ตอนที่ 7 กะหรี่ในเลานจ์ของกู

คาลอสมองหน้าผู้มาใหม่ก่อนจะหยักยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่คิดว่าเสือในถ้ำอย่างเจย์เดนจะมาปรากฏตัวที่หน้าไนต์คลับของเขา 

ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันตาต่อตาฟันต่อฟัน ลูกน้องที่เหลือหนึ่งคนของคาลอสจะเข้ามาช่วยผู้เป็นเจ้านายแต่โดนคาลอสดันห้ามเอาไว้ 

“ไม่เอาน่า วันนี้คงจะเป็นฤกษ์งามยามดีสินะ หวังว่าเราจะไม่กัดกันเหมือนหมาข้างถนน ถิ่นใครถิ่นมัน ต่างคนต่างอยู่สิวะ หรือว่ามึงมีอะไรอยากจะคุยกับกู” 

คิดถึงมึงมั๊ง ไอ้หมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เจย์เดนได้แต่คิดในใจพลางขบกรามแน่นอย่างกำลังสะกดกลั้นความรู้สึก

“ก็ไม่มีอะไรนักหรอก แค่มึงปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปก็พอ” สิ้นประโยคของเจย์เดน คาลอสหันกลับมามองร่างบอบบางที่ตัวเองยังคงไม่ปล่อยต้นแขน

นิรศราสะบัดตัวออกจากมือของเขา หลังจากที่หายตกตะลึงที่พบกับร่างสูงใหญ่ผู้มาใหม่ 

คุณพระคุณเจ้า ทำไมวันนี้ต้องเจอกับเขาในสถานการณ์นี้ด้วยนะ! อีนุ่มนิ่มเอ๊ย ไม่รอดแล้ว

“ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงของมึงงั้นเหรอ“ คาลอสถามพลางยักคิ้วหลิ่วตา มองนริศราสลับกับเจย์เดนผู้ยิ่งใหญ่

“เปล่า เธอเป็นแค่กะหรี่ในเลานจ์ของกู มึงอย่ามายุ่ง” 

ฮะ! อะไรนะ นี่เขาว่าอะไรนะ อีตาบ้านี่! 

คาลอสหันกลับมามองนริศราอย่างสองจิตสองใจ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อถ้อยคำของเจย์เดนนัก ขณะที่เขากำลังจะถามเธอว่าใช่ความจริงหรือเปล่าแต่ก็โดนเจย์เดนดักทางก่อน

“นุ่มนิ่ม เธอมาทำอะไรที่นี่ ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้มาเพ่นพ่านแถวนี้ กฎในการทำงานกับฉันคือห้ามมายุ่งเกี่ยวกับคู่แข่ง เธอเข้าใจไหม”

นริศราอึกอัก มีหลากหลายความรู้สึกผสมผสานปนเปกันไปหมด นี่เธอตามเขาไม่ทันแล้วนะ นี่มันอะไรกัน

“คะ…คือ…”

“กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้!”

“แต่…”

“ไม่มีแต่ เร็ว!” สิ้นเสียงดุ ทำเอานริศราอึ้งตาค้าง พูดไม่ออก ไม่รู้แม้กระทั่งว่าชายหนุ่มเข้ามากระชากข้อมือและพาเดินไปขึ้นรถยนต์คันหรูของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

ก่อนที่เจย์เดนจะเปิดประตูรถและก้าวเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ คาลอสตะโกนยั่วด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์

“ไม่คิดว่ากะหรี่ของมึงจะตกอับถึงขนาดขับมอเตอร์ไซค์กากๆ อย่างนี้” 

เจย์เดนไม่สนใจ ปิดประตูและรีบขับรถออกไปทันที

เหมือนนริศราเพิ่งจะนึกได้ว่าทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้อีกแล้ว นี่มันไม่ใช่ของตัวเองด้วยนะ ยืมน้องมาใช้แล้วถ้าจะกลับมาเอาไปคืนพรุ่งนี้ยังจะเหลือซากอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้

“เดี๋ยวก่อนคุณ”

“อะไร”

“มอเตอร์ไซค์”

“เดี๋ยวฉันให้คนมาเอาให้ ไม่ต้องห่วง” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบขณะที่ดวงตาจ้องมองไปที่ถนนตรงหน้า 

นริศราไม่กล้าพูดอะไรอีกหรือแม้แต่จะขยับตัวก็ตามทั้งที่มีคำถามมากมายอยู่ในหัว เพราะร่างสูงใหญ่เหยียบคันเร่งเกือบสองร้อย เล่นเอาคนที่นั่งเบาะข้างคนขับหลับตาปี๋

ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหน แต่ตอนนี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว

 

“นี่คุณพาฉันมาที่ไหน” หลังจากที่เขาชะลอความเร็วแล้ววนรถขึ้นไปจอดยังที่จอดรถบนตึกหรูแห่งหนึ่ง

“เพ้นเฮาส์ของฉันเอง”

“แล้ว? พาฉันมาทำไม”เป็นคำถามสุดคลาสสิคที่ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วแต่ก็ต้องพูดมันออกไป ก็เขาเล่นไม่พูดอะไร แต่ทำตามอำเภอใจด้วยการจะพาเธอไปไหนมาไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ เธอไม่ใช่กะหรี่ในปกครองอย่างที่เขาอ้างหรอกนะ

เออ! แล้วมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาว่าเธอเป็นกะหรี่ในเลานจ์ของเขา บ้าหรือประสาท หรือเมาค้างจนเอ๋อแล้วมาตู่ว่าคนอื่นเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ คนอย่างเขานี่หล่อซะเปล่า แต่นิสัยยังคงต้องปรับปรุงอีกเยอะ

เขาไม่ตอบ เออได้ งั้นก็จอดสักที แต่ทำไมชั้นจอดรถมันถึงเยอะหลายชั้นขนาดนี้ ชักเวียนหัวจนจะอ้วกแล้วเนี่ย 

ในที่สุดเขาก็จอดรถที่ชั้นไหนก็ไม่รู้เพราะเธอลายตามาก บรรยากาศในชั้นจอดรถนั้นเงียบวังเวง น่ากลัวว่าจะมีผีโผล่มาหลอกแน่ๆ ถ้าหากอยู่คนเดียว

เขาเดินลงและอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถให้ นริศราหันซ้ายหันขวาเพื่อหาจังหวะวิ่งหนี แต่มาคิดดูอีกที ถ้าหากวิ่งหนีแล้วหลงไปโดนผีหลอกเข้าจะทำอย่างไรล่ะเนี่ย บอกตามตรงหากวิ่งหนีได้ก็ไม่รู้จะวิ่งไปทางไหน ตึกนี่มันดูสลับซับซ้อนจริงๆ

“ลงมาได้แล้ว คิดอะไรอยู่”

“ก็คิดหนี…เอ๊ย ทำไมฉันต้องหนี คุณเป็นใคร พาฉันมาที่นี่ทำไม พาฉันกลับไปส่งที่เดิมเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่” เสียงเข้มเอ่ยหนักแน่น พามาขนาดนี้แล้วจะพากลับไปที่เดิมทำไม บ้าหรือเปล่า

“อ้าว ไม่ได้ใช้ให้พามาเสียหน่อย คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรในตัวฉัน จะบังคับพาไปที่ไหนก็ได้งั้นเหรอ ถึงคุณจะหล่อมากแต่ก็ไม่น่าทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้…” หญิงสาวพล่ามเสร็จก็ชะงักนิ่งเพราะอึ้งกับคำพูดของตัวเอง

เขาก็รู้หมดสิ ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เอ๊ะ…ดูเหมือนเขาจะยิ้มมุมปากด้วยนะ ให้ตาย แต่ก็แค่วินาทีเดียวละมั้ง ก่อนที่เขาจะคว้าต้นแขนอันบอบบางจากนั้นก็ดึงออกมาจากรถแล้วปิดประตูลงเสียงดังปึง ไม่พอเท่านั้น ยังดึงกึ่งลากเธอไปขึ้นลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกลนักขึ้นไปยังชั้นบนสุด

ในที่สุดร่างบอบบางในชุดเดรสสีชมพูน่ารักก็เข้ามายังเพ้นเฮาส์ที่เขาบอกในตอนแรก มันกว้างใหญ่ เรียบหรู และแบ่งออกเป็นหลายห้องด้วยกัน ข้าวของเครื่องใช้ภายในถูกบลิ้วอินด้วยเฟอร์นิเจอร์นำเข้าทั้งหมด เธอดูไม่ออกหรอกนะว่ามาจากแบรนด์อะไรบ้าง แต่ดูก็รู้ว่ามันหรูหราและคงราคาแพงมากจนเธออาจจะคาดไม่ถึง

เฮ๊ย นี่เขาต้องเป็นมาเฟียในแบบที่เธอคิดไว้ตั้งแต่แรกแน่ๆ ถึงได้รวยขนาดนี้ 

“ถึงคุณจะรวยมากแต่ก็ไม่น่าจะทำตัวแบบนี้”

“ทำตัวแบบไหน แบบที่พาเธอมันมาจากไอ้คาลอสน่ะเหรอ”

“ก็ใช่” เออ ก็รู้ตัวนี่

“เธอไม่ควรเอาตัวไปอยู่ที่นั่นด้วยซ้ำ”

“อ้าว ก็ฉันกำลังจะขับรถกลับบ้าน ผ่านทางนั้นพอดี แล้วมันก็เป็นอุบัติเหตุด้วยซ้ำ คุณนั่นแหละ สะ…เอ๊ย เกี่ยวอะไร” 

เจย์เดนขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันเป็นเลขแปด พลางคิด ยัยคนนี้แสบไม่เบา

“เพราะฉันช่วยเธอหรอกนะ”

“ฮะ ช่วย? ช่วยอะไร ช่วยด้วยการด่าว่าฉันเป็นกะหรี่ในปกครองของคุณน่ะเหรอ”

“ก็ถ้าฉันไม่พูดอย่างนั้น ป่านนี้มันคงต้อนเธอไปขายแล้ว”

“ฮะ อะไรนะ คุณว่าไงนะ ฉันไม่เข้าใจ” ใบหน้าสวยหวานที่ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางเบาแต่กลับสวยมากนั้นขมวดคิ้วอย่างตั้งคำถามบ้าง 

เขาพูดอะไรของเขานะ ขายเขยอะไร ไม่เข้าใจ

“ก็ไอ้คาลอสน่ะ มันเป็นเอเย่นค้ามนุษย์ ถ้าหลงไปดื่มกับมัน มีหวังเธอได้เป็นกะหรี่สมใจแน่ ไม่ใช่กะหรี่ธรรมดานะ แต่เป็นแบบที่อยู่แต่ในห้องแคบๆ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแบบนั้นน่ะเอาไหม” 

ฮะ ผู้ชายหน้าทรงตัวร้ายแบบในละครคนนั้นน่ะเหรอเป็นเอเย่นค้ามนุษย์ ไม่แปลกใจเลยที่ตัวตนที่แท้จริงจะไม่แตกต่างจากหน้าตา เฮ้อ นี่มันวันอะไรกันวะเนี่ย ทำไมมันซวยขนาดนี้

“นี่ฉันต้องขอบคุณคุณงั้นเหรอ” ที่ช่วยบอกว่าเธอเป็นกะหรี่ในเลานจ์ของเขาเพื่อปกป้องไม่ให้ผู้ชายคนนั้นมายุ่งกับเธอน่ะ

“ก็ควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” เขายักไหล่พลางยิ้มมุมปาก

โอ้โห นุ่มนิ่มขอกราบคารวะ ให้ตาย! อะไรกันวะเนี่ย ประสาทแดกสิ้นดี

“อืม งั้นฉันก็ขอบคุณคุณก็แล้วกัน” ว่าพลางจะเดินกลับไปที่ประตูที่เดินเข้ามา

“นั่นจะไปไหน”

“หมดเรื่องแล้วฉันก็จะกลับบ้านฉันน่ะสิ ถามได้” ร่างอรชรเดินไปหยุดอยู่ที่ประตู ไม่ทันที่จะจับลูกบิด เสียงทุ้มห้าวเอ่ยอีกครั้ง ทว่าคราวนี้มันทำให้รู้สึกแปลกๆ

 

“เธอจำฉันไม่ได้เหรอ” 

“ฮะ อะไร…”

“คืนนั้น”

“ฉะ…ฉันไม่รู้เรื่อง อะไรของคุณ” นริศรายืนตัวแข็งทื่อ มือที่จับลูกบิดอยู่นั้นไร้เรี่ยวแรงลงไปเฉยๆ ทั้งที่พยายามไม่แสดงพิรุธอะไรออกมาแล้ว คิดว่าเรื่องในวันนี้มันจะกลบเรื่องคืนนั้นไปแล้วแต่ว่าเขาก็ยังคงจำได้

เจย์เดนจ้องร่างอรชรที่มีสัดส่วนเพอร์เฟคด้านหลังอย่างไม่ละสายตา สัดส่วนกลมกลึงนี้ที่เขาเคยขย้ำอย่างถึงใจมาก่อน ให้ตาย! คิดถึงชะมัด แค่เห็นก็ทำเอาส่วนกลางขยายใหญ่ขึ้นอย่างแทบจะควบคุมไม่ได้แล้ว

ผู้หญิงที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดหลายวันมานี้ ไม่คิดว่าแท้จริงแล้วจะเป็นยัยป้าหน้าบ้านๆ คนเดียวกับที่ทำงานพาร์ททามในร้านสะดวกซื้อคนนั้นอย่างที่สงสัย

“นุ่มนิ่ม ตอบฉันมาเถอะ เธอเป็นคนๆ เดียวกับที่ทำงานในร้านมินิมาร์ทนั่นใช่ไหม” 

นริศราเงียบไปสักพัก เฮ้อ มาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่มีอะไรต้องปิดบัง เธอไม่ได้ไปฆ่าใครตายนี่นา

“อืม ใช่ ทำไม ฉันเป็นคนๆ เดียวกันแล้วจะทำไม อึ้งเลยล่ะซี๊ ไม่คิดใช่ไหมว่า เฉิ่มๆ แบบนั้นจะมีวันที่สวยแบบนี้ได้น่ะ”

“ก็ไม่ได้อึ้งหรอกเรื่องนั้น แต่ที่อึ้ง เพราะเธอคือคนที่นอนกับฉันในคืนนั้นต่างหาก”

นริศราหยุดกึก มือแข็ง ใจสั่น ทุกอย่างรอบตัวเย็นยะเยือกราวกับแช่แข็งอยู่ในช่องฟรีซ โอ๊ย! เขาจำได้ 

“คะ…คุณ”

“ใช่ ฉันตามหาเธอมาตลอด”

“แล้วไง ฉันไม่แคร์เสียหน่อย” หญิงสาวกลั้นใจหันมาเผชิญหน้ากับเขา “เรื่องคืนนั้น ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ฉันไม่สนใจหรอกนะ ก็แค่วันไนท์แสตนด์ สมัยนี้ใครๆ ก็ทำกันได้”

“แต่เธอเสียซิงให้ฉันนะ” 

ฉึก! ราวกับมีมีดเล่มยาวจ้วงเข้าที่อกของเธอ

“แล้วไง ฉันไม่ได้หัวโบราณเสียหน่อย เสียก็เสียไปนี่ ไม่ได้จะเอาไว้บูชาหรอกนะ ถ้าคุณจะเอาเรื่องนี้มาต่อรองเพราะอยากจะได้ฉันซ้ำอีกล่ะก็ บอกเลยว่าฉันไม่ง่าย ของอย่างนี้มันอยู่ที่ความพึงพอใจ”

“แล้วคืนนั้นฉันไม่ทำให้เธอพอใจหรือไง”

ฉึก! เหมือนโดนปาลูกดอกอาบยาพิษ

“ก็…ฉันไม่คุยแล้ว ฉันจะกลับ” เอ่ยจบก็หันหลังบิดลูกบิดประตูก้าวออกไปทันที