ตอนที่ 5 ซินเดอเรลล่าออกเดท

“หาววว…” นริศราหาวปากกว้างตาหยี ขณะที่กำลังใช้ผ้าเช็ดโต๊ะและเก้าอี้ในร้านกาแฟตอนเช้าๆ อย่างนี้ ทำเอาจิราภาที่มองเห็นพอดีแอบหัวเราะไม่หยุด

“หาวขนาดนี้ ระวังแมลงวันจะเข้าไปไข่ในปากนะมึง”

“เฮอะ มึงก็ ไม่ใช่ว่ากูไม่เคยหาวให้มึงเห็นอย่างนี้”

“ดูซีรีส์อีกล่ะสิ ถึงหาวอย่างนี้น่ะ”

“เปล่า” 

“อ้าว แล้วไปทำอะไรมาล่ะ” เพื่อนสาวที่เดินมาเช็ดโต๊ะอีกฝั่งหนึ่งถามด้วยความสงสัย

“ก็ตอนจะกลับบ้านเมื่อคืนน่ะเกิดเรื่องเข้า กูไปเจอไอ้พวกเลวสองคนจะฉุดผู้หญิง เลยเข้าไปช่วยเขา แว่นก็หาย มอเตอร์ไซค์ก็โดนขโมยเนี่ย”

“ฮะ! แล้วมึงไปแจ้งตำรวจหรือยัง” จิราภาถึงกับจ้องที่ดวงตาคนพูด ถึงว่าหน้าเพื่อนสนิทดูเปลี่ยนไปเพราะไม่มีแว่นนี่เอง อีกทั้งพอหันไปมองที่หน้าร้าน ไม่พบกับมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนจริงๆ เมื่อเช้าก็ไม่ทันสังเกต

“ไม่ได้แจ้ง”

“ทำไมไม่แจ้งล่ะ มึงรออะไรอยู่”

“ก็ซินดี้บอกทำนองว่าแจ้งไปก็ไม่มีประโยชน์ พอคิดๆ ดูก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้น”

  “อ้าว แล้วมึงจะปล่อยให้มันขโมยไปอย่างนี้เหรอ นุ่มนิ่ม มึงไม่เสียดายหรือไง”

“ทำไมกูจะไม่เสียดาย ก็เสียดายมาก ไม่ใช่บาทสองบาทนะโว๊ย เงินทั้งนั้นกว่าจะหามาได้ แต่ทำไงได้วะ ซินดี้เขาบอกว่าจะช่วยกู”

“ซินดี้?”

“ผู้หญิงที่กูช่วยไว้ เป็นพีอาร์ สวยมาก”

“อ๋อ แหงล่ะ พีอาร์ ไปนั่งดริ้งค์กับลูกค้าคนเดียวก็หาเงินมาซื้อมอเตอร์ไซค์ให้มึงได้แล้ว เออ นี่มึงไม่มีแว่นแล้วมึงมาทำงานได้ยังไงเนี่ย”

“กูใส่คอนแทคเลนส์สายตาแก้ขัดไปก่อน”

“ใส่เป็นเหรอ”

“ก็เคยใส่มาแล้ว ตอนคืนวันปาร์ตี้เพื่อนเก่าไง” แต่กว่าจะใส่ได้ก็ทำเอาตาเกือบบอดอีกแล้ว และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้มาทำงานเกือบสายในวันนี้

“อ๋อ ที่กูไม่ได้ไปด้วยอ่ะนะ” คืนนั้นจิราภาท้องเสียเลยไม่ได้ไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ ด้วย เธอยังคิดเสียดายมาจนถึงทุกวันนี้ “เออ พอมึงไม่ใส่แว่นก็พอดูได้นี่หว่า” คำชมของเพื่อนสนิทนั้นทำให้คนที่น้อยครั้งนักในชีวิตนี้ที่จะได้รับแอบยิ้มในใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันจะเอ่ยแบบนี้ แม้จะไม่เหมือนคำชมแต่นี่แหละดูจริงใจที่สุดแล้ว

ขณะนั้นเองที่ลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน สองสาวจึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มัน จิราภาไปรับออเดอร์ลูกค้า ส่วนนริศราเช็ดโต๊ะและเก้าอี้ต่อ

‘ติ้งๆ…’ เสียงข้อความในโทรศัพท์ดัง นริศรารีบล้วงออกมาเปิดดูทันที

หัวใจเต้นเสียงดังตุบๆ…

‘นุ่มนิ่ม ว่างไหม อยากคุยด้วย’ แม้จะเป็นถ้อยคำที่แสนจะธรรมดา หากแต่สำหรับนริศรานั้นไม่ธรรมดาเพราะมันถูกส่งมาจากชายหนุ่มที่ทำเอาเธอหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอหน้า เห็นข้อความ หรือแม้กระทั่งเห็นบางสิ่งบางอย่างที่สื่อถึงเขา

‘นพ’ ผู้ชายที่เธอแอบชอบสมัยเรียนม.ต้น และลากยาวมาจนถึงตอนนี้ แม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้าหรือติดต่อกันมานาน แต่พอกลับมาเจอกันครั้งล่าสุดที่งานปาร์ตี้เพื่อนสมัยมัธยมก็ทำให้เธอรู้ว่า ความรู้สึกของตัวเองยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน แม้ว่าเขาจะมีแฟนแล้ว และแฟนเขาก็ยังเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันด้วย

“ทำงานอยู่” เธอพิมพ์ตอบกลับไป

‘เธอสวยขึ้นมากเลยนะ’ หัวใจของนริศราเต้นระรัวราวกับมีคนมานั่งตีกลองอยู่ในใจ

‘อยากเจออีกจังเลย ออกมานั่งเล่นด้วยกันไหม เลิกงานตอนไหน’ ประโยคถัดมานั้นไม่ใช่แค่กลองธรรมดาที่กำลังดังกระหึ่มอยู่ แต่เป็นกลองชุดเสียมากกว่า

“แฟนเธอไม่ว่าหรือไง” แม้จะดีใจจนเนื้อเต้นมากแค่ไหนแต่สมองส่วนลึกก็รู้ดีว่าเขามีแฟนอยู่แล้วทั้งคน

‘เลิกกันแล้ว’

จริงเหรอ เห็นประโยคที่เขาส่งมาแล้วเธอแทบอยากกระโดดโลดเต้น ดีใจจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ใบหน้าแดงซ่านเป็นลูกตำลึงสุก ปากฉีกยิ้มกว้างจนแทบหุบไม่ได้

นริศราเงียบไปพักหนึ่งเพราะมัวแต่ตื่นเต้น จนได้รับข้อความเข้ามาอีก

‘ว่าไง เลิกงานกี่โมง’ 

วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันหยุดของร้านสะดวกซื้อ ฉะนั้นเลิกงานที่ร้านกาแฟตอนห้าโมงก็มีเวลา…

“สามทุ่ม” เผื่อเวลาไปอย่างนั้นเพราะเธอคงไม่เลิกงานแล้วไปพบกับเขาทั้งที่อยู่ในสภาพนี้แน่นอน 

จะต้องให้เขาประทับใจเหมือนคืนวันปาร์ตี้เพื่อนเก่าให้ได้ 

‘โอเค แล้วเจอกันนะ’

นนนี่ช่วยพี่ด้วย คืนนี้จะต้องให้นนท์ช่วยแปลงโฉมให้เป็นซินเดอเรลล่าสุดสวยอีกครั้ง แม้ว่าสภาพในความเป็นจริงจะแตกต่างกันมากก็ตาม

นริศราเรียกวินมอเตอร์ไซค์ขับมาส่งถึงที่บ้านหลังเล็ก ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่มีเวลาติดต่อกับซินดี้เลยเพราะมัวแต่ทำงานทั้งวัน อีกทั้งตอนเย็นก็รีบกลับมาบ้านเพื่อให้น้องสาวประเภทสองแปลงร่างให้เป็นคนสวย

กลับมาถึงก็เห็นผู้เป็นพ่อนั่งกินเหล้าอยู่หน้าบ้านเช่นเคย ใบหน้าแดงก่ำดวงตาปรือเชื่อมเหม่อลอยไม่มีชีวิตชีวาราวกับวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปไกลแสนไกลเสียแล้ว เป็นเพราะยังคงฝังใจกับการจากไปของเมียรัก อีกอย่างก็ยังทำใจไม่ได้ที่เห็นลูกชายคนเดียวแต่งหญิง 

แม้ยุคสมัยจะเปลี่ยนแปลงไปไกลแล้ว แต่ความคิดของคนรุ่นเก่าก็ยังคงไม่เปลี่ยนไปตามโลกสมัย ยังคงจมปลักกับความคิดดั้งเดิมที่ไม่เคยพัฒนาอะไร 

ปัจจุบันทั้ง ‘คำรณ’ ผู้เป็นพ่อ และนนท์ก็ยังไม่เคยพูดคุยด้วยกันดีๆ สักครั้ง อย่าว่าแต่คุยดีๆ แค่จะเอ่ยทักกันสักคำก็ไม่มี ทว่าคำรณไม่ได้ทำงานมาหลายปีแล้วตั้งแต่นริศราและนนท์เรียนจบ นริศราเป็นคนหยิบยื่นเงินให้ผู้เป็นพ่อใช้แม้ว่าจะรู้ว่าผู้เป็นพ่อเอาไปลงขวดหมดก็ตาม เธอนึกเพียงแค่ว่าอะไรที่ทำให้พ่อมีความสุขและไม่เดือดร้อนผู้อื่นก็ให้พ่อได้มีความสุขกับสิ่งนั้นไป เพราะเหล้าอาจจะเป็นสิ่งเดียวก็ได้ที่ทำให้พ่อยิ้มได้

ขณะที่นนท์เองนั้นแม้ว่าจะไม่เคยสื่อสารกับผู้เป็นพ่อ แต่ก็แอบฝากเงินกับพี่สาวไปให้พ่อตลอด เรียกว่ารักแต่ไม่แสดงออก และรอสักวันที่พ่อจะยอมรับตัวตนของตัวเองและหันมาคุยดีๆ กันได้

“อื้อนี่ พ่อ” ยื่นแบงค์ห้าร้อยให้

“รถหายไปไหน ทำไมนั่งวินมา” แม้จะดูเหมือนไม่สังเกตอะไร แต่ลึกๆ แล้วคำรณก็ยังสังเกตและเป็นห่วงลูกอยู่เสมอ

“เอ่อ…เพื่อนยืมน่ะพ่อ เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ นัดกับเพื่อนไว้ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัว” เธอไม่อยากโดนถามเยอะ เดี๋ยวผู้เป็นพ่อจะเป็นห่วงก็เลยวิ่งเข้าบ้านไป

 

ภายในบ้าน…

“กูก็เหมือนนางฟ้าใจดีเหมือนกันนะเนี่ย คอยแปลงโฉมซินเดอเรลล่าให้กลายเป็นสาวสวยขึ้นมาในพริบตา” สาวในร่างชายเอ่ยติดตลกขณะที่กำลังแต่งหน้าให้กับผู้เป็นพี่สาวอย่างประณีตบรรจง 

“อย่ามัวแต่พูด เอาให้สวยเชียวนะ”

“โถๆๆ จะแต่งไปเจอแฟนหรือไง”

“บ้า ไม่ใช่สักหน่อย”

“อ้าว ก็ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากสวยขนาดนี้นี่ เห็นไหม พอแต่งให้วันนั้นแล้วเกิดติดใจขึ้นมาล่ะสิ ก็แหงล่ะ พอเป็นคนสวยขึ้นมันก็มาพร้อมกับความโชคดีในทุกเรื่อง”

“เออๆ รีบๆ แต่งเหอะน่า อย่าพูดมาก แค่เอาให้สวยๆ ก็แล้วกัน”

“เชื่อมืออีนนนี่คนนี้ได้เลย ฝีมือแต่งหน้าที่ผ่านมาแล้วเป็นร้อยเป็นพันคน รับรองไม่ทำให้ผิดหวังแน่ นุ่มนิ่ม มึงเตรียมตัวมีผัวได้เลย”

 

แม้ว่านริศราอยากจะกลอกตามองบนเพราะคำพูดของน้องชาย ทว่าก็ต้องนั่งนิ่งเป็นหุ่นให้เขาแต่งออกมาให้สวยที่สุด แต่ก็อดตื่นเต้นตามกับคำพูดของนนท์ไม่ได้

ฝีมือของนนท์นั้นไม่ธรรมดา ผ่านการแต่งหน้าทั้งหน้าเจ้าสาวและแต่งหน้าดารามานักต่อนัก เรื่องแปลงโฉมพี่สาวจึงเป็นเรื่องธรรมดาอย่างที่ก็เคยเห็นมาครั้งหนึ่งแล้ว 

นริศรามีพื้นฐานผิวใบหน้าที่เนียนละเอียดอยู่แล้ว อีกทั้งเครื่องหน้าที่ชัดแม้จะถูกบดบังด้วยทรงผมและการแต่งตัว หารู้ไม่ว่าแต่งเพียงนิดๆ หน่อยๆ ก็สวยจนกลายเป็นคนละคนแล้ว

“ว๊าว! สวยวัวตายควายล้ม ฝีมือช่างแต่งหน้าดีเปลี่ยนผีให้กลายเป็นคน”

“มึงก็พูดเว่อร์ไป”

“อ้าว จริงๆ ไม่เชื่อมึงก็ลองส่องกระจกดูสิ” ไม่ว่าพอ ยังส่งกระจกให้กับพี่สาว 

นริศรารับกระจกมาส่องก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริด คราวก่อนว่าสวยแล้ว คราวนี้ก็ยิ่งสวย และเหมือนจะสวยกว่าครั้งที่แล้วด้วยซ้ำ ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องาสำอางที่ใช้เครื่องสำอางน้อยมากที่สุดแต่ใช้เทคนิคของช่างที่พยายามแต่งออกมาในลุคน้อยแต่มาก เรียบแต่โก้ ตอนนี้นริศราเหมือนนางฟ้าจริงๆ เพราะทั้งใบหน้าที่สวย รับกับทรงผมที่หนีบตรงและลอนที่ปลาย อีกทั้งชุดเดรสสีชมพูแสนหวานที่รับกันไปหมดทุกอย่างในยามนี้

เฮ๊ย มันสวยจริงๆ เปลี่ยนผีให้กลายเป็นคนจริงๆ อย่างที่นนท์กล่าวไว้ไม่ได้เกินไปเลย

“จะบอกได้หรือยังล่ะว่านัดกับใคร”

“ไม่บอก”

“อ้าว ทีหลังอยากแต่งอีกก็ไม่แต่งให้หรอก”

“ไม่ได้สิน้องรัก น้องนนนี่สุดสวย น้องต้องช่วยพี่สิ”

“อ้าว ก็ไม่ยอมบอกเองว่าไปกับใคร”

“ก็…เพื่อนเก่านั่นแหละ”

“เพื่อนเก่า อย่าบอกว่าที่งานปาร์ตี้ครั้งก่อน เห็นไหม ขี้เหร่มาทั้งปีทั้งชาติ พอสวยวันเดียวมีหนุ่มมาติดพันชวนออกเดตเลย”

“พอได้แล้วๆ เดี๋ยวพ่อก็ได้ยิน” พอผู้เป็นพี่พูดประโยคนี้ขึ้นกลับได้ผล นนท์ชะงักกึกทันที

“เออๆ ก็ดูแลตัวเองดีๆ แล้วกัน แล้วนี่จะออกไปยังไง แล้วรถไปไหน” ว่าจะถามผู้เป็นพี่สาวว่ารถมอเตอร์ไซค์หายไปไหนก็ไม่มีโอกาสถามสักที

“เพื่อนยืมน่ะ” ตอบโดยใช้มุกเดิมที่ใช้กับผู้เป็นพ่อ “งั้นคืนนี้กูยืมมอเตอร์ไซค์มึงก่อนได้ไหม”

“ได้ๆ แต่เดี๋ยวก่อนนะ แต่งหน้าแต่งตัวทำผมสวยๆ อย่างนี้จะไปขับมอเตอร์ไซค์ไปเนี่ยนะ บ้าเปล่า”

“แล้วมึงจะให้กูไปยังไงล่ะ”

“ก็ให้เขามารับสิ”

นริศราส่ายหน้าพรืด “หึๆๆๆ ไม่เอา” 

“ทำไมล่ะ มึงกลัวเขารู้จักบ้านแล้วแอบมาเซอร์ไพรซ์วันที่มึงไม่สวยใช่ไหม อีซินเดอเรลล่า”

“เออ กูไปละ จะสามทุ่มละเนี่ย” นริศราตัดบทผู้เป็นน้องพลางรีบวิ่งลงจากบ้าน

เหตุผลที่นนท์พูดนั้นตรงใจของเธอมาก เธอกลัวว่าพอนพรู้จักบ้านของเธอแล้วจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้ อาจจะมาหาในวันที่เธอเป็นอีเพิ้งบ้าบอที่ขี้เหร่ตายชัก 

ปกติแล้วถึงแม้จะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้สวยอะไร แต่เธอก็ไม่เคยอายใคร พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่อย่างนี้ แต่ทำไมพอเป็นนพแล้วถึงได้รู้สึกอายและไม่มีความมั่นใจเอาเสียขนาดนี้ 

กลัวว่าเขาจะเห็นเธอตอนไม่สวย กลัวเขาจะไม่ชอบเธอ สำหรับเขา เธอกลัวไปเสียทุกอย่าง…