฝีปากเนื่องจากโดนขบจนเกิดแผลเล็กๆ ที่หากไม่สังเกตดีๆ ก็ไม่เห็นถึงความผิดปกติ อีกทั้งความเจ็บที่กลางกายก็ยังคงระบมอยู่ จะก้าวแต่ละทีสะท้านสะเทือนไปทั้งตัว

โดนเปิดซิงมันเป็นอย่างนี้เองสินะ ไม่ได้เจ็บแค่ตอนอยู่บนเตียง แต่ยังคงเจ็บหลังจากนั้นอีกไม่รู้นานแค่ไหน

อีกทั้งตอนนี้รู้สึกตัวรุมๆ คล้ายกับจะเป็นไข้ หัวก็ปวดตั้งแต่ตอนบ่ายยังไม่หาย กะว่าพอถึงร้านมินิมาร์ทที่ทำงานพาร์ททามในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้จะอัดยาพาราสักสองเม็ด 

“อ้าวนุ่มนิ่ม มาแล้วเหรอ สภาพยังกะศพเดินได้ นี่แกป่วยหรือเปล่าเนี่ย จากที่หน้าซีดอยู่แล้ว คราวนี้ยิ่งซีดกว่าไก่ต้มไหว้ตรุษจีนอีก” เจ๊แมนเจ้าของ ‘Diamond Mart’ ร้านสะดวกซื้อขนาดเล็กที่มีทำเลอยู่ใจกลางเมือง ติดกับบาร์และสถานบังเทิงเริงรมย์หลายแห่ง ยามกลางวันเงียบเหงาเป็นเป่าสาก ทว่ายามกลางคืนคึกคักเป็นพิเศษ

นริศราเดินเข้ามาก็โดนเจ๊แมนทักปนจิกกัดตามประสาสาวประเภทสอง หรือที่มักจะเรียกตัวเองว่า ‘แม่กะเทย’ หยอกล้ออย่างนี้เป็นประจำ เจ๊แมนเป็นสาวในร่างชายตัวใหญ่ยักษ์ผิวสีเข้มคล้ำ ทว่าชอบแต่งหน้าทาปากแดงอยู่เสมอ ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองหน้าสด และจะเติมแป้งตลับทุกหนึ่งชั่วโมง เธอมักจิกกัดนริศราเรื่องที่เกิดมาเป็นผู้หญิงแต่เสียดายที่ไม่รู้จักแต่งเนื้อแต่งตัว

“อืม เหมือนจะไม่สบาย ขอยาพาราสองเม็ดนะ” เอ่ยจบก็เดินไปหยิบยาพาราในกระปุกหลังร้านที่เธอเข้าออกจนคุ้นชินมาอัดเข้าปาก ตามด้วยน้ำอึกใหญ่

เสียงดังแปลกๆ เกิดขึ้นที่หน้าร้านก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไป นริศรารีบจัดการตัวเองก่อนที่จะเดินออกไปที่หน้าร้านทันที

หน้าที่แรกทุกครั้งที่เข้ามาคือเช็คสต็อคสินค้าภายในร้าน เธอไม่รอช้ารีบไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที ทว่าก็ต้องเกิดความแปลกใจเมื่อเห็นกลุ่มชายชุดดำรูปร่างสูงโปร่งชะลูดราวกับเสาไฟฟ้าสามต้นยืนอยู่หน้าเคาเตอร์ที่เจ๊แมนนั่งอยู่ แม่จะเพียงแค่สามคนแต่ก็ดูเหมือนจะทำให้ร้านสะดวกซื้อเล็กๆ นี้คับแคบไปถนัดตา

‘เอ๊ะ…นั่นใคร’ ทันทีที่เงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหน้านั้น หัวใจของนริศราเต้นระส่ำไหวหวั่นราวกับมันกำลังจะออกมาเต้นอยู่นอกอก

กูซวยแล้ว!

“เธอ!” ให้ตาย เขาเห็นเธอแล้ว 

ดวงตาคมกริบราวกับเชือดเฉือนคนให้ตายได้จ้องมองมาที่เธอเขม็ง เธอไม่อาจสู้สายตาคู่นั้นได้ เลยเอาแต่หลบหน้าและหันหลังพลางคว้าสมุดเช็คสต็อคสินค้าขึ้นมาทำท่าว่ากำลังทำงานอยู่

“เธอนั่นแหละ หันมานี่ก่อน” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยเรียกอีกครั้ง ให้ตาย นี่มันเขาตัวจริง ทั้งรูปร่างหน้าตาและเสียงที่เปล่งออกมา

เขา! คนที่เธอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยเมื่อคืน 

“อ้าว นุ่มนิ่ม ไม่ได้ยินหรือไง หันมานี่ก่อน” เจ๊แมนที่นิ่งอยู่สักพักเพราะกำลังจ้องมองมาเฟียหนุ่มอย่างหลงใหลนึกขึ้นได้ก็รีบเรียกลูกจ้างของตัวเองอีกเสียง

ไม่ใช่เพียงแค่ความหล่อเหลาของชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่ทำให้เจ๊แมนผู้ที่บ้าผู้ชายหล่อนั้นหลงเสน่ห์ แต่นี่ยกขบวนหล่อมาถึงยกกำลังสาม คนตรงหน้าเจ๊แมนที่ดูมีออร่าความหล่อเหลาและน่าเกรงขามว่าหล่อสุดๆ แล้ว อีกสองคนที่เหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดนั้นก็หล่อเช่นกัน

“ฮะ ว่าไงเจ๊” นริศราค่อยๆ หันหน้ากลับมาหาเจ๊แมน แต่ยังคงไม่กล้ามองหน้าของชายชุดดำพวกนั้น “มีอะไรกับฉันเหรอ”

“มานี่ก่อน มีคนอยากจะคุยด้วย”

“ฉันมีหน้าที่ต้องทำ ไม่มีเวลามาคุยกับใครหรอก”

“ไม่ต้องๆ ค่อยทำทีหลังก็ได้ มานี่ก่อน” เจ๊แมนชักเริ่มจะรำคาญเมื่อต้องบอกอยู่หลายครั้ง

ในเมื่อถ่วงเวลาไว้ก็ไม่เป็นผล เพราะชายพวกนั้นยังคงยืนนิ่งอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะไปไหนหากไม่ได้พบหน้าเธอ เธอจึงค่อยๆ เดินเข้ามาที่หน้าเคาเตอร์อย่างกล้าๆ กลัวๆ 

หัวใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ พลางก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าแม้แต่จะเหล่สายตามองพวกเขา 

แม่งโคตรตื่นเต้น! 

“อะไรเหรอ มีธุระอะไรกับฉันเหรอ แต่ฉันว่า ฉันไม่เคยรู้จักพวกคุณนะ” เธอชิงพูดก่อนอย่างร้อนตัว หารู้ไม่ว่ากำลังแสดงพิรุธขั้นสุด

เจย์เดนกวาดสายตามองร่างบอบบางหัวจรดเท้าอย่างพินิจพิจารณา 

ดวงหน้ารูปไข่ได้รูป แต่ไม่แต่งหน้าอะไรเลย หน้าสดจนเผยสิวเม็ดหนึ่งใต้คาง แว่นสายตาอันเท่าบ้านเกาะอยู่บนใบหน้า สภาพผมที่ฟูฟ่องขนาดรวบมัดไว้เป็นหางม้าแล้วก็ยังฟูจนทำให้ศีรษะของเธอใหญ่กว่าปกติ

ส่วนหุ่นน่ะเหรอ ดูไม่ค่อยออกหรอก เพราะเธอสวมเสื้อตัวใหญ่กว่าตัว ไม่รู้ว่าด้านในเป็นแบบไหน แถมกางเกงก็เป็นกางเกงผ้าตัวใหญ่แบบมนุษย์ป้าชอบใส่ 

เจย์เดนวางป้ายพนักงานที่มีสายห้อยคอบนโต๊ะหน้าเคาเตอร์พลางแอบสังเกตอากัปกิริยาของหญิงสาวเงียบๆ 

ดวงตาคู่โตภายใต้แว่นสายตาหนาเตอะเบิกกว้างเป็นไข่ห่าน ทว่าก็ต้องรีบหลุบตาต่ำทันทีที่นึกได้ว่ามีคนจ้องมองอยู่ มือบางรีบคว้ามาทันที

“ต้องขอบคุณคุณมากเลยนะคะ หาตั้งนานที่แท้ก็ไปทำหล่นไว้ที่ไหนนี่เอง แหมคุณก็ดูเป็นคนมีอำนาจใหญ่โต ไม่เห็นต้องเอามันมาคืนฉันด้วยตัวเองขนาดนี้เลย ลำบากคุณแล้ว” ทั้งถ้อยคำและท่าทีของนริศราดูไม่ค่อยเป็นตัวเองมากนักจนเจ๊แมนที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่สงสัย 

ครามและคิรินที่ยืนอยู่ด้านหลังของผู้เป็นเจ้านายก็สังเกตพฤติกรรมของหญิงสาวตรงหน้าเช่นเดียวกัน

แม้เธอจะเป็นคนเดียวกับที่อยู่ในป้ายพนักงานพาร์ททามร้านสะดวกซื้อ แต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนที่อยู่ในกล้องวงจรปิดที่หายเข้าในห้องของเจย์เดนในคืนนั้น

มองยังไงก็ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนั้นสวยราวกับนางในฝัน แต่เธอคนนี้เหมือนกับนางในฝันร้ายเสียมากกว่า

แต่กับเจย์เดน เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรพิเศษมากกว่าที่เห็นเพียงแค่ภายนอก ทว่าเขายังคงนิ่ง ไม่แสดงอาการอะไรออกมา

“เธอไปทำมันหล่นหายที่ไหน” เขายื่นคำถามที่นริศราเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เสียแล้ว

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วคุณเจอมันที่ไหนเหรอคะ” เอ๊ะ ไม่น่าถามแบบนั้นเลย ฆ่าตัวตายชัดๆ

“ฉันเจอที่ห้องสูทของโรงแรมที่ฉันจองไว้เมื่อคืน แล้วเธอไปทำอะไรแถวนั้นหรือเปล่า”

“ปละเปล่า…มะ…ไม่นี่ ฉันไม่ได้ไปทำอะไรแถวนั้น ไม่รู้ว่ามันไปอยู่แถวนั้นได้ไงเนอะ แต่เอาเถอะ อย่าเสียเวลาสงสัยอะไรนักเลย ฉันขอบคุณคุณมากๆ เลยที่อุตส่าห์เอามันมาคืนให้ถึงที่ ได้เวลาทำงานของฉันต่อแล้วล่ะ เชิญพวกคุณกลับไปได้แล้วค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ” นริศราฉีกยิ้มกว้างส่งท้าย

ทุกอย่างภายในร้านสะดวกซื้อ ‘Diamond Mart’ เงียบสนิท แทบไม่มีใครหายใจ แม้แต่ลูกค้าในร้านก็ไม่มีสักคน

ฉิบหาย ทำไมมันกริบอย่างนี้ หวังว่าไอ้มาเฟียหน้าหล่อนี่จะเออออห่อหมกแล้วยอมออกจากที่นี่ไปสักทีแต่ทำไมยังดูนิ่งอย่างนี้อยู่อีก จะทำยังไงล่ะเนี่ย

“เธอทำงานที่นี่ทุกวันเลยเหรอ” เขาไม่กลับ แต่ยังคงเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแสล็คราคาแพงพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้าน

“ชะ…ใช่ค่ะ”

“แล้วมีวันหยุดหรือเปล่า”

“ยัยนุ่มนิ่มหยุดวันเสาร์วันเดียวค่ะคุณรูปหล่อ” เจ๊แมนเป็นคนบอกแทนอย่างต้องการมีส่วนร่วม

“แสดงว่าเมื่อวานหยุดใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ” ประโยคนี้เจ๊แมนก็เป็นคนตอบ นริศราจะห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว

จะบอกเขาไปหมดอย่างนั้นทำไม ธุระกงการก็ไม่ใช่ เขาไม่ได้ถามตัวเองเสียหน่อย นี่อยากให้เขาสนใจหรือเสร่อกันแน่ นริศราได้แต่คิดในใจ

เจย์เดนหยักมุมปากอย่างพึงพอใจกับคำตอบ เมื่อคืนเธอไม่ได้มาทำงานที่นี่ ก็แสดงว่าอาจจะไปอยู่กับเขาบนเตียงในห้องสูทหรือเปล่า

เขาหันกลับมาจ้องมองเธออีกครั้ง คราวนี้ เพ่งพิจารณาอย่างถี่ถ้วนก็พบว่าโครงหน้าของเธอนั้นเหมือนกับผู้หญิงคนเมื่อคืนไม่มีผิด จากที่ตอนแรกสังเกตยากเพราะเธอก้มหน้าบ้าง เอียงหน้าบ้าง ทำลุกลี้ลุกลนราวกับกลัวโดนจับผิด ซึ่งเขาก็กำลังจับผิดจริงๆ นั่นแหละ

“ทำไมเหรอ เมื่อวานไปไหนมาเหรอนุ่มนิ่ม ทำไมถึงไปทำป้ายพนักงานตกที่ห้องของคุณรูปหล่อเขา” อีกแล้ว อีเจ๊แมน! 

นริศรากัดฟันกรอด สองมือกำแน่นเข้าหากันจนบิดเกร็ง อยากกระโจนเข้าไปตบ เอ๊ย ปิดปากของยัยเจ๊แมนผู้ชอบส.ใส่เกือกเสียจริงๆ

“ไม่ได้ไปไหนนี่ นอนเล่นอยู่บ้าน ไม่รู้จริงๆ ว่าไปทำตกที่ไหน อาจจะเป็นตอนออกไปซื้อของในเซเว่นละมั้ง” 

“เซเว่นกับห้องสูทโรงแรมมันคนละที่กันเลยนะ” เจย์เดนหัวเราะหึๆ ในลำคอ “เธอจะบอกว่า มันคงลอยได้ล่ะสิ” 

ตลกสิ้นดี

“แล้วคุณจะมาสงสัยอะไรฉันล่ะ ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่ว่ามันไปโผล่ที่โน่นได้ยังไง บางทีมันตกอีกที่นึงแล้วมีคนเก็บได้ไปทำตกอยู่ที่คุณอยู่ก็ได้ใครจะไปรู้” หญิงสาวอ้างไปทั่ว และหาที่ลงจนได้

“งั้นเหรอ ก็ได้ ฉันไม่สงสัยแล้วก็ได้” เจย์เดนว่าพลางมองเธอนิ่งไปชั่วขณะก่อนที่เขาจะเป็นคนเดินนำลูกน้องทั้งสองคนเดินออกไปจากร้าน

นริศราและเจ๊แมนมองตามร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มทั้งสามก็พบว่าพวกเขาเดินหายเข้าไปในบาร์ขนาดใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของร้าน

“ว๊าว ลุคมาเฟียที่โคตรหล่อ โคตรกร้าวใจ อย่าบอกนะว่าเป็นเจ้าของบีเคเค เดอะ เลเจนด์ บาร์ น่ะ ให้ตาย เท่เป็นบ้าเลย”

“อีเจ๊!”

“อุ๊ยตาย! อะไรนุ่มนิ่ม” คนเป็นเจ้าของร้านถึงกับตกใจที่โดนลูกจ้างตวาดลั่นอย่างเคืองๆ อย่างไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดลงไป

“คราวหลังไม่ต้องอยากมีส่วนร่วมกับเรื่องของฉันก็ได้นะ” ว่าพลางเดินไปเช็คสต็อคสินค้าต่ออย่างที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หัวก็ปวดยังไม่หาย เหมือนกับว่าจะปวดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

เฮ้อ…โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สงสัยอะไร

หรือเปล่า?