ตอนที่ 6 เจออีกครั้ง

เฮ๊ย! ตาฝาดหรือเปล่าเนี่ย   

คิรินที่เฝ้าดูความเคลื่อนไหวของผู้หญิงคนที่ผู้เป็นนายให้ติดตาม วันนี้ทั้งวันเธอก็ยังออกไปทำงานแต่เช้าเหมือนเดิม ทว่าวันนี้เป็นวันหยุดพาร์ททามเลยกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน ทว่าขณะเวลาสามทุ่มกว่าๆ กลับมีร่างผู้หญิงคนสวยที่ผู้เป็นนายให้ตามหาขับรถมอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าเขาไป

คิรินไม่มีเวลามาสงสัยเพราะกลัวว่าจะคลาดสายตา ไม่รู้ว่าเธอจะขับไปที่ไหน เวลานี้ตามไปให้ทันก่อน

“ซิ่งซะด้วย แม่คุณ ซิ่งไม่ห่วงสวยเลย” 

นริศรามาขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง แม้จะเป็นร้านที่ไม่ได้หรูหราอะไรมาก แต่ก็ดูเงียบสงบเป็นส่วนตัว เหมาะแก่การมาออกเดทเป็นที่สุด พอลงจากรถได้ก็รีบถอดหมวกกันน็อกจัดระเบียบทรงผมและถอดเสื้อคลุมออกพลางส่องกระจกหน้ารถก็พบว่าหน้าตายังโอเคเหมือนกับตอนก่อนออกจากบ้าน

ใบหน้าสวยใสยิ้มให้กับตัวเองเพื่อเรียกความมั่นใจทั้งที่ตอนนี้มือสั่นจนลามไปทั้งตัว ทำไมมันตื่นเต้นขนาดนี้นะ 

ขณะที่ร่างบอบบางภายใต้ชุดเดรสสีชมพูย่างกรายเข้ามาในร้านก็สะกดสายตาทุกคู่ของผู้ที่อยู่ในร้านให้หันมามองเธอเป็นตาเดียว โดยเฉพาะชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมสุดของร้าน ดวงตาของเขาถูกสะกดให้จ้องร่างอรชรภายใต้ชุดเดรสสวยหวานพลันลุกขึ้นยืนต้อนรับราวกับต้องมนต์สะกด

“นุ่มนิ่ม มาแล้วเหรอ” นพตั้งสติได้ก็รีบวิ่งอ้อมมายกเก้าอี้ออกให้พลางผายมือให้เธอนั่งลงอย่างเป็นสุภาพบุรุษ “นั่งลงก่อนสิ”

“ขอบใจนะนพ” 

“วันนี้สวยจังเลย คืนนั้นว่าสวยแล้ว แต่…”

“ไม่ต้องชมเรามากหรอกนพ เราไม่ชิน” นริศราเขินหนัก พูดไปพลางทัดผมข้างหูตัวเองอย่างไม่รู้จะวางมือไว้ที่ไหน

หลายปีมานี้แทบจะไม่มีใครชมเธอเลยด้วยซ้ำ ไม่สิ ถ้าหากไม่ให้นนท์ช่วยแปลงโฉมให้ อย่าหวังว่าจะได้รับคำชมเลย ไม่โดนบูลลี่ในแต่ละวันก็บุญแล้ว 

“ก็เธอสวยจริงๆ นี่ เรายังไม่ได้สั่งอะไรเลย รอเธอมา เดี๋ยวเรียกพนักงานมาสั่งอาหารเลยละกัน อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมล่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้จะกินอะไรหรอก ตามใจเธอเถอะ”

“เดี๋ยวดูเมนูก่อนละกัน” นพเอ่ยจบก็กวักมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์ 

เขาสั่งอาหารมาราวสามถึงสี่อย่างโดยที่เธอไม่ได้สั่งอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาก็รู้สึกตื่นเต้นจนอิ่มจุกไปถึงคอหอยแล้ว แม้ว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เลิกงานมา   นี่สินะที่เรียกว่าอาการอิ่มอกอิ่มใจ 

ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารด้วยกันโดยที่นพก็ชวนคุยบ้างเป็นระยะ พูดถึงเรื่องสมัยอดีตตอนเรียนม.ต้นที่เขาดูมีความสุขมากทุกครั้งที่เล่า ทว่าสำหรับเธอนั้นมันเหมือนฝันร้ายที่ไม่อยากพูดถึงเพราะคิดถึงทีไรก็จะได้รับความเจ็บปวดที่ยังฝังใจกับการโดนบูลลี่ขั้นสุด 

แม้ว่าตอนนี้โตมาเป็นผู้ใหญ่แล้วจะยังคงโดนบูลลี่บ้าง ทว่าก็ไม่เท่าตอนสมัยเรียน ไม่รู้เป็นห่าอะไรที่จะต้องเอาเรื่องรูปร่างหน้าตามาล้อเลียนกันขนาดนั้น

“นุ่มนิ่ม”

“ฮะ…อะไรเหรอ” นริศราเหมือนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด เพราะคิดย้อนกลับไปยังอดีตที่เคยโดนล้อต่างๆ นาๆ ทว่าสีหน้ากลับเรียบนิ่ง ไม่แสดงอะไรออกมาให้เขาเห็น

“คิดอะไรอยู่เหรอ”

“ปละ…เปล่า เอ้อ ถามอะไรหน่อยสิ”

“ว่าไงเหรอ นุ่มนิ่มอยากจะถามอะไรเรา” นพดูกระตือรือร้นที่จะตอบคำถามของเธอมาก 

“เธอ…เลิกกับแพรวแล้วเหรอ” 

“…ใช่ เพิ่งเลิกกันหลังจากปาร์ตี้คืนนั้น” นพเอ่ยนัยน์ตาเศร้า 

ไม่รู้ด้วยเหตุผลใดที่พวกเขาเลิกกัน แต่คนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนยาวนานมาจนเอาป่านนี้ เลิกกันไปก็คงเสียใจไม่น้อย

“ทำไมเหรอ พวกเธอดูรักกันมากเลยนะ” นริศราติดตามเฟซบุ๊คของพวกเขาก็เห็นว่ารักกันดีมาตลอด แม้ตัวเองจะไม่เคยอัพเดทชีวิตส่วนตัวอะไรลงในนั้นเลยก็ตาม

“แพรวเค้าขี้หึงน่ะ”

“อย่าบอกนะว่า…” 

“ใช่ เค้าหึงเรากับเธอ”

อ้าว กูไปเกี่ยวอะไรด้วยวะเนี่ย! นริศราสบถในใจ ทั้งที่เจียมเนื้อเจียมตัวมาตลอด แอบรักเขาแต่ก็ไม่เคยเสนอหน้าไปบอกเขา อยู่เงียบๆ ในโลกแคบๆ ของตัวเองไป แต่ทำไมตัวเองถึงเป็นหนึ่งในชนวนเหตุให้เขาเลิกกันล่ะเนี่ย

“หึงเราเนี่ยนะ เรามีอะไรให้หึงเหรอ” คนพูดรู้สึกขวยเขิน เอามือทัดผมตัวเองไปมาไม่หยุด รู้ตัวว่าคนมันสวยก็ช่วยไม่ได้นี่นา

“เธอสวย สวยกว่าเดิมมากเลย” เขายังคงชมเธอทุกครั้งที่มีโอกาส อีกทั้งเวลาชมก็ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้ราวกับกำลังส่งความในใจที่มากกว่าคำชมเหล่านั้น

แล้วอย่างนี้เธอจะไม่ละลายได้อย่างไร 

“เธอก็พูดเว่อร์ไป เมื่อก่อนเราโดนบูลลี่แค่ไหนไม่รู้หรือไง”

“ก็นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เธอไม่เหมือนเดิมแล้วไง”

“เหมือน เราก็เหมือนเดิมนั่นแหละ แค่อาจจะแต่งตัวสวยออกมาในโอกาสสำคัญ เช่นวันนี้”

“ที่วันนี้เธอแต่งตัวสวย เพราะเธอให้เกียรติเราใช่ไหม”

“ก็คงงั้น”

“นุ่มนิ่ม…”

“ว่าไงนพ”

“คือเรา…เคยมีความรู้สึกดีๆ กับเธอนะ ยิ่งพอกลับมาเจอกันเราก็ได้รู้ว่าความรู้สึกของเรามันยังเหมือนเดิม เราอยากจะ…” เขาส่งสายตาเป็นประกายมาให้ ทำเอาเธอขนลุกขนชันจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “เธอ…ลองคบกับเราดูไหม”

ตุ๊มๆ ต่อมๆ… เสียงหัวใจของนริศราดังโครมคราม เหมือนมันจะหลุดออกมานอกอกแล้ว 

“จะ…จะดีเหรอ”

“ดีสิ” นพตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ คนที่เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมาตั้งหลายปีน่ะ มันมูฟออนกันง่ายๆ ขนาดนี้เชียวหรือ

แต่จะว่าไป คนที่มูฟออนเร็วก็ไม่ผิดนี่นา แต่เป็นเธอเองต่างหากที่รู้สึกลำบากใจ 

“นพ เราว่า เธอลองกลับไปคิดทบทวนดูดีๆ ก่อนนะ เรื่องของเธอกับแพรวน่ะ เราไม่อยากเข้าไปยุ่งหรอกนะ แต่เธอเพิ่งเลิกกันแล้วจะมาขอคบกับเราเลย มันเร็วเกินไปไหม เราให้โอกาสเธอกลับไปคิดดีๆ ก่อน ถ้าคำตอบของเธอมันยังเป็นเรา ถึงเวลานั้นเราอาจจะให้คำตอบเธอได้”

“แค่เธอพูดอย่างนี้เราก็ดีใจแล้วนุ่มนิ่ม ขอบคุณนะที่ไม่ตัดโอกาสของเราไปเลย ก็ได้ เราจะทำตามแบบที่เธอพูด”

นพและนริศราพูดคุยและทานอาหารกันต่อสักพักก็ออกมานอกร้านเพื่อแยกทางกัน นริศรารู้สึกเคอะเขินเมื่อถูกเขาเห็นว่าเธอเอารถมอเตอร์ไซค์มาทั้งที่สวมชุดเดรส

“ให้เราไปส่งไหมนุ่มนิ่ม”

“ไม่เป็นไร เรายังขับมาเองได้ ขับกลับได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” อีกอย่าง ถ้าเขาไปส่ง แล้วจะให้เธอทิ้งมอเตอร์ไซค์ของน้องสาวในร่างชายไว้ที่นี่หรือ

“งั้นเดี๋ยวเราขับตามหลังเธอไปส่งที่บ้าน”

“ไม่! ไม่ต้องเลย เราไม่อยากรบกวนเธอน่ะ เธอกลับไปเถอะ เราก็จะไปแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวตัดบททันทีอย่างไม่อยากมากความ ถ้าให้เขาไปส่งเธอที่บ้านนั้นเท่ากับว่าทำลายความตั้งใจแรกเลยนะ ก็เธอไม่อยากให้เขารู้ที่อยู่นี่นา หากเขารู้แล้วแอบเซอร์ไพรซ์วันธรรมดาๆ ที่ไม่ได้แต่งหน้าแต่งตัว คราวนั้นแหละคงจะถอนคำพูดที่จะขอคบกับเธอแทบไม่ทัน

 

หลังจากที่แยกจากกันเรียบร้อยแล้ว นริศราก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากร้านอาหารและมุ่งหน้ากลับบ้าน ทว่าเธออยู่ในสายตาคมลึกภายในรถยนค์คันหรูที่แอบมองอยู่ตลอดที่หน้าร้านอาหาร

ใช่เธอจริงๆ ตอนเธออยู่ในร้านอาหารเขาได้แต่มองไกลๆ ก็ว่าใช่แล้ว พอเธอออกมาอยู่ในระยะสายตาแค่เอื้อมเท่านี้ก็ยิ่งบ่งบอกว่าใช่มากกว่าเดิมอีก

เขาเจอเธอแล้ว ผู้หญิงคนที่เขาขโมยซิงมาจากเธอในคืนนั้น

แต่ที่น่าหงุดหงิดใจที่สุดตั้งแต่มาหาเธอตามข้อมูลที่คิรินส่งมาบอกก็คือการรับรู้ว่าเธอมาออกเดตกับไอ้หน้าอ่อนนั่น มิหนำซ้ำยังดูเหมือนมันชอบเธอเอามากเสียด้วย ไม่รู้หรอกนะว่าเธอและมันคุยอะไรกันในร้านอาหารบ้าง แต่เขาไม่ยอมให้เธอคบกับมันเด็ดขาด และตอนนี้ก็ได้สั่งให้คิรินตามสืบไอ้หมอนั่นเรียบร้อยแล้ว

นริศราขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ออกมาจากร้านอาหารมุ่งหน้าผ่านตัวเมืองในยามค่ำคืนวันเสาร์ที่แสนจะคลาคล่ำไปด้วยนักท่องราตรี

ข้างทางด้านหน้าเป็นไนต์คลับแห่งหนึ่งที่มีบรรดานักท่องเที่ยวออกมายืนคุยและทำกิจกรรมกันด้านนอก ทำเอาคนที่ใส่ชุดเดรสขับมอเตอร์ไซค์ต้องรู้สึกอายขึ้นมาทันที

เอ๊ะ! ตรงนั้นเหมือนมีคนทะเลาะกันนี่นา 

“ว๊ายยย!” นริศราร้องเสียงหลงเมื่อรถมอเตอร์ไซค์เสียหลักเพราะมีคนวิ่งตัดหน้า โชคดีที่ก่อนหน้านี้ชะลอรถมา ทำให้รถล้มไม่แรงมาก แต่ก็ทำเอาเจ็บตัวอยู่เหมือนกัน

โว๊ยย คนจะรีบกลับบ้าน มาตีกันทำไมเนี่ย ประสาทแดก!

เสียงคนตีกันดังไปทั่ว และหลายคนวิ่งกันระนาวไม่รู้ทิศรู้ทาง เธอไม่รู้จะโฟกัสที่ตรงไหนก่อนดี 

ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น มีมือหนาของใครบางคนคว้าที่ต้นแขนของเธอไว้แล้วช่วยพยุงให้ลุกขึ้นมา

“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” เอ่ยจบประโยคค่อยหันมามองหน้าคนที่ช่วย ทว่าพอหันมาเห็นก็พบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ สวมเสื้อเชิ้ตด้านในสีดำและสูทนอกสีเดียวกัน ใบหน้าคมสันมีมีคิ้วขนาหยักขึ้นราวกับตัวโกงในละคร เขามองเธอด้วยสายตาที่เธอเองก็บอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย แต่ดูก็รู้ว่าเขามีอิทธิพลมาก อีกทั้งชายชุดดำสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ดูเหมือนกับเป็นลูกน้องที่รอฟังคำสั่งเจ้านาย

“ไม่เป็นไรครับ คุณคงจะเจ็บตัวไม่น้อย”

“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง”

“เฮ๊ย ไปจัดการพวกนั้น” เขาหันไปสั่งลูกน้องก่อนที่จะหันมามองหน้าเธออีกครั้งด้วยสายตาที่ดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย

“เอ่อ…ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ จะรีบกลับบ้านน่ะค่ะ” เอ่ยเสร็จก็รีบทำเป็นก้มลงไปยกรถมอเตอร์ไซค์ขึ้นทั้งที่แทบจะไม่มีแรงก็ตาม เขาเลยลงมาช่วย แค่ใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็ยกขึ้นมาได้

“ขอบคุณมากนะคะ” นริศราหันไปจะคร่อมขึ้นรถแต่เขาคว้าต้นแขนของเธอไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อนสิครับ ถ้าไม่รังเกียจไปนั่งดื่มกับผมก่อนสิ”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว” เธอขยับแขนออกเล็กน้อยเป็นเชิงให้เขาหยุดแตะเนื้อต้องตัว ทว่าเขาก็ยังไม่ปล่อย

ทันใดนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ของชายชุดสูทดำอีกคนปรากฏขึ้นด้านหลัง 

“เธอบอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิวะ คาลอส”